บทที่ 18 บริษัทNG

บ๗ที่ 18 บริษัทNG หลังจากเวธนีตัดสินใจว่าเธอต้องการจะสอนเอง ผลปรากฏเธอพบว่าตัวเองก็สอนไม่ได้ มีเหตุผลเพียงอย่างเดียวคือ เธอไม่มีทางรู้ว่ามีอะไรอยู่ในสมองของเด็กคนนี้ ปัญหาของเธอไม่ได้ยุ่งยากสำหรับเขา แต่กลับถูกเขาทำให้ยุ่งยาก ต่อมา เธอก็ได้แต่ทำตามความปรารถนาของชาวีเท่านั้น ให้เขาค้นหาครูมาสอนพิเศษจากอินเตอร์เน็ตเอง นึกขึ้นมาได้ก็ทำให้เวธนีหดหู่ใจ ตนเองวิ่งออกไปข้างนอกเพื่อไปสอนพิเศษให้ลูกคนอื่น แต่ลูกชายวัยหกขวบกลับต้องจ่ายเงินเชิญครูคนอื่นมาสอนเขา นี่มันน่าผิดหวังเกินไปใช่ไหม? สำหรับเขาเรียนอะไร เวธนีนึกขึ้นมาได้ก็ละอายใจเล็กน้อย การค้าต่างประเทศ ภาษาอังกฤษสำหรับธุรกิจนี่ก็คือวิชาเอกของลูกชายวัยหกขวบของเธอ มีบางครั้งเวธนีมักจะคิด ไม่รู้ว่าพ่อของเขาเป็นแบบไหน เด็กคนนี้ได้ถ่ายทอดพันธุกรรมมาจากเขาอย่างแน่นอน หน้าตาหล่อเหลาและชอบทำเป็นเท่ห์ แม้ว่าใบหน้าเล็กๆ จะดูจริงจังตลอดเวลา แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ดูสง่างาม ระหว่างทุกการเคลื่อนไหวเป็นบุคลิกภาพที่สมบูรณ์แบบแบบนั้น เธอเป็นแม่ทำอย่างไรก็ทำออกมาไม่ได้ แค่มีพ่อคนเดียวกันแม่คนเดียวกัน อะไรทำให้แตกต่างกันได้มากขนาดนี้ล่ะ? ลูกสาวที่เชื่อฟังซึ่งหวานจนคนตายเพียงแค่กำเนิดออกสายกว่าเขาแค่สิบนาที นึกถึงลูกสาวเธอรีบได้สติกลับมา ลงมือเก็บภาพเหมือนพวกนี้แล้วกล่าวว่า“ชาวี หม่ามี๊หางานดีๆ ทำได้แล้วนะ พรุ่งนี้ก็จะไปเริ่มงาน! หลังจากนี้หม่ามี๊ก็จะต้องทำงานเป็นเวลาประจำแล้ว ตอนค่ำวันนี้หม่ามี๊พาพวกเธอไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะดีไหม?” สายตาของชาวีก็ละจากภาพเหมือน มามองเวธนีขึ้นๆ ลงๆ รอบหนึ่ง ทำท่าทางเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อยกล่าวว่า“บริษัทอะไร?” “บริษัทNG!” คุ้นเคยกับท่าทางเป็นแก่แดดของลูกชาย เวธนีตอบรับประโยคหนึ่ง ยังไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อผ้าชุดหนึ่งให้เขาเปลี่ยน ชาวีขมวดคิ้วกล่าวว่า“ก็คือบริษัทNG ที่แค่เพียงสิบปีสั้นๆ ยึดครองธุรกิจโทรทัศน์กับการท่องเที่ยวของแผ่นดินใหญ่ใช่ไหม? ได้ยินมาว่าบริษัทของพวกเขาเกือบผูกขาดธุรกิจโฆษณาทางโทรทัศน์ในประเทศ ธุรกิจสื่อ ธุรกิจท่องเที่ยว พวกเขาทำไมถึงได้จ้างแม่ล่ะ?” เวธนีตกตะลึง โน้มตัวลงมาจ้องมองเขาด้วยความโกรธกล่าวว่า“เฮ้ ปีศาจน้อย เธอเพิ่งจะหกขวบ บริษัทNGสิบปีก่อนก็ใหญ่โตในประเทศแล้ว ทำไมเธอถึงรู้อย่างละเอียดแบบนี้? ยังมี เธอกำลังดูถูกแม่ของเธอใช่ไหม?” “ผมแค่พูดความจริง!” “เธอนี่ต้องถูกตี!” เวธนีหาไม้ปัดขนไก่ไปทั่วห้อง เธอจำได้อย่างชัดเจนว่าวางไว้บนโซฟา? ชาวีมองค้อนเธอทีหนึ่ง ไปที่ห้องครัวหยิบปิ่นโตที่ทำไว้ให้ยายกับน้องสาวมา พุ่งไปหาเวธนีที่กำลังหมุนซ้ายหมุนขวาอยู่แล้วพูดว่า“หม่ามี๊ ท้องของเข่อเอ๋อร์หิวตั้งนานแล้วล่ะ?” เวธนีในที่สุดก็คิดถึงลูกสาวขึ้นมาได้ เข้าไปหาและถลึงตาใส่ชาวีทีหนึ่ง รับปิ่นโตเดินออกจากบ้าน ชาวีอยู่ข้างหลังเธอล็อกประตูเสร็จแล้ว มองดูเธอยืนริมถนนโบกมือเรียกรถ ในดวงตาของชาวีมีรอยยิ้ม สวนสาธารณะ? หลายปีแล้วไม่เคยได้ไปเลย เวธนีพอถึงหน้าประตูร้านดอกไม้ ยังไม่ได้ผลักประตูกระจกของร้านดอกไม้ ก็ได้ยินเสียงของลูกสาวตัวเล็กใช้เสียงอันไพเราะอ่อนหวานกำลังประจบเอาใจดังออกมาจากด้านใน “ว้าว พี่สาวพี่ช่างใจดีจริงๆ หม่ามี๊ของพี่ได้รับดอกไม้ต้องมีความสุขมากอย่างแน่นอน ต่อไปอิงฟ้าโตขึ้นก็อยากกตัญญูเหมือนกับพี่สาว พี่สาวคนสวยเพิ่มดอกคาร์เนชั่นอีกช่อ ช่อดอกไม้ก็จะใหญ่ขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัดเลยล่ะ! ” “ดี งั้นก็เพิ่มอีกอัน!” ผู้หญิงวัยกลางคนยิ้มจนตาโค้งยืนอยู่ท่ามกลางกองดอกไม้ เวธนีหน้ามืดครึ้ม ผู้หญิงคนนั่นอย่างน้อยก็สามสิบกว่าแล้ว อิงฟ้าเธอเพิ่งจะหกขวบ ยังจะเรียกพี่สาวคนสวย? ปากน้อยๆ ของเธอนี่หลอกคนเก่งจริง! ยิ้มแล้วผลักประตูเข้าไป นำปิ่นโตวางไว้ที่เคาน์เตอร์ เตชินิกำลังคิดบัญชีอยู่ เงยหน้าขึ้นมองเธอทีหนึ่งแล้วกล่าวว่า“นี เธอทำไมถึงกลับมาเร็วแบบนี้””