บทที่ 9 เกินควบคุมได้

บ๗ที่ 9 เกินควบคุมได้ หลังจากจบการแถลงข่าวลง กลุ่มคนและเฉิงซีรีบกลับมาบริษัทอย่างรวดเร็ว ในห้องทำงาน หลินเวยตบโต๊ะเสียงดังสนั่น “หนิงเฟย เธอเห็นบริษัทอยู่ในสายตาบ้างไหม เธอทำแบบนี้ส่งผลกระทบต่อบริษัทขนาดไหนเธอไม่รู้บ้างหรือไง?” เฉิงซีที่อยู่ข้างๆร้องไห้เปียกปอนดั่งสายฝนอยู่นาน เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ชื่อเสียงของเธอก็ป่นปี้ไปหมด รอยเปื้อนนี้จะลบยังไงก็ลบไม่ออกแล้ว! ในขณะเดียวกันเฉิงซีเช็ดน้ำตาออก สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “หนิงเฟย ฉันรู้นะว่าเธอเกียจฉันที่แย่งพี่เวยมา แต่เธอทำแบบนี้ก็ต้องคิดถึงผลประโยชน์ของบริษัทมาก่อนเสมอสิ ทำไมเธอถึงรุนแรงขนาดนี้?!” พูดจบก็ก้มหัวเช็ดน้ำตาต่อ มาพร้อมกับความรู้สึกไม่เต็มใจที่จะพูดออกมา “เธอสบายใจได้เลยนะ ให้เวลาฉันอีก1วัน ฉันจะยกเลิกสัญญากับบริษัทเอง” หลินเวยมองดูเฉิงซีดูน่าสงสารแบบนั้น ในใจเต็มไปด้วยความหงุดหงิด มามองดูหนิงเฟยเย็นชาแน็บนิ่ง ยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่ “หนิงเฟย เพื่อบริษัท เธอออกไปชี้แจงซะ” หลินเวยพูดอย่างจริงจัง หนิงเฟยเอาขาไขว้กัน ถามอย่างสนใจ “ประธานหลินคุณจะให้ฉันชี้แจงว่าอะไร?” “เรื่องมันก็เกิดจากคุณ คุณไม่รู้เลยเหรอว่าจะต้องแก้ปัญหายังไง!” ให้ตายสิ เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หนิงเฟยเริ่มห่างจากการควบคุมของเขาไปทีล่ะนิดๆ? “หึ” หนิงเฟยหัวเราะเย็นชาออกมา จนเธอลุกขึ้นมา เดินไปยังตรงหน้าของทั้งสอง พูดประโยคทิ่มแทงใจออกมา “หากไม่ใช่เพราะคุณโกงฉันก่อน ฉันจะมีเวลาที่ไหนทำเรื่องแบบนี้ให้คุณ?” หันหน้าไปทางเฉิงซี “ส่วนเธอ ส่งคลิปเสียงเพื่อมาอวดฉัน เรื่องไม่มีสมองคิดแบบนี้ก็คงมีแต่เธอนั่นแหละที่ทำเรื่องเเบบนี้ออกมาได้ “พูดมาขนาดนี้แล้ว เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นจากฝีมือของพวกเธอเองเเหละ ตอนนี้มาโทษฉันอีก ยังมียางอายอยู่ไหม?” ทุกคำพูดของหนิงเฟย ทำให้หลินเวยและเฉิงซีมีสีหน้าไม่ดี จนถึงที่สุด สีหน้าของทั้งสองเกือบจะทำให้เจียงหลิงหัวเราะออกมา พูดถึงขนาดนี้มาแล้ว เฉิงซีที่ขี้เกียจเล่นละครอีก “เธอต้องการจะเอาไงกันแน่ เธออย่าลืมนะว่าตอนนี้เธอเป็นคนของบริษัท มันพังไปแล้วเธอจะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาไหม!” หลินเวยพูดต่ออีก “หนิงเฟย สัญญาของเธอกับบริษัทHUIYAOยังเหลืออีกหนึ่งปี เธอคงไม่คิดว่าไม่ต้องการรายได้ของปีนี้ใช่ไหม!” พอได้ยิน หนิงเฟยทำหน้าประหลาดใจ เหมือนสิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องตลก เจียงหลิงทนฟังไม่ได้อีกแล้วพูดต่อ “พวกคุณอย่าลืมนะว่าหนิงเฟยเคยได้รางวัลเหรียญทองมาก่อน พอพูดถึงนี้แล้ว ทางบริษัทคงจะไม่ทำเป็นไม่สนใจหรอกนะ!” พอฟังคำพูดนี้จบ เฉิงซีรีบลุกขึ้นยืน เสียงเก้าอี้ที่ถูกับพื้นเป็นเสียงที่ดังเจ็บหู “นี้คิดว่าตัวเองสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ? ก็แค่คนบ้านนอกที่ถูกทิ้ง! หนิงเฟย เธอสามารถทนได้ แต่แม่ที่นอนอยู่บนเตียงคงไม่สามารถทนไปกับเธอได้หรอกนะ!” พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา สายตาของหนิงเฟยเต็มความเย็นชา “เพราะฉะนั้น พวกคุณอยากให้ฉันทำอะไร?” เฉิงซีและหลินเวยมองตากันชั่วครู่ มีอะไรสนุกแล้ว! “เธอก็แค่ออกไปขี้แจงว่า คลิปเสียงเป็นการเอามาจากเว็บไซต์บนอินเทอร์เน็ต คนในคลิปเสียงระบุชัดเจนไม่ได้ว่าเป็นใคร เรื่องนี้คงไม่ทำให้เธอลำบากไปใช่ไหม?” หนิงเฟยมองไปทางหลินเวย ไม่ลำบากไปสำหรับฉัน? กลับคำที่ตัวเองพูดก่อนหน้านั้น อย่างนี้ก็เท่ากับเธอต้องแบกรับคำด่าทั้งหมดสินะ? เมื่อก่อนตัวเองไปชอบอะไรในตัวผู้ชายแบบนี้กันเเน่? เวรกรรมจริงๆ! “พี่หลิง เราไปกันเถอะ” ไม่มีอารมณ์ที่จะคุยกับพวกเขา หนิงเฟยตะโกนขึ้นมา และเดินออกไป ในขณะนี้เองเฉิงซีตะโกนขึ้น “แถลงการณ์เธอจะส่งให้เมื่อไหร่?” หนิงเฟยชะงักหนึ่งก้าว แอบยิ้มมุมปาก “สบายใจเถอะ พรุ่งนี้พวกเธอก็จะเห็นเอง!” ถึงเวลานั้น พวกเขาอย่าตกใจมากเกินไปละกัน นอกบริษัท หนิงเฟยขึ้นรถกดล็อกประตู และกดหาเบอร์ในโทรศัพท์ “ฮะโหล ตอนนี้นายว่างไหม? ฉันมีเรื่องอยากให้นายช่วยนิดหน่อย”