บทที่ 24 ไม่มีอะไรที่น่าขายหน้าไปกว่านี้

บ๗ที่ 24 ไม่มีอะไรที่น่าขายหน้าไปกว่านี้ “เอ่อ สักครู่ค่ะ! รอสักครู่ค่ะคุณพรวลัย” เวธนีรีบหยุดเธอ เหงื่อไหลตึ๋งตึ๋ง ที่แท้ผู้หญิงก็ลามกได้เหมือนกัน อีกนิดเดียวเกือบจะตกงานเพราะเธอแล้ว “ทำไม? เธอเพิ่งมาใหม่เหรอ?” “เหอะเหอะ คุณพรวลัยสายตาดีจริง ๆ ดิฉันชื่อเวธนี เป็นเลขานุการคนใหม่ของท่านประธาน พบกันครั้งแรกฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ” เอื้อมมือออกไปแนะนำตัวอย่างประจบสอพลอ พรวลัยหัวเราะขำขัน พูดน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม “ภัทธเปลี่ยนรสนิยมตั้งแต่เมื่อไหร่?” ถึงได้เรียกคุณน้าที่ไหนมาเป็นเลขาของท่านประธาน? ฉันดูแล้วเธอคือคนที่ผู้จัดการวราลีใช้ให้มาจับตาดูภัทธสินะ? คู่หมั้นของเขามีความสามารถแค่นี้เหรอ หลีกไปซะ......” “คุณพรวลัยคะ” เวธนีลุกลนใช้ร่างกายตัวเองขวางกั้นทางเดินไว้ ยังคงหัวเราะประจบสอพลอพูดขึ้น “คุณพรวลัยคุณเข้าไปตอนนี้ไม่ได้ค่ะ นี่เป็นเพราะดิฉันหวังดีกับคุณนะคะ ถ้าคุณเข้าไปตอนนี้ต้องทำให้ท่านประธานโกรธแน่ๆ” พรวลัยสีหน้าเริ่มลำคาน แต่เมื่อได้ยินว่าจะทำให้ท่านประธานโมโห ก็หยุดก้าวเดิน ถามขึ้นอย่างไม่พอใจ “หมายความว่ายังไง” “เอ่อ ความหมายก็คือตอนนี้ท่านประธานใหญ่กำลังทำธุระอยู่กับผู้จัดการวราลี......เอ่อ คำนวณเวลาแล้วน่าจะกำลังเข้าได้เข้าเข็มกัน ถ้าคุณเปิดประตูเข้าไปตอนนี้ แบบนี้......จะดูน่าเกลียดแค่ไหน คุณว่าไหมคะ? เวธนีพูดไปด้วยทำหน้าทำตาไปด้วย พรวลัยเข้าใจความหมายของเธอในทันที พูดเสียงตกใจขึ้น “จะเป็นไปได้ยังไง!” “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้คะ?” เวธนีไม่คิดเช่นนั้นแล้วพูดต่อ “เป็นที่รู้กันว่าผู้จัดการวราลีคือคู่หมั้นของท่านประธาน เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติ อีกอย่างเรื่องระหว่างชายหญิงก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอคะ? เมื่อผู้ชายคึกคะนองขึ้นมาก็ยากที่จะควบคุมตัวเอง ถ้าโดนรบกวนกลางคัน......ไอหยา เอาเป็นว่าคุณก็เข้าใจดี!” พรวลัยกัดฟันกรอด เธอจ้องมองไปที่ห้องของท่านประธานราวหนึ่งนาทีเต็ม ดูเหมือนพยายามจะเข้าร่วมการแข่งขันชักกะเย่อ เวธนีกำมือแน่น กังวงจนหายใจสั่น ถ้าเกิดเป็นแบบนี้ต่อไปไม่รับประกันว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น ถ้าเกิดว่าท่านประธานเกิดออกมากระทันหัน หรือว่าเกิดเหตุการณ์อะไรที่ไม่ได้คาดฝันไว้ แบบนั้นก็จบกัน งั้นทำได้แค่วางยาแรง ๆ แล้ว เวธนีถอนหายใจพูดขึ้น “คุณพรวลัยคะ ไม่อย่างงั้นคุณทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้ดิฉัน? เมื่อท่านว่างเมื่อไหร่ ดิฉันจะโทรไปรายงานคุณ คุณรออยู่ที่นี่ตอนนี้ก็รู้สึกลำบากใจไม่ใช่เหรอคะ? ถึงแม้ว่าผู้จัดการวราลีจะออกมาแล้ว คุณก็สามารถเข้าไปได้ แต่ท่านประธานเพิ่งจะแบบว่ากับผู้จัดการวราลี......หลังจากนั้นก็มาแบบนั้นกับคุณ......แล้วแบบนี้จะไม่......” “พอแล้ว” ขณะที่เวธนีเปรียบเทียบเป็นนัย ๆ พรวลัยคิดภาพภัทธใช้ปากที่เคยจูบกับวราลีมาจูบเธอ ใช้มือที่เคยลูบวราลีมาลูบเธอ ใช้สิ่งนั้นที่เคยทำกับวราลีมาทำกับเธอ......ใช้...... โดยสรุปคือไม่มีทางรับได้! หน้าเรียวเล็กของเธอซีดลงเล็กน้อย ร่างกายสั่นเล็กน้อย มือที่สั่นหยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าโยนไปที่ตัวของเวธนี “ท่านประธานมีเวลาก็โทรหาฉัน ทำหน้าที่ดีผลประโยชน์จะขาดเธอไม่ได้” “ขอบคุณค่ะคุณพรวลัย คุณพรวลัยเดินทางกลับดี ๆ นะคะ ฉันจะโทรหาคุณแน่นอนค่ะ......” เวธนีพยักหน้าโก้งโค้งยกขาคู่เหมือนสุนัข มองตามหลังของพรวลัยจนเธอเดินเข้าลิฟต์ไป จากนั้นเมื่อเห็นลิฟต์เลื่อนลงไปช้า ๆ เธอถึงจะถอนหายใจยาว ๆ ด้วยความโล่งอก เมื่อดูที่ฝ่ามือ หยิกตัวเองจนมีรอยเลือดอยู่หลายรอย แต่ถึงอย่างงั้นถือว่าปกป้องหม้อข้าวไว้ได้แล้ว ลูกชายสุดที่รัก ลูกสาวสุดที่รัก หม่ามี๊ของพวกเธอวันนี้โดนเทพเจ้าสายฟ้าครอบงำ ปล่อยพายุสายฟ้าออกมาห้าสายจนคุณพรวลัยวิ่งหนีสายฟ้าไปแล้ว “โอ้โอ้โอ้โอ้......เย่......” เวธนีทำท่าทางปัญญาอ่อนเหมือนซุปเปอร์แมน เพียงแต่ว่าเมื่อหันหลังไปรอยยิ้มก็หายไป ท่าทางปัญญาอ่อนแข็งทื่อ สถานการณ์เงียบแปลกขึ้นมาทันที “นาย......ทำไมนายถึงมาอยู่ตรงนี้ได้?” คนเมื่อเช้าที่พยุงเธอและเป็นคนทำให้เธอล้มลงคนนั้น ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้? ภัทธสองมือกอดอก เหลือบมองมาที่เธอแวบหนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “นี่มันห้องทำงานของฉัน ทำไมฉันจะอยู่ตรงนี้ไม่ได้? ว่าแต่เธอ......เธอคือใคร? ใจกล้าไม่น้อย ถึงได้กล้าสั่งให้ผู้หญิงของฉันกลับไป!” “นายคือภัทธ?” เวธนีอ้าปากค้างจนสามารถยัดไข่ไก่เข้าไปได้ฟองนึง เธอยื่นหน้าออกไปมองทางเดินด้านหลังของเขา สุดทางมีอยู่ห้องเดียว ข้างบนเขียนไว้ว่าห้องประชุม และเมื่อมองเห็นแฟ้มเอกสารในมือของเขา เห็นได้ชัดว่าเพิ่งจะออกมาจากห้องประชุม เวธนีรู้สึกอับอาย ที่แท้เขาก็คือภัทธ ดูสิ่งที่ตัวเองทำไปแต่ละเรื่อง ลุกลี้ลุกลนคิดหาคำอธิบาย พูดอย่างอ่อนน้อม “ท่านประทานคะ ดิฉันเวธนีคือเลขานุการของคุณ คุณมีอะไรจะเสนอแนะก็สั่งดิฉันมาได้เลย ดิฉันจะอยู่ห้องเลขานุการข้าง ๆ ห้องคุณ เรียกเมื่อไหร่มาเมื่อนั้น!”　 “เลขาของฉัน?” ภัทธมองดูเธอหัวจรดเท้า โดยไม่ซ่อนความรังเกียจจากสายตาของเขา ส่วนสูงประมาณหนึ่งเมตรหกสิบเซน ค่อนข้างผอม ไม่มีเนื้อหนัง ขาผอมเรียวถือว่ายังโอเค ผมยาวม้วนเก็บขึ้นยังกับทรงคนแก่ ผิวพรรณถือว่าดี มองไม่เห็นตา อารมณ์เฉื่อยชาไปหน่อย นี่มันผ่านมาตรฐานการเป็นเลขาของเขาเลยสักนิด สายตาเย็นชาพูดขึ้น “เธอแน่ใจว่าเธอได้รับตำแหน่งเลขา?” “ท่านประธานวางใจได้ เมื่อสักครู่ดิฉันนำเอกสารทั้งหมดเอาให้ผู้จัดการวราลีแล้ว ผู้จัดการวราลีคือคนที่มีความสามารถในการทำงานสูงคนนึง ดิฉันจะไม่ทำให้เธอผิดหวังค่ะ” เวธนียิ้มหรี่จนพูดเสร็จ ถึงแม้ว่าบางคำพูดจะดูไม่น่าเชื่อถือ แต่ความหมายของคำพูดก็คือฉันคือคนที่คู่หมั้นของคุณเลือก คุณก็อย่าโหดร้ายนักเลย ภัทธหรี่ตาลง พิจารณามองดูเธออีกครั้ง ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเธอเป็นคนฉลาด เธอรู้จักที่จะหาที่พึ่ง และการแสดงออกเมื่อสักครู่นี้ก็ไม่เลว ถ้าหากสามารถเปลี่ยนหน้าตาเหมือนคนใช้ของเธอได้ ให้เขาได้ชื่นชม นึกถึงเลขาลันตาทำงานกับเขามาสิบปีแล้ว แต่กลับไม่มีวิธีการจัดการพวกคุณหนูพวกนั้น แต่ผู้หญิงคนนี้แค่คำพูดคำสองคำก็จัดการได้แล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะใจเต้น