บทที่4พิธีฝังศพของจ่านโป๋

บ๗ที่4พิธีฝังศพของจ่านโป๋ ในที่สุดประโยคสุดท้ายของเห้ออี้ฉีก็โน้มน้าวใจเห้ออี้หนิงได้ เห้ออี้หนิงหัวเราะขึ้นเบาๆ“งั้นฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะหวังว่าคงจะได้ยินข่าวดีของพี่ใหญ่ในเร็ววันนี้นะ！” เห้ออี้ฉีชนแก้วกับเห้ออี้หนิง“ความร่วมมือของเราจะผ่านไปด้วยดี” ก๊อกก๊อกก๊อกเสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังขึ้น เสิ่นชีลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากทั่วร่างปวดเมื่อยอย่างรุนแรงแม้กระทั่งแรงที่จะขยับนิ้วมือยังไม่มีสักนิด ใครเคาะประตูกันนะ? เสิ่นชีพยายามดิ้นรนปีนขึ้นมาสายตาตรงหน้าพร่ามัวจึงยื่นมือมานวดหน้าผากเบาๆที่ร้อนสูงแล้วเรียบร้อย ดูท่าคงเป็นเพราะหลังจากเปียกฝนเมื่อวานไม่ได้รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าทำให้เป็นไข้ตัวร้อนสูงไม่ลด ประตูห้องถูกทุบระรัวเสียงดังเสิ่นชีทำได้เพียงพยายามดิ้นรนออกไปเปิดประตู พอประตูห้องเปิดออกเสิ่นชีและเสิ่นอินอินก็ยืนอยู่ที่หน้าประตู เสิ่นอินอินที่ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมแล้วก็เอ่ยขึ้นอย่างดูถูกเหยียดหยามขึ้นทันที“ทำอะไร?เคาะตั้งนานถึงจะเปิดประตูออกมา?ถ้าแกจะตายก็ไปตายที่ตระกูลเห้อนู่นอย่ามาเกาะแกะตระกูลเสิ่น!” เสิ่นชีไม่ได้สนใจคำพูดอันเจ็บแสบโหดร้ายของเสิ่นอินอินจึงหันหน้ามามองคุณนายเสิ่น“แม่มีธุระอะไรกัน?” คุณนายเสิ่นเพ่งเล็งมาที่เสิ่นชีไม่ได้สนใจใบหน้าที่แดงผิดปกติของเธออย่างสิ้นเชิงแล้วเอ่ยเสีงเย็นชา“อ้อตระกูลจ่านโทรมาบอกว่าเจอศพของจ่านโป๋แล้ว........” สมองของเสิ่นชีก็ขาวโพลนไปในทันทีมีเพียงแค่ประโยคเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัว‘เจอศพของจ่านโป๋แล้ว........’ เสิ่นชีรู้สึกเหมือนตรงหน้ามืดวูบลงจิตใต้สำนึกบอกให้รีบยื่นมือไปคว้าเกาะขอบประตูไว้พลันขาก็อ่อนยวบลงแล้วทั่วทั้งร่างก็ล้มลงไปบนพื้นพรมอย่างหมดท่า ข้างบนหัวมีเสียงหัวเราะสนุกสนานของเสิ่นอินอินที่ตั้งใจหัวเราะออกมาดังขึ้น“พอเห็นเธอเจ็บปวดจนกลายเป็นสภาพนี้แล้วมันน่าสนุกซะจริงๆเลย！” เสิ่นชีปากคอสั่นขึ้นมาทนฟังเสียงหัวเราะของเสิ่นอินอินไม่ไหวจึงดิ้นรนปีนป่ายจากบนพื้นขึ้นมา เธอจะไปตระกูลจ่าน！ เธอจะไปเจอหน้าจ่านโป๋เป็นครั้งสุดท้าย！ ทว่าแม้แต่พยายามจะปีนขึ้นมาถึงสองครั้งเธอก็ลุกขึ้นจากพื้นไม่ได้ พอเห็นท่าทางจนตรอกไร้ที่พึ่งของเสิ่นชีแล้วในที่สุดเสิ่นอินอินจึงลากแขนคุณนายเสิ่นออกไปด้วยความพอใจ“แม่พวกเราไม่ต้องไปรบกวนให้เธอนั่งเสียใจอยู่ตรงนี้แหละพวกเราไปกันเถอะ！” คุณนายเสิ่นเพียงแค่ปรายตามองเสิ่นชีแล้วหันกายจากไปพร้อมเสิ่นอินอิน เสิ่นชีฟุบอยู่บนพื้นด้วยความจนตรอกเช็ดน้ำตาบนหน้าสะเปะสะปะไปหมดเธอรอให้สมองฟื้นกลับมามีสติแล้วจึงรีบหายาลดไข้สองสามเม็ดกลืนลงท้องไปโดยไม่แยกชนิด เมื่อได้ต่อสายโทรหาแม่ของจ่านโป๋แล้วเค้นถามทุกอย่างทั้งหมดแล้วเสิ่นชีก็ไม่ได้สนใจร่างกายที่อ่อนแรงและไข้ที่ยังไม่ลดลงของตัวเองเลยสักนิดพลันก็ออกบ้านไปเรียกรถแล้วมุ่งตรงไปยังปลายทาง ตอนที่เสิ่นชีรีบมาถึงจ่านโป๋ก็ฝังไปเรียบร้อยแล้ว คุณพ่อคุณแม่ของจ่านโป๋ก็ยืนน้ำตาตกอยู่เงียบๆอยู่อีกฝั่งข้างๆมีคนส่วนหนึ่งคอยอยู่เป็นเพื่อนพวกเขา พอเห็นรอยยิ้มอันคุ้นเคยที่แปะอยู่บนป้ายสลักชื่อผู้ตายหน้าหลุมศพหัวใจของเสิ่นชีเจ็บปวดราวกับถูกมีดคมเฉือนทิ้งไป เสิ่นชีโซซัดโซเซถลันพุ่งตัวเข้าไปคุกเข่าอยู่หน้าป้ายหลุมศพยื่นมือสั่นระริกไปรูปรอยยิ้มอันแสนจะคุ้นเคยน้ำตาไหลรินลงมาอย่างเงียบเชียบ จ่านโป๋....... ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้? นายไม่ได้บอกเองหรอว่าถ้ากลับมาครั้งนี้จะไม่มีวันแยกจากฉันไปชั่วชีวิต? ทำไมการเจอกันครั้งนี้กลับเป็นการเจอกันแบบความเป็นความตายล่ะ? เจ้าขี้โกหกคนนี้นายเคยสัญญาไว้ชัดๆแล้วว่าจะปกป้องฉันไปตลอดชีวิต！ นายเป็นคนบอกเองว่าทั้งชีวิตนี้จะไม่มีวันปล่อยมือกันไป....... นายเคยบอกว่ากลับมาคราวนี้จะหมั้นหมายแต่งงาน....... นายดูสิฉันเหลือที่ที่นิ้วมือเอาไว้ให้นายสวมแหวน แหวนล่ะ?แหวนขอแต่งงานของนายล่ะ? เอาออกมารีบเอาออกมาสิเอามาสวมให้ฉัน！ นายจะ.....นายจะ......หลอกฉันแบบนี้ไม่ได้........ แม่ของจ่านโป๋ตรงหน้าตบไหล่เสิ่นชีเบาๆแล้วเอ่ยขึ้นด้วยดวงตาแดงก่ำ“เสี่ยวซีเป็นเพราะตระกูลจ่านของพวกเราไม่มีโชคนี้ถ้าหากยังมีชาติหน้าถ้าหากฉันยังมีลูกชายก็จะขอให้เธอตบแต่งเข้ามาเป็นลูกสะใภ้ของฉันนะ”