บทที่14แสดงจุดยืน

บ๗ที่14แสดงจุดยืน เธอรอการนัดเจอกันครั้งนี้มานานมากแล้วนะ！ ถ้าหากไม่ได้เอาเรื่องงานมาอ้างเกรงว่าก็คงจะยังไม่ได้เจอเห้ออี้หนิง เสิ่นชีรู้ว่าตัวเองเป็นก้างขวางคอที่โดดเด่นแค่ไหนจากตั้งแต่เริ่มเข้ามาหลังจากทักทายแล้วก็ก้มหน้าก้มตายืนพลางพยายามกักเก็บอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ น่าเสียดายเห้ออี้หนิงไม่ได้ทำตามข้อตกลงพอเห็นเสิ่นชียังยืนเป็นตัวเอกอยู่แถวหน้าประตูพลันก็หัวเราะขึ้นอย่ามีเสน่ห์“ทำไมยังไม่เข้ามา?เธฮจะให้คุณหนูเฝิงรอเธออีกนานเท่าไหร่?” “ฉัน….....”เสิ่นชีมองไปที่เฝิงเค่อซินด้วยความลำบากใจไร้ซึ่งคำพูด เห็นอยู่ชัดๆว่าคนอื่นไม่ต้อนรับตัวเองแล้วตัวเองยังจะ......... เฝิงเค่อซินเป็นถึงสตรีผู้มีชื่อเสียงของแถบนี้เลยนะ！ ไม่รู้ว่าเธอยังมีสังคมไฮโซมากอีกเท่าไหร่ถ้าหากตัวเองทำให้เธอไม่พอใจแล้วหลังจากนี้จะยังมีใครมาจ้างเธอเป็นสไลล์ลิสต์อีกล่ะ? ไม่มีใครตามหาตัวเองแล้วตัวเองจะหาเงินยังไงจะเอาเงินจากไหนไปช่วยจ่ายค่ารักษาให้พี่ชายกัน? เฝิงเค่อซินได้ยินเห้ออี้หนิงพูดแบบนี้พลันหันหน้าไปมองเสิ่นชี“คุณเสิ่นเชิญนั่งไม่ต้องเกรงใจนะคะ” ยิ้มสว่างไสวชัดขนาดนั้นเสิ่นชีกลับได้ยินการกัดฟันพูดของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน ในเมื่อเฝิงเค่อซินพูดมาขนาดนี้แล้วเธอก็ทำได้เพียงแค่ก้มหัวแล้วเลือกนั่งบริเวณที่อยู่ห่างจากเห้ออี้หนิง ไม่รอให้เธอได้นั่งจู่ๆเห้ออี้หนิงก็ขมวดคิ้ว“นั่งทำไกลขนาดนั้นทำไม?มานี่นั่งตรงนี้” เห้ออี้หนิงส่งสายตาไปทางตำแหน่งข้างๆมือของเขา เสิ่นชีตกใจขึ้นทันทีพลางหันไปมองเฝิงเค่อซินอย่างลืมตัว บรรพบุรุษได้โปรดอย่ามองฉันด้วยความโกรธแค้นเลย！ฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเขาเลยสักนิดเดียว！ ไม่สิฉันเป็นลูกหนี้ของเขาก่อนหน้านี้พวกเราก็ใสสะอาดต่อกันนะ！ สีหน้าของเฝิงเค่อซินเปลี่ยนไปไม่น่าดูในพริบตาแต่ว่าชีวิตเหมือนนายหญิงในหลายปีนี้ก็ยังทำให้เธอยังพอที่จะสามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้อยู่บ้างสายตาแข็งกร้าวจดจ้องไปที่เสิ่นชี“ใช่แล้วคุณเสิ่นนั่งไกลขนาดนั้นทำไม?ขยับเข้ามาใกล็หน่อยสิเราจะได้คุยกันสะดวกขึ้น” “เออ…....ใช่........”พอได้ยินประโยคนี้เสิ่นชีก็รู้สึกเหมือนทั้งร่างของตัวเองแข็งกระด้างค้างไปแล้วนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ตำแหน่งใกล้ๆข้างๆเห้ออี้หนิงเพื่อที่จะแสดงให้เห็นถึงความบริสุทธิ์ของตัวเองกับเขาเสิ่นชีตั้งใจนั่งให้ห่างไปข้างนอกนิดหน่อยรักษาระยะห่างระหว่างเห้ออี้หนิงชายผู้เป็นศัตรูของสาธารณชนคนนี้กับตัวเองเอาไว้อย่างคงที่ พอเห็นเสิ่นชีที่ไม่มีท่าทีเกาะแกะเห้ออี้หนิงเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆแล้วสีหน้าของเฝิงเค่อซินถึงได้ค่อยๆผ่อนคลายอ่อนโยนลง อาหารมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว พอเห็นอาหารล้ำเลิศตรงหน้ากระเพาะของเสิ่นชีก็เรียกร้องให้ลิ้มรสไม่รู้ว่าตัวเองกินอะไรเข้าไปบ้าง โอกาสช่วงเวลาที่เห้ออี้หนิงไปเข้าห้องน้ำนั้นหาไม่ง่ายเลยเสิ่นชีรีบวางมีดช้อนในมือลงแล้วรีบหันไปอธิบายให้เฝิงเค่อซินฟัง“คุณหนูเฝิงคุณอย่าได้เข้าใจผิดไปเด็ดขาด！ฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรสักอย่างกับประธานเห้อ！ไม่สิฉันเป็นแค่สไตล์ลิสต์ของเขาเฉยๆประธานเห้อเลิศเลอขนาดนั้นคนธรรมดาอย่างพวกเราไม่กล้าคิดแบบนั้นเด็ดขาดยิ่งไปกว่านั้นฉัน.......ฉัน......ฉันแต่งงานแล้วด้วย！” พอเสิ่นชีนึกถึงวันนี้ที่จริงควรจะเป็นวันแต่งงานของเธอฉันพลันหัวใจก็ห่อเหี่ยวลง แต่เพื่อขจัดความข้องใจของเฝิงเค่อซินทิ้งไปฐานะแต่งงานแล้วนี้คงจะพูดขึ้นได้ชัดเจนมากกว่า เพียงแค่ไม่ทำลายอาชีพของตัวเองแต่งงานแล้วก็แต่งงานแล้ว！ เฝิงเค่อซินได้ยินเสิ่นชีรีบร้อนอธิบายด้วยสีหน้าซีดๆแววตาก็อ่อนโอนลงไปมากโดยเฉพาะตอนที่ได้ยินประโยคสุดท้ายแล้วเฝิงเค่อซินก็ยกบิ้มขึ้นอย่างพออกพอใจ “เอาล่ะฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร”เฝิงเค่อซินปรายตามองเสิ่นชีไปครั้งหนึ่ง“วางใจได้ฉันไม่มีทางขวามทางทำมาหากินเธอแน่” มีคำคำนี้ของเฝิงเค่อซินเสิ่นชีก็วางใจไปจนหมดแล้ว！ ####บทที่15ให้ตัวเองเฝ้าติดตามเห้ออี้หนิง บทที่15ให้ตัวเองเฝ้าติดตามเห้ออี้หนิง “ขอบคุณมากขอบคุณ！คุณหนูเฝิงฉันรู้ว่าคุณเป็นคนใจกว้างอารีสายตามีประกายยังไงก็ไม่มาสนใจคิดเล็กคิดน้อยกับคนอย่างฉันหรอก！”เสิ่นชีถอนหายใจโล่งยาวเหยียด“ประธานเห้อเป็นราชาสูงส่งซะขนาดนั้นก็มีเพียงแค่คุณหนูเฝิงที่เหมาะสมที่สุดแล้วล่ะ” พอได้ยินเสิ่นชีพูดแบบนี้แววตาของเฝิงเค่อซินก็ยิ่งดูสนุกสนานสุขขึ้นมากเรื่อยๆ“เอาล่ะไม่ต้องพูดประจบแล้วฉันจะช่วยแนะนำธุรกิจให้เธอ” เสิ่นชีเกือบจะตะโกนกรีดร้องขึ้นมาแล้ว ดีจังเลยก็ถือว่าจากเลวร้ายก็กลายเป็นดีขึ้น！ “แต่ว่า…......”จู่ๆเฝิงเค่อซินก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาเสิ่นชีที่เดิมทีกำลังตื่นเต้นอยู่ก็ชะงักค้างไป แต่ว่า?ยังมีแต่ว่า?มีเงื่อนไขอยู่จริงๆด้วยหรอ? “ในเมื่อเธอเป็นสไตล์ลิสต์ส่วนตัวของเห้ออี้หนิงเธอก็คงจะเจอเขาอยู่บ่อยๆแบบนี้น่ะดีแล้วเธอมาช่วยเฝ้าติดตามผู้หญิงที่โผล่มาหาเห้ออี้หนิงให้ฉันเพียงแค่เป็นผู้หญิงที่สงสัยว่าอยากจะเข้าใกล้เขาโผล่มาเธอก็โทรมาหาฉัน”เฝิงเค่อซินยื่นนามบัตรมาให้เธอ“เพียงแค่เธอแสดงออกมาให้ดีฉันก็ไม่ทำไม่ดีกับเธอหรอก！” เสิ่นชีจ้องมองเฝิงเค่อซินด้วยความสยอง อะไรนะ? คิดไม่ถึงว่าเธฮจะให้ตัวเองไปเฝ้าติดตามเห้ออี้หนิง? เล่นตลกอะไรอยู่！ ถ้าหากถูกเห้ออี้หนิงรู้เข้าล่ะก็ตัวเองต้องตายแน่ๆ！ เฝิงเค่อซินมองเห็นแววตาลังเลของเสิ่นชีพริบตาสีหน้าก็เริ่มครึ้มลง“ทำไม?ไม่ยินยอม?” “ไม่…......ไม่...........ไม่ใช่.........”เสิ่นชีลนลานเก็บนามบัตรที่เฝิงเค่อซินกำลังจะดึงกลับเอาไว้“ฉันเข้าใจแล้วล่ะ” พอเห็นเสิ่นชีเก็บนามบัตรไปเฝิงเค่อซินจึงพยักหน้าด้วยความพอใจ “ฉัน…....ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ.........”เสิ่นชีผุดลุกขึ้นทันที“อาไม่สิจู่ๆฉันก็นึกได้ว่าฉันยังมีธุระต่อฉันขอตัวก่อนนะคะ！ฉันไม่บอกลากับเห้ออี้หนิงแล้วรบกวนคุณหนูเฝิงช่วยบอกลาแทนฉันที” “ได้สิ”พอเห็นเสิ่นชีรู้จักวางตัวแบบนี้เฝิงเค่อซินก็พอใจเป็นอย่างมากจึงพยักหน้าช้าๆอย่างเข้าใจ“ไปเถอะ” พอได้รับอนุญาตจากเฝิงเค่อซินแล้วเสิ่นชีถึงได้รีบหนีจากศัตรูไปอย่างจนตรอก เสิ่นชีหันหลังแล้วก็เดินมุ่งตรงไปทางลิฟท์ยังเดินไปไม่ถึงสองก้าวทันใดนั้นเสียงเรียกของเห้ออี้หนิงก็ดังขึ้นจากด้านหลัง“ข้าวก็ยังกินไม่หมดเธอจะไปไหน?” เสิ่นชีชะงักไปทั่วทั้งร่างไม่กล้าหันกลับไปจึงเอ่ยขึ้นด้วยความอ้ำอึ้ง“ฉัน….......ฉัน........จู่ๆก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าฉันยังมีธุระ........” ไม่รอให้เธอได้พูดจบก็รู้สึกได้ถึงแรงบีบแน่นที่ข้อมือแล้วทั้งร่างก็ถูกฉุดบังคับให้หมุนกลับมาครั้นหันกลับมาอีกนิดเดียวก็จะหล่นเข้าไปในอ้อมกอดของอีกฝ่ายแล้ว เห้ออี้หนิงแสยะยิ้มมุมปาก“เอ๋?มีธุระ?ทำไมฉันถึงไม่รู้ล่ะ?” รอยยิ้มของเขาดูดีมากทว่าเสิ่นชีกลับรู้สึกชาหนึบไปทั้งหัวแล้วพูดอย่างอ้ำๆอึ้งๆ“ฉันฉันก็เพิ่งนึกขึ้นได้........” “โอ๊ะ?งั้นหรอ?”เห้ออี้หนิงเข้ามาพูดตัดบทพูดของเธอ“ในเมื่อเธอยังมีธุระฉันก็จะส่งเธอกลับก็แล้วกัน” ไม่เอาเด็ดขาด！ เสิ่นชีเหมือนแมวที่มีชนักติดหลังจะอยู่จะตายก็ขึ้นอยู่ในกำมือของตัวเองแล้ว ทว่านิ้วมือของเห้ออี้หนิงกำลังพันอยู่กับข้อมือเธอแม้จะพยายามยังไงก็เปล่าประโยชน์จะเป็นจะตายยังไงเธอก็ดิ้นรนขัดขืนการบีบบังคับของอีกฝ่ายไปไม่ได้อยู่ดี ไม่ใช่ว่าตั้งแต่ไหนแต่ไรเห้ออี้หนิงก็ไม่อนุญาตให้ผู้หญิงเข้าใกล้อยู่แล้วหรอกหรอ? ที่ผ่านมาเขาก็ไม่ได้หมกมุ่นอยู่กับพวกผู้หญิงหรอกหรอ? เหตุการณ์ตรงหน้าสรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมเขาถึงอยู่กับตัวเองไม่ได้กันล่ะ? “ไม่.......ไม่ต้องรบกวนประธานเห้อหรอกฉันเรียกรถกลับก็ได้แล้ว”เสิ่นชีกัดฟันตอบกลับไปไม่ง่ายเลยที่จะแสดงความซื่อสัตย์?ต่อหน้าเฝิงเค่อซินถ้าเกิดตอนนี้ไปซะดื้อๆแบบนี้ล่ะก็แล้วความภักดีซื่อสัตย์เมื่อกี้ก็เปล่าประโยชน์น่ะสิ? ทำให้เฝิงเค่อซินไม่พอใจแล้วต่อจากนี้เธอจะยังอยู่ไปวันๆในเมืองHนี้ได้อีกหรอ? เหมือนว่าเห้ออี้หนิงจะเห็นว่าเสิ่นชีกำลังหลบหน้าหลบตาจากเขาถึงได้พยายามหลีกเลี่ยงหลบเขาทันใดนั้นก็นึกอะไรน่าสนใจขึ้นมาได้“เธอกำลังหลบหน้าฉัน?เป็นเพราะฉัน.......หล่อไม่พอหรอ?”