บทที่6เสียงกระซิบในความฝัน

บ๗ที่6เสียงกระซิบในความฝัน เห้ออี้หนิงขับรถออกมาทันทีมุ่งกลับไปยังคฤหาสน์จิ่งหวา ตอนที่อยู่บนถนนเห้ออี้หนิงก็แจ้งหมอประจำบ้านเอาไว้แล้วเรียบร้อย ครั้นเขามาถึงแล้วหมอประจำบ้านก็พาเหล่าพยาบาลมารอรับด้วยความเคารพไว้แล้ว พอเห็นเห้ออี้หนิงค่อยๆอุ้มหญิงสาวในท่าเจ้าหญิงเดินเข้ามาหมอและพยาบาลก็รีบเอ่ยขึ้นก่อนทันที“ประธานเห้อส่งมาให้พวกเราเถอะ” เห้ออี้หนิงลังเลครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้น“ช่างเถอะฉันจะพาเข้าไปเอง” พอเข้าบ้านแล้วหมอก็วิเคราะห์อาการของเสิ่นชีแล้วก็เติมน้ำเกลือให้เสิ่นชีอย่างรวดเร็ว “ประธานเห้อเธอแค่เป็นไข้สูงแล้วไข้ไม่ยอมลดเพียงแค่พักผ่อนดีๆไข้ก็จะลดลงเอง”หมอรายงานสรุปให้เห้ออี้หนิงฟังพลางถาม“ต้องการให้พยาบาลอยู่ด้วยไหม?” “ไม่ต้องหรอกหมอฉิน”เห้ออี้หนิงพยักหน้าอย่างมีมารยาท“รบกวนคุณแล้ว” หมอฉินพยักหน้าทิ้งยาเอาไว้ให้เพียงพอแล้วขอตัวจากไปอย่างเงียบๆ พอมองดูเสิ่นชีที่กำลังสลบไสลอยู่เหมือนกับว่ากำลังฝันถึงอะไรอยู่ขนตาถึงได้เปื้อนน้ำตาไปหมดร้องไห้อย่างกับเด็กบาดเจ็บเห้ออี้หนิงมองเสิ่นชีที่น้ำตาไหลออกมาทันใดนั้นก็นึกถึงตำหนิตรงบริเวณกลางไหปลาร้านั้นขึ้นอย่างไม่เข้าใจ พลันก็ทนไม่ได้อีกต่อไปเห้ออี้หนิงจึงค่อยๆยื่นมือไปแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของเสิ่นชีออก ไม่รอให้เขาได้เอื้อมไปสัมผัสตำหนิสีแดงราวกับเปลวไฟนั้นจู่ๆเสิ่นชีก็คว้าจับเข้าที่มือของเขาแล้วดึงไปแนบแก้มของเธอ เห้ออี้หนิงกำลังจะขมวดคิ้วทว่ากลับพบว่าเธอกำลังสลบไสลอยู่ ท่าทางแบบนี้เป็นเพียงแค่ท่าทางของจิตใต้สำนึกของเธอ หน้าของเธอร้อนยิ่งขึ้นร้อนซะจนเห้ออี้หนิงก็รู้สึกได้ว่าตัวเองก็เปลี่ยนไปกระสับกระส่ายขึ้นมาแทน ผิวของเธอดีมาไม่เคยผ่านเครื่องสำอางและพวกยาอาหารเสริมสดใหม่อ่อนนุ่มจนหากเป่าไปก็อาจจะแตกสลายได้ความรู้สึกดีบนมือคิดไม่ถึงว่าจะทำให้เห้ออี้หนิงชักมือกลับมา “จ่านโป๋…....”เสียงกระซิบแผ่วเบาหลุดออกมาจากปากนิ้วของเห้ออี้หนิงชะงักค้าง น่าแปลกที่เขารู้สึกโมโหนิดหน่อย หรือจริงๆแล้วในฝันของเธอกำลังตะโกนเรียกชื่อของผู้ชายคนอื่นอยู่กัน? เห้ออี้หนิงนิ่งไปครู่หนึ่งชักนิ้วมือกลับมาหันหลังแล้วเดินจากไป ในฝันของเสิ่นชีรู้สึกได้ถึงนิ้วมือที่ชักกลับไปน้ำตาก็ยิ่งเอ่อล้นออกมาเสียงกระซิบเปลี่ยนเป็นเสียงสะอึกสะอื้นทันที“นายก็ทิ้งฉันไปแบบนี้ทิ้งฉันไว้คนเดียวแล้วฉันต้องทำยังไง?ฉันต้องทำยังไง?” หลังของเห้ออี้หนิงหยุดชะงักไปอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองเสิ่นชีที่ตกอยู่ในภวังค์แห่งความฝันกำลังร้องห่มร้องไห้อย่างกับเด็กน้อยจึงถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วเดินจากไป พอลืมตาขึ้นมาอีกทีเสิ่นชีถึงได้รู้ว่าตัวเองเปลี่ยนที่อีกแล้ว เอาเถอะสองสามวันมานี้เหมือนว่าจิตใจจะหลุดลอยไปอย่างรุนแรงทุกๆครั้งที่สติกลับมาก็ไปโผล่อยู่แต่ละที่ไม่ซ้ำเดิม หันหน้ามามองสายน้ำเกลือบนข้อมือเสิ่นชีก็นั่งตัวตรงแล้วถอดสายน้ำเกลือออกยื่นมือไปลูบหน้าผากที่ไข้ลดลงแล้ว เพิ่งบอกไปว่าอย่าใช้เงินฟุ่มเฟือยสิ้นเปลืองตอนนี้ตัวเองไม่เหลือเงินแล้วสักแดงเดียว เธอซวนเซไปผลักเปิดประตูห้องทว่ากลับพบว่าตัวอยู่ที่ไหนไม่รู้และมาได้อย่างไร คฤหาสน์สุดสวยงามตระการตาตรงหน้าโคมไฟคริสตัลยาวระย้าราคาหลายสิบล้านวอลเปเปอร์สวยงามลานตาภาพจิตรกรรมสีน้ำมันราคาแพงพรมลายพญาหงส์ดำที่ให้ความรู้สึกแข็งแกร่งตระการตาเป็นงานฝีมือที่ล้วนถักมาจากมือทั้งสิ้น รายละเอียดทุกอย่างล้วนบ่งบอกถึงลักษณะของเจ้าของที่นี่ว่าสง่างามสูงส่งขนาดไหน ครู่เดียวเสิ่นชีก็สับสนลุกลนจิตใต้สำนึกบอกให้หันหลังแล้วหนีไป แต่ว่าประตูที่เธอผลักเปิดออกต่อๆกันหลายๆบานนั้นต่างไม่ใช่ทางออกทั้งนั้น คฤหาสน์ใหญ่โตมโหฬารหลังนี้คล้ายกับว่ากลายเป็นสัตว์ประหลาดกินคนที่เมื่อกลืนคนลงไปแล้วก็จะถูกจองจำอย่างไม่มีทางหนีรอดออกมาได้ ในตอนที่เสิ่นชีไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปจึงก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวจู่ๆประตูห้องด้านหลังก็ถูกเปิดออกพลางส่งเสียงแหลม เสิ่นชีหันกลับไปอย่างรวดเร็วก็เห็นผู้ชายสวมกางเกงขายาวสีเทาเข้มคนหนึ่งยืนพิงหน้าต่างด้วยท่าทางขี้เกียจพลางจิบชาดำชั้นดีไปด้วยอยู่