บทที่ 17 ผู้หญิงน่าสนใจ

บ๗ที่ 17 ผู้หญิงน่าสนใจ เห้ออี้หนิงกวาดสายตามองลึกไปยังดวงตาที่งดงามของเสิ่นชี แล้วจึงเปิดประตูรถเชื้อเชิญขึ้นไปนั่งด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย เสิ่นชีกัดเม้มริมฝีปากบางของตนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ค่อยหมุนตัวไปนั่งตรงตำแหน่งที่นั่งข้างคนขับ เห้ออี้หนิงไม่ได้พูดอะไร ขับรถอย่างนิ่มนวลพาเสิ่นชีไปถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย เสิ่นชีหิ้วกระเป๋าตัวเองลงจากรถแล้วพูด “ขอบคุณ” เห้ออี้หนิงเพียงนิ่งมองเสิ่นชี ใช้สายตาน่าหลุ่มหลงราวกระแสคลื่นสาดซัด เก็บซ่อนความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าเรียกอะไรไว้ เขาแค่พยักหน้าก่อนเท้าเหยียบคันเร่ง หายไปจากสายตาของเสิ่นชีภายในเวลาชั่วพริบตา เสิ่นชีพอเห็นว่าเขาออกไปแล้วจริงๆ ถึงจะถอนหายใจอย่างโล่งอก ยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว อาหารมื้อค่ำของเธอคืนนี้ได้กินไปเพียงแค่ไม่กี่คำ ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเริ่มรู้สึกหิวหน่อยๆแล้วด้วย กะว่าถ้ากลับบ้านได้ก็คงกลับไปกินที่บ้าน แต่ถ้าทนหิวได้นิดหน่อยก็จะไม่กิน แม้ตอนนี้เธอจะยังไม่เคยเห็นสามีในนามคนนั้นของเธอ แต่ตระกูลเห้อก็ยังคงส่งอาหารรวมถึงข้าวของเครื่องใช้เข้ามาตามกำหนดเวลาอยู่ดี เสิ่นชีไม่อยากเปลืองเงินไปการกินข้าวนอกบ้าน กลับบ้านไปกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสักห่อแก้ขัดไปก่อนก็เพียงพอสำหรับเธอแล้ว เสิ่นชีคิดแล้วเสร็จ จึงยกมือกวักเรียกรถแท็กซี่คันหนึ่ง บอกที่อยู่แก่คนขับรถ หลังจากที่รถแท็กซี่เคลื่อนออกจากจุดที่เธอขึ้นรถมานั้น อยู่ๆก็เห็นรถสปอร์ตยี่ห้อ Pagani Zonda R（ZR02）โผล่มาแทนจุดที่เสิ่นชีเคยยืนอยู่เมื่อสักครู่นี้ เห้ออี้หนิงลดกระจกรถลง มองตามไปในทิศทางที่เสิ่นชีจากไป กระตุกยิ้มมุมปากน้อยๆ ขณะที่แววตามีรอยยิ้มอย่างวาวโรจน์ “น่าสนใจ” เป็นครั้งแรกที่เขาเคยเห็นผู้หญิงที่พยายามหลีกเลี่ยงเขา ชายหนุ่มยกมือปาดเช็ดข้างแก้มของตัวเอง นึกถึงตอนเสิ่นชีเคยพูดว่า เขาเป็นผู้ชายคนที่สองที่เสิ่นชีเห็นว่าเป็นผู้ชายหน้าตาดีที่สุด ถ้าอย่างนั้น คนแรกเป็นใครกัน? ทันใดนั้น เห้ออี้หนิงก็อยากถามให้ชัดเจน เสิ่นชีกลับมาถึงบ้านแล้ว เหนื่อยล้าจนนอนทิ้งตัวราบลงไป หลังจากนั้นจึงเข้าครัวไปต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหนึ่งห่อ ถึงขนาดน้ำต้มก็ยังซดจนหมดเกลี้ยง ร่างกายที่เคยหิวโหยของเธอจึงดูเหมือนมีชีวิตชีวาขึ้นมาได้บ้าง แล้วเหม่อมองคฤหาสน์หลังนี้อย่างมึนงง เสิ่นชีถึงจะสามารถดึงสติกลับมาได้ รุ่งสางวันนี้เป็นวันแต่งงานของเธอ แต่น่าเสียดายที่จนถึงตอนนี้เธอยังไม่รู้ว่าสามีของเธอหน้าตาเป็นอย่างไร ลูกบุญธรรมของตระกูลเห้อคนนั้นน่ะ อย่างน้อยก็ต้องปรากฏตัวออกมาให้ปรากฏสู่สายตาสาธารณชน กลัวก็แต่ว่าถ้าเขามายืนอยู่ตรงหน้าเธอจริงๆ เธอก็อาจจะมองไม่ออกว่าใช่เขาหรือไม่อยู่ดีเนี่ยสิ ไม่เป็นไร ยิ่งไม่เจอกันตลอดชีวิตเลยยิ่งดี เธอจะไม่ได้ต้องคิดหาวิธีการหลบซ่อนอีก กินอาหารเสร็จแล้ว เสิ่นชีก็ลุกไปอาบน้ำ นอนทิ้งตัวลงบนเตียง แล้วเธอก็งัวเงียหลับใหลภายในเวลาอันรวดเร็ว ในความฝัน เห้ออี้หนิงจู่ๆก็กดคร่อมตัวเธอลงบนเตียงนอน พร้อมกับยกยิ้มร้ายดั่งเช่นปีศาจที่ชื่นชอบก่อกวนทำร้ายหยอกล้อคน “เสิ่นชี ในที่สุดผมก็หาคุณเจอได้แล้ว ไหนคุณบอกมาซิ ว่าคุณจะชดเชยให้ผมยังไงดีนะ?” เสิ่นชีตกใจจนสะดุ้งตื่น ยื่นมือออกมาลูบคลำลงบนหน้าอกของตนเอง เหงื่อแตกทั่วร่างจนมือเท้าเย็นเฉียบ “นี่แปลกเกินไปแล้ว ทำไมฉันถึงฝันเห็นเห้ออี้หนิงได้กันนะ?” เสิ่นชียื่นมือไปเคล้าคลึงที่พวงแก้มตนเองสักพัก ข้างแก้มของเธอยังคงรู้สึกร้อนผ่าว ดูเหมือนว่าจะยังเขินอายให้กับคนที่ทำให้ตกประหม่าในห้วงฝันคนนั้นอยู่ แสงสีส่องสว่างท่ามกลางความมืดมนในยามราตรีที่นอกหน้าต่าง สายลมยามค่ำคืนพัดโชยอย่างช้าๆ ความรู้สึกตึงเครียดก็เริ่มค่อยๆคืบคลานเข้ามาภายในห้อง เสิ่นชีถอนหายใจออกมาเบาๆฉับพลัน ก็ไม่มีความรู้สึกง่วงเหลืออยู่อีก ฝ่าเท้าเปลือยเปล่าเดินมาถึงระเบียง มือเอื้อมจับราวระเบียงมองดูท้องฟ้ายามราตรี ผืนฟ้ายามค่ำคืนดั่งถูกฟอกซักจนสะอาดบริสุทธิ์ กลุ่มดาวท่ามกลางความมืดมิดที่เหน็บหนาวเปล่งประกายระยิบระยับ ดูเงียบเหงาอ้างว้างเหมือนกับสภาพจิตใจของเธอในตอนนี้ หลังจากผ่านวันนี้มาได้ ตัวเธอดูราวกับถูกฉีกทึ้งจนเนื้อหนังหลุดลุ่ย ทำให้รู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างยิ่ง การจะพักผ่อนดีๆกลับกลายเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก โดยเฉพาะยามนึกถึงในวันพรุ่งนี้ที่จะต้องกลับบ้านพาสามีไปเคารพพ่อแม่และคนในครอบครัวตามธรรมเนียม เสิ่นชียิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวขึ้นมา ในงานแต่งวันนี้ไม่มีเจ้าบ่าว พรุ่งนี้จะต้องกลับบ้านไปไหว้พ่อแม่และครอบครัวได้อย่างไรกัน? เธอสามารถคาดการณ์ไว้ก่อนล่วงหน้าได้เลยว่า เสิ่นอินอินมองเห็นเธอแล้วจะแสดงสีหน้าอย่างไรออกมา เมื่อฟ้าสางในวันที่สองหลังแต่งงาน เสิ่นชีอาบน้ำตั้งแต่เช้าตรู่ พยายามเลือกใส่ชุดแต่งตัวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ควักเงินในกระเป๋าตัวเองซื้ออาหารเสริมบำรุงร่างกายปริมาณมากมายเอากลับไปฝากตระกูลเสิ่น ไม่น่าผิดไปจากที่คิดนัก เธอยืนรอที่หน้าประตูบ้านตระกูลเสิ่นเป็นเวลานานนับครึ่งชั่วโมง แต่ก็ยังไม่มีใครสักคนเดินมาเปิดประตูให้เธอ