ตอนที่31 การถูกขืนใจ

ตอนที่31 การถูกขืนใจ ตุบตับ ตุบตับ ในห้องหนังสือที่เงียบสนิท มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรงและดังของนัชชา แม้แต่มือที่หาของก็เบาต้องเบามือ ในที่สุดนัชชาก็เจอเอกสารของบริษัทบอยูเทคโนโลยีจำกัดเกี่ยวกับการเงินหนึ่งเล่ม บริษัทบอยูเป็นบริษัทของดวิษ เธอไม่ทันได้อ่านดูดีๆ ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้ การที่รู้การเงินของเขา ทำให้เธอรู้อะไรมากขึ้นแต่ก็ยังหาอะไรไม่เจอทั้งๆที่เธอก็ค้นเอกสารทุกอย่างในห้องแล้ว นัชชาอารมณ์เสีย มองไปรอบๆห้อง พอเห็นคอมเธอก็ตัดสินใจที่จะเสี่ยงดูสักครั้ง กดปุ่มเปิด แต่ที่เธอคาดไม่ถึงคือคอมไม่ได้ถูกตั้งรหัสผ่านเอาไว้ เปิดได้แบบง่ายดาย เธอรู้ว่าดวิษไม่ใช่คนที่รอบคอบ ดูจากการกระทำและการทำงานก็รู้สึกได้ แต่ไม่นึกว่าเขาจะสะเพร่าขนาดนี้ เป็นเพราะเขาเชื่อใจเธอหรือเพราะเขาดูถูกเธอ เธอต้องขอบคุณนัชชาโง่คนเดิมเป็นเพราะว่าเธอไม่เคยเข้ามายุ่งอะไรในห้องหนังสือ เลยทำให้เขาวางใจจนถึงขั้นไม่ตั้งรหัสคอมเอาไว้ ห้องอันเงียบสนิทดีแต่เสียงกดเมาส์ นัชชามองดูไฟล์เอกสารทุกอันอย่างละเอียด วิชาคอมพิวเตอร์เธอเคยเรียนตอนปีสอง ถ้าอยากไฟล์ที่ถูกซ่อนไว้มันไม่เรื่องยากสำหรับเธอ ยี่สิบนาทีต่อมา เธอก็หาเจอเอกสารที่เกี่ยวข้อง เธอกลับไปเอาแฟลชไดร์ฟในกระเป๋ามาคัดลอกข้อมูลทุกอย่างลงไป กำลังคัดลอก10%…… กำลังคัดลอก 50％…… กำลังคัดลอก 80％…… เห็นเพิ่มทีละนิดๆ นัชชาเริ่มตื่นเต้นขึ้นมา ฝามือเริ่มมีเหงื่อออกอีกนิดก็จะคัดลอกเสร็จแล้วแต่กลับมีเสียจอดรถมาจากข้างล่าง เธอไม่ได้เปิดไฟในห้อง ถ้าดูจากข้างนอกดูไม่ออก แต่ตอนนี้นัชชายืนอึ้งตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก มีคนกลับมาแล้ว กำลังคัดลอก 89％…… เสียงเปิดประตู มีคนเดินเข้ามา กำลังคัดลอก 97％…… ชั้นล่างเธอได้ยินเสียงเปิดตู้รองเท้า เหลืออีกนิดเดียว นัชชากำมือแน่น จะยอมแพ้พอแค่นี้หรอ ถ้าเกิดยอมแพ้ตอนนี้ คราวหน้าไม่รู้ว่าต้องรอถึงเมื่อไหร่ และทางดวิษเธอไม่รู้ว่าจะปิดเขาได้อีกนานแค่ไหน นัชชาตัดสินใจที่จะลองเสี่ยงดู ได้ยินเสียงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอกัดปากแน่น ดูไปทางหน้าจอคอม รีบเปิดประตูเดินออกจากห้อง ทันใดนั้น คลาดกันแค่เสี่ยววินาที ดวิษก็เดินบันไดขึ้นมาอยู่บนชั้นสอง เห็นนัชชาอยู่ตรงระเบียงทางเดิน เขายืนนิ่ง ก้าวขาเดินมาอยู่ตรงหน้าเธอ เขายื่นมือไปยกคางเธอขึ้น “มายืนรอรับกูหรอ” นัชชาดันมือเขาออก ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ “คุณดื่มมาหรอ” ดวิษขยับเข้าใกล้กว่าเดิม “วันนี้ไปเจอลูกค้ามา หลังกินข้าวกันเสร็จ ผู้อำนวยการก็ชวนไปต่อ กูก็เลยกลับมาก่อน ผู้หญิงน่าสนใจตรงไหน กลับมาเอาเมียที่บ้านไม่ดีกว่าหรอ เมียฉันยังบริสุทธิ์.............” “……..” นัชชาเกือบจะทนไม่ไหวยื่นมือไปตบเขา แต่ก็ยังเป็นห่วงเอกสารที่อยู่ในห้องหนังสือ เธอได้แต่อดทนและเปลี่ยนเรื่องคุย “คุณดื่มเยอะแล้วเดี๋ยวฉันพาคุณไปพัก” พอได้ยิน ดวิษก็มองเธออย่างจับผิด เดี๋ยวนี้นัชชาไม่ค่อยถูกกับเขา เห็นเขาเธอก็ทำเป็นมองข้ามหรือไม่ก็มองด้วยสายตาเครียดแค้น ตอนนี้เธอพูดว่าไงนะ จะพาไปพักหรอ หรือต้องการที่ยืนของตัวเองคืน คิดให้ดีๆบ้านนี้ต้องเชื่อฟังใคร ดวิษมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า แล้วเอื้อมมือไปคล้องคอเธอ หรี่ตา รอยยิ้มอันตราย “นัชชา เธอทำเรื่องอะไรไม่ดีต่อฉันใช่มั้ย” นัชชาตื่นเต้น แต่ก็ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง “คุณพูดอะไรของคุณ ถึงฉันจะทำเรื่องเลว มันก็คงไม่เลวเท่าเรื่องปณิตาหรอก” ดวิษขมวดคิ้ว “ตอนอยู่กับฉัน อย่าพูดถึงเขา” นัชชาตอกกลับ “ทำไม พวกคุณทำก็ทำไปแล้ว ฉันพูดถึงไม่ได้เลยหรอ” ดวิษกัดฟัน ยิ้มออกมาเล็กน้อย พูดข้างหูเธอ “เมื่อก่อนฉันรู้ว่าเธอจะเป็นคนทันคน พูดเก่ง แต่ก็ดีฉันชอบผู้หญิงแบบนี้” พูดจบเขาไม่สนใจว่าเธอจะดิ้นรน ก็อุ้มเธอขึ้นแล้วเดินไปห้องนอนใหญ่ นัชชาตกใจ มือก็ทุบตีที่อกของเขาไม่หยุด แรงแค่นี้ทำอะไรดวิษไม่ได้ เขาอุ้มเธอเดินมาจนถึงห้องนอน ก็ขึ้นค้อมร่างเธอไว้ รู้สึกได้ถึงมือผู้ชายที่อยู่บนร่างเธอ นัชชาตกใจกลัว “ดวิษ คุณจะทำอะไร ปล่อยฉัน” “ปล่อยหรอ ไม่มีทาง” ดวิษเอื้อมมือไปจับตูดเธอ ในแววตามัวพร่า เขามองเธอจนเธอรู้สึกกลัว “คุณกำลังขืนใจฉัน มันผิดกฎหมาย” นัชชาตะคอกเสียงดัง หวังจะให้เขามีสติ “ทำไม อยากจะฟ้องร้องฉันหรอ” ดวิษไม่เกรงกลัว มือไม่ยอมหยุดนิ่งแถมยังบีบแรงขึ้นกว่าเดิม “แต่ก็ต้องรอให้ฉันทำเสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน” พูดจบเขาก็ก้มหน้าจูบเธอ นัชชาหันหน้าหลบ เขามาทางซ้ายเธอหลบขวา หลายครั้งก็ยังจูบไม่โดน ดวิษเริ่มอารมณ์เสีย ไม่อยากเสียเวลา รีบเอื้อมมือไปดึงกางเกงในเธอออก โดนดึงออกอย่างง่ายดาย แค่ออกแรงดึงอีกหน่อยก็ลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม นัชชาตาโตตกใจมาก เห็นดวิษเอาจริง เธอก็เริ่มตัวสั่นกลัว สองขาก็ไม่หยุดที่จะเตะเขา ไม่กี่ทีเขาก็จับขาเธอให้อ้ากว้างออก ไฟที่ส่องมาทางหัวเตียงทำให้ดวิษตาตั้ง แต่งงานมาหนึ่งปีไม่นึกว่านัชชาจะมีของดี หุ่นดีกว่าปณิตาหลายเท่า เขากลืนน้ำลาย นึกภาพถ้าเขาทับอยู่บนร่างเธอจะดีขนาดไหน “นัช คุณสวยมาก สวยจนฉันทนไม่ไหว.............” ดวิษมองเธอ “ออกไป ใส่หัวออกไป” นัชชาดิ้นรนพร้อมกับตาที่แดง ไม่มีแรงต่อต้าน เธอเหมือนปลาที่อยู่บนเขียง ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอให้โดนฆ่า เธอรู้สึกหมดหวัง เธอคิดถ้าหากวันนี้เธอแปะเปื้อน ยอมไปตายดีกว่า ดวิษไม่ได้สนใจว่าเธอจะกลัวแค่ไหน เหมือนโดนครอบงำ ไม่สนใจว่าเธอจะดิ้นรนแค่ไหนเขาก็ไม่คิดที่จะหยุดมัน เขายั้งข้อมือเธอไว้ ขยับให้ร่างชิดมากกว่าเดิม รู้สึกได้ถึงความนุ่มของเธอ เขารีบเอาเข้าไปในตัวเธอ..................