บทที่ 21 ผู้หญิงน่ารำคาญ

บ๗ที่ 21 ผู้หญิงน่ารำคาญ ภัทธไม่ได้สนใจเธอ สายตาของเขาทอดมองออกไปนอกหน้าต่างรถ เมื่อรถขับมาถึงบริเวณสวนสาธารณะ พอดีกับที่เห็นพวกเธอแม่ลูก ทั้งสามคนเดินจูงมือกันเข้าไปในสวน สีหน้าของภัทธเศร้าหมองลงไปในทันที วราลีกุมมือของเขาไว้ แต่ไม่รู้จะพูดอะไรดี ภัทธถึงได้รู้สึกถึงความผิดปกติของตนเอง เขาบ้าไปแล้วเหรอ? “กลับกันเหอะ!” ภัทธยื่นมือออกมาบีบนวดคิ้ว อาจเป็นเพราะช่วงนี้เหนื่อยไปหน่อย ดังนั้นตนเองจึงดูแปลกประหลาดไป พอนึกได้ว่าใกล้จะต้องไปร่วมงานเลี้ยงที่จัดโดยนายกเทศมนตรี คิ้วของเขาขมวดย่นยิ่งกว่าเดิม เช้าตรู่วันต่อมา แสงอรุณยามเช้า ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องนอน แสงสว่างอบอุ่นสาดส่องไปบนเตียงนอน ทำให้ผิวเหมือนหยกสีขาวของเธอดูผ่องประกายมากขึ้น เวธนีกำลังหลับสบาย ผ้าห่มบางๆ ไม่รู้ว่าโดนเธอเตะตกไปไหนแล้ว เผยให้เห็นรูปร่างสวยงามผอมเพรียวมีเสน่ห์น่าหลงใหล มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่ากำลังฝันดีอะไร “หม่ามี๊ ตื่นได้แล้ว!” เสียงหวานไพเราะดังขึ้น ขัดจังหวะความฝันของเธอ คือลูกสาวของเธอเอง เธองัวเงียเอื้อมมือออกมาดึงร่างอันน้อยนิดเข้าไปกอดอยู่ในอ้อมอก จับศีรษะถูไปถูมากับร่างของเธอ เด็กหญิงตัวน้อยหัวเราะคิกคักขึ้น “หม่ามี๊ อย่าทำแบบนี้ รีบตื่นได้แล้ว วันนี้หม่ามี๊ต้องไปสัมภาษณ์งานไม่ใช่เหรอคะ? “อิงฟ้าเด็กดี ให้หม่ามี๊นอนอีกสักแป๊บ เก้าโมงกว่าถึงจะไปสัมภาษณ์งาน นานทีจะได้นอนขี้เกียจแบบนี้” เวธนีเหนื่อยหน่ายพูดขึ้น วางแผนว่าจะกลับไปเข้าเฝ้าพระอินทร์ต่อ “งั้นก็ได้ค่ะ ตอนนี้แปดโมงครึ่งแล้ว งั้นหม่ามี๊ก็นอนต่ออีกสามนาทีนะคะ” อิงฟ้าทำปากจู๋หอมเธอไปครั้งนึง เสียงนั้นยังคงหวานไพเราะ แต่กลับทำลายความง่วงของเวธนี จนไม่เหลือ เธอดีดตัวขึ้นนั่ง ถามน้ำเสียงรีบร้อน “อิงฟ้า ไหนพูดสิตอนนี้กี่โมงแล้ว?” “แปดโมงครึ่งไงคะ” ดวงตาคู่ใหญ่แวววาวสดใสกระพริบตาปริบๆ มองเธออย่างไร้เดียงสา เวธนีกระโดดลงจากเตียงในทันที หยิบนาฬิกาที่อยู่ใกล้ ๆ มาดู แปดโมงครึ่งจริง ๆ ด้วย เธอมั่นใจว่าตนเองตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนเจ็ดโมงครึ่ง ทำไมถึงไม่ปลุกนะ? “อ๊ะ! โอมายโก๊ด! ไม่ทันแล้วๆ!” เธอวิ่งเท้าเปล่าไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกเสื้อผ้า อิงฟ้าก็กำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมน้ำ บีบยาสีฟันให้เธอ ที่ห้องรับแขกมีกลิ่นหอมของอาหารลอยมาเป็นขณะ ลูกชายสุดที่รักเตรียมอาหารเช้าไว้เรียบร้อยแล้ว เวธนีใช้เวลาเร็วกว่าปกติสิบเท่าในการอาบน้ำแปรงฟัน จากนั้นนั่นลงที่โต๊ะอาหารแล้วกินอาหารอย่างมูมมาม “หม่ามี๊ จะไปสัมภาษณ์งานทั้งสภาพนี้จริงเหรอ?” มองดูผมของเวธนีที่ยาวถึงเอวนั้นถูกมัดรวบไว้ กรอบแว่นตาสีดำใหญ่หนาเตอะปิดหน้าเธอไปครึ่งหน้า ค่าสายตาเป็นศูนย์ แต่เลนส์แว่นกลับหนาถึงเจ็ดมิลลิเมตรทำให้ปิดบังดวงตาที่สวยงามของเธอ คิ้วของชาวีขมวดติดกันจนสามารถจับยุงได้ “ลูกครับ แม่ทำแบบนี้เพื่อจะปกป้องตัวเอง” เธอจำคำพูดของวารัตดาได้ ผู้คัดเลือกเลขานุการคือคู่หมั้นของท่านประธาน เชื่อว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าเลือกผู้หญิงที่มีคุณสมบัติสวยไว้ข้างกายผู้ชายของตนหรอก ดังนั้นเธอจึงพนันดูสักตั้ง เพื่อคว้าโอกาสนี้จึงแต่งตัวสภาพแบบนี้ เพื่อเงินเดือนห้าหมื่นหยวน เพื่อการศึกษาของลูกทั้งสอง เธอต้องเข้มแข็ง...... เธอดื่มโจ๊กหมดภายในอึกเดียว เวธนีทั้งหยิบกระเป๋าทั้งเช็ดหน้าไปด้วย “มานี่มา ลูก ๆ หม่ามี๊จะออกเดินทางแล้ว พวกเราจูบลากันหน่อย” “หม่ามี๊ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ” อิงฟ้าวางช้อนลง กระโจนเข้าสู่อ้อมอกของเวธนี หอมเธอแรง ๆ ดังจ๊วบไปหนึ่งที เวธนียิ้มแล้วหอมเธอกลับ จากนั้นเดินเข้าไปหอมลงบนหน้าเล็ก ๆ ของชาวีด้วยความรวดเร็ว ชาวีนั่งกินอาหารอยู่ตรงนั้นอย่างสง่างามโดยที่ไม่ได้ลุกยืนขึ้น เพียงแต่พูดบ่นขึ้น “ผู้หญิงน่ารำคาญ” เวธนีเบ้ปาก “เด็กน่าอึดอัด” มองเห็นหน้าเคร่งขรึมของชาวี เวธนีก็ลุกลี้ลุกลนเร่งรีบออกเดินทาง ไม่ลืมที่จะหันหลังกลับมาสั่งลูกสาวสุดที่รัก “อิงฟ้า เดี๋ยวอีกสักครู่ตอนที่ไปส่งอาหารเช้าให้คุณย่า บอกคุณย่าว่าอย่าลืมไปรับคุณครูโฮมสคูลนะ” “รู้แล้วค่ะ บ๊ายบายหม่ามี๊” มืออันน้อยนิดของอิงฟ้าโบกมือลา ตอนที่เวธนีปิดประตู เธอยิ้มอย่างมีเลศนัย กลับไปนั่งลงยังโต๊ะอาหาร “ชาวี นายว่าถ้าหม่ามี๊รู้ว่านาฬิกาในบ้านโดนนายปรับเร็วไปหนึ่งชั่วโมงจะเป็นอย่างไร?” “ฉันเป็นพี่ชายของเธอ!” “นายโตกว่าฉันแค่สิบนาที!” “สิบวินาทีฉันก็เป็นพี่ของเธอ!” “นายย้ำหลายครั้งแล้วว่านายแก่กว่าฉัน” การทะเลาะกันเพราะเรื่องคู่แฝด เริ่มต้นขึ้นอีกแล้ว! ตลอดการเดินทาง เวธนีดูเวลาบนนาฬิกาไม่หยุด โชคยังดีที่รถไม่ติด จนกระทั่งตอนที่เธอมาถึงอาคารบริษัทNG ไม่เพียงแต่ไม่สาย กลับยังเหลือเวลาอีกห้านาทีกว่าจะถึงเก้าโมง เธอเร่งรีบเดินเข้าไปในอาคาร ในใจกำลังคิดคำนวณเวลา สิบนาทีในการเดินทาง พรุ่งนี้นอนถึงแปดโมงครึ่งแล้วค่อยตื่นก็ยังได้ ขณะที่กำลังคิดเพลิดเพลิน ตอนที่เดินขึ้นบันได รองเท้าส้นสูงกลับเหยียบกลางอากาศไปครึ่งหนึ่ง ลำตัวเอนไปด้านหลัง “อ๊ะ.....” เวธนีตกใจอุทาน มือโบกไปมาในอากาศพยายามคว้าจับบางสิ่งบางอย่างเพื่อรักษาสมดุล ร่างกายของเธอตกลงสู่อ้อมอกอันกว้างใหญ่ กลิ่นจาง ๆ ของบุหรี่ลอยมา เธอตกตะลึงไปในทันที ผู้ชายคนนี้หน้าตาคุ้นๆ ความหล่อเหลา ท่าทางสง่างามพร้อมด้วยสายตาเย็นชา คิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อยบวกกับริมฝีปากบางเซ็กซี่ที่เม้มติดกันจนเป็นเส้นเดียว เมื่อมองดูเขาใกล้ๆ ภายในสายตาของเขากลับมองเห็นเงาของตนเอง ความรู้สึกคุ้นเคยวนเวียนอยู่รอบตัวเธอ เธอเปิดปากถามอย่างงงงวย “เราเคยเจอกันมาก่อนใช่ไหมคะ?”