บทที่9 ไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน

บ๗ที่9 ไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน เปรมได้สติรู้สึกตัวเองไม่มีมรรยาท รีบปล่อยมือที่กอดเอวบางออก ยิ้มแบบเขินอายให้กับเตชินิ พูดแบบอายๆออกไป “คุณน้าเตชินิ” “ เปรม ทั้งหล่อทั้งสูงกว่าสามปีที่แล้วอีก! เตชินิพูดพลางหัวเราะ เปรมรีบเปิดประตูรถและพูด “ขอบคุณครับคุณน้าเตชินิ คุณน้าเตชินิก็ยังสวยไม่เปลี่ยน 3ปีแล้วความสวยยังเหมือนเดิม” “คุณ ก็ยังปากหวานเหมือนสมัยเด็กๆ ทำให้คนอื่นชอบ......” เปรมสตาร์รถ ระหว่างทางก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนานกับเตชินิ บรรยากาศในรถดีมาก มีแค่เวธนีที่หันหน้ามองออกนอกกระจกรถ เหมือนกำลังสนใจวิวทิวทัศน์ด้านนอก แต่ใบหน้าของเธอรู้สึกถึงความทุกข์ใจ ยังดีที่ถนนเส้นนี้ไม่ไกลมาก ไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว ถึงบ้านตระกูลณัฐศิลป์ คุณผู้หญิงสีตลาก็ยืนยิ้มต้อนรับ จับแขนเธอมองดูซ้ายขวา ยิ้มพอใจเหมือนดอกไม้ที่แย้มบาน พอใจกับลูกสะใภ้คนนี้มาก ดวงตาก็มองเห็นข้อมือขาวราวกับหยกของเธอ ก็ถอดกำไลหยกออกจากข้อมือขอตัวเอง “มามา ใส่กำไลอันนี้ไว้ นี้เป็นของสืบทอดประจำของตระกูล แต่ก่อนแม่สามีก็ให้ฉันใส่” “ไม่ค่ะ ฉันไม่ต้องการ” ราวกับว่ากำไลหยกนั้นมีความร้อนออกมา เวธนีขยับถอยห่างไปหลายก้าว เธอรู้สึกถึงใบหน้าคุณผู้หญิงสีตลาเปลี่ยนไป รีบพูดด้วยความกังวล “คุณบ้า มันเป็นของสำคัญและแพงฉันไม่กล้ารับค่ะ และตอนนี้ยังไม่ได้แต่งงานกันเลยค่ะ!” “เธอดูเด็กคนนี้พูดซิ ไม่ได้แต่งงานแล้วกลัวอะไร เธอคงไม่กล้าจะหนีหรอก”คุณผู้หญิงสีตลาจับมือของเธอขึ้นมาแล้ว แล้วบีบมือเธอใส่กำไลให้ เวธนีไม่รู้ว่าจะพูดยังไง ทำได้แค่ยินยอมเท่านั้น แต่ในใจของเธอยังรู้กังวล เปรมเดินเข้ามากุมมือไว้ มองด้วยความเป็นห่วง “นี ใส่ไว้เถอะ พิธีแต่งงานคุณแม่เตรียมหลังจาก3เดือน ใส่ช้าใส่เร็วก็ต้องใส่อยู่ดี” คุณผู้หญิงสีตลาได้ยินเปรมพูดถึงพิธีแต่งงาน ก็เดินเข้าไปจับมือของเตชินิพร้อมกับยิ้ม “ใช่แล้วนิพวกเราดูวันแต่งงานเตรียมไว้แล้ว เธอดูแล้วเป็นยังไงบ้าง ฉันให้คนดูวันเวลาที่สมพงศ์กัน!” เตชินิหัวเราะเบา ๆ ออกมา “หนูนีก็ไม่มีพ่อ ทุกอย่างให้คุณผู้หญิงสีตลาเป็นคนจัดการ......” เวธนีมองดูแม่ของเธอถูกคุณผู้หญิงสีตลาจูงออกไป ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ดูแล้วงานแต่งคงยกเลิกไม่ได้แน่ หันกลับมามองหน้าเปรมในแววตาเขามีคำถาม เขายิ้มออกมาเบาๆ เปรมใช้มือหันร่างกายของเธอเผชิญหน้ากับเขา มองตาของเธอ “นี คุณกังวลอะไรหรือเปล่า คุณไม่เป็นอะไรแน่นะ?” เวธนีรู้สึกกังวล “เมื่อวานเป็นวันเกิดของคุณ ตอนแรกอยากเป็นเพื่อนคุณ แต่คุณพลาดไฟล์บิน ดั้งนั้น......ฉันนอนไม่ค่อยหลับทั้งคืน วันนี้รู้สึกไม่ค่อยดี ขอโทษนะคะ” “ถ้าอย่างนั้นไปนอนพักสักหน่อย งานเลี้ยงเริ่มตอน19:00 ไปเถอะ......” “ว๊าย!”ตัวของเธอลอยขึ้นจากพื้น ทำให้เธอตกใจร้องออกมา มือทั้งสองกอดคอเปรม เมื่อเธอรู้ว่าถูกเปรมอุ้ม เพิ่งจะพบว่า ตัวเองร้องเสียงดังออกมา แบบนี้ไม่ค่อยจะดี เธอแอบมองรอบข้าง ก็พบว่าสายตาของทุกคนหันมามอง เธออายจนฟุบหน้าลงกับหน้าออกของเปรม “ฮ่าฮ่า ดูเธอซิเหมือนกับเด็กโง่” การกระทำของเธอทำให้เขาหัวเราะออกมา เปรมกระชับกอดเธอแน่กว่าเดิม อุ้มเธอเดินตรงออกไป คู่รักที่กำลังจะแต่งงานกัน มองพวกเขาทั้งสองต่างมีความรักให้กัน ทุกคนมองอย่างพอใจ ประตูห้องถูกแตะออกเบาๆ และปิดลง ยังอยากจะอุ้มเธอแต่ก็จำเป็นต้องวางเธอลงบนเตียง หลังของเวธนีสัมผัสถึงผ้าห่ม ก็รีบขยับตัวไปนอนอีกฝั่งด้วยความตกใจ ดวงตาของเธอมองเปรมอย่างไม่ไว้ใจ ถูกเธอใช้สายตามองแบบนี้ทำให้เขาไม่ค่อยพอใจ เปรมมองเห็นร่างบางของเธอพยายามขยับไปอีก เขาก็ขยับตามเข้าไปใกล้เธอยิ่งกว่าเดิม ใช้แขนสอดลงใต้ไหล่ของเธอแล้วดึงเธอเข้ามากอด รู้สึกถึงร่างบางที่เกร็งอยู่ในอ้อมกอด เขาค่อยๆใช้มือลูบหลังปลอบเธอเบา ๆ “เด็กดี ไม่ต้องกลัว! ผมก็แค่กอดคุณนอนสักพัก สามปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน เราคงไม่ได้สนิทสนมกันเหมือนเดิม ดูเหมือนผมคงจะต้องให้เวลาคุณทำความคุ้นเคยกับผม”