บทที่8งานแต่งงานของใครคนหนึ่ง

บ๗ที่8งานแต่งงานของใครคนหนึ่ง ผู้ชายคนนี้แท้จริงแล้วเขาเป็นคนยังไงกันแน่นะ？ ทำไมดูๆแล้วก็เป็นคนนิสัยเสียคนหนึ่งที่มักจะทำให้คนอื่นต้องกัดฟันโกรธอยู่เรื่อยแต่ก็ยังไม่ทำให้ใครเกลียดเขาลงได้เลย？ หลังจากกลับไปที่บ้านตระกูลเสิ่นเสิ่นชีก็ล้มตัวลงพักผ่อนนอนบนเตียงไปตั้งหนึ่งสัปดาห์เต็มถึงจะกลับสู่ภาวะปกติได้ ตอนนั้นวันที่ได้แต่นอนอยู่บนเตียงนั้นไม่รู้ว่าเสิ่นชีเสียน้ำตาไปมากเท่าไหร่เป็นเพราะต้องจัดการกับความทรงจำของเธอกับจ่านโป๋เธอต้องจัดการปกปิดและเก็บรักษามันไว้ เธอเก็บของที่จ่านโป๋เคยให้เอาใส่ไว้ในกล่องใหญ่ใบหนึ่งโดยเช่าห้องห้องหนึ่งเอาไว้เพื่อเอาความทรงจำทั้งหมดไปเก็บรักษาไว้ที่ห้องนั้น จ่านโป๋ได้จากเธอไปแล้วความรักที่เธอมีอยู่ก็ได้จากตามไปด้วย ตอนนี้แต่งงานกับใครก็ไม่ได้มีความหมายแล้ว ถ้าการที่เธอเสียสละตัวเองเพื่อการแต่งงานในครั้งนี้แล้วสามารถเปลี่ยนเป็นค่ารักษาพยาบาลของพี่ชายได้ มันคุ้มแล้ว หลังจากที่เสิ่นชีกลับสู่สภาพปกติแล้วเธอจึงไปหาคุณนายเสิ่นด้วยตัวเองเพื่อแสดงออกว่าเธอยินยอมที่จะแต่งงานเข้าตระกูลเห้อแทนเสิ่นอินอิน พอเห็นว่าเสิ่นชีสมัครใจเองคุณนายเสิ่นกับเสิ่นกางก็พออกพอใจเป็นอย่างมาก เพราะว่าเสิ่นชีเป็นฝ่ายสมัครใจเองคุณนายเสิ่นจึงไม่เข้มงวดในการดูแลเสิ่นชีอีก ทั้งยังให้อิสระในการไปเยี่ยมจ่านโป๋มากขึ้น สามเดือนต่อมาเสิ่นชีได้หอบดอกลิลลี่ช่อหนึ่งกลับไปหาจ่านโป๋ที่หน้าหลุมศพอีกครั้ง “จ่านโป๋นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันมาเยี่ยมนายแล้วนะฉันจะแต่งงานแล้วล่ะ”เสิ่นชีได้แต่กอดป้ายหลุมศพไว้แน่นพร้อมพูดกับรูปที่หน้าหลุมศพว่า“ความรู้สึกของฉันไม่ได้หายไปไหนและฉันก็ไม่ได้รักคนอื่นฉันแค่แต่งงานแทนเสิ่นอินอินเพราะตระกูลเสิ่นอยากจะให้ลูกสาวของตัวเองแต่งงานกับตระกูลที่มีเงินและอิทธิพลดังนั้นการแต่งงานของเธอจึงตกมาอยู่ที่ฉันสำหรับฉันแล้วถ้าไม่มีคุณแต่งงานกับใครไปก็ไม่มีความหมายอะไรฉันไม่ได้สนใจว่าคนที่ฉันแต่งด้วยจะเป็นคนรวยคนมีอิทธิพลหรือเป็นทายาทตระกูลไหนเป็นลูกใครในเมื่อคนคนนั้นไม่ใช่คุณดังนั้นทั้งหมดนี้ก็ไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว” เสิ่นชีเช็ดคราบน้ำตาที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าอย่างลำบากใจ“หลังจากที่ฉันแต่งงานไปแล้วนายอยู่บนสวรรค์ก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะถ้าเกิดว่านายเจอใครที่ดีกับนายมากๆนายก็.......นายก็........” จู่ๆเสิ่นชีก็พูดไม่ออก “จ่านโป๋ถ้าชาติหน้าเราได้พบกันอีกคุณต้องไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียวแบบนี้อีกนะ”เสิ่นชีได้แต่เช็ดน้ำตาออก“ฉันจะไปแล้วนะ!ครั้งนี้ฉันไปจริงๆแล้วนะ！” ทันทีที่ทิ้งคำพูดจบแล้วเสิ่นสีก็เดินจากออกไปพลางเช็ดน้ำตาไปด้วยอย่างอึดอัดใจ แต่ทว่ายิ่งเช็ดน้ำตาออกมากเท่าไหร่ก็เหมือนกับยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นเท้านั้นสุดท้ายในเมื่อเสิ่นชีตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วเธอจึงทำได้เพียงแต่เอาความรู้สึกนี้ฝังลงไปภายในส่วนลึกของจิตใจเท่านั้น วันแต่งงานใกล้เข้ามาแล้ว พิธีแต่งงานถูกจัดขึ้นที่โบสถ์เล็กๆแถวชานเมือง มีเพียงคนที่สำคัญของตระกูลเห้อสองสามคนเท่านั้นที่มาร่วมงานแม้แต่เจ้าบ่าวก็ยังไม่ปรากฎออกมา เสิ่นกางเห็นว่าตระกูลเห้อก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับงานแต่งงานครั้งนี้เพียงแค่มีงานขึ้นมาพวกเขาเลยมาร่วมงานเท่านั้นเสิ่นชีถูกทิ้งไว้ในห้องพักของโบสถ์เพียงคนเดียว เสิ่นชีได้ยินข่าวนี้เธอเองก็ไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรเธอสวมชุดแต่งงานสีขาวสะอาดเดินเข้ามาในโบสถ์อย่างช้าๆแล้วมาหยุดยืนอยู่ด้านหน้าของบาทหลวง มีไม่กี่คนที่ยืนอยู่กันเป็นกลุ่มพอเห็นเสิ่นชีปรากฎตัวออกมาชั่วพริบตาเดียวเสียงเกรียวกราวอื้ออึงก็ดังขึ้นมา ชายคนหนึ่งของตระกูลเห้อมองดูเสิ่นชีด้วยความสนใจพลันก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาจับคางอย่างครุ่นคิด “คุณพ่อคะท่านประกาศจบพิธีเลยดีกว่าค่ะ”เสิ่นชียืนอยู่ด้านหน้าบาทหลวงคนเดียวแล้วพูดด้วยท่าทีนิ่งๆว่า“พิธีแต่งงานนี้มีฉันคนเดียวก็พอค่ะ” บาทหลวงไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อนจึงงุนงงไปชั่วขณะหนึ่งครั้นได้ยินเสิ่นชีพูดแบบนี้แล้วจึงมองไปทางตัวแทนของตระกูลผู้ชายคนนั้นพยักหน้าเป็นสัญญาณให้บาทหลวงบาทหลวงจึงเริ่มพิธีต่างๆตามขั้นตอนโดยที่ผู้แต่งงานมีคนเดียว