บทที่ 3 กองทัพนักข่าวกรูกันเข้ามา

บทที่ 3 กองทัพนักข่าวกรูกันเข้ามา นภสรไม่กล้ามองหน้าปองพลตรงๆ มันต้องมีอะไรอยู่ในเหล้าแก้วที่ธนวรรธเอามาให้แน่นอน แต่ว่าทำไมแก้วของปองพลถึงเป็นเหมือนกันล่ะ หรือว่าพวกเขาเองก็อยากจะทำร้ายปองพลเหมือนกัน? เมื่อคืนเธอระมัดระวังตัวเองมากๆแล้วนะ ธนวรรธสั่งให้คนวิ่งมาตามจับเธอ เธอวิ่งได้ไม่เท่าไหร่ร่างกายก็เกิดอาการผิดปกติขึ้นมา ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นเธอก็จำไม่ค่อยได้แล้ว ปวดหัว ปวดไปทั้งตัว “เธอดื่มเหล้าเข้าไปเอง ส่วนเรื่องหลังจากนั้น ฉันเองก็จำอะไรไม่ได้” ดูเหมือนว่าปองพลจะไม่ค่อยชอบพูด สีหน้าของเขาเย็นชา ในน้ำเสียงจางๆนั้นมีคำถามแฝงอยู่ เหมือนกำลังตำหนิเธอ นภสรจ้องเขา ฟังแล้วดูเหมือนกำลังหาว่าเธอตั้งใจดื่มเหล้าแก้วที่มีปัญหาของเขาเอง เขาฉลาดขนาดนั้นแต่ตัวเองก็โดนหรอกเหมือนกันไม่ใช่หรือไง! “ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูขัดจังหวะความคิดของนภสร ปองพลเดินไปเปิดประตู ก่อนจะรีบเดินกลับมา โยนถุงมาให้มาเธอหนึ่งใบ เธอยังไม่ทันดึงสติกลับมา ปองพลก็ดึงผ้าเช็ดตัวออกแล้วเริ่มแต่งตัว “ว๊าย ตาบ้าปองพลนายไม่อายรึยังไง!” นภสรจับผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้ เธอไม่มีทางยอมรับเด็ดขาดว่าเมื่อกี๊เธอเห็น......มันใหญ่มาก ปองพลหันกลับมามองค้อนเธอ สายตาเปล่งประกาย ภายนอกดูเหมือนกล้าหาญ ในความเป็นจริงนั้นไร้เดียงสา “ถ้าเธอยังไม่ยอมใส่เสื้ออีกล่ะก็ เรื่องขายหน้าอาจจะตามมาได้นะ” สิ้นเสียงพูดปุ๊บก็มีเสียง “ปั้ง” ดังขึ้นมา ประตูห้องถูกพังเข้ามา ก่อนจะตามมาด้วยกองทัพนักข่าวกรูกันเข้ามา แสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปสาดส่องมาที่ใบหน้าขาวๆของเธอ นักข่าวเปิดปากถามอย่างไม่เกรงกลัว : “คุณนภสรกับคุณธนววรธเป็น......” จนเมื่อนักข่าวเห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าผู้ชายที่อยู่ในห้องไม่ใช่ธนวรรธ ต่างก็พากันอึ้ง ก็ได้ข่าวมาว่าคุณนายสองของบ้านไชยกาลกับคุณชายธนวรรธค้างคืนด้วยกันที่ club beautiful night ไม่ใช่เหรอ? แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น? ชายคนนี้ดูไม่ค่อยคุ้นหน้า เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ลูกไฮโซจากบ้านไหน แต่รูปร่างหน้าตาดี หากพูดถึงชื่อเสียงโดยปกติของคุณนายสองบ้านไชยกาลแล้ว เรื่องนี้ก็ถือเป็นข่าวใหญ่เหมือนกัน “ขออนุญาติถามคุณนภสรค่ะ ท่านนี้เป็นคู่นอนคนใหม่ของคุณใช่ไหมคะ?” “คุณผู้ชายท่านนี้คะ แบบคุณนี่คุณนายสองเขาให้ราคาเท่าไหร่คะ?” “......” นักข่าวอยู่รอบเตียง กล้องทุกตัวเกือบจะจ่อมาถึงใบหน้าของเธออยู่แล้ว คำถามแต่ละคำถามยิ่งฟังยิ่งน่าเกลียด นภสรนั่งเปลือยอยู่บนเตียง ความอัปยศกระจายไปทั่วร่างกาย นรมนตั้งใจจะเล่นเธอถึงตายเลยใช่มั้ยเนี่ย ชื่อเสียงถูกทำลายจนป่นปี้ แล้วก็ถูกไล่ออกจากบ้านตระกูลไชยกาล “คุณนภสรคะ รบกวนถามนิดนึงค่ะ ที่คุณเป็นแบบนี้เพราะพ่อของคุณเข้าคุก คุณก็เลย......” นภสรจ้องพวกเขาตาเขม็ง นัยน์ตาแดงก่ำ แต่กลับไม่มีน้ำตาไหลลงมาสักหยดให้เห็น ปองพลที่ยืนอยู่ด้านนอกกองทัพนักข่าวมีสายตาที่เปลี่ยนไป ก่อนจะจ้ำอ้าวเดินเข้ามา เขาแย่งกล้องจากตากล้องมา แล้วทุบไปทางกองทัพนักข่าวพวกนั้นอย่างแยแส สายตาดุร้ายนั้นมองพวกเขาเหมือนเศษสวะ : “ไสหัวออกไปให้หมด” นักข่าวพวกนั้นต่างก็เห็นถึงรังสีอำมหิตที่แผ่กระจายออกมารอบตัวปองพลจนต่างพากันตกใจกลัว และสายตาของเขาก็น่ากลัวมาก เหมือนว่าหากพวกเขายังไม่ออกจากห้องภายในสิบวินาทีนี้ ก็อาจจะถูกเขาตีตายได้ ไม่ถึงสิบวิ นักข่าวในห้องต่างพากันออกนอกห้องไปจนหมด แม้ว่านภสรยังคงอยู่ในสภาพหน้าซีดอยู่เหมือนเดิม แต่เธอก็ดึงสติกลับมาได้แล้ว เธอหยิบเสื้อที่ปองพลโยนให้ในตอนแรก ก่อนจะเริ่มสวมใส่มันต่อหน้าเขา เปลี่ยนเสื้อเสร็จ เธอก็ลงจากเตียง แต่ขาของเธอกลับอ่อนจนเธอเกือบจะล้มลงกับพื้น ปองพลพะยุงเธอไว้ได้ทัน ปองพลเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าของเขาคมและเป็นมิติสวยงาม ทุกอย่างบนใบหน้าเพอร์เฟคไร้ที่ติ ดูดีกว่าพวกบรรดาเสี่ยทั้งหลายที่เธอเคยเจอมาในเมืองเมฆทั้งหมด โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น ลึกล้ำราวกับภูเขาในป่าลึกยามราตรี ลึกลับและอันตราย...... เธอดึงสติตัวเองกลับมา พึ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจ้องตาเขาอยู่จนหน้าแทบจะแนบติดกันอยู่แล้ว เธอรีบผลักเขาออก : “ขอบคุณ” ช่างเป็นเรื่องตลกร้าย เธอกำลังพูดขอบคุณผู้ชายที่แย่งชิงความบริสุทธิ์ของเธอไป พูดจบ เธอเก็บกระเป๋าตัวเองแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป ใช้เวลาจัดการตัวเองให้เรียบร้อย แต่งหน้าอ่อนอ่อน จนเมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำ ก็พบว่าปองพลยังไม่ไป เธอเดินมาจนถึงประตูห้องแล้วหันไปหาเขา นัยน์ตาเย็นยะเยือก : “ออกจากประตูนี้ไป จากนี้ถ้าเจอฉันที่ไหน ก็ให้ทำเป็นไม่รู้จักกันนะ”