ตอนที่8

ตอนที่8 เซี่ยหลิงหลิงไม่อยากจะสนใจเฉิงรุ่ย เกี่ยวกับพฤติกรรมโง่ๆไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวและรนหาที่ตายใบหน้าของเซี่ยหลิงหลิงนั้นเต็มไปด้วยความแค้นจนลืมเรื่องเล่นเกมจนสนิทกลับไปถึงก็ล้มตัวลงนอนเลย วันต่อมาเมื่อเซี่ยหลิงหลิงล็อกอินเข้าสู่เกมเธอก็ต้องทึ่งกับชุดข้อมูลที่ถูกอัพเดตใหม่หมดเลยและที่น่ายินดีที่สุดก็คือเกมที่มักจะกระตุกเวลาเล่นนั้นในตอนนี้มัน!ลื่น!มาก! จะว่าไปแล้วโปรแกรมเมอร์ของเกมนี้ยังดูมีประโยชน์อยู่บ้างนะเนี่ย เมื่อเกมถูกเปิดขึ้นก็ตามมาด้วยเสียงเพลงที่ร่าเริงก็มีกระดานประกาศที่เขียนด้วยตัวหนังสือสีดำตัวใหญ่ๆเด้งขึ้นมาเหมือนกับป้ายโฆษณาตามข้างถนนที่ทั้งใหญ่ทั้งดึงดูดสายตาให้คนมองเพียงแต่ว่ามันดูน่าเกลียดจนเซี่ยหลิงหลิงทนดูมันไม่ได้ ในประกาศนั้นมีตัวหนังสือเรียบง่ายเพียงไม่กี่ตัว:ดีใจน้ำตาไหลไม่รู้จะพูดยังไงกราบขอบพระคุณผู้สูงส่ง![คารวะ/คารวะ/คารวะ] เซี่ยหลิงหลิง:“......” สงสัยผู้ผลิตเกมนี้จะยิ่งอยู่ยิ่งเบลอใครเขาจะมาประกาศข่าวไร้สาระแบบจับต้นชนปลายไม่ถูกแบบนี้กันนี่มันเป็นเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย??? เธอออนไลน์ด้วยสีหน้าที่หมดคำพูดก็ปรากฏว่าทุกคนได้เข้ามารออยู่นานแล้วพวกเขาบางส่วนว่างจนเล่นโดดตึกกันอยู่......ขึ้นไปบนตึก......แล้วทำท่ากระโดดลงมามีเพียงหัวหน้าทีมยาคูลท์เท่านั้นที่ยืนนิ่งไม่ขยับไปไหนเหมือนกำลังยืนดูความปัญญาอ่อนพวกนั้น เซี่ยหลิงหลิง:“......” หลิงหลิงหลิง:ไฮขอโทษที่มาสายนะ ยาคูลท์ขยับตัวเล็กน้อย:ไปกันเถอะ ออนไลน์ปุ๊บก็รวมทีมทำภารกิจได้กลายเป็นกิจกรรมยามว่างของเซี่ยหลิงหลิงไปแล้วเวลาที่ทุกคนเล่นเกมนั้นจะดูมีสติและจริงๆมากแต่บางครั้งน้ำเสียงก็ลึกลับคลุมเครือทำให้เซี่ยหลิงหลิงเดาไม่ออกว่าพวกเขาต้องการจะสื่ออะไร เซี่ยหลิงหลิงเธอแอบให้ฉายาผู้ชายปากตรงกับพวกเขาในใจ หลิงหลิงหลิง:พวกนายรู้จักกันเหรอ? งาดำภาคใต้:ใช้แล้วใช่แล้วพวกเราเป็นเพื่อนในบริษัทเดียวกัน เกี๊ยวอร่อย:เจ้านายของพวกเราหล่อมากเลยนะเขาเป็นคนที่มีความยุติธรรมปลายปีจะต้องขึ้นเงินเดือนให้ฉันแน่นอนเลยล่ะ ยำยำจัมโบ้:ใช่ใช่ใช่เจ้านายฉลาดมีวิสัยทัศน์กว้างไกลเข้าต้องขึ้นเงินเดือนเพื่อช่วยชีวิตพนักงานระดับล่างที่ตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างหนักอย่างพวกเราแน่นอน เซี่ยหลิงหลิงมีความรู้สึกเหมือนว่าพวกเขามีเลศนัยแอบแฝง ไม่รอให้เธอได้วิเคราะห์อย่างละเอียดซะก่อนหัวหน้าทีมยาคูลท์ก็ส่งข้อความมา:ทำภาระกิจ ในเวลาสั้นๆเพียงไม่กี่วันอันดับของทีมเล็กๆนี้ไต่ขึ้นเรื่อยๆเปอร์เซ็นต์การชนะในการหาชิ้นส่วนนั้นเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์หมดเลยเซ่ยหลิงหลิงรู้สึกเซอร์ไพรส์มากหลังจากนั้นก็เริ่มมองหารางวัลใหญ่ที่เธอไม่เคยกล้าจินตนาการมาก่อน หลิงหลิงหลิง:เราจะได้รางวัลแจ็คพอตหรือเปล่า? ยำยำจัมโบ้:ก็ต้องลองดูของมันแน่นอนอยู่แล้ว เซี่ยหลิงหลิงรู้สึกตื่นเต้นมากแต่เมื่อเห็นพวกเขาพูดอย่างมั่นนใจขนาดนั้นเธอเองก็ดูมีความหวังตามไปด้วยเธอเป็นคนที่ไม่เคยมีดวงเรื่องของรางวัลอะไรมาก่อนเลยไม่เคยบังเอิญเก็บเงินได้มาก่อนหากต้องเลือกสองคนจากในสามคนเธอมักจะเป็นคนที่ไม่ถูกเลือกเสมอ หากมีเงินอยู่แล้วก็เป็นแบบนึงความสุขที่ได้จากโชคลาภก็เป็นความสุขอีกแบบนึง เซี่ยหลิงหลิงรู้สึกตื่นเต้นคึกคักกุมโทรศัพท์ไว้ในมือเฝ้าดูพวกเขาจับรางวัลกันการจับรางวัลนั้นเป็นหน้าที่ของหัวหน้าทีมต้องเป็นคนจัดการเองยาคูลท์ประกอบชิ้นส่วนทั้งหมดเข้าด้วยกันลุ้นทีละสิบทีละสิบ ลุ้นครั้งแรกไม่ได้ครั้งที่สอง,ครั้งที่สาม...... เซี่ยหลิงหลิงเริ่มรู้สึกท้อใจเล็กน้อยแต่คนอื่นๆยังคงนิ่งอยู่เหมือนมีแผนอะไรในใจอยู่แล้วและลามมาจนถึงความรู้สึกของเซ่ยหลิงหลิงอย่างไม่ร็ตัว เหลืออีกสองครั้งสุดท้ายเซี่ยหลิงหลิงจ้องไปที่หน้าจอมือถืออย่างตื่นเต้น ......ไม่ได้รางวัล เธอถอนหายใจอย่างรู้สคกเสียดายในขณะนั้นเองหัวหน้าทีมยาคูลท์ได้กดลุ้นรางวัลครั้งสุดท้ายทันใดนั้นเองในหน้าจอก็เกิดปรากฏแสงสีทองสว่างไสวขึ้นมาเซี่ยหลิงหลิงเห็นหน้าจอที่แสดงรางวัลที่หนึ่งขึ้นมาดวงตาเบิกกว้างทันที ในที่สุด!ก็ได้รางวัลจริงๆ! เฉิงรุ่ยที่อยู่ในห้องสมุดได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดดีใจมาจากอีกฝั่งหนึ่งของกำแพงเขากะพริบตาก่อนจะก้มลงพิมพ์ข้อความไปในแชทกลุ่ม “รางวัลของฉันให้ส่งไปที่บริษัทนะ” เซี่ยหลิงหลิงได้รับรางวัลใหญ่เป็นครั้งแรกในชีวิตเธอรู้สึกดีมากๆเธอเข้าใจดีว่าเธอเป็นเพียงแค่ส่วนเล็กๆของทีมเท่านั้นหากไม่มีพวกเขาเธอก็คงจะไม่ได้รางวัลอะไรเลย เซี่ยหลิงหลิงบอกกับทุกคนไปว่าเธออยากจะแจกอั่งเปาในวีแชทให้ทุกคนแต่พวกเขาก็ปฎิเสธที่จะรับ “มันก็แค่เกมหน่าแค่มีความสุขก็พอแล้ว” “ใช่ใช่ครั้งหน้าก็ลองเล่นเกมอื่นด้วยกันอีกสิ” “พี่สะใภ้จำไอดีของพวกเราไว้นะ” [เกี๊ยวอร่อยถูกหัวหน้าทีมแบนไม่ให้คอมเมนท์แสดงความเห็นใดๆทั้งสิ้น] หลิงหลิงหลิง:...... เซี่ยหลิงหลิงรู้สึกตหงิดๆราวกับว่าพวกเขาเป็นซานตาครอสที่ปรากฏมาเพื่อทำให้ความปรารถนาของเธอสมหวังเมื่อวมพรปรารถนาแล้วก็ถึงเวลาที่พวกเขาจากลาจากเกมไป แต่เธอไม่ได้รู้สึกเศ้ราอะไรชีวิตคนเราก็แบบนี้แหละพบกันจากนั้นก็จากลากับคนบางคนก็ได้อยู่ด้วยกันนานหน่อยแต่กับบางคนก็ใช้เวลาเพียงสั้นๆเท่านั้นเซี่ยหลิงหลิงส่งอิโมจิรูปยิ้มไปบอกจาพวกเขาแล้วนัดกันออฟไลน์ด้วยกัน ในกลุ่มแชทในวีแชทมีสมาชิกเพียงสี่คนนอกจากเฉิงรุ่ยแล้วก็จะมีถูหนาน,เจียวฝัน,ฝู้จื่อเฉิงหรือก็คืองาดำภาคใต้,เกี๊ยวอร่อย,ยำยำจัมโบ้ ถูหนานส่งข้อความเสียงมาเป็นระลอกๆ:พี่สะใภ้ดูอบอุ่นจังเลยเนอะ เจียวฝัน:เห้อเสียงถอนหายใจจากผู้ที่โสดมาตลอดชีวิต ฝู้จื่อเฉิง:เจ้านาย!เมื่อไหร่จะพามาให้พวกผมเห็นสักทีล่ะเจ้านายปิดบังแน่นหนามิดชิดเกินไปแล้วนะเนี่ย! เล่นเอาพวกเขานึกว่าชีวิตการแต่งงานของเจ้านายนั้นไม่มีความสุขซะอีกจะเอ่ยถามก็ไม่กล้ากลัวเจ้านายจะรู้สึกแย่แต่ตอนนี้เป็นไงล่ะดึงพวกเขาให้เข้ามาดูภาพตัวเองโชว์สวีทแล้วไม่ยอมพาตัวจริงมาให้เจอใจร้ายไปเกินไปมั้ง! Idที่ใช้ชื่อว่าเฉิงรุ่ยไม่ได้มาต่อข้อความอะไร สิ่งที่พวกคนโสดทั้งหลายไม่รู้นั่นก็คือเจ้านายของพวกเขาได้ทิ้งพวกเขาไปแล้วเขาได้ออกไปทานข้าวตามคำเรียกของพี่สะใภ้แล้ว เซี่ยหลิงหลิงต้องการฉลองที่เธอได้รับเครื่องiMacมาใช้แบบฟรีๆจึงตัดสินใจจะเชิญเฉิงรุ่ยออกไปทานข้าวเธอขอเลี้ยงเอง ทั้งคู่ไปถึงร้านอาหารเวียดนามแห่งหนึ่งที่นี่คนไม่ค่อยเยอะเพื่อตัดความวุ่นวายเธอก็เลยจองเป็นห้องไพรเวททั้วสองก็ได้นั่งทานข้าวเงียบๆสงบๆได้อย่างเต็มที่พนักงานหญิงในร้านเมื่อมองหน้าเฉิงรุ่ยก็ถึงกับหน้าแดงขึ้นมาแต่เมื่อสายตากวาดไปยังตำแหน่งที่เซี่ยหลิงหลิงนั่งอยู่ไฟภายในจิตใจก็ถูกดับมอดไปในทันทีเหลือไว้เพียงความรู้สึกอิจฉานี่แหละนะที่เขาเรียกว่าสมกันอย่างกิ่งทองใบหยก กับข้าวถูกสั่งไปห้าหกอย่างถ้าเทียบกับอาหารฝรั่งเมื่อครั้งก่อนแล้วดูจะบิดๆเบี้ยวๆแต่กลับได้เยอะกว่า เซี่ยหลิงหลิงดูอารมณ์ดีแม้แต่แววตาเธอก็ยิ้มตามไปด้วย “อร่อยมั้ย?”เธอถามคำถามพร้อมกับเทน้ำให้เฉิงรุ่ย ภายใต้แสงไฟที่นุ่มนวลดวงตาของเธอดูระยิบระยับสั่นไหวเหมือนดวงดาวดวงตากลมโตชวนให้คนหลงใหลคู่นั้นโค้งขึ้นเล็กน้อยหางตาวิ้งค์ๆนั้นมีเสน่ห์และชวนหลงใหลไม่รู้ว่าปากสีแดงเลือดนกหรือแก้มที่สดใสราวกับหยกนั้นอะไรสวยกว่ากัน เฉิงรุ่ยจ้องมองอยู่นานเป็นพิเศษก่อนจะละสายตาไปทางอื่น “ไม่อร่อยเท่าอาหารที่เธอทำหรอก”สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริงจากใจ เมื่อได้ยินคำชมที่แสดงให้เห็นถึงความจริงใจแบบนั้นเธอก็เผยยิ้มออกมา:“ขอบคุณมากนะ” ทั้งสองคนทานข้าวอย่างเงียบๆไม่มีหัวข้ออะไรให้พูดแต่ก็ดูอบอุ่นและกลมกลืนสุดๆ ...... มีพัสดุมาส่งที่บริษัทมันคือเครื่องiMacจำนวนนึงชื่อผู้รับคือถูหนาน เมื่อหยางหลิวเห็นพัสดุก็เลยช่วยหยิบมันขึ้นไปให้ถูหนานที่ห้องทำงานเหมือนเธอจะต้องใช้กำลังเยอะมากท่าทีอ้อนๆแอ้นๆนั่นทำให้ถูหนานรีบวิ่งเข้าไปช่วยยก:“อันนี้ฉันไปเอามาเองก็ได้เธอยังต้องใช้มือวาดตัวละครในเกมอีกฉันกลัวมันจะบาดเจ็บเอา” หยางหลิวอยู่แผนกที่ควบคุมดูแลการออกแบบภาพเคลื่อนไหวและเธอก็ถือได้ว่าให้ความทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับบริษัทนี้ไม่น้อยเลยทีเดียวแถมยังมีแนวคิดการออกแบบที่เป็นเอกลัหษณ์ของตัวเองแม้จะไม่ได้โดดเด่นอะไรมากมายแต่ความสวยงามนั้นคงเส้นคงวามาตลอดไม่เคยเปลี่ยน เฉิงรุ่ยไม่ได้อยู่ในออฟฟิศหยางหลิวมองหาด้วยสายตาเปล่งประกายก่อนจะรูสึกผิดหวังเล็กน้อยแต่เธอไม่แสดงมันออกมาทางสีหน้าเลยสักนิดเดียว เธอถามด้วยเสียงเบาๆ:“จริงด้วยนายซื้อโน๊ตบุ๊คเครื่องใหม่ทำใหม่เหหรอ?” “อ๋อนี่เป็นรางวัลที่เราได้จากการเล่นเกมกับพี่สะใภ้มาน่ะ” “พี่สะใภ้?” หยางหลิวมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยเธอฝืนยิ้มออกมาเบาๆก่อนจะถาม:“พวกนายเล่นเกมด้วยกันอยู๋เหรอ?ตั้งแต่ตอนไหนแล้วแล้วทำไมถึงไม่บอกฉันสักคำ?” คำถามที่บีบให้คนตอบนั้นหลุดออกมาเป็นชุดถูหนานเกาหัวแกรกๆก่อนจะพูด:“เจ้านายบอกไว้ว่าไม่ให้พวกเราเอาเรื่องนี้ไปพูดมันก็แค่เรื่องเล็กน้อยเองหน่า” หยางหลิวกัดริมฝีปาก:“ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเราไม่ได้ห่างเหินขนาดนี้” “เฮ้ไม่เห็นต้องคิดเล็กคิดน้อยอะไรขนาดนั้นเลยก็แค่เกมพวกเราไม่ได้ไปเจอหน้าพี่สะใภ้เลยด้วยซ้ำ” “อยากร็อยากเห็นขนาดนั้นเลยเหรอ?ที่เจ้านายยังไม่ยอมพาเธอออกมาให้ใครเจอเลยก็แสดงว่าไม่ได้รักเธอไง”หยางหลิวที่ถูกทรมานจิตใจโพล่งความรู้สึกของตัวเองออกมาอย่างไม่รู้ตัวแต่เมื่อเธอรู้สึกได้ว่าถูหนานเริ่มแสดงท่าทีแปลกๆเธอก็เปลี่ยนอารมณ์และสีหน้าในทันทีก็จะพูดเสริมไปว่า:“ฉันหมายถึงพวกนายอย่าไปคาดหวังอะไรเยอะน่ะ” ถูหนานขยี้จมูกเขารู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง ...... “ฉันคิดว่าเจ้านายเราก็ดีกับพี่สะใภ้มากนะฉันว่าเธอ......อย่าคิดอะไรมากเลย” ในมุมๆหนึ่งที่เขามองไม่เห็นหยางหลิวแอบกำมือตัวเองแน่นจนเล็บจิกเข้าที่เนื้อตรงฝ่ามือเธอก็ยังไม่รู้ตัว