บทที่ 12 ลูกของเรา

บ๗ที่ 12 ลูกของเรา เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ ด้วย หยันหยู้ถามถึงเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขา จากนั้นก็เอาเรื่องนี้ไปโยงคุยเกี่ยวกับเรื่องลูก “เธอคิดดูนะ เธอทั้งสองแต่งงานกันมาก็นานแล้ว แถมพวกเราก็แก่แล้วด้วย ฉันอยากเห็นวันที่ลูกหลานคอยดูแลพวกเรา เธอเข้าใจใช่ไหมเฟยเฟย?” เธอมองสายตาที่คาดหวังจากผู้ใหญ่ทั้งสองแล้ว หนิงเฟยก็ไม่กล้าปฏิเสธ จึงใช้ข้อศอกสะกิดซือโม่หยุนให้ตอบแทน Boss จึงตอบผู้ใหญ่ทั้งสองตามแผนของเธอ เขาวางแก้วในมือลง และพูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้พวกเราให้ความสำคัญกับงานมากกว่า แถมช่วงนี้เธอก็รับงานละครด้วย ยังไม่พร้อมที่จะมีลูกหรอก” ดีมาก Boss! หนิงเฟยถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่คิดเลยว่าหลอกผู้ใหญ่ทั้งสองจะยากขนาดนี้ หยันหยู้ที่กำลังโกรธพูดกับซือโม่หยุนว่า “แกนี่โกหกเราตลอดเลยนะ แต่งงานกันแล้ว ทั้งฉันและพ่อของแกก็อยากอุ้มหลานบ้างไม่ได้เหรอ?” พูดแล้วน้ำตาก็ไหล หนิงเฟยไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ เขาจึงรีบตบหลังของเธอเพื่อพูดปลอบใจทันที “แม่…โม่หยุนไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น และที่สำคัญตอนนี้หนูยังมีบทละครที่ต้องถ่ายด้วย” “เหอะ ฉันรู้งานของเธอ ทำอะไรตามใจชอบมากไม่ได้ ฉันไม่โทษลูกหรอก” พอพูดแบบนี้แล้ว หนิงเฟยยิ่งทุกข์ใจ พูดอย่างกล้าๆกลัวๆว่า “แม่ ฉันกับโม่หยุนกำลังรอให้ฉันถ่ายละครจบก่อน แล้วค่อยเตรียมตัวมีลูกกัน” หยันหยู้ดวงตาเปล่งประกายถาม “จริงหรอ?” ซือโม่หยุนประหลาดใจเล็กน้อย และพยักหน้าด้วยใบหน้าที่อิ่มเอมไปด้วยความอบอุ่น “งั้นก็ดีแล้วล่ะๆ!” ในกลางดึก หนิงเฟยที่นั่งอยู่บนเตียง รู้สึกว่าวันนี้เหนื่อยมาก เมื่อนึกถึงคำพูดของหยันหยู้เมื่อตอนเย็น ก็ได้แต่ถอนหายใจ ซือโม่หยุน ที่เดินเข้ามาเห็นว่าเธอสีหน้าไม่ค่อยดี เขาจึงนั่งลงข้าง ๆ แล้วถามว่า “เป็นอะไรไป?” หนิงเฟยก็ไม่หลบเลี่ยง ก้มหน้าตอบกลับไปว่า “คุณดูไม่ออกหรอ? เรื่องที่ฉันเพิ่งคุยกับแม่ไปมันกวนใจฉัน” ชายหนุ่มคิดว่าเธอคงไม่อยากมีลูกกับเขา ในตอนนั้นเขาก็หน้าจ๋อยไปเลย เป็นเพราะเธอก้มหน้าอยู่เลยมองไม่เห็น “เมื่อก่อนเวลาที่ฉันถ่ายละครกับผู้กำกับ เรามักจะทำงานกันตลอดทั้งคืน แล้วแบบนี้มันจะมีผลกระทบต่อการตั้งครรภ์ไหม?” ชีวิตคนเรามีเกิด มีตาย ผ่านไปเร็วจะตาย แม้แต่เทพพระเจ้าแห่งความมั่นคงที่เห็นกันมาแต่ไหนแต่ไร ก็ปรากฏออกมาให้เห็นได้แค่แปปเดียว ที่แท้เธอก็กังวลเรื่องนี้เองเหรอ? หนิงเฟยไม่รอให้เขาตอบ พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นเขาหน้าจ๋อยมองเธออยู่ ในใจยิ่งเศร้ากว่าเดิม และรู้สึกว่าตัวเธอเองไม่เคยถามความคิดเห็นจากเขาเลย “คุณอย่าโกรธไปเลยนะ ฉันแค่ไม่อยากเห็นแม่เสียใจ ถ้าคุณไม่อยากมีลูก พวกเราก็…” ยังพูดไม่ทันจบ หนิงเฟยก็รู้สึกว่าตัวเองถูกดึงขึ้นมา และตกอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายที่มีกลิ่นอายเฉพาะตัว หลังจากนั้นคำพูดที่อบอุ่นของเขาก็ดังขึ้นข้าง ๆ หู “ผมคิดมาตลอดเลยว่า ผมอาจจะไม่เจอคนที่ผมรักจนหมดหัวใจไปตลอดชีวิต จนกระทั่งผมได้มาพบกับคุณ” “ตัวฉันเองเมื่อก่อนก็ไม่เคยคิดเลยว่า ชีวิตนี้ฉันอยากมีลูก” “หนิงเฟย ถ้าเรามีลูกสักคน สายเลือดของผมก็จะออกมาจากท้องของคุณ แค่คิดผมก็มีความสุขแล้ว” เป็นเวลากว่า 32 ปีที่ซือโม่หยุนรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมาก ๆ เป็นครั้งแรก ราวกับว่ากำลังยืนอยู่บนเมฆ แล้วก็เป็น 32 ปีที่เขาเผยความในใจกับผู้หญิงเป็นครั้งแรก ไม่ว่าอย่างไง ในตอนนี้หนิงเฟยก็ได้เข้าไปอยู่ในส่วนลึกของหัวใจเขาแล้ว “ซือโม่หยุน คุณคงไม่ถือสาฉันในอดีตใช่ไหม?” ความรู้สึกที่มีต่อหลินเวย คงเป็นเรื่องเสียใจสุดๆของเธอในชีวิตนี้ “แน่นอนว่าไม่ ฉันกลับขอบคุณเขามากกว่าที่ส่งคุณมายืนเคียงข้างฉัน” ซือโม่หยุนในตอนนี้ เย็นชาลงกว่าปกติ เขามองเธอด้วยความรักอย่างลึกซึ้ง ดวงตาคล้ายหลุมดำเต็มไปด้วยเปลวไฟที่ร้อนแรง เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนกอดกันโดยปราศจากความรู้สึกขัดข้องใจ หนิงเฟยหลับสนิทและรู้สึกปลอดภัย