บทที่10เห้ออี้หนิงเรียกหา

บ๗ที่10เห้ออี้หนิงเรียกหา เสิ่นชีลากกระเป๋าเข้าไปในห้องนอนเตรียมจัดชุดของตัวเองซักสองสามชุดเข้าตู้เสื้อผ้าพอเปิดตู้ออกมากลับพบว่าในตู้เต็มไปด้วยเสื้อผ้าที่จัดแบ่งไว้ใส่ตามฤดูทั้งยังมีกระเป๋ารองเท้าต่างๆที่เข้าชุดกันอีกด้วย เสิ่นชียิ้มเจื่อนของพวกนี้แม้แต่จะใช้ฉันยังไม่อยากจะใช้เลยแต่ถ้าในอนาคตถึงตอนที่ฉันจะไปจากที่นี่ตอนนั้นก็คงค่อยว่ากันอีกที ฉันเอาของฟุ่มเฟือยพวกนี้เลื่อนไปไว้ข้างๆแล้วเอาเสื้อผ้าตัวเก่าของฉันซักสองสามตัวแขวนไว้แทนก็พอแล้ว ขณะที่เสิ่นชีกำลังจะเดินสำรวจห้องอื่นๆต่อนั้นจู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเบอร์นี้เป็นเบอร์ติดต่องานของเสิ่นชีดังนั้นเธอจึงไม่ลังเลที่จะรับสาย“สวัสดีค่ะฉันคือสไตล์ลิสต์เสิ่นชีค่ะ” ปลายเสียงโทรศัพท์เป็นเสียงของชายแปลกหน้าพูดขึ้นว่า“สวัสดีครับคุณหนูเสิ่นผมคือหัวหน้าผู้ช่วยของบริษัทเห้อซื่อกรุ๊ปท่านประธานมีคำสั่งให้ผมไปรับคุณมาทำงานทันทีครับ” เสิ่นชีมีท่าทีไม่แน่ใจอยู่ครู่หนึ่งเห้ออี้หนิงให้ฉันไปทำงานใช้หนี้จริงหรอเนี่ย？ จะว่าไปตัวฉันเองในตอนนี้ก็อยู่ในฐานะพี่สะใภ้.......แต่อย่างว่าแหละตระกูลเห้อไม่มีทางเห็นฉันเป็นคนในครอบครัวแน่ๆอีกอย่างเห้ออี้หนิงอาจจะไม่รู้ก็ได้ว่าฉันเป็นภรรยาของพี่ชายของเขาใช่ไหม? งานแต่งครั้งนี้ถูกจัดขึ้นอย่างเงียบๆสามีภรรยาทั้งสองฝ่ายต่างก็ไม่เคยรู้จักกันและไม่เคยพบเจอกัน แบบนี้ก็ดี ทุกคนต่างก็ไม่เกี่ยวข้องกันอย่างสิ้นเชิง หาเงินมาใช้หนี้ได้เร็วเท่าไหร่ก็หนีไปจากผู้ชายที่น่ากลัวคนนี้และครอบครัวนี้ได้เร็วเท่านั้น! เสิ่นชีจึงตอบรับทันทีพร้อมกับถามที่อยู่สถานที่ที่จะให้ไปทำงานอย่างชัดเจน เธอลบเครื่องสำอางที่อยู่บนใบหน้าออกแล้วไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยจากนั้นหยิบเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนสีน้ำเงินในตู้ออกมาใส่อย่างรวดเร็ว เพียงแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเสิ่นชีก็หอบกระเป๋าเครื่องสำอางมาตอนนี้เธอหยุดอยู่ด้านหน้าของเห้ออี้หนิงแล้ว เสิ่นชีเปิดกระเป๋าเครื่องสำอางอย่างคุ้นชินพร้อมกับถามขึ้นว่า“ประธานเห้อคะขอถามก่อนว่าคุณต้องการใช้เครื่องสำอางยี่ห้อพิเศษไหม？สามารถใช้เครื่องสำอางพวกนี้ของฉันได้ไหมคะ？ เพราะว่าต้องไปเจอกับลูกค้าในสังคมผู้ดีดังนั้นในกระเป๋าเครื่องสำอางของเสิ่นชีมักจะใส่เครื่องสำอางที่มียี่ห้อไว้เช่นพวกชาเนลดิออร์เป็นต้นถ้าณตอนนั้นลูกค้าไม่ได้เตรียมมาและไม่มีความต้องการพิเศษที่จะต้องใช้เครื่องสำอางแบบมียี่ห้อเสิ่นชีก็จะใช้เครื่องสำอางที่ตัวเองพกมาแล้วเลือกว่าอันไหนเหมาะสมกับลูกค้าเอง “ไม่มี”เห้ออี้หนิงที่ดูท่าทางเหนื่อยหน่ายนั่งลงที่หน้ากระจกแล้วมองดูเสิ่นชีที่กำลังยุ่งอยู่อย่างสนอกสนใจ สามเดือนหลังจากนั้นเธอเหมือนกับได้หลุดพ้นออกมาจากสิ่งแย่ๆที่ทำร้ายเธอได้แล้ว แต่ทว่าเขาก็ยังคงชอบมองดูท่าทางของเธอที่กำลังทำงานมือเป็นระวิงอยู่ เสิ่นชีตั้งใจลงผิวของเห้ออี้หนิงมากผิวเขาดีซะจนน่าอิจฉา！ เห็นๆอยู่ว่าเป็นผู้ชายแต่ผิวกลับดีและนุ่มจนผู้หญิงอย่างเรายังอิจฉา เสิ่นชีเคยแต่งหน้าให้ผู้ชายมาไม่น้อยแต่ทว่ากลับไม่มีใครดูดีได้เท่าเห้ออี้หนิงเลย ในฐานะสไตลิสต์เธอมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าใครเคยผ่านหรือไม่เคยผ่านมีดศัลยกรรมมาเห็นได้ชัดเลยว่าเห้ออี้หนิงไม่ได้ทำแน่นอนร้อยเปอร์ซ็นต์ เสิ่นชีเข้าสู่ท่วงทีของการทำงานอย่างรวดเร็วเธอย่อตัวลงเข้าใกล้เห้ออี้หนิงการที่เธอย่อตัวลงไปทำให้หน้าอกของเธอได้ลดระดับลงไปอยู่ตรงกับระดับสายตาของเห้ออี้หนิงพอดีรอยตำหนิที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดกับกระดูกไหปลาร้าได้ดึงดูดสายตาของเห้ออี้หนิงโดยไม่รู้ตัว เห้ออี้หนิงรู้สึกได้ถึงนิ้วมือที่เย็นเฉียบของเสิ่นชีปัดผ่านแก้มของเขาตรงที่ๆใบหน้าถูกสัมผัสนั้นเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแลบๆเกิดขึ้นเล็กน้อย ดวงตาที่ดำขลับมืดวูบลงชั่วขณะ เสิ่นชีลงผิวให้เห้ออี้หนิงอย่างละเอียดเสร็จแล้วจากนั้นเธอจึงหันหลังไปหยิบครีมบำรุงของแลนโคมรุ่นใหม่ออกมาจากกระเป๋าพลางถามขึ้นว่า“อีกเดี๋ยวคุณจะไปร่วมงานอะไรหรอคะ？” “ฉันมีนัดน่ะ”เห้ออี้หนิงเหลือบมองเสิ่นชีด้วยหางตาแน่ใจได้ว่าที่เธอถามเมื่อกี้นั้นเป็นส่วนหนึ่งในการทำงานของเธอและไม่ได้มีความสนใจอะไรในตัวเขาเลยสักนิด