ตอนที่ 107 คนต่ำต้อยที่น่าเศร้าใจ

ตอนที่ 107 คนต่ำต้อยที่น่าเศร้าใจ จิดาภาเองก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ไม่ได้มีความผิดอะไรแต่ดันไปอยู่ท่ามกลางพายุใหญ่นั่น และในสถานการณ์เช่นนี้ เธอยังสามารถเดินมาจนถึงทุกวันนี้ได้ ญาณินีนอกจากชื่นชมในความสามารถทางการแสดงของเธอแล้วนั้น ยังชื่นชมคุณสมบัตินี้ในตัวเธอด้วย มองพวกเธอคุยกันอย่างสนุกสนานเช่นนี้ คมสรถึงกับต้องปาดเหงื่อ เขาไม่รู้เลยว่าจิดาภาต้องการจะทำอะไรกันแน่ แต่เขาจะยอมให้เป็นเช่นนั้นต่อไปไม่ได้ เกิดเรื่องที่เขาปิดบังไว้ ญาณินีรู้เข้าล่ะก็... คิดได้ดังนั้นแล้ว เขาจึงเข้าร่วมบทสนทนาของพวกเธอทั้งสองคนด้วย “ผมยังจำที่คุณญาณินีเป็นผู้มองรางวัลให้คุณจิดาภาที่งานเทศกาลภาพยนตร์คิมโก้ได้อยู่เลยครับ” เขาแทรกมาเช่นนี้ ญาณินีจึงพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย “จริงๆค่ะ หลังจากพายุพวกนั้นผ่านไป เชื่อว่าเส้นทางหลังจากนี้ของคุณจะดียิ่งขึ้นไปนะคะ” คมสรพยักหน้าเห็นด้วย ขณะนั้นคุณธรรศก็นั่งอยู่ทางด้านข้างญาณินี หากยังคุยกันต่อนั้น คงจะสร้างความไม่พอใจให้กับKBนัก ญาณินีจึงยิ้มแล้วหันกลับไปสนใจตรงหน้าเวทีแทน จิดาภาเพิ่งสัมผัสได้ว่าจริงๆแล้วคมสรมีเจตนาที่จะขัดขวางการสนทนาของพวกเธอ เขาอยากจะหยุดการพูดคุยกันระหว่างพวกเธอ ขัดขวางเพื่อไม่ให้เธอได้เข้าใกล้ญาณินี แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เธอจะปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว โอกาสเช่นนี้ หากมากเกินไป อาจจะทำให้ญาณินีไม่พอใจก็ได้ โทรศัพท์มือถือของเธอสั่น เป็นจิรภาสที่ส่งข้อความมาหาเธอ “ความคืบหน้าเป็นอย่างไรบ้างครับ?” จิดาภาตอบกลับเป็นการแสดงอารมณ์ผิดหวังไป แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ผ่านไปไม่นาน ญาณินีลุกไปเข้าห้องน้ำ จิดาภาเห็นว่าคมสันกำลังจะลุกขึ้น เธอจึงเอ่ยเรียกเขาไว้ก่อน “คุณจะไปหาคุณญาณินีหรือคะ?” คมสรมองเธอ แล้วกลับที่นั่งของตัวเอง “คุณจิดาภา โอเลได้ตอบกลับคุณไปแล้ว คุณไม่เหมาะที่จะเข้ามาอยู่ที่โอเลหรอกครับ ผมหวังว่าคุณจะไม่ทำอะไรที่ส่งผลต่อคุณญาณินีอีกเลย” “แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าเรื่องที่ฉันจะเข้าโอเล คุณญาณินีดูเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลยล่ะคะ” จิดาภาเอ่ยออกมา อารมณ์ที่ส่งผ่านแววตาลึกซึ้งดังมหาสมุทร เวลานั้น คมสรเองก็รู้สึกอับอาย “จริงๆแล้วคุณญาณินีมีเซ็นลงในความคิดเห็นของคุณ แต่ผมรู้สึกว่าคุณไม่เหมาะสม ผมไม่ได้กังวลสิ่งที่คุณคุยกับคุณญาณินีหรอกนะครับว่าสุดท้ายแล้วจะเป็นอย่างไร ผมเพียงแค่รู้สึกว่า ในสถานการณ์แบบนี้หากความจริงถูกเปิดเผยขึ้นมาจริงๆ เกียรติของคุณทั้งสองคนต่างหากครับที่จะเสียหาย” “คุณขวางทางคนอื่น เข้ามาที่โอเลก็ไม่มีใครสนับสนุนคุณอยู่ดี” “ใช่หรือคะ? ไม่นึกเลยนะคะว่าผู้จัดการของโอเลจะมีความสามารถเช่นนี้ ปิดบังประธานบริษัทแล้วทำตามอำเภอใจเช่นนี้” ในใจของเธอนั้นรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก แต่ใบหน้าของเธอไม่ได้แสดงออกมาเช่นนั้นเลย “เรื่องของคุณกับคุณจงกลผมพอได้ยินมาบ้าง ผมกับเธอเราไม่ได้เดินเส้นทางเดียวกัน แต่เรื่องนี้ผมยอมรับการตัดสินใจของเธอ อีกอย่างคุณสมบัติคุณเองก็ไม่สอดคล้องกับกฎของstar plan จริงๆครับ” “เงื่อนไขของคุณตอนนี้ก็ไม่เลวนี่ครับ มีโอกาสที่จะได้เซ็นสัญญากับบริษัทอื่นๆอีกหลายบริษัท KBเองก็ไม่ใช่ว่าต้องการตัวคุณอยู่หรือ?” “คุณอย่าคิดเลยครับ โอเลไม่เปิดประตูรับคุณหรอก” ที่เขาพูดออกมาทั้งหมดนี้ ก็เพื่อจะให้จิดาภาเลิกหวัง เขาพนันได้เลยว่าจิดาภาจะไม่พูดทุกอย่างกับญาณินีในโอกาสเช่นนี้แน่ มิเช่นนั้นเธอจะกลายเป็นตัวตลกขึ้นมาทันที คมสรยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ แต่เขารู้สึกแปลกใจเมื่อพบว่าจิดาภาไม่ได้แสดงอาการผิดหวังหรือกังวลอะไรออกมาเลย กลับมีแต่ความสงบนิ่งเพียงเท่านั้น “คุณกับคุณจงกลไม่ได้เดินทางเดียวกันจริงๆแหล่ะคะ เพราะคุณไม่เหมือนเธอ เธอเกลียดฉัน ที่ฉันไปขวางทางของศิลปินที่เธอเป็นคนดูแลอยู่ จึงวางแผนใส่ร้ายฉัน ในวงการนี้มันคงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร...แต่สิ่งที่คุณทำทั้งหมดนี้มันแย่ยิ่งกว่าเสียอีกค่ะ คุณทำลายความเชื่อใจที่คุณญาณินีมีต่อคุณ” “ใช้ถ้อยคำที่สวยงามมาอวดอ้างคนที่ด้อยกว่าตัวเองแบบนั้นช่างน่าเศร้าใจที่สุดเลยนะคะ” คมสรจ้องหน้าจิดาภา แต่กลับโต้แย้งเธอกลับไปไม่ได้ “ฉันจะทำให้คุณเห็นว่าฉันสามารถเข้าไปยังโอเลได้ หลังจากนั้น เราค่อยมาคิดบัญชีกันแล้วกันนะคะ คุณคมสร” คำพูดเหล่านี้ ทำให้คมสรถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน เขาไม่คิดเลยว่าจิดาภาจะแข็งแกร่งไม่ยอมแพ้ง่ายๆเช่นนี้ มิน่าจงกลถึงจะตัดทุกโอกาสของเธอให้ได้แบบนั้น หากเธอเข้ามายังโอเลจริงๆล่ะก็ สถานการณ์ต่อจากนี้คงจะยากที่จะคาดเดานัก คมสรไม่ได้คุยอะไรกับจิดาภาต่ออีก หลังจากที่ญาณินีกลับมาแล้วจนจบงานเดินแบบนั้น พวกเขาก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก แล้วแขกที่มาร่วมงานก็ค่อยทยอยกับออกจากงานไป จิรภาสมองจิดาภาอยู่ไกลๆ แล้วนำไปที่ลานจอดรถก่อน ในเมื่อวันนี้ไม่ราบรื่นนัก ก็ต้องคิดหาวิธีใหม่ จิดาภารู้ เธอจึงเลี่ยงออกมาหาเขาอีกทางด้านหนึ่ง คมสรเห็นจิดาภาเดินขึ้นบันไดไปแล้ว จึงรู้สึกโล่งใจ ดูแล้วจิดาภาจะเป็นศัตรูตัวเก่งของพวกศิลปินหญิงคนอื่นจริงๆ “คุณญาณินีครับ ผมไปขับรถออกมาก่อนนะครับ” คมสรกล่าวแล้วรีบเดินออกไปทางประตูข้าง พอดีกับที่ญาณินีค่อยๆเดินออกมา แล้วพบกับคุณธรรศที่เดินตามหลังเธอออกมาพอดี ตลอดงานนี้พวกเขาแทบไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย “คุณธรรศคะ ฉันคุยกับคุณจิดาภามากไปเสียหน่อย คุณคงจะไม่ว่าอะไรนะคะ?” “ผมไม่ว่าอะไรอยู่แล้วครับ” เขามองเธออย่างมีความหมาย “คุณอยากจะเซ็นสัญญากับเธอหรือครับ?” หากเปรียบกับโอเลแล้ว ความสามารถของKBนั้นห่างจากบริษัทนี้ไปมากจริงๆ “ฉันก็อยากให้เป็นแบบนั้นเหมือนกันค่ะ แต่ได้ยินมาว่าคุณจิดาภาจะเซ็นสัญญากับทางKBแล้ว สุภาพชนคงไม่แย่งของรักของคนอื่น หวังว่าพวกคุณจะทำงานด้วยกันอย่างราบรื่นนะคะ” “คุณจิดาภา?” คุณธรรศมองคนขับรถที่ขับรถมา จึงส่ายหน้าปฏิเสธ “น่าจะมีอะไรเข้าใจผิดแล้วล่ะครับ คุณจิดาภาปฏิเสธที่จะเซ็นสัญญากับทางKBแล้วนะครับ” แล้วหลังจากนั้นเขาก็ขึ้นรถจากไป ญาณินีมองรถที่ขับไปไกล แล้วขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แล้วสักพักหนึ่ง คมสรก็ขับรถมา เธอเปิดประตูขึ้นรถ แล้วพลางคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่ง “คุณคมสร ข่าวที่ว่าจิดาภาเซ็นสัญญากับทางKBนี่เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?” “ใช่ครับ ยืนยันแน่ชัดแล้วครับ” คมสรปาดเหงื่อ ไม่รู้ทำไมจู่ๆญาณินีถึงเอ่ยถามเรื่องนี้ขึ้น “คุณลองไปพยายามชิงตัวเธอมาหน่อย ดูว่าจะทำให้เธอมาเซ็นสัญญากับบริษัทเราได้ไหม?” “คุณญาณินีครับ หากเป็นเช่นนั้นแล้วความสัมพันธ์ระหว่างเรากับKBคงจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดน่าดู เพื่อเพียงแค่จิดาภาเพียงคนเดียว มันจะคุ้มกันหรือครับ?” เธอไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่สายตานั้นแสดงออกถึงอารมณ์โมโหของเธอ เธอรู้ดีถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ระหว่างคมสรและจงกล และก็รู้เรื่องปัญหาที่เกิดขึ้นภายในบริษัทด้วยเช่นกัน เดิมทีเธอคิดว่าคมสรจะซื่อสัตย์ต่อเธอ แต่ดูเหมือนตอนนี้ เขากลับทำให้เธอผิดหวังยิ่งกว่าจงกลเสียอีก ....... ระหว่างทาง จิดาภาดื่มชาที่จิรภาสได้เตรียมไว้ให้เธอ “วันนี้อากาศเย็น ถ้าวันนี้รู้เร็วกว่านี้ว่าจะไม่สำเร็จล่ะก็ ผมจะไม่ให้คุณมา” เขาเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกเสียใจ “ผมเห็นว่าคุณนั่งใกล้ๆกับคุณญาณินี ไม่มีโอกาสเลยหรือ?” “ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ” เธอใช้มือถูไปมาที่แก้วชานั้น “ลูกน้องของคุณญาณินี คนที่เป็นผู้จัดการคนนั้น ที่ชื่อคมสร พอฉันคุยกับคุณญาณินีทีไรเขาก็จะเข้ามาขวางไว้ตลอด...ฉันเลยมารู้ทีหลังค่ะ ว่าที่คุณช่วยส่งประวัติของฉันไปที่โอเล เป็นเขากับคุณจงกลที่เป็นคนคัดออก” “หากคำนวณตามเวลาที่ถูกตอบกลับไปนั้น อาจจะเป็นไปได้ค่ะว่าคุณญาณินีไม่ได้รู้เรื่องนี้เลย” “ถึงแม้ว่าฉันจะอธิบายทุกอย่างกับเธอไป ในสถานการณ์แบบนั้น ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะเชื่อฉันหรือเปล่า ก็เลยปล่อยลูกน้องคนนั้นของเธอไป อีกอย่างฉันก็ไม่อยากทำให้ความสัมพันธ์มันวุ่นวายด้วยค่ะ ดีไม่ดีสุดท้ายแล้วคุณคมสรนั่นอาจจะพูดใส่ร้ายฉันอีกก็ได้” จิรภาสพยักหน้ารับด้วยสีหน้าเย็นชา “คุณคิดถูกแล้วล่ะ” เขาโอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด “คุณวางใจเถอะ คนคนนี้ ผมจำเขาไว้แล้วล่ะ”