บทที่15ให้ตัวเองเฝ้าติดตามเห้ออี้หนิง

บ๗ที่15ให้ตัวเองเฝ้าติดตามเห้ออี้หนิง “ขอบคุณมากขอบคุณ！คุณหนูเฝิงฉันรู้ว่าคุณเป็นคนใจกว้างอารีสายตามีประกายยังไงก็ไม่มาสนใจคิดเล็กคิดน้อยกับคนอย่างฉันหรอก！”เสิ่นชีถอนหายใจโล่งยาวเหยียด“ประธานเห้อเป็นราชาสูงส่งซะขนาดนั้นก็มีเพียงแค่คุณหนูเฝิงที่เหมาะสมที่สุดแล้วล่ะ” พอได้ยินเสิ่นชีพูดแบบนี้แววตาของเฝิงเค่อซินก็ยิ่งดูสนุกสนานสุขขึ้นมากเรื่อยๆ“เอาล่ะไม่ต้องพูดประจบแล้วฉันจะช่วยแนะนำธุรกิจให้เธอ” เสิ่นชีเกือบจะตะโกนกรีดร้องขึ้นมาแล้ว ดีจังเลยก็ถือว่าจากเลวร้ายก็กลายเป็นดีขึ้น！ “แต่ว่า…......”จู่ๆเฝิงเค่อซินก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาเสิ่นชีที่เดิมทีกำลังตื่นเต้นอยู่ก็ชะงักค้างไป แต่ว่า?ยังมีแต่ว่า?มีเงื่อนไขอยู่จริงๆด้วยหรอ? “ในเมื่อเธอเป็นสไตล์ลิสต์ส่วนตัวของเห้ออี้หนิงเธอก็คงจะเจอเขาอยู่บ่อยๆแบบนี้น่ะดีแล้วเธอมาช่วยเฝ้าติดตามผู้หญิงที่โผล่มาหาเห้ออี้หนิงให้ฉันเพียงแค่เป็นผู้หญิงที่สงสัยว่าอยากจะเข้าใกล้เขาโผล่มาเธอก็โทรมาหาฉัน”เฝิงเค่อซินยื่นนามบัตรมาให้เธอ“เพียงแค่เธอแสดงออกมาให้ดีฉันก็ไม่ทำไม่ดีกับเธอหรอก！” เสิ่นชีจ้องมองเฝิงเค่อซินด้วยความสยอง อะไรนะ? คิดไม่ถึงว่าเธฮจะให้ตัวเองไปเฝ้าติดตามเห้ออี้หนิง? เล่นตลกอะไรอยู่！ ถ้าหากถูกเห้ออี้หนิงรู้เข้าล่ะก็ตัวเองต้องตายแน่ๆ！ เฝิงเค่อซินมองเห็นแววตาลังเลของเสิ่นชีพริบตาสีหน้าก็เริ่มครึ้มลง“ทำไม?ไม่ยินยอม?” “ไม่…......ไม่...........ไม่ใช่.........”เสิ่นชีลนลานเก็บนามบัตรที่เฝิงเค่อซินกำลังจะดึงกลับเอาไว้“ฉันเข้าใจแล้วล่ะ” พอเห็นเสิ่นชีเก็บนามบัตรไปเฝิงเค่อซินจึงพยักหน้าด้วยความพอใจ “ฉัน…....ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ.........”เสิ่นชีผุดลุกขึ้นทันที“อาไม่สิจู่ๆฉันก็นึกได้ว่าฉันยังมีธุระต่อฉันขอตัวก่อนนะคะ！ฉันไม่บอกลากับเห้ออี้หนิงแล้วรบกวนคุณหนูเฝิงช่วยบอกลาแทนฉันที” “ได้สิ”พอเห็นเสิ่นชีรู้จักวางตัวแบบนี้เฝิงเค่อซินก็พอใจเป็นอย่างมากจึงพยักหน้าช้าๆอย่างเข้าใจ“ไปเถอะ” พอได้รับอนุญาตจากเฝิงเค่อซินแล้วเสิ่นชีถึงได้รีบหนีจากศัตรูไปอย่างจนตรอก เสิ่นชีหันหลังแล้วก็เดินมุ่งตรงไปทางลิฟท์ยังเดินไปไม่ถึงสองก้าวทันใดนั้นเสียงเรียกของเห้ออี้หนิงก็ดังขึ้นจากด้านหลัง“ข้าวก็ยังกินไม่หมดเธอจะไปไหน?” เสิ่นชีชะงักไปทั่วทั้งร่างไม่กล้าหันกลับไปจึงเอ่ยขึ้นด้วยความอ้ำอึ้ง“ฉัน….......ฉัน........จู่ๆก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าฉันยังมีธุระ........” ไม่รอให้เธอได้พูดจบก็รู้สึกได้ถึงแรงบีบแน่นที่ข้อมือแล้วทั้งร่างก็ถูกฉุดบังคับให้หมุนกลับมาครั้นหันกลับมาอีกนิดเดียวก็จะหล่นเข้าไปในอ้อมกอดของอีกฝ่ายแล้ว เห้ออี้หนิงแสยะยิ้มมุมปาก“เอ๋?มีธุระ?ทำไมฉันถึงไม่รู้ล่ะ?” รอยยิ้มของเขาดูดีมากทว่าเสิ่นชีกลับรู้สึกชาหนึบไปทั้งหัวแล้วพูดอย่างอ้ำๆอึ้งๆ“ฉันฉันก็เพิ่งนึกขึ้นได้........” “โอ๊ะ?งั้นหรอ?”เห้ออี้หนิงเข้ามาพูดตัดบทพูดของเธอ“ในเมื่อเธอยังมีธุระฉันก็จะส่งเธอกลับก็แล้วกัน” ไม่เอาเด็ดขาด！ เสิ่นชีเหมือนแมวที่มีชนักติดหลังจะอยู่จะตายก็ขึ้นอยู่ในกำมือของตัวเองแล้ว ทว่านิ้วมือของเห้ออี้หนิงกำลังพันอยู่กับข้อมือเธอแม้จะพยายามยังไงก็เปล่าประโยชน์จะเป็นจะตายยังไงเธอก็ดิ้นรนขัดขืนการบีบบังคับของอีกฝ่ายไปไม่ได้อยู่ดี ไม่ใช่ว่าตั้งแต่ไหนแต่ไรเห้ออี้หนิงก็ไม่อนุญาตให้ผู้หญิงเข้าใกล้อยู่แล้วหรอกหรอ? ที่ผ่านมาเขาก็ไม่ได้หมกมุ่นอยู่กับพวกผู้หญิงหรอกหรอ? เหตุการณ์ตรงหน้าสรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมเขาถึงอยู่กับตัวเองไม่ได้กันล่ะ? “ไม่.......ไม่ต้องรบกวนประธานเห้อหรอกฉันเรียกรถกลับก็ได้แล้ว”เสิ่นชีกัดฟันตอบกลับไปไม่ง่ายเลยที่จะแสดงความซื่อสัตย์?ต่อหน้าเฝิงเค่อซินถ้าเกิดตอนนี้ไปซะดื้อๆแบบนี้ล่ะก็แล้วความภักดีซื่อสัตย์เมื่อกี้ก็เปล่าประโยชน์น่ะสิ? ทำให้เฝิงเค่อซินไม่พอใจแล้วต่อจากนี้เธอจะยังอยู่ไปวันๆในเมืองHนี้ได้อีกหรอ? เหมือนว่าเห้ออี้หนิงจะเห็นว่าเสิ่นชีกำลังหลบหน้าหลบตาจากเขาถึงได้พยายามหลีกเลี่ยงหลบเขาทันใดนั้นก็นึกอะไรน่าสนใจขึ้นมาได้“เธอกำลังหลบหน้าฉัน?เป็นเพราะฉัน.......หล่อไม่พอหรอ?”