บทที่ 20 หยุดรถ แล้วย้อนกลับไป!

บ๗ที่ 20 หยุดรถ แล้วย้อนกลับไป! และรถลีมูซีนยี่ห้อโรลส์รอยซ์รุ่นยาวพิเศษคันหนึ่งก็หยุดห่างจากเท้าของอิงฟ้าเพียงแค่ครึ่งเมตร ชาวีไม่กล้าจินตนาการว่าหากคนขับรถเบรกช้ากว่านี้อีกนิด หรือว่ารถที่อีกฝั่งหนึ่งขับนั้นไม่ดีเหมือนอย่างรถโรลส์รอยซ์ อย่างนั้นน้องสาวของเขาจะเป็นอย่างไร? “เด็กนี่ข้ามถนนยังไงนะ? ไฟแดงมองไม่เห็นเหรอ?” คนขับรถถูกทำให้ตกใจแล้วจริงๆ น้ำเสียงแย่มาก อิงฟ้าเบ้ปาก น้ำตาเม็ดโตกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ที่ขอบตา ดูแล้วน่าสงสารอย่างยิ่งมองไปที่ลุงคนขับรถคนนั้น ครู่หนึ่งลุงคนนั้นก็รู้สึกว่าตนเองราวกับไปทำเรื่องที่ชั่วร้ายเกินให้อภัยอะไรแบบนั้น ทีแรกอยากจะด่าว่าสักหลายประโยคก็เปลี่ยนใจทันที“เด็กๆ เธอทำไมมาเดินบนถนนคนเดียวอย่างนี้ล่ะ มันอันตรายมากนะ รีบกลับบ้านไป เชื่อฟังนะ เด็กดี!” ชาวีเลิกคิ้ว มีรอยยิ้มในดวงตาของเขา ที่แท้มองน้องสาวของตัวเองเล่นงานผู้อื่น เทียบกับมาเล่นงานตัวเองนั้นรู้สึกดีกว่ามาก เขาเดินเข้าไปดึงมือของอิงฟ้า หันกลับมาอย่างสง่างามและพยักหน้าเล็กน้อยกล่าวขอโทษว่า“ขอโทษครับคุณลุง ทำให้ท่านตกใจแย่เลย พวกเรากำลังจะกลับบ้านครับ” “พี่ชาย...แล้วสายไหมของฉันล่ะ!” อิงฟ้ากระซิบเสียงเบา โดนชาวีถลึงตาใส่ จึงเงียบเสียงลงทันที คล้ายกับสะใภ้ตัวน้อยที่ถูกรังแกอย่างไรอย่างนั้นติดตามเขาจากไป ที่นั่งด้านหลังของรถโรลส์รอยซ์ ภัทธนั่งอยู่ที่นั่นดูสง่างามและเย็นชา ตั้งแต่ต้นจนจบก็แค่จ้องมองชาวี คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย เด็กคนนี้ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างมากจริงๆ และนั่งถัดจากภัทธก็คือคู่หมั้นของเขา วราลี ลูกสาวสุดที่รักของนายกเทศมนตรี เธอคล้องแขนของภัทธอยู่ สายตาก็ไม่ละไปจากเด็กทั้งสองคนนี้เลย ถามเสียงเบาว่า“ภัทธ คุณชอบเด็กเหรอคะ?” ภัทธเก็บสายตากลับมา มีบางครั้งไม่เข้าใจความหมายของเธอ ทันใดนั้นใบหน้าของวราลีก็แดงก่ำ หัวเอนซบลงบนไหล่ของเขา คิดถึงคำแนะนำของพ่อที่ให้เธอจับภัทธให้มั่น กล่าวเสียงนุ่มนวลว่า“ยังไงพวกเราก็ใกล้จะแต่งงานกันแล้ว ถ้าหากคุณชอบเด็ก ฉันสามารถ...สามารถคลอดให้คุณหนึ่งคน” มุมปากของภัทธโค้งขึ้น เอื้อมมือไปลูบผมยาวของวราลี ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ การปฏิกิริยาของเขาทำให้วราลีรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย สายตาก็มองไปทางเด็กทั้งสองคนที่ประตูของสวนสาธารณะ กล่าวอย่างทอดถอนใจ“หน้าตาของเด็กผู้ชายคนเมื่อกี้นั่นคล้ายๆ คุณเลย คุณว่าไหม...ถ้าหากเด็กผู้ชายคนนั้นเป็นลูกของพวกเราจะดีแค่ไหนนะ” เหมือนเขา? ดูเหมือนมากจริงๆ หากลองคิดดูให้ดี ไม่น่าแปลกใจที่เขารู้สึกว่าเด็กคนนี้หน้าคุ้นๆ แบบนี้ ภัทธมองหาร่างเงาของเด็กทั้งสองคนนั้นอีกครั้งผ่านหน้าต่างรถ มองเห็นไกลๆ ว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งกอดเด็กทั้งสองคนไว้ในอ้อมแขน ทั้งสามคนไม่รู้ว่าพูดเรื่องอะไรอยู่แล้วทั้งสามคนก็หัวเราะกันขึ้นมา มุมปากของเขาก็โค้งขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ เวลานี้ผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงสายตาของเขา หันกลับมามองทีหนึ่ง ยิ้มอย่างอ่อนหวาน รอยยิ้มอย่างไม่ตั้งใจนั้นทำให้ภัทธหายใจติดขัดอย่างคาดไม่ถึง ผู้หญิงคนนี้...หน้าคุ้นจัง แต่ว่าเขาคิดอยู่ครู่หนึ่งคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าเคยเจอกันที่ไหน หน้าต่างรถไม่ได้ลดลงมา จากข้างนอกมองสภาพเข้ามาด้านในของรถก็จะเห็นเพียงแค่สีดำเท่านั้น ในใจเขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้กำลังยิ้มให้ตนเองอยู่ แต่ว่าใจของเขายังคงอดไม่ได้ที่จะเต้นผิดจังหวะ แต่เมื่อเขาต้องการที่จะมองผู้หญิงคนนั้นอย่างละเอียด คนขับรถเพิ่งจะออกรถ จากนั้นก็หมุนพวงมาลัย เงาร่างของแม่ลูกสามคนนั้นก็มองไม่เห็นอีกแล้ว ในใจของภัทธมีความรู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างกะทันหัน “หยุดรถ แล้วย้อนกลับไป!” “ครับ! นายน้อย!” คนขับรถติดตามภัทธมาหลายปี ได้ยินคำสั่งของเขา แม้ว่าจะรู้สึกแปลกใจแต่ก็ยังกลับรถขับกลับไปอย่างรวดเร็ว โชคดีที่มีรถวิ่งอยู่ไม่กี่คันบนท้องถนน แต่การละเมิดกฎจราจรนั้นก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ ภายในใจของวราลีรู้สึกไม่สงบ เรียกเบาๆ ประโยคหนึ่ง “ภัทธคะ!”