ตอนที่6

ตอนที่6 เซี่ยหลิงหลิงก้มหน้าห้มตาพาเฉิงรุ่ยมาโรงพยาบาล ความรู้สึกละอายบวกกับความอัปยศอดสูเธอเหมือนลูกโป่งที่เต่งๆอยู่แล้วอยู่ๆก็ถูกแทงแล้วก็แฟบลงมาทันที สามีภรรยาที่หน้าตาไม่ธรรมดาคู่นี้เดินไปทางไหนก็ดูโดดเด่นในเวลาเดียวกันนั้นไม่รู้ว่าจะมองเซียหลิงหลิงดีหรือควรมองเฉิงรุ่ยดีพวกเขาทั้งคู่เปล่งประกายออร่าที่ดึงดูดให้คนมอง......สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยกดูสิทั้งคู่รักกันมากแค่ไหนสามีบาดเจ็บภรรยาก็รู้สึกแย่ไปด้วย แผ่นเอกซเรย์ออกมาแล้วโชคดีที่ไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงมากเพียงแค่ต้องพักฟื้นสักพักก็จะดีขึ้น เซี่ยหลิงหลิงจึงรู้สึกโล่งใจไปได้เปราะนึง ทั้งสองนั่งอยู่บนรถแท็กซี่บรรยากาศเงียบซะจนคนขับรถถึงกับทำตัวไม่ถูกก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดเพลงเสียงแหบเสน่ห์ของจางวี่ดังขึ้นมา:“ฝนตกลงมาเรื่อยๆบรรยากาศดูไม่ค่อยกลมกลืนเท่าไหร่......”เมื่อได้ยินคำนี้คนขับรถก็เลือกที่จะค่อยๆเอื้อมมือไปปิดเพลงลง เฉิงรุ่ยมองออกไปนอกหน้าต่างเกิดอาการสะดุ้งแล้วพูดออกมาช้าๆ:“อยากกินสตูว์เนื้อแกะ” เซี่ยหลิงหลิงตอบอย่างกระตือรือร้น:“ได้สิ” “ซี่โครงหมูตุ๋น” เซ่ยหลิงหลิง:“......ได้สิ” “ปลาเปรี้ยวหวาน” เซี่ยหลิงหลิงกัดฟันกรอดจ้องไปที่เฉิงรุ่ยด้วยสายตาอาฆาตวินาทีต่อมาเฉิงรุ่ยก็โอดโอยน้ำเสียงดูอ่อนแอ:“เริ่มปวดแขนขึ้นมาแล้วอ่ะ” เซี่ยหลิงหลิง:“......ขอโทษนะ”เธอยอมทำให้ก็ได้โอเคมั้ย! คนขับรถมองผ่านกระจกหลังมาเห็นบรรกาศแปลกๆของทั้งคู่ทันใดนั้นก็อารมณ์ดีขึ้นมาเลย ...... มือซ้ายของเขาพันผ้าพันแผลเอาไว้อย่างแน่นหนามือขวายังสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระแทบจะไม่ส่งผลต่อการใช้ชีวิตประจำเลยเปลือกตาของเซี่ยหลิงหลิงกระตุกเขาจ้องมองเฉิงรุ่ยที่กำลังเพลิดเพลินกับการกินด้วยสายตาเศร้าหมองหวังเพียงแค่ให้เจ้าหมอนี่กินอิ่มแล้วก็หุบปากไปซะ เธอเชื่อตามที่หนังสือได้บรรยายไว้ว่าเฉิงรุ่ยเหมือนชายหนุ่มผู้สูงส่งแต่เมื่อรู้จักนานเข้าเธอก็ต้องลบคำนั้นทิ้งไป เวลาของมื้อค้ำสิ้นสุดลงเซี่ยหลิงหลิงเปิดทีวีขึ้นมาดูเธอเปลี่ยนช่องไปอย่างชิลๆเฉิงรุ่ยที่นั่งอยู่ข้างๆก็ก้มหน้ากดโทรศัพท์เซี่ยหลิงหลิงเหร่มองเขาเล็กน้อยสังเกตเห็นว่าระดับความเร็วในการพิมข้อความของเขานั้นไม่ธรรมดา เซี่ยหลิงหลิงแอบกระเดาะลิ้นชื่นชมเบาๆ ช่วงจังหวะที่เธอเผลอหน้าจอทีวีก็ไปหยุดอยู่ที่ช่องรายการบันเทิงเป็นรายการทอล์คโชว์พิธีกรรายการแนะนำว่าพวกเขาคือ“E-sportมือใหม่”ที่ประสบความสำเร็จเ)นอย่างมาก ความทรงจำที่หายไปนานกลับมาสะกิดจิตใจของเธอเธอเกือบจะลืมไปแล้วว่าตัวเองนั้นทะลุเข้ามาอยู่ในโลกของหนังสือในหนังสือเล่มนี้เธอก็เป็นเพียงแค่ตัวประกอบเล็กๆในเรื่องเท่านั้นนางเอกที่แท้จริงกำลังมีความสุขในการใช้ชีวิตใหม่อยู่กับจูหม่าได้กลายเป็นแม่บ้านเต็มตัวจนสำเร็จใช้ชีวิตที่ใฝ่ฝันเอาไว้อย่างมีความสุข ในหนังสือนั้นไม่ได้บรรยายอะไรเกี่ยวกับเฉิงรุ่ยสักเท่าไหร่ส่วนใหญจะมีเพียงเรื่องเกี่ยวกับความทรงจำเรื่องราวในชีวิตที่ผ่านมาหลังจากได้ชีวิตใหม่นางเอกก็ทุ่มเททุกอย่างเพื่อพัฒนาความสัมพันธ์กับจูหม่าและค่อยๆลืมอดีตไป เซี่ยหลิงหลิงคิดว่าถ้าทำตามที่หนังสือเขียนเอาไว้เพียงแค่เธอไม่ไปยุ่งอะไรกับนางเอกนางเอกก็คงจะไม่มายุ่งอะไรกับพวกเธอเหมือนกัน แบบนั้นก็ดี เซี่ยหลิงหลิงปิดทีวีลงนอนลงบนโซฟาโดยไม่ห่วงภาพลักษณ์ตัวเองแล้วหยิบมือถือขึ้นมา ช่วงนี้เธอกำลังเล่นเกมแข่งขันในมือถือรูปแบบเกมก็ธรรมดาทั่วไปแต่มันดีตรงที่ภาพในเกมนั้นดูสวยงามดีเซี่ยหลิงหลิงอยากเล่นเกมนี้ก็เพราะว่าในเร็วๆนี้มันมีแคมเปญใหม่เป็นแคมเปญต่อภาพปริศนาชิงรางวัลเป็นธีมหากโชคดีล่ะก็รางวัลสูงสุดก็คือทุกคนในธีมจะได้รับiMacคนละเครื่องเลยทีเดียว แม้ระดับความเร็วมือของเธอจะไม่ค่อยเท่าไหร่แต่จะชนะได้นั้นต้องมีความเพียรและมีเวลา เซ่ยหลิงหลิงปิ๊งไอเดียขึ้นมาถามเฉิงรุ่ยด้วยความตื่นเต้น:“นายเล่นเกมรึเปล่า?” เฉิงรุ่ย:“อื้ม” นั่นไง! โดยทั่วไปแล้วฝีมือในการเล่นเกมของพวกเด็กเนิร์ดนั้นจะสูงกว่าคนทั่วไปเซี่ยหลิงหลิงถามต่ออย่างมีความหวัง:“แล้วนายถนัดอะไรHornorofKings?ROV?LOL?CODOL?” เฉิงรุ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ:“Anipop,HappyLord” เซี่ยหลิงหลิง:“......” เธอไม่น่าคาดหวังอะไรในตัวเฉิงรุ่ยเลยจริงๆ เธอถอนหายใจยาวเปิดเกมขึ้นมาเริ่มทำเควสประจำวันไม่มีโชคพอจะได้เป็นปลาคราฟแถมยังไม่เก่งพอที่จะKOเป็นได้เพียงแค่ผู้เล่นที่อยู่ในระดับต่ำๆเท่านั้น “เห็นทีฉันคงทำได้แค่หาคนอื่นมาร่วมทีมแทน” เฉิงรุ่ยชายตามองIDเกมของเซี่ยหลิงหลิงที่ใช้ชื่อว่าหลิงหลิงหลิง เฉิงรุ่ย:“......”ดูเหมือนว่าเธอจะชื่นชอบชื่อนี้เอามากจริงๆ ทั้งสองต่างก็เดินกลับเข้าห้องของตัวเองไปบรรยากาศนั้นดูกลมกลืนดีเซี่ยหลิงหลิงนอนคว่ำลงบนเตียงและยังลงเล่นโทรศัพท์ต่ออยู่ว่างๆไม่มีอะไรทำช่างเป็นเวลาพักผ่อนที่แสนสุขและในขณะนั้นเองก็มีลูกทีมคนหนึ่งเชิญให้เธอเข้าร่วมทีมใช้ชื่อว่า“คริสตอล” ชื่อแปลกๆนั้นทำให้หลิงหลิงนั้นถึงกับตากระตุกมันอัศจรรย์ขนาดนั้นเลยเหรอ?ในขณะที่เธอกำลังคิดอยู่ว่าจะเลือกเชิญลูกทีมคนไหนดีนั้นก็ดันมีคนส่งคำเชิญมาให้เธอซะงั้น ในทีมมีสมาชิกทั้งหมดสี่คนหัวหน้าทีมชื่อ“ยาคูลท์”ที่เหลือก็มี“งาดำภาคใต้”,“เกี๊ยวอร่อย”,รวมไปถึง“ยำยำจัมโบ้”เป็นทีมที่มีแต่สมาชิกชื่อแปลกๆเซี่ยหลิงหลิงเริ่มรู้สึกทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นว่าสมาชิกทุกคนเติมเงินซื้ออุปกรณ์ขั้นสูงกันหมดเธอคิดอยู่สักพักเมื่อรู้สึกว่าระดับเลเวลของทุกคนน่าจะพอเล่นไปด้วยกันได้เธอจึงตอบตกลงในทันที หลิงหลิงหลิง:พวกคุณมั่นใจเหรอว่าจะเอาฉันเข้าทีม?ความสามารถของฉันธรรมดามากเลยนะ ผ่านไปหลายวิหัวหน้าทีมยาคูลท์ตอบมาด้วยประโยคทองสั้นๆว่า:“อืม” เมื่อเซี่ยหลิงหลิงเห็นชื่อของยาคูลท์รวมถึงลักษณะการพูดเธอนึกถึงเฉิงรุ่ยอย่างไม่รู้ตัวแต่เธอก็สามารถมั่นใจได้ในเวลาอันรวดเร็วว่าไม่มีทางเป็นเฉิงรุ่ยได้หรอกเฉิงรุ่ยไม่เคยบอกว่าชอบเล่นเกมมือถือและยิ่งไปกว่านั้นคือมือเขาบาดเจ็บอยู่ข้างนึงเขาจะมีปัญญามาเล่นเกมได้ยังไง เกมนี้มีความยากและความซับซ้อนตรงที่มันต้องใช้ทักษะและการเคลื่อนไหวที่เยอะมากทำเอาเซ่ยหลิงหลิงรู้สึกตาลายไปหมดเธอใช้เวลาอยู่หลายวันถึงจะค่อยๆเรียนรู้มันจนเข้าใจ ทุกคนเป็นสมาชิกใหม่หมดประมาณว่าอยากจะเล่นเกมแบบทีมแล้วบังเอิญว่าขาดคนจึงสุ่มหาคนมาร่วมทีม เซี่ยหลิงหลิงไม่ได้คิดว่าจะสามารถชนะรางวัลiMacได้จริง ทุกคนในทีมเล็กๆนี้ต่างก็เป็นสมาชิกใหม่ความเป็นไปได้ในการที่จะได้ลุ้นรางวัลนั้นมีน้อยมากแต่เพียงแค่มีคนมาเล่นด้วยเธอก็รู้สึกดีใจมากแล้ว ยาคูลท์:เริ่มกันเถอะ เกี๊ยวอร่อย:โอเคไปกันเถอะพี่สะใภ้! สมาชิกอีกสองคนส่งมาแค่เพียงสัญลักษณ์‘’’เท่านั้น [เกี๊ยวอร่อยถูกหัวหน้าทีมแบนไม่ให้คอมเมนท์แสดงความเห็นใดๆทั้งสิ้น] หลิงหลิงหลิง:??? อยู๋ๆเธอก็เข้าใจความหมายชื่อของฝ่ายตรงข้ามแล้วเกี๊ยวอร่อยในทีมนี้เธอถือเป็นสมาชิกหญิงเพียงคนเดียวอยู่ๆก็กลายมาเป็นพี่สะใภ้สะแล้ว?เซี่ยหลิงหลิงรู้สึกโกรธเล็กน้อยคำพูดพวกนี้รวมๆกันแล้วดูจะไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่หากหัวหน้าทีมไม่กดแบนเขาไปซะก่อนเซี่ยหลิงหลิงก็คงจะกดถอนตัวออกจากทีมอย่างแน่นอน ยาคูลท์:สมองเขาไม่ค่อยปกติ งาดำภาคใต้:ใช่ใช่ทำโอทีจนเอ๋อไปแล้วเธออย่าโกรธเลยนะ ยำยำจัมโบ้:เมื่อกี๊ฉันตบมันไปแล้วทีนึง เซี่ยหลิงหลิงรู้สึกตกใจกับความกระตือรือร้นที่ได้รับจากพวกเขา:......ขอบคุณนะ บรรยากาศในทีมนั้นดูโอเคมากเดิมทีแล้วเธอตั้งใจเอาไว้จะนำทีมพวกสมาชิกใหม่สักหน่อยพวกเขาคุ้นเคยกับเกมให้เร็วขึ้นเธอทำใจเอาไว้แล้วว่าในรอบแรกนั้นทีมอาจจะถูกทำลายแต่ใครจะไปรู้เมื่อตอนเธอได้สติขึ้นมาเธอก็เห็นเพียงคนจำนวนหนึ่งกำลังต่อสู้กันอย่างกลหนไม่นานสัตว์ประหลาดก็ถูกฆ่าตาย ในขนาดที่ต่อสู้นั้นก็ยังสนทนากันไปด้วย งาดำภาคใต้:โอ้โหโอ้โหโชคดีจริงๆเลยนะ ยำยำจัมโบ้:นั่นน่ะสิความสามารถของพวกเราก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่คิดไม่ถึงว่าจะโชคดีขนาดนี้ หลิงหลิงหลิง:??? มันแปลกมากเพราะตอนที่เธอร่วมทีมกับคนอื่นไม่เคยได้รับชัยชนะเลยเคป่ะ! เซี่ยหลิงหลิงปลอบใจตัวเองเงียบๆแต่มันก็เป็นเพียงสัตว์ประหลาดตัวเล็กเท่านั้นแหละรอเจอสัตว์ประหลาดเยอะกว่านี้เดี๋ยวก็รู้เองว่าไม่ใช่เรื่องง่าย สามารถชิกใหม่หลายคนได้อัพประสบการณ์เพิ่มขึ้นเรื่อยๆเข้าสู่ภารกิจต่อไปอย่างทะมัดทะแมงเซี่ยหลิงหลิงอึ้งกับภาพที่เห็นตามเข้าไปถึงด่านต่อไปอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่ในขณะที่เธอยังเผลออยู่จำนวนสมาชิกที่เหลือก็วิ่งพุ่งไปข้างหน้าดูเหมือนจะมีดอกไม้ไฟระเบิดขึ้นมาบนหน้าจอมือถือในขณะที่เซี่ยหลิงหลิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสัตว์ประหลาดวิ่งไปทางไหนทีมก็ชนะอีกแล้ว โดยเฉพาะหัวหน้าทีมยาคูลท์การเคลื่อนไหวที่แม่นยำความเร็วมือนั้นเร็วอย่างน่าอัศจรรย์เซี่ยหลิงหลิงถึงขั้นอยากจะกราบเขาเลยทีเดียว งาดำภาคใต้:เหอะเหอะโชคดีโชคดี หลิงหลิงหลิง:...... สายตาจ้องมองประกอบภาพปริศนาที่เพื่อนร่วมทีมทำเพิ่มขึ้นๆเรื่อยๆการจัดอันดับทีมก็เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆเช่นกันเซี่ยหลิงหลิงไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ได้เลย หลิงหลิงหลิง:พวกนาย......เป็นเทพเหรอ0.0 หัวหน้าทีมที่พูดตั้งแต่เริ่มเกมก็พูดมาเพียงคำเดียวแต่กลับเริ่มอธิบายยืดยาวมากขึ้นในตอนนี้:บอทค่อนข้างเยอะรางวัลที่ได้ก็ทั่วไปพวกเราก็เป็นแค่ยักษ์ในฝูงคนแคระ เซี่ยหลิงหลิงเริ่มเชื่อคำพูดของเขาหากเป็นเทพเกมจริงๆจะรวมกลุ่มมาเล่นเกมกากๆที่เต็มไปด้วยช่องโหว่แบบนี้ทำไมกันรางวัลยังไม่เพียงพอต่อการให้พวกเขามานั่งไลฟ์สดสักครั้งเลย จำนวนภารกิจในวันนี้หมดลงแล้วทุกคนนัดกันไว้ว่าจะมาต่อกันในคืนที่สองคิดดูว่าเวลาเหมาะเจาะแค่ไหนมันเวลาหลังจากที่เซี่ยหลิงหลิงทานมื้อค่ำเสร็จพอดิบพอดีเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดความรู้สึกผิดหากตารางเวลาของเธอไม่ตรงกับของคนอื่นๆ ต่อให้สถานการณ์การต่อสู้ในวันนี้จะมีความเป็นแฟนตาซีอยู่บ้างแต่เซี่ยหลิงหลิงก็รู้สึกดีใจมากนี่ก็อาจจะเป็นเพราะมันสนุกและน่าสนใจมากกว่าการเป็นบอทล่ะมั้ง ......เช่นนั้นเซี่ยหลิงหลิงก็นึกไปถึงเฉิงรุ่ยผู้ซึ่งชอบเล่นเกมไขปริศนาแบบเด็กน้อย เธอเดินเข้าห้องครัวพร้อมกับเทน้ำหนึ่งแก้วระหว่างที่เดินผ่านห้องเฉิงรุ่ยนั้นทุกอย่างดูเงียบสงบตรงช่องประตูไม่มีแสงสว่างเล็ดลอดออกมาก็คงแปลว่าเขาหลับไปแล้วเซ่ยหลิงหลิงนึกบางอย่างขึ้นได้ไม่รู้ว่าเจ้าหมอนั้นห่มผ้าก่อนนอนหรือเปล่าชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงซะจริงๆ ด้วยกลัวว่าจะเป็นการรบกวนเฉิงรุ่ยเธอจึงก้าวเท้าให้เบาและเงียบที่สุดก่อนจะเดินเงอะๆงะๆเข้าห้องไป ห่างกันแค่เพียงหนึ่งบานประตูเท่านั้น เฉิงรุ่ยพิงหมอนอีกครึ่งตัวนั่งอยู่บนเตียงเดี่ยวเขายังไม่ได้ออกจากเกมIDที่ใช้ในเกมเขียนไว้ตัวเบ้อเริ่มว่ายาคูลท์ เมื่อเกมถูกออฟไลน์ลงพวกถูหนานเกิดว่างๆและรู้สึกเบื่อพวกเขาสังเกตเห็นช่องโหว่จำนวนมากที่มีอยู่ในเกมแล้วเกิดทนไม่ได้จึงได้แอบเจาะเข้าระบบของเกมเข้าไปจัดการซ่อมแซมแก้ไขbubsp;ที่เป็นอันตรายให้ด้วยความหวังดีในขณะที่ซ่อมแซมแก้ไขอยู่นั้นก็ยังแขวะกันผ่านข้อความเสียง “ให้ตายเถอะฉันทนไม่ไหวจริงๆแค่เดินเฉยๆก็ยังกระตุกได้” “bugเยอะจนหมดแรงจะแขวะสมัยมหาลัยโปรแกรมเมอร์ของพวกเขาตั้งใจเรียนหนังสือหรือเปล่าเนี่ย?” “บางทีเขาน่าจะลองมาเรียนเสริมที่วิทยาลัยอาชีวศึกษาหวู่เต้าโข่วของพวกเราดูสักหน่อยนะ” “ฉันคิดว่าหลังจากที่เราซ่อมแซมมันเสร็จแล้วมันคงกลายเป็นเกมระบบใหม่ทั้งหมดเลยล่ะ” ในขณะที่พูดคุยหยอกล้อกันไปก็พลางแก้bugไปด้วยบรรยากาศภายในทีมนั้นดูสนุกสนานผ่อนคลายเหล่าบรรดาผู้เล่นเกมที่เคยบ่นและแขวะกับระบบของเกมก็คงจะคาดไม่ถึงรออีกสักสองสามวันพวกเขาก็คงจะรู้สึกได้ว่าทุกอย่างได้เปลี่ยนเป็นโลกใบใหม่แล้ว ...... อีกมุมหนึ่งของโลกใบนี้ หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงจู่ๆก็เริ่มพลิกตัวไปมาอย่างไม่สบายตัวเหงื่อท่วมตัวลืมตาขึ้นจากความทรงจำที่แสนเจ็บปวดและวุ่นวาย “อา......” ไป๋เซวียนเซวียนใบหน้าซีดเผือดยกมือขึ้นลูบใบหน้าด้วยมือที่สั่นเทา เธอตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมสภพาแวดล้อมตรงหน้าถึงได้มีความคุ้นเคยแบบนี้แต่เดี๋ยวนะที่นี่คือบ้านของเธอไม่ใช่เหรอ! ไป๋เซวียนเซวียนสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของสภาพโดยรอบก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งหยิบมือถือขึ้นมาด้วยมือไม้ที่รุกรี้รุกรนเธอยังจำมือถือเครื่องนี้ได้ดีมันคือเครื่องที่พ่อของเธอซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อหลายปีก่อนจากนั้นก็โชคร้ายทำมันหายไปจนต้องซื้อเครื่องใหม่มาใช้ เธอกดเปิดมือถืออย่างไม่เชื่อสายตา บนหน้าจอนั้นแสดงให้เห็นเวลาอย่างชัดเจน มันคือเวลาเมื่อสามปีก่อนมันคคือช่วงหนึ่งอาทิตย์ก่อนที่เธอจะยกเลิกงานแต่งงานทิ้งจูหม่าแล้วหนีไปอยู่อีกเมืองด้วยตัวคนเดียว ไป๋เซวียนเซวียนมองไปที่มือถือด้วยความตกตะลึงผ่านไปครึ่งวันทันใดนั้นก็ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ มันเยี่ยมไปเลย!ทุกอย่างยังทันเวลาอยู่!ชาติที่แล้วเธอคงตาบอดไปแล้วจริงๆถึงได้คิดว่าเฉิงรุ่ยจะเป็นพวกเก็บความสามารถเอาไว้ไม่แสดงออกถึงได้คิดว่าจะสามารถทำลายทำแข็งที่ไร้ความรู้สึกก้อนนี้ให้ทะลายลงได้โชคดีที่สามารถยกเลิกงานแต่งได้โชคดีที่สวรรค์ยังให้โอกาสให้เธอได้มีชีวิตใหม่อีกครั้ง เธอจะไม่รนหาที่ตายอีกจะกอดขาทองคำของจูหม่าเอาไว้ให้แน่นอนที่สุด!