บทที่5เจอกันอีกครั้ง

บ๗ที่5เจอกันอีกครั้ง “คุณป้าหนูอยากจะอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนเขา”น้ำเสียงของเสิ่นชีแหบต่ำแววตาดูหมองหม่นจนทำให้คนปวดใจแทน“พวกเราจะไปกันหมดแล้วเขาคงจะโดดเดี่ยว” พอพูดประโยคนี้จบเสิ่นชีก็กอดเข่านั่งอยู่หน้าป้ายหลุมศพอย่างไม่ปริปากส่งเสียงน้ำตาไหลอย่างเงียบเชียบ พ่อแม่ของจ่านโป๋ถอนหายใจออกหันกลับมามองอีกสองสามครั้งจึงออกไป เสิ่นชีก็นั่งตรงนั้นอยู่อย่างนั้นไม่ขยับเขยื้อน เช้าของวันที่สองคนงานของสุสานที่เข้างานก็พบกับเสิ่นชีที่นั่งอยู่ที่หลุมศพตรงนี้ถึงหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มได้สลบไปแล้วเรียบร้อย ตอนที่เสิ่นชีตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ปาเข้าไปตอนบ่ายแล้ว เสิ่นชีลืมตาขึ้นมาก็เห็นถุงน้ำเกลือแขวนอยู่ด้านบนหัว ตัวเองไม่ได้อยู่ที่สุสานหรอกหรอ?ทำไมถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้? หรือว่าที่จริงตัวเองจะต้านทานพิษไข้ไว้ไม่ไหวเลยสลบไปงั้นหรอ? ตัวเองช่างไร้ประโยชน์อย่างที่คิดเอาไว้แบบนั้นจริงๆแม้แต่คอยอยู่เป็นเพื่อนครั้งสุดท้ายก็ทำไม่ได้........ น้ำตาสองสายค่อยๆไหลออกมาจากเบ้าตาพริบตาก็ไหลซึมไปทั่วขมับแล้วค่อยๆหายไป พยาบาลเห็นว่าเสิ่นชีตื่นแล้วจึงเข้ามาตรวจเช็คอุณหภูมิร่างกายของเธออยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นด้วยความพอใจ“คุณสลบไปสามวันแล้วในที่สุดอุณหภูมิก็ลดลงโชคดีที่มาส่งได้ทันเวลาไม่อย่างงั้นคงกลายเป็นปอดอักเสบแล้วล่ะ” เสิ่นชีไม่มีเสียงตอบกลับจึงได้แต่เหม่อมองฝ้าเพดานบนหัวอย่างเหม่อลอย พยาบาลจ้องมองเธออย่างครุ่นคิดคนไข้คนนี้ได้รับแจ้งว่าส่งมาจากสุสานดูเจ็บปวดขนาดนี้คงเป็นเพราะเสียคนสนิทไปรึเปล่านะ? “ขอบคุณค่ะ…...รบกวนช่วยฉันทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ที”เสิ่นชีเม้มปากแน่นริมฝีปากแห้งแตกระแหงพูดแต่ละคำก็ทำให้ผิวฉีกขาดเจ็บปวดอย่างมาก พยาบาลมึนงง“แต่คุณยังไม่หายเป็นปกตินะ” “ไม่เป็นไรค่ะเงินฉันไม่พอ”เสิ่นชีเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั่นเครือ พยาบาลมองเสิ่นชีไปครู่หนึ่งแล้วจึงหันกลับไปช่วยเธอจัดการทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล เสิ่นชีควักเงินทั้งหมดบนตัวออกมาจ่ายค่ายาจึงเหลือเพียงแค่เงินเดินทางกลับบ้านเท่านั้น เสิ่นชีซื้อตั๋วรถไฟแบบที่ถูกที่สุดเธอยืนเข้าใกล้ระเบียงโบกี้มาตลอดทั้งทางฝืนยืนกลับมาตลอดทั้งทาง เหล่าฝูงชนขาออกนั้นมากมายเสิ่นชีโยนเสียงดังวุ่นวายพวกนั้นทิ้งไว้ข้างหลังแล้วเดินโซซัดโซเซตรงไปข้างหน้า ความร้อนผ่าวลามไปทั่วทั้งตัวดูท่าไข้ที่เพิ่งจะลดลงไปเมื่อกี้คงจะกลับมาเพิ่มขึ้นอีกแล้ว ในใจของเสิ่นชียิ้มเยาะอย่างขมขื่นสายตาเริ่มเปลี่ยนเป็นพร่ามัวขึ้นอีกครั้ง เสิ่นชีอยากจะรีบแยกทางออกไปให้ทันเวลาทว่าพอหันหลังไปความรู้สึกวิงเวียนศีรษะอันคุ้นเคยก็กลับมาโจมตีอีกครั้ง วินาทีต่อมาอยู่ด้านหลังก็มีเสียงเบรกรถแหลมบาดแก้วหูดังขึ้นมา“เอี๊ยด----” เสิ่นชีหันหลังกำลังจะหันไปขอโทษทว่ายังไม่ทันได้พูดออกไปข้างหน้าก็มืดดับลงทั้งร่างอ่อนยวบล้มลงไปกับพื้น ก่อนหน้าที่เธอจะล้มหล่นลงไปเธอมองอย่างขมุกขมัวเห็นร่างคุ้นตาของคนคนหนึ่ง เห้ออี้หนิงเบรกรถอย่างรุนแรงเขาคิดไม่ถึงว่าจะได้มาเจอผู้หญิงคนนั้นได้ที่นี่จริงๆ ทั้งยังจะ........ เป็นผีหรือเปล่านะ เห้ออี้หนิงลงรถแล้วเดินมาบริเวณหัวรถพลางนั่งยองๆลงผู้หญิงคนนี้หน้าแดงก่ำไปทั้งหน้าพอยื่นมือไปแตะดูถึงรู้ว่าทั้งร่างร้อนผ่าวเหมือนกับถ่านร้อนก็ไม่ปาน ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วหรอ? ตอนนี้ไข้ยังสูงก็ยังจะออกมาวิ่งมั่วซั่วไปทั่ว หัวคิ้วสวยได้รูปของเห้ออี้หนิงพลันขมวดขึ้น ครั้นเงยหน้าขึ้นมองรอบๆก็มีคนล้อมรอบเข้ามามีคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะแอบถ่ายไว้ด้วยความตกใจพริบตาสายตาคมดุจพญาหงส์ก็ฉายแววไม่พอใจออกมา เห้ออี้หนิงรีบโอบอุ้มเสิ่นชีขึ้นแล้วพาไปวางไว้ที่เบาะนั่งข้างคนขับหน้ารถพร้อมทั้งคาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อยสายตาเย็นยะเยือกกวาดมองไปยังคนที่แอบถ่ายรูปพวกนั้น มือที่กำลังถือโทรศัพท์ของคนที่แอบถ่ายพวกนั้นสั่นไม่หยุดรีบเก็บโทรศัพท์ลงไป เป็นผู้ชายที่น่ากลัวจริงๆ