บทที่12ร่วมงานนัดกับเห้ออี้หนิง

บ๗ที่12ร่วมงานนัดกับเห้ออี้หนิง มีสไตล์ลิสต์ที่ไหนพาลูกค้าไปงานนัดด้วยกันล่ะ? ถ้าเป็นกิจกรรมของสไตล์ลิสต์เพื่อที่รักษาภาพลักษณ์อยู่ตลอดเวลาถึงจะตามไปด้วยทุกที่ได้ ถ้าเป็นเพียงแค่การนัดพบกันล่ะก็...... เป็นไปได้ว่าคนที่เขานัดเจอกันคืนนี้อาจจะสำคัญสำหรับเขามากๆก็ได้ถึงกับต้องพาสไตล์ลิสต์ตามไปด้วยตลอดเวลาเพื่อให้มั่นใจว่าเขาจะต้องหล่อดูดีอยู่ตลอดเวลาหรอ? พอนึกถึงความเป็นไปได้ตรงนี้เสิ่นชีกลับค่อยๆลอบถอนหายใจออกอย่างโล่งใจ เธอจะนำความสนใจของเห้ออี้หนิงพุ่งไปไว้ที่คนอื่นแบบนี้เธอก็จะหายใจหายคอได้ผ่อนคลายลง เห้ออี้หนิงเพียงแค่จดจ้องไปที่เสิ่นชีหันหลังแล้วเดินตรงออกไปข้างนอก เสิ่นชียังคงงุนงงเสี่ยวชวนเดินมาถึงตรงหน้าเธอแล้วเอ่ยขึ้นอย่างมีมารยาท“คุณเสิ่นเชิญครับ----” เสิ่นชีเพิ่งดึงสติกลับมาแล้วรีบเก็บของด้วยความวุ่นวายแล้วหิ้วกระเป๋าตามไป พอมาถึงชั้นล่างก็เห็นรถปากานี่โกสต์สีเทาเข้มคันหนึ่งจอดอยู่บริเวณหน้าประตู บอดี้การ์ดที่สวมชุดเครื่องแบบสั่งตัดเฉพาะของอาร์มานี่คนหนึ่งกำลังเปิดประตูรถให้เห้ออี้หนิงด้วยความเคารพเห้ออี้หนิงนั่งลงอย่าสง่าผ่าเผย เสิ่นชีมองซ้ายมองขวาทำไมไม่มีรถคันอื่นแล้ว? ไม่มีรถคันอื่นแล้วตัวเองจะไปด้วยยังไง? คงไม่ได้ให้ตัวเธอวิ่งตามไปหรอกนะ? เห้ออี้หนิงเห็นเสิ่นชีที่ยังยืนบื้ออยู่ข้างทางแล้วก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที คิ้วได้รูปที่ผ่านการจัดแต่งมาอย่างดีแล้วพอขมวดแบบนี้มันกลับเต็มไปด้วยเสน่ห์แพรวพราวอันหลากหลาย “ยังจะงงอะไรอีก?ขึ้นรถ！”เห้ออี้หนิงปรายตามองเบาะที่นั่งข้างคนขับพลางสั่งให้เสิ่นชีขึ้นรถมา เสิ่นชีถึงจะตอบกลับมาคิดไม่ถึงว่าจริงๆแล้วเธอต้องเดินทางไปรถคันเดียวกันกับเห้ออี้หนิงหรอกหรอ? เสิ่นชีชี้ไปที่จมูกของตัวเอง“ฉัน?” เห้ออี้หนิงมองดูยัยกระต่ายน้อยที่ดูท่าทางงุนงงก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปากขึ้น ไม่น่าล่ะเขาถึงได้ชอบแกล้งแหย่เธอเป็นเพราะท่าทางดูตกใจมึนงงที่แสดงออกมาของยัยกระต่ายน้อยดูท่าชักจะน่าสนใจขึ้นมาแล้วล่ะ ผู้ช่วยเสี่ยวชวนเปิดประตูให้เสิ่นชีด้วยตัวเองเสิ่นชีรู้สึกเหมือนใต้เท้ากำลังปลิวว่อนก็รู้สึกล่องลอยปลิวไปตลอดจนขึ้นมาถึงบนรถ หลังจากที่รถเริ่มออกตัวเธอก็ยังรู้สึกว่าวิญญาณของตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ เป็นสไตล์ลิสต์มาตั้งหลายปีก็ยังเป็นครั้งแรกที่ถูกลูกค้าพาไปงานนัดพบด้วย และก็ยังเป็นครั้งแรกที่ได้ขึ้นรถคันเดียวกับลูกค้าไปงานนัดพบอีกด้วย！ เธอกำลังฝันอยู่จริงๆใช่ไหม? เสิ่นชีอดไม่ได้ที่จะแอบหันไปมองเห้ออี้หนิง เห้ออี้หนิงทำเหมือนกับไม่รู้ว่าเสิ่นชีกำลังแอบมองเขาอยู่เพียงแค่มุ่งความสนใจไปกับการขับรถ ขนตาแพงอนราวกับภาพวาดทั้งฉลาดหลักแหลมทั้งหน้าด้านหน้าทน เสิ่นชีไม่สามารถถอนสายของตัวเองออกไปได้แล้วตอนนี้ “คนที่จะเจอคืนนี้คือคุณหนูเฝิงเค่อซินแห่งบริษัทจวี้ลี่อาจจะตื่นตกใจไปสักพักถ้าให้เธอทำอะไรเธอก็ทำตามที่บอกไป”น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่อ่อนโยนราวกับเชลโล่ดังขึ้น “เอ่อ….......”เสิ่นชีที่เพิ่งจะตั้งสติได้ถึงได้รู้ว่าจริงๆแล้วตัวเองจ้องด้านข้างของเขาไปนานมาก ยังดีที่เขาไม่ได้โมโหจนเสียมารยาทใส่เธอไม่งั้นต้องตายแน่ๆ！ เสิ่นชีที่ได้สติแล้วรีบตอบกลับ“รับทราบเข้าใจแล้วล่ะ” แม้จะพูดไปนี้แต่เสิ่นชีก็ยังไม่เข้าใจเอามากๆว่ามีอะไรที่สไตล์ลิสต์คนหนึ่งจำเป็นจะต้องตื่นตกใจด้วย? หรือว่าจะบอกว่าถ้าเห็นภาพลักษณ์ของเขาดูยุ่งเหยิงไปนิดนึงก็ต้องรีบจัดการแต่งให้เขาใหม่ทันที? เห้ออี้หนิงปรายตามองเสิ่นชีรู้ว่าจริงๆแล้วเธอไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด แต่เขาก็ขี้เกียจจะอธิบายแล้วยังไงอีกแปปเดียวเธอก็จะเข้าใจแล้ว พอถึงจุดหมายเสิ่นชีมองเห้ออี้หนิงที่หยิบกุญแจรถให้บอดี้การ์ดด้านหลังด้วยท่าทางสง่าผ่าเผยทั้งยังดึงสติกลับมายังไม่ครบอยู่ดี พอเห็นสายตาที่มองกลับมาของเห้ออี้หนิงในใจของเสิ่นชีก็เต็มไปด้วยความรู้สึกกังขา‘เขาคงไม่ตั้งใจให้เธอเข้าไปนั่งร่วมด้วยหรอกใช่ไหม?’ “ลงรถ”เห้ออี้หนิงปริปากพูดอย่างที่เธอคิดไว้จริงๆ“วันนี้เธอยังไม่ได้กินอะไรหนิ?ฉันได้ยินเสียงท้องเธอร้องแล้ว”