บทที่ 2 ก็แค่เหล้าเพียงแก้วเดียว

บทที่ 2 ก็แค่เหล้าเพียงแก้วเดียว หากเป็นแบบนั้น คงไม่มีใครสนใจอะไรนัวเขาแล้วล่ะ เหมือนจะรู้สึกได้ว่านภสรกำลังมองเขาอยู่ เขาเองก็เงยหน้าขึ้นมาพอดี ดวงตาสีดำนั้นดูลึกลับน่าค้นหา ในความลึกลับนั้นมาพร้อมกับความอันตราย ใบหน้าคมแลดูซ้อนเร้น ดูงดงามจนหน้าแปลกใจ ความเย็นชาของเขาช่างดูสะดุดตา ในความรู้สึกของนภสรนั้น อิทธิพลที่เขามีต่อคนรอบตัวนั้นแข็งแกร่งมาก หลังจากนั้น ชายคนนั้นก้มหน้าลงมองแก้วไวน์ที่อยู่ในมือ นัยน์ตาเปล่งประกายแพรวพราว มือของนภสรที่ถือแก้วเหล้าขยับเล็กน้อย เขาสะบัดมือของคุณชายธนวรรธออกด้วยความรู้สึกขยะแขยง เดินเข้าไปแย่งแก้วเหล้าจากมือของผู้ชายคนนั้นมา ชูขึ้นไปตรงหน้าของคุณชายธนวรรธ ก่อนจะยิ้มที่มุมปากด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง : “ก็แค่เหล้าเพียงแก้วเดียว! คุณชายธนวรรธต้องพูดได้ทำได้นะคะ” พูดจบ ก็เงยหน้ากระดกเหล้าจนหมดแก้ว ก่อนจะโยนแก้วเหล้าทิ้งไปอย่างไม่ใส่ใจ สายตาอันแหลมคมเหมือนมีดจ้องมองไปที่นรมน ก่อนจะหันหลังเดินออกไป ชายชุดดำมองตามร่างเพรียวบางนั้นค่อยๆเดินหายออกไป ก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย ...... เมื่อออกมาจากห้องวีไอพี นภสรเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อน เธอรู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่นัก เมื่อออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นว่าธนวรรธพาคนวิ่งมาจากอีกทางหนึ่ง นภสรเมื่อเห็นแบบนั้นก็รีบวิ่งหนี วิ่งได้ไม่เท่าไหร่ ร่างกายก็อ่อนยวบลงมาในทันที ความชาผุดขึ้นมาภายในจิตใจ ความกลัวปกคลุมเธอเอาไว้ นภสรพึมพำกับตัวเอง : “ทำไมถึง......” “อวดฉลาดเกินไปเรื่องนั้นมักย้อนมาทำร้ายตัวเอง” เสียงที่ชัดเจนนั้นดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง หนักแน่นเหมือนน้ำไหล นภสรฟังแล้วก็รู้สึกชาวาบไปทั้งหัวใจ เวลาต่อมา เธอก็ล้มลงสู่อ้อมกอดที่เย็นชานั้น นภสรรู้สึกได้ภึงอ้อมกอดอันเยือกเย็นจากคนแปลกหน้าที่รายล้อมตัวเธอเอาไว้ สายตาของเธอเบลอขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรง แต่เธอก็ยังพยายามดิ้นรนเอาตัวรอด เสียงที่เปล่งออกมากลับเป็นเสียงที่ทำให้คนอยากจะปกป้องเอาไว้ : “นาย ปล่อยฉัน......” ไม่อยากตกอยู่ในแผนการของนรมน และไม่อยากจะเปลืองตัวให้กับเศษสวะอย่างเจ้าธนวรรธ “เธออยากถูกธนวรรธจับตัวไปเหรอ?” เสียงของชายคนนี้สดใสน่าฟัง นภสรใช้สติที่มีอยู่เพียงน้อยนิด รับรู้ว่าคนๆนี้ไม่ใช่เจ้าเศษสวะธนวรรธนั่น ผู้ชายคนนั้นก้มหน้าลง เห็นใบหน้าที่แดงก่ำของนภสรที่เผยให้เห็นว่าเธอได้ยอมรับต่อชะตากรรมแล้ว ดวงตากลมโตเริ่มปรือ ดวงตามีความแข็งแกร่งและเริ่มหดหู่มากขึ้น และในตอนนี้นภสรเริ่มไม่ค่อยสติแล้ว เอื้อมมือไปเกี่ยวคอเขาไว้อย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ใช้แรงดึงผู้ชายคนนั้นเข้ามาแนบตัว เขาก้มหน้ามองเธอ นั่งยองๆลงแล้วใช้มือช้อนเธอขึ้นมาอุ้มไว้ หันหน้ากลับหลังไปมอง เอียงศรีษะเล็กน้อยก่อนจะหันไปพูดกับคนที่อยู่ข้างหลังเขา : “ไม่ต้องตามมาแล้ว” ...... วันต่อมา “ซ่า ซ่า ~ ......” ยังไม่ทันได้ลืมตา เสียงน้ำไหลก็ดังมากระทบที่ข้างหูของนภสร เมื่อถูกรบกวนการนอน นภสรรู้สึกรำคาญซะจนอยากจะพลิกตัวลุกขึ้นมานั่ง ทันใดนั้น เพียงแค่เธอเริ่มขยับร่างกาย ความเจ็บปวดก็รุกรานไปทั่วแขนขาของเธอ “คลิก” ในขณะนั้นเอง เสียงน้ำไหลก็หยุดลง ตามมาด้วยเสียงเปิดประตู นภสรใช้แรงเพื่อให้ตัวเองลุกขึ้นมานั่ง ก่อนสายตาจะไปประสานเข้ากับผู้ชายที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ผู้ชายคนนี้รูปร่างสูงโปร่ง ทั้งตัวของเขามีเพียงผ้าเช็ดตัวเล็กๆผืนเดียวที่ช่วยปิดบังส่วนที่สำคัญเอาไว้ หุ่นห้างดีกว่าพระเอกซีรีส์เกาหลีที่เธอเคยปลื้มอีกด้วยซ้ำ เขาลองนับกล้ามหน้าท้องนั่นอย่างอดใจไม่ได้ 1 , 2 ...... 8 มัด! “ตื่นแล้ว” เพราะซะจนเธอขนหัวลุกไปหมด มันช่างเหมาะกับหุ่นแบบนั้นซะเหลือเกิน นภสรเงยหน้าขึ้นอย่างวอกแวก ทันใดนั้นก็เห็นใบหน้าที่แปลกหน้าแต่ก็คุ้นเคย ความทรงจำของเธอหวนขึ้นมาอีกครั้ง ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าชายคนนี้คือคนเดียวกับที่เธอไปแย่งแก้วเหล้าของเขาในห้องวีไอพีเมื่อคืนนี้ “มันกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง?” สถานการณ์แบบนี้ ไม่ต้องคิดอะไรมากก็รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ชายคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอ มองไปที่เธออย่างค้นหาคำตอบ จากนั้นก็ถามมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้สนใจคำตอบ : “ปองพล” นี่เขากำลังบอกชื่อของตัวเองอยู่ ความชื้นร้อนๆที่อยู่บนร่างกายนั้นบ่งบอกได้ว่าเขาพึ่งอาบน้ำอุ่นมา แต่เมื่อเขาเข้ามาใกล้ นภสรก็สัมผัสได้ถึงลมหายใจอันเยือกเย็น มันทำให้เธอถึงกับขนลุกและสั่นเทาไปทั้งตัว จนเมื่อเขาเดินเข้ามาจนใกล้ เธอถึงเห็นรอยแดงที่น่าสงสัยบนร่างกายส่วนบนของเขา เธอก้มลงมองตัวเองอย่างลืมตัว แล้วก็กรี๊ดลั่นด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายตัวเองจนมิดชิด “เหล้าเมื่อคืนนี้......”