บทที่13เราสามคนฉันไม่สัญญาด้วยหรอก

บ๗ที่13เราสามคนฉันไม่สัญญาด้วยหรอก หน้าของเสิ่นชีพลันแดงก่ำขึ้น น่าขายหน้าที่สุดให้ตายสิ！ ก็จริงตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้เธอยังไม่ได้กินอะไรมาโดยตลอด......... ตอนเช้าตรู่ก็ไปโบสถ์เพื่อจัดงานแต่งงานให้คนคนหนึ่งจัดงานแต่งงานเสร็จแล้วก็ตรงไปยังคฤหาสน์ตระกูลเห้อต่อทันทียังไม่ทันได้พักก็โดนเรียกมาด้วยอีก....... “มาด้วยกันสิ”ดวงตาคมดุจพญาหงส์เปล่งประกายแสงออกมาวูบหนึ่งแล้วจึงหันตัวเดินมุ่งเข้าประตูไป เสิ่นชีลนลานจับผมของตัวเองรู้ว่าการทานข้าวที่นี่ไม่สามารถหิ้วกระเป๋าทำงานไปด้วยได้จึงวางกระเป๋าไว้ที่เบาะนั่งข้างหลังแล้วลงรถตามมาฝีก้าวเล็กๆวิ่งตามเห้ออี้หนิงเข้าไป ความเร็วของเห้ออี้หนิงไม่ได้เร็วเห็นได้ชัดว่าก็เพื่อรอเสิ่นชี ทว่าเสิ่นชีไม่ได้ตระหนักถึงจุดนี้เลยสักนิดจึงรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย คุณหนูเฝิงเค่อซินแห่งบริษัทจวี้ลี่ทว่าเป็นถึงสตรีหมายเลขหนึ่งของทั่วทั้งเมืองH ก็ไม่น่าล่ะเห้ออี้หนิงถึงได้จริงจังกับการแต่งหน้าแต่งตัวก่อนถึงจะมาพบเธอคุณหญิงคนนี้ไม่เพียงแต่จะสวยงามหยดย้อยทั้งยังเล่นเปียโนได้เก่งมากไม่รู้ว่าในเมืองHจะมีคนไปต่อแถวรอจีบเธอเยอะแค่ไหน แต่น่าเสียดายที่เฝิงเค่อซินไม่ได้สนใจพวกเขาเลยสักนิดเพราะหัวใจทั้งดวงนั้นมุ่งไปที่เห้ออี้หนิงแล้ว แม้แต่เสิ่นชีที่ไม่ได้คลุกคลีกับวงการบันเทิงสักเท่าไหร่นักก็มักจะเห็นเฝิงเค่อซินแสดงความรักอยู่บนหนังสือพิมพ์อยู่บ่อยๆมักจะวนเวียนเกี่ยวข้องอยู่รอบๆเห้ออี้หนิง ทั้งสองก็ถือว่าเหมาะสมกันมากราวกับกิ่งทองใบหยก เสิ่นชีกำลังคิดไปเรื่อยเปื่อยพลางเดินเข้าไปกับเห้ออี้หนิง เห้ออี้หนิงไปถึงผู้จัดการของโรงแรมถึงกลับมาเปิดประตูต้อนรับด้วยตัวเองด้วยความเคารพ“ประธานเห้อคุณหนูเฝิงนั่งรอท่านอยู่ด้านในเรียบร้อยแล้วครับ” เห้ออี้หนิงพยักหน้ามุ่งเดินไปข้างโดยไม่มีสายตาลังเล เสิ่นชีลังเลไปครู่หนึ่งทว่าก็ยังเดินตามไป ไม่มีทางเลือกแล้วลูกค้ามีความประสงค์ต้องการตัวเองที่เป็นสไตล์ลิสต์ก็จำเป็นต้องทำตาม！ พอเลี้ยวโค้งไปผู้จัดการโรงแรมก็เปิดประตูห้องให้ด้วยตัวเอง“คุณหนูเฝิงประธานเห้อมาถึงแล้วครับ” เสิ่นชีเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นสาวสวยที่สวมชุดยี่ห้อชาแนลรุ่นลิมิเต็ตทั้งตัวกำลังนั่งบนโซฟากลางห้องราวกับกำลังดูนิตยสารแฟชั่นเล่มหนึ่งอยู่เลย พอได้ยินที่ผู้จัดการโรงแรมบอกเฝิงเค่อซินก็ยกยิ้มสวยตอนที่เงยหน้าขึ้นแล้วเห็นเสิ่นชีอยู่ด้านหลังของเห้ออี้หนิงแล้วรอยยิ้มพลันก็หยุดชะงักลง เห้ออี้หนิงทำเหมือนไม่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยของเฝิงเค่อซินพลางเดินเข้าไปอย่างผ่าเผยมุมปากยกยิ้มขึ้น“คุณหนูเฝิงขออภัยที่ทำให้คุณรอนาน” สายตาของเฝิงเค่อซินจดจ้องแข็งกร้าวไปยังเสิ่นชีทว่าน้ำเสียงกลับเอ่ยขึ้นอย่างบางเบา“ประธานเห้อเกรงใจเกินไปแล้วฉันก็เพิ่งมาถึงแล้วท่านนี้คือ----” ต่อหน้าความตั้งใจของเฝิงเค่อซินแล้วเสิ่นชีรู้สึกว่าตัวเองไร้เดียงสาไปซะเลย ใจจริงตัวเองก็ไม่อยากมาเป็นก้างขวางคอหรอกนะ ล้วนแต่เป็นเพราะเห้ออี้หนิงพยายามจะลากเธอมาคอยดูแลจัดการณ์ภาพลักษณ์ของเขาตลอดเวลาทั้งนั้น เห้ออี้หนิงยิ้มเบาๆแล้วอธิบาย“คนนี้คือเสิ่นชีเป็น…......สไตล์ลิสต์ประจำตัวของฉันเอง” ไม่รู้ว่าเป็นความเข้าใจผิดหรือเปล่าเสิ่นชีรู้สึกว่าที่เขาหยุดเว้นไปพักหนึ่งนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นความตั้งใจที่ไม่ค่อยจะดีนัก เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆหลังจากที่เฝิงเค่อซินได้ยินเห้ออี้หนิงอธิบายแล้วแววตาก็ยิ่งจ้องลึกขึ้น“เอ๊ะ?ก็แค่สไตล์ลิสต์จำเป็นต้องพามารบกวนการเจอกันของพวกเราที่นี่ด้วยหรอ?พวกเราไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายวันนะ” เห้ออี้หนิงยกยิ้มส่งๆ“เพราะอีกสักครู่จะมีคนสำคัญอีกคนมาร่วมด้วยสไตล์ลิสต์สำคัญขนาดนี้พามาอยู่ใกล้ๆจะน่าวางใจกว่า” เฝิงเค่อซินจ้องมองเสิ่นชีอย่างมีนัยแฝงอยู่“ในเมื่อพูดแบบนี้แล้วงั้นก็เชิญเข้ามาร่วมด้วยกันเถอะ” เฝิงเค่ซินจำใจต้องให้หน้าเห้ออี้หนิง ถ้าไม่งั้นล่ะก็นะเรื่องน่าโมโหแบบนี้เพราะเขาทำออกมาเองทั้งหมด！ แม้ว่าจะมีก้างขวางคอเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งเฝิงเค่อซินก็จะไม่ยอมให้เห้ออี้หนิงหาข้ออ้างขอตัวจากเธอไปง่ายๆหรอก！