บทที่ 25 ผ่านแล้วเหรอ

บ๗ที่ 25 ผ่านแล้วเหรอ เวธนีมองสีหน้าที่อึมครึมสับสนของเขา รู้สึกได้ถึงความอันตรายที่โอบร้อมรอบตัว เธอกำมือแน่นทำท่าทางที่คุ้นเคยเพื่อทำให้ตนเองสงบนิ่งลง เธอรู้ว่าเขากำลังพิจารณาตัวเธอ ดังนั้นเธอจึงเงยหน้าขึ้น มองตาเขากลับอย่างสงบเงียบ “ไปหาเลขาลันตาแล้วส่งมอบงานกัน พรุ่งนี้เริ่มทำงานอย่างเป็นทางการ!” พูดจบอย่างเฉยเมย ภัทธจึงคลายหัวคิ้ว หมุนตัวเดินเข้าห้องท่านประธานไป ผ่าน......ผ่านแล้ว? เวธนีรู้สึกงงงวย จากนั้นก็รู้สึกประหลาดใจ เธอตื่นเต้นจนหัวใจเต้นแรง เกือบจะทำท่าทางปัญญาอ่อนเหมือนซุปเปอร์แมนอีกครั้ง แต่เป็นเพราะว่าอยู่หน้าห้องท่านประธานที่บรรยากาศเย็นเยือกเธอจึงอดกลั้นไว้ได้ กลับมาถึงห้องทำงานของผู้จัดการวราลีก็รายงานสถานการณ์ให้เธอฟัง ผู้จัดการวราลีรู้สึกคาดไม่ถึง แต่ทว่าเห็นได้ชัดว่าเธอดีใจมาก ปากกาอันใหญ่เซ็นอนุมัติรายงานการเข้าดำรงตำแหน่งของเธอ จากนั้นก็โทรสายภายในเรียกเลขาลันตาคนนั้นมา เวธนีถึงได้วางใจลงได้ เลขาลันตาคือผู้หญิงคนนึงที่อายุราวสามสิบกว่า ๆ ผมที่สั้นของเธอแสดงถึงความชำนาญสามารถ แต่เป็นคนใจดี มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ในการบอกเธอเกี่ยวกับขั้นตอนการทำงาน จากนั้นก็พาเธอไปคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมของการทำงาน เป็นเพราะเวธนีไม่เคยทำงานกับบริษัทที่เป็นทางการอย่างงี้มาก่อน ถึงแม้ว่าเธอจะฝืนส่งมอบงานจนเสร็จ แต่ว่าทำให้คนทั้งคนเหนื่อยจนเกือบเป็นอัมพาต เมื่อกลับถึงบ้าน เวธนีถอดรองเท้าส้นสูงที่อยู่บนเท้าออก พาตัวเองไปนอนขดอยู่บนโซฟา ชาวีไม่อยู่บ้าน โดยปกติเวลานี้เขามักจะกำลังยุ่งอยู่กับคลาสอบรมอะไรของเขานี่แหล อิงฟ้าใส่ผ้ากันเปื้อนยุ่งอยู่ในห้องครัว มองดูร่างเล็ก ๆ ของเธอความสูงพอดีกับเค้าเตอร์ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวด “ลูกรัก ลูกทำอะไรอยู่เหรอ?” ฝืนตัวลุกขึ้น พิงประตูห้องครัว ยิ้มให้อิงฟ้า “ทำข้าวกล่องให้คุณย่าอยู่ เดี๋ยวหนูจะต้องไปส่งให้ที่ร้านดอกไม้ วันนี้หม่ามี๊ได้รับการคัดเลือกไหมคะ? อิงฟ้ามองไปที่เวธนีแวบหนึ่ง แล้วหันกลับไปยุ่งอยู่กับข้าวกล่องในมือต่อ เมื่อโดนลูกสาวถามขึ้น เรื่องน่าอับอายเมื่อเช้าก็แล่นกลับเข้าสู่หัวของเวธนีในทันที ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง “ได้รับเลือกแล้ว!” “ว้าว! หม่ามี๊สุดยอดมาก ๆ เลย แล้วงานนั้นเหนื่อยไหม? เป็นยังไงบ้างพอจะรับมือไหวใช่ไหม?” รออยู่นานไม่มีเสียงตอบกลับจากเวธนี อิงฟ้าหันไปมองอย่างสงสัย เห็นใบหน้าที่ของเธอที่กำลังแดงขึ้น ใบหน้าที่กัดฟันกรอด เธอรีบพุ่งเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง “หม่ามี๊ ท่านประธานคนนั้นไม่ใช่ว่ารับสมัครคู่นอนหรอกนะ หม่ามี๊ไม่ได้โดนเขา......” “ไม่มีสักหน่อย!” เวธนีสีหน้าเปลี่ยนดุเดือดในทันที ถามขึ้น “เธอคือผีตัวน้อยที่ปรับนาฬิกาเร็วขึ้นหนึ่งชั่วโมงใช่ไหม? จนทำให้หม่ามี๊โดนน้าดาเยาะเย้อ” “อ๊า?” อิงฟ้ากระพริบตาอย่างไร้เดียงสา “นาฬิกาเร็วไปเหรอ? หนูไม่รู้เรื่องค่ะ นาฬิกาเรือนนี้ทำไมไม่ตรงเวลานะ คุณภาพแย่เกินไปแล้ว!” “อิงฟ้า!” เวธนีคำราม เธอจะไม่ยอมโดนหลอกอีก อิงฟ้าทำท่าทางเหมือนนึกขึ้นได้อย่างฉับพลัน ดวงตาแวววับกรอกไปมาสองสามรอบแล้วพูดขึ้น “อ๋อ! หม่ามี๊ หนูนึกออกแล้ว เมื่อเช้าตอนที่หนูตื่น ชาวีกำลังยุ่งอยู่กับนาฬิกา นาฬิกาเรือนนี้ของหม่ามี๊คุณภาพแย่มาก เปลี่ยนอันใหม่ไหมค่ะ” “คือชาวี?” เมื่อนึกถึงท่าทางเย็นชาสง่าสงามของลูกชาย คิ้วของเวธนีขมวดจนเป็นปม อิงฟ้าเมื่อเห็นว่าเบี่ยงเบนความสนใจของเธอสำเร็จ รีบหยิบข้าวกล่องแล้วเดินออกไปจากห้องครัว “รักฉันก็อยู่กับฉัน......รักฉันก็หอมหอมฉัน......รักฉันก็ชมชมฉัน......รักฉันก็กอดกอดฉัน......” “หม่ามี๊ โทรศัพท์มีสายเข้าค่ะ” เวธนีที่กำลังสับสนกับตัวเองอยู่นั้นขานตอบ อิงฟ้าหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้เธออย่างน่ารักน่าเอ็นดู เวธนีเมื่อมองดูชื่อที่แสดงบนมือถือ กระแอมกระไอเพื่อให้คอโล่งแล้วรับสาย “ฮัลโหล!” “ยัยบ้า เธอมันคนอกตัญญู เลิกงานแล้วแทนที่จะรอฉัน ตัวเองกลับหนีกลับไปแล้ว? ฉันได้ยินจากผู้จัดการวราลีว่าเธอได้รับเลือกแล้ว มันจริงไม่จริง?” เสียงคำรามของวารัตดาดังมาจากในโทรศัพท์ ถึงแม้เสียงจะดังแต่ก็ไม่สามารถซ่อนความปิติยินดีในคำพูดได้ เวธนีมุมปากยกสูงขึ้นเล็กน้อย พูดอย่างภูมิใจ “เชอะ ถึงยังไงฉันก็เป็นถึงนักเรียนเกียรตินิยมของสาขาเลขานุการ จะไม่เลือกฉันได้ยังไง? วันนี้ฉันยังไม่ได้ทำงานอย่างเป็นทางการ รับมอบงานแล้วฉันก็กลับมาก่อนเลย ตอนที่ไปรอเธอเธอยังประชุมอยู่ เธอก็รู้ว่าฉันยังมีลูกสุดรักสองคนอยู่ที่บ้าน ความคิดที่อยากจะกลับบ้านนั้นเร่งร้อนเหมือนกับธนูที่พุ่งออกมาจากแหล่ง เธอเป็นถึงคนใหญ่คนโตหยวน ๆ กันหน่อยสิ” “โอเค ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอจะพูดแบบนี้ โดนเธอพูดถึงซ้ายก็ลูกรักขวาก็ลูกรัก สมคบกันจนใจฉันรู้สึกจั๊กจี้ ทนไม่ไหวที่จะไปหาลูกรักสองคนแล้ว ที่อยู่ที่เธอลงทะเบียนไว้ที่แผนกบุคคลดูง่ายมาก แต่พอทำไมมาหาจริง ๆ แล้วมันยากอย่างงี้? ฉันเลี้ยวไปเลี้ยวมาหลายรอบแล้วก็ยังหาไม่เจอ