บทที่ 17 ดำรงตำแหน่งเลขานุการประธานบริษัท

บ๗ที่ 17 ดำรงตำแหน่งเลขานุการประธานบริษัท เวธนียกคิ้วขึ้น มองเธออย่างไม่เข้าใจ แค่เห็นเธอหยิบเอกสารปึ่กหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากระจายอยู่ด้านหน้าของเธอ ...“มามามา ดูดู! เงินเดือนห้าหมื่นล่ะ เป็นเลขานุการของประธานบริษัท!” “ฉัน...ทำได้ไหม?” เวธนีรู้สึกลังเลเล็กน้อย แต่มือกำลังเปิดเอกสารอยู่ วารัตดายิ้มแล้วตบหน้าอกกล่าวว่า”ได้! ทำไมจะทำไม่ได้? ฉันเป็นหัวหน้าแผนกบุคคลนะ ไม่ใช่ตัวปลอมสักหน่อย?” เวธนียิ้ม“ไม่ต้องตบแล้ว ไม่อย่างนั้นจะไปสนามบินไม่ทันแล้วนะ” วารัตดายิ้มด่ามาประโยคหนึ่ง แต่ว่ามือก็วางลงแล้ว แค่การแสดงออกที่แสนภาคภูมิใจบนใบหน้า“อย่างอื่นไม่กล้าคุย พาเธอเข้าไปทำงานที่บริษัทยังทำได้อยู่ เลขานุการนี้เป็นคู่หมั้นก็ท่านประธานบริษัทเป็นคนเลือกเอง ฉันต้องช่วยจับตาดูท่านประธานจอมเจ้าชู้นี้ทุกวัน เธอต้องเห็นแก่หน้าของฉันแน่ แค่ว่าผู้สมัครจะต้องมากแน่ๆ ใครๆ ก็รู้ว่าทำงานที่บริษัทNGเงินเดือนดีงานสบาย กลัวแค่มันจะยากไปหน่อย! แต่ไม่ต้องกังวลมากเกินไป แม้ว่าเธอจะไม่ได้รับคัดเลือก ยังสามารถมาเป็นผู้ช่วยของฉันได้ เฮ้อเฮ้อ แค่ว่าเงินเดือนน้อยไปหน่อย แค่4หมื่นกว่าบาท!” “นี่เป็นเงื่อนไขสำหรับการสมัคร?” เวธนีมองไปที่เงื่อนไขเหล่านั้นด้วยความสงสัยว่า“ประการที่หนึ่งต้องมีความสูงไม่น้อยกว่าหนึ่งเมตรหกสิบห้า มีสัดส่วนที่เหมาะสม ผิวขาว องค์ประกอบทั้งห้าของใบหน้าสวย มีบุคลิกภาพสง่างาม? ประการที่สองคุณต้องมีความสามารถในการดื่มเหล้าที่ดี พูดภาษาจีนและภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่ว สามารถดื่มเหล้าเพื่อเข้าสังคม สามารถเดินทางติดตามไปดูงานได้? คงไม่ใช่ท่านประธานบริษัทของพวกเธอรับสมัครผู้หญิงหรอกนะ? “เชอะ” วารัตดามองค้อนเวธนีทีหนึ่งกล่าวว่า“ท่านประธานบริษัทของพวกเราแต่ไหนแต่ไรไม่เคยขาดผู้หญิง แต่จะพูดไป ถ้าประธานของพวกเราจะหาสาวๆ ราคาป้ายสำหรับเป็นเพื่อนนอนก็มากกว่าเงินจำนวนนี้ เธอวางใจเถอะ” เวธนีเอาเอกสารวางไว้ในกระเป๋าของตัวเอง เธอต้องการงานนี้มากจริงๆ ชาวีปฏิเสธที่จะเข้าเรียนในโรงเรียน นี่เป็นเรื่องที่ทำให้เธอป่วยใจมาตลอด เธอต้องการมีรายได้ที่มากพอ ส่งลูกทั้งสองเข้าเรียนในโรงเรียนที่ดีที่สุด “ตอนกลางคืนต้องทำงานล่วงเวลาไหม?” “ปกติแล้วไม่มี ทำงานล่วงเวลาคือจ่ายเงินสามเท่านะ” “งั้นตกลง ขอบใจนะ! ต้องไปสัมภาษณ์กี่โมง?” “พรุ่งนี้เป็นวันจันทร์ งั้นก็พรุ่งนี้เถอะ ตอนเช้าเก้าโมงจะต้องมาถึง ฉันช่วยเธอข้อมูลให้เรียบร้อย เธอตรงมาหาฉันที่ฝ่ายบุคคลก็เรียบร้อยแล้ว” “OK!” “ถ้างั้นก็ตามนี้ อีกประเดี๋ยวฉันยังมีนัด งั้นไปก่อนนะ” หยิบกระเป๋าถือขึ้นมา วารัตดาจัดทรงผม เวธนีมองดูท่าทางประหม่า จึงถามอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า“แฟนเหรอ?” “ความลับ! ฮึ!” ทำหน้าทะเล้นใส่เวธนี วารัตดาก็จากไปอย่างล่องลอย เวธนีหัวเราะอย่างอดไม่ได้ มองดูร่างเงาของเธอหายไปจากประตู ไม่ได้เจอกันมาหลายปี บุคลิกของเธอก็ยังคงเหมือนเดิม “น้องคะ ช่วยฉันเอาขนมพวกนี้ใส่กล่องกลับบ้าน!” คิดถึงลูกสุดที่รักที่บ้าน เวธนีก็ยิ่งอยากจะรีบพุ่งกลับไปที่บ้าน จนกระทั่งตอนนี้เธอทำงานมาแล้วหลายอย่าง แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีเวลามาอยู่กับลูก เธอตัดสินใจว่าวันนี้ต้องพาพวกเขาพี่ชายน้องสาวทั้งสองออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ “ชาวี อิงฟ้า! หม่ามี๊กลับมาแล้ว” เปิดประตูบ้าน พุ่งไปที่ห้องตะโกนเรียกทีหนึ่ง ได้ยินเสียงเด็กที่นุ่มนวลดังมาจากในห้อง “อาหารอยู่ในหม้อ!” “เธอกินแล้วหรือยัง?” “อืม!” “น้องสาวล่ะ?” “ช่วยงานอยู่ที่ร้านดอกไม้ของยายยังไม่กลับมา” “ว้าว ลูกชาย ลูกเอาภาพร่างของเมื่อวานพวกนั้นทั้งหมดวาดเสร็จแล้วเหรอ” มองดูกองภาพเหมือนนั่นอย่างไม่อยากจะเชื่อ เธอชื่นชมอย่างสมบูรณ์กับพรสวรรค์ของลูกชายสุดที่รักของเธอ แม้จะพูดว่าตนเองตั้งแผงลอยรับร่างภาพเหมือนที่ตลาดกลางคืน แต่ว่าทั้งหมดเป็นลูกชายผู้มีพรสวรรค์ที่วาดภาพเหมือนจนเสร็จสมบูรณ์ ตอนตั้งแผงลอย เขายืนอยู่ด้านหลังของตนจัดการทำความสะอาด ใบหน้าหล่อเหลา ผิวใสขาวเนียน อายุน้อยๆ ก็มีความสามารถในผ่านตาไม่ลืม เขาออกไปยืนอยู่หน้าแผงลอยแค่เพียงสามนาที หลังจากนั้นไม่จำเป็นต้องเป็นแบบพรุ่งนี้ก็สามารถมารับภาพวาดได้แล้ว ภาพไม่เหมือนไม่รับเงิน ไม่พอใจไม่รับเงิน! ในตอนแรกเธอยังตำหนิเขาว่าทำธุรกิจของเธอพัง แต่ว่าเขาตั้งใจแน่วแน่มาก และตั้งแต่นาทีนั้นเธอถึงได้รู้ เธอมีลูกชายที่แสนยอดเยี่ยม ตอนเขาอายุหกขวบก็มีพรสวรรค์ในการวาดภาพอันน่าอัศจรรย์แล้ว รูปภาพที่เขาวาดออกมามันเหมือนเป็นรูปที่ถ่ายออกมา เทียบกับเธอแล้วเหนือกว่าเล็กน้อย ลูกคนนี้ดีไปหมดทุกอย่าง แค่ว่าหยิ่งเกินไป สามขวบเข้าเรียนที่โรงเรียนอนุบาล โรงเรียนอนุบาลปีที่สอง ต่อมาไม่รู้ว่าเพราะอะไรครูย้ายเขาไปมาไม่แน่นอน จากนั้นก็ให้เขาลาออกแล้ว เวธนีตอนนี้ยังจำได้ถึงคำพูดนั้นของครู“ขออภัยค่ะ ลูกของคุณคนนี้ พวกเราสอนไม่ไหว”