บทที่11ความสัมพันธ์กับท่านประธานไม่เหมือนกัน

บ๗ที่11ความสัมพันธ์กับท่านประธานไม่เหมือนกัน เสิ่นชีเข้าใจเนื้อหาที่เห้ออี้หนิงต้องการเธอมาเป็นแบบแล้วทันทีจึงพยักหน้าทันทีแล้วรีบจัดการทรงผมของเขาอย่างรวดเร็วจัดการทำออกมาเป็นทรงผมที่หล่อเหลาและดูดีที่สุด สิ่งที่ล้ำค่าที่สุดบนตัวของเห้ออี้หนิงก็คือใบหน้าพออยู่ในเสื้อเชิ้ตและทรงผมที่เหมาะสมแล้วก็ยิ่งมีเสน่ห์เพิ่มมากขึ้นและดูโดดเด่นที่สุดในกลุ่ม แต่ก่อนเห้ออี้หนิงทำมากที่สุดคือเพียงแค่จัดทรงผมก็ได้แล้วแต่ว่าเสิ่นชีกลับเป็นสไตล์ลิสต์ที่มุ่งมั่นตั้งใจและเต็มที่หลังจากที่ทำทรงผมเสร็จเรียบร้อยแล้วทันใดนั้นก็เห็นว่ารูปทรงคิ้วของเห้ออี้หนิงยุ่งเหยิงไปนิดหน่อย หลังจากที่พิจารณาดูแล้วเสิ่นชีก็เลือกหยิบใบมีดโกนคิ้วขึ้นมาทันทีแล้วค่อยๆโกนขนคิ้วส่วนที่ไม่เรียบร้อยนั้นออกไป พลันใบหน้าของเสิ่นชีก็ขยับใกล้เข้ามาทำให้เห้ออี้หนิงที่เดิมทีมีข้อห้ามให้ผู้หญิงเข้าใกล้นั้นเกิดตกตะลึงขึ้นมาทันที แปลกมากๆว่าแท้จริงแล้วเขาไม่ได้รังเกียจที่จะอยู่ใกล้กับผู้หญิงคนนี้....... หรือเป็นเพราะตำหนิที่คล้ายกันของเธอนั้นดังนั้นถึงได้รักรวมไปหมดเหมือนรักบ้านแล้วก็รักไปถึงอีกาบนหลังคาบ้านอีกด้วย เขาก็เงยหน้าจ้องมองเสิ่นชีอยู่อย่างนั้นจ้องมองแววตามุ่งมั่นคู่นั้นของเธอ...... ผู้ช่วยเสี่ยวชวนกำลังจะเคาะประตูเข้ามาพอเงยหน้าขึ้นก็เห็นเข้ากับภาพตรงหน้า........ ร่างของเสิ่นชีแทบจะขยับเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของประธานเห้ออยู่แล้วคิดไม่ถึงว่าประธานเห้อไม่ได้โกรธที่เธอเข้าใกล้เลยสักนิดกลับกันยังจดจ้องสายตาของเธออีกด้วย....... ระยะห่างของทั้งสองใกล้กันเหมือนว่ากำลังkissกัน........ ผู้ช่วยเสี่ยวชวนอ้าปากค้างไปในทันที เขากำลังเห็นเรื่องอะไรที่ไม่ควรเห็นเข้าแล้วใช่ไหม? อาไม่ดีนะถ้าประธานเห้อโดนขัดละก็จะต้องโกรธแน่ๆเขาจะต้องไม่ปล่อยให้อะไรมาทำลายทุกสิ่งข้างในนี้เป็นอันขาด！ เสี่ยวชวนค่อยๆถอยออกไปอย่างรู้ความมากแล้วยืนเฝ้ายามอยู่ด้านนอกอย่างเงียบเชียบ ในที่สุดเธอโกนส่วนสุดท้ายเสร็จเรียบร้อยเสิ่นชีถอนหายใจอย่างโล่งอกทันทีเพอร์เฟค！ พอก้มมองลงทันใดนั้นก็สบตาเข้ากับดวงตาแปล่งแสงของของเห้ออี้หนิงที่ใกล้เข้ามา ดวงตาสดใสนั้นเหมือนกับมีความแปลกใจบางอย่างปรากฏอยู่...... เสิ่นชีรีบถอยออกมาหนึ่งก้าวทันทีพอถอนตัวออกจากสภาพการทำงานแล้วก็เอ่ยขึ้นด้วยความอึดอัดไม่สงบ“ประธานเห้อฉันทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว” เห้ออี้หนิงถอนสายตาออกจากร่างของเสิ่นชีก้มมองร่างของตัวเองในกระจกก็หันด้านขวาพลางกวาดมองคิ้วที่เพิ่งจะจัดการเสร็จมุมปากยกยิ้มขึ้นเบาๆ เดิมทีเขาเป็นคนยิ่งใหญ่ทรงอำนาจมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจพอผ่านการตกแต่งเสริมหล่อจากเสิ่นชีแล้วก็ยิ่งเสริมข้อดีของเขาดีตรงนี้เพิ่มขึ้นไปอีกสายตาแพรวพราวนั้นทำให้ผู้คนแทบจะละสายตาออกไปไม่ได้ เห้ออี้หนิงค่อยๆหันกลับมามองเสิ่นชีที่ยืนเหมือนนกกระจอกเทศอีกฝั่ง“เธอคิดว่าฉันดูดีไหม?” เสิ่นชีตัวชะงักไปครู่หนึ่งเธอล้วนไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเห้ออี้หนิ่งถึงได้ถามแบบนี้ออกมาขนตาแพงอนสั่นระริกไปครู่หนึ่งจากนั้นจึงฝืนยิ้มตอบกลับไป“แน่นอนว่าต้องดูดีอยู่แล้ว” “ใช่ไหม?”จู่ๆเห้ออี้หนิงก็ลุกยืนขึ้นแล้วเดินตรงไปข้างหน้าเสิ่นชีแขนที่คู่ยื่นไปค้ำกักขังให้เสิ่นชีอยู่ในระหว่างอ้อมแขนของเขากับผนัง“ถ้างั้นเทียบกับจ่านโป๋ของเธอแล้วพวกเราใครหล่อกว่ากัน?” เสิ่นชีไม่คิดไม่ฝันว่าเห้ออี้หนิงจะเอ่ยถึงจ่านโป๋ขึ้นมาสีหน้าของเธอเปลี่ยนไปในทันที！ เห้ออี้หนิงก็คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่เขาพูดประโยคนี้จบสีหน้าของเสิ่นชีจะพลันเปลี่ยนเป็นซีดอย่างน่ากลัว ช่วครู่นั้นเขาก็ไม่อยากจะถามอีกต่อไปแล้วจริงๆ แม้กระทั่งรู้สึกไม่อยากจะพูดถึงจ่านโป๋ชื่อนี้ขึ้นมานิดหน่อยแล้ว ผู้ชายคนนี้สรุปแล้วเป็นใครสำหรับเธอกันแน่? ถึงได้สามารถส่งผลกระทบต่ออารมณ์จิตใจของเธอได้ถึงเพียงนี้? เห้ออี้หนิงปล่อยมือลงทันทีแล้วหันไปจัดเน็คไทหน้ากระจกให้เรียบร้อยพลางพูดขึ้น“เธอไปกับฉัน” “หะ….....หา?”เสิ่นชีที่ยังไม่ได้ดึงสติออกมาจากคำพูดของเห้ออี้หนิงก็มองเห้ออี้หนิงด้วยความงงงวย นี่มันหมายความว่าอะไร? เขาไปนัดแล้วทำไมต้องพาฉันไปด้วยล่ะ?