บทที่ 16หัวใจของฉันเย็นชาอย่างสมบูรณ์

บ๗ที่ 16หัวใจของฉันเย็นชาอย่างสมบูรณ์ เพียงแค่ไม่รู้ว่ามีคนสองคนมายืนที่ด้านหลังของตนเองตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่กลับทำให้เธอตกตะลึงไปทั้งตัว เรียกอย่างสำนึกผิดว่า“คุณบ้าสีตลา!” “เพี๊ยะ!” ฝ่ามือหนึ่งก็ตบลงที่ใบหน้าของเวธนีอย่างไม่มีการเตือนใดๆ คุณผู้หญิงสีตลายิ้มอย่างเย็นชากล่าวว่า“อย่างเธอไม่คู่ควรเรียกฉันว่าคุณบ้า หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าของคุณท่านขุนทศ เธอจะโชคดีได้แต่งงานกับเปรมของฉันหรอ? ฉันเห็นเธอมาตั้งแต่เล็กจนโต เกรงว่าเธอกับแม่ของเธอจะเหมือนกัน คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าความแพศยาจะสามารถถ่ายทอดได้ เธอทำไมถึงได้แพศยาแบบนี้?” คำพูดของคุณผู้หญิงสีตลาคล้ายกับเข็มที่ทิ่มเข้าไปในหัวใจของเวธนี กุมใบหน้ามองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ ที่แท้ในใจของเธอ ตระกูลบวรพลก็สุดที่จะทนได้! คนที่พยุงคุณผู้หญิงสีตลาอยู่คือลูกสาวของลุ่มบริษัทSHY ‘ชัชชญา’ เวธนีรู้จักเธอ เธอหลงรักเปรม อยากจะได้เป็นสะใภ้ของตระกูลณัฐศิลป์ และตอนนี้เธอก็มองเธอด้วยสายตาชิงชังแล้วกล่าวว่า“คุณบ้าสีตลาอย่าโกรธไปเลย โชคดีที่เกิดเรื่องขึ้นก่อน ไม่อย่างนั้นเปรมก็คงคิดว่าเธอเป็นสมบัติล้ำค่า ยังต้องการจะเลี้ยงเด็กนอกคอก! ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่พอใจ สรุปแล้วก็ไม่นับว่าโชคร้ายเกินไป” เวธนีหันหน้าไปมองเปรม เขาแค่ยืนอยู่ตรงนั้นมองดูเรื่องทั้งหมดนี้อย่างเย็นชา ไม่ได้ยืนขึ้นเพื่อช่วยพูดความคิดของเขา ถ้าหากจะพูดว่าก่อนหน้านี้เธอยังมีร่องรอยความร้อนตกค้างอยู่ภายในใจบ้าง แต่ว่าตอนนี้...มันเย็นชาแล้ว! เวธนียืนตัวให้ตั้งตรงยิ่งขึ้น มองชัชชญาอย่างเย็นชาทีหนึ่ง จากนั้นก็ข้ามถนนแล้วเดินไปตามทาง ท่าทางของเธอนั้นภาคภูมิใจอย่างยิ่ง ทำให้หัวใจของคุณผู้หญิงสีตลามีความโกรธยิ่งขึ้น ใช้เสียงที่ทำให้เธอได้ยินกล่าวว่า“ชญา ต่อไปเปรมเป็นคู่หมั้นของเธอ เธอต้องดูแลให้ดีๆ อย่าปล่อยให้ผู้หญิงที่ไร้ยางอายมาแย่งไปได้” เวธนี สูดหายใจเข้าลึกๆ จากไปไม่หันกลับไปมองอีก! เปรมอยากตามไปอย่างอดไม่ได้ แต่ถูกคุณผู้หญิงสีตลาคว้าแขน หยุดฝีเท้าของเขาเอาไว้อย่างฉับพลัน... เจ็ดปีต่อมา ร้านกาแฟซ่างเต่า! “พรื่ด...!” วารัตดากาแฟคำหนึ่งยังไม่ทันได้กลืนลงไป ทั้งหมดก็ถูกพ่นออกมา โชคดีที่เวธนีหลบอย่างรวดเร็วถึงไม่ได้โดนภัยพิบัตินี้ เธอรีบร้อนด้านหนึ่งไออย่างเอาเป็นเอาตายอีกด้านหนึ่งดึงกระดาษเช็ดปากปิดปากเอาไว้ ครู่หนึ่งถึงได้หายใจคล่องขึ้นและขออภัยแล้วกล่าวว่า”เธอ...เธอพูดอะไร? ฉันไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม!” “ไม่ได้ฟังผิด!” เวธนีพูดอย่างจริงจัง วารัตดาพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า“เฮ้ เจ็ดปีไม่ได้เจอกัน เธอไม่ต้องใช้ข่าวที่แรงแบบนี้มาต้อนรับฉันหรอก วันนี้ก็ไม่ใช่วันเอพริลฟูลส์ เธอดูเอวและสะโพกที่เพรียวบางของเธอนั่นซิ นั่นเหมือนคนที่เป็นแม่คนแล้วเหรอ?" เวธนียิ้มอย่างเงียบๆ คนกาแฟที่อยู่ในถ้วยแล้วจิบลงไปคำหนึ่ง วารัตดาขมวดคิ้วมองเธออยู่ครู่หนึ่งถึงได้กล่าวเสียงเบาว่า“เธอดื่มกาแฟไม่ใส่น้ำตาล ไม่ใช่ว่า...ที่เธอพูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริงงั้นเหรอ?” “เรื่องจริง” “ท้องฝาแฝดหงส์มังกร?” “ใช่!” “หกขวบแล้ว?” วารัตดาถามอย่างละเอียดอย่างไม่ยอมแพ้ “ใช่!” “นั่นไม่ใช่ของเปรมจริงๆ พ่อของเด็กๆ เป็นใคร? ทำไมถึงได้ร้ายกาจแบบนี้ทีเดียวสองคนเลย?” เวธนีถลึงตามองวารัตดา วารัตดาก็ดูเหมือนจะรู้สึกว่าตนเองสอดรู้มากเกินไป ก็กระแอมสองทีอย่างเขินอาย ก้มหน้าดื่มกาแฟแล้วกล่าวว่า“เอ่อ คิดไม่ถึงว่าเธอจะเลิกกับเปรมจริงๆ นึกขึ้นมาพวกเราก็โตมาด้วยกัน ยังไงก็ตามเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว นี่เป็นสรรพสิ่งในโลกที่สุดจะคาดการณ์จริงๆ! แล้วเธอตอนนี้ทำอะไรอยู่ล่ะ?” “ออกแบบตกแต่งภายใน สอนพิเศษตามบ้าน ยังมีวาดภาพเหมือนที่ตลาดกลางคืน” “เธอทำงานกี่อย่างอ่ะ?” “สามอย่าง!” “เวลาเดียวกัน?” “เวลาเดียวกัน! ไม่อย่างนั้นฉันจะเลี้ยงเด็กน้อยสองคนนั่นได้ยังไง” แม้ว่าเด็กน้อยสองคนนั้นไม่ต้องให้เธอเลี้ยง แต่มากน้อยเธอก็เลี้ยงมาหลายปี “นี่ก็ลำบากเกินไปแล้ว” วารัตดาถอนหายใจยาวกล่าวว่า“สามารถท้องฝาแฝดหงส์มังกรก็นับว่าเธอโชคดีแล้ว ถ้าหากมีเวลาฉันจะไปดูๆ ทารกน้อยสองคนนี้ ยังไม่เคยเห็นฝาแฝดมาก่อนเลยล่ะ แต่ว่าเธอทำงานตั้งสามอย่างนี้ได้เงินเป็นยังไงบ้างล่ะ? ยังไม่พอเลี้ยงดูเด็กทั้งสองคนอีกเหรอ พูดไปตอนนี้คงถึงเกณฑ์ต้องเข้าเรียนแล้วใช่ไหม? สวรรค์ต้องรู้ว่าองค์หญิงอย่างเธอนี้ตกที่นั่งลำบากอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงส่งทูตสวรรค์องค์นี้อย่างฉันมาช่วยเหลือเธอที่นี่ ฮา”