บทที่ 27 เขายังคงคิดถึงเธอ

บ๗ที่ 27 เขายังคงคิดถึงเธอ ภายในรถ วารัตดามองดู เวธนีอย่างสงสัย...... “เห้ย เธอลากฉันออกมากินข้าวเร็วขนาดนี้ ทำไมฉันรู้สึกว่ามันแปลก ๆ เหมือนว่าเธอจะไม่ยอมให้ฉันพูดถึงเจ้านายของพวกเราต่อหน้าชาวี เธอบอกมาตามตรงนะ เด็กคนนี้ไม่ใช่ว่าเป็นลูกของเจ้านายของพวกเราจริง ๆ หรอกนะ!” เวธนีทั้งเปิดดูนิตยสาร ทั้งมองเธอ “ฉันบอกเธอแล้วว่าไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเจ้านาย ในโลกนี้จะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ซะที่ไหน? ฉันไม่ให้เธอพูดมั่วเราะว่าฉันควบคุมเด็กคนนั้นไม่ได้ เมื่อเขาโตแล้ว เขาก็จะพยายามถามคำตอบจากปากฉันว่าพ่อของเขาคือใคร!” “เธอ......จำอะไรไม่ได้เลยสักนิดจริงเหรอ?” วารัตดายังคงสงสัย ทั้งขับรถไปด้วยทั้งหันมองเธอไปด้วย เวธนีก้มหน้าลงสายตานิ่งเงียบ อันที่จริงหลังจากเกิดเรื่องขึ้น เธอสงบสติคิดทบทวนอยู่หลายเรื่อง จำได้แค่ว่าผู้ชายคนนั้นตีเธอ ส่วนเธอกัดเขากลับไปหนึ่งที นอกจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย วารัตดาเมื่อเห็นเธอไม่พูด นึกว่าเธอกำลังเศร้าอยู่กับตัวเอง เธอก็ไม่พูดอะไรอีกเลย ความเงียบครอบงำรอบด้าน ผ่านไปสักพักหนึ่ง เธอเห็นว่าเวธนียังไม่ยอมพูด ทำได้เพียงถอนหายใจหนึ่งที ก่อนจะพูดขึ้น “อันที่จริง......เมื่อวานฉันอดไม่ได้ที่จะโทรหาเปรม เขายังคิดถึงเธออยู่นะ” “เธอบอกเรื่องของฉันให้เขาฟังแล้วเหรอ” เวธนีหัวใจบีบแน่น เหมือนกับทันใดนั้นมีมือคู่หนึ่งบีบหัวใจของเธอไว้แน่น วารัตดาหันหน้าไป มองเธออย่างมีความหมายลึกซึ้ง “เป็นอะไรไป? เธอยังรักเปรมไหม?” “แน่นอนว่าไม่แล้ว” เวธนีรีบตอบออกมาประโยคนึง ยื่นมือออกมาปัดผมบริเวณหน้าผาก แล้วพูดเสียงเบา “ฉันเพียงแต่รู้สึกว่าตัวเองทำผิดต่อเขามาก พวกเราเลิกกันแล้ว ไม่มีความสัมพันธ์อะไรต่อกันอีก ฉันรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันทำให้เขาเสียหายมาก ฉันต้องการแค่เพียงใช้ชีวิตอย่างเงียบ ๆ ไม่ต้องการติดต่อกับเขาอีก” วารัตดาจอดรถข้างถนน มือสองข้างวางไว้บนพวงมาลัยแล้วมองไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ สีหน้าเคร่งขรึมไม่รู้ว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ หลังจากนั้นสักพักใหญ่เธอยิ้มออกมาอยากโศกเศร้า “เปรมรักเธอมากจริง ๆ เขารักเธอจะเป็นจะตายเธอรู้ไหม? ถ้าหากเธอยินยอม เขายินยอมที่จะเลี้ยงลูกที่ไม่รู้ที่มาของเธอ” “มันเป็นไปไม่ได้!” “มันเป็นไปได้จริงเหรอ? วารัตดาหันกลับไปมองเวธนีอย่างเงียบ ๆ ดวงตาของเธอมีความหมายลึกซึ้งทำให้เวธนี รู้สึกประหลาดใจ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองประหลาดมาก แต่เมื่อพูดถึงเปรมทำให้อารมณ์ของตัวเองรู้สึกสับสน โดยที่ไม่ได้มีเวลาสังเกตุความผิดปกติของวารัตดาเลย เพียงแต่พยักหน้าอย่างหนักแน่น วารัตดายิ้มแล้ว ให้ความรู้สึกยิ้มโล่งเหมือนทิ้งก้อนหินที่ค้างในใจลง เธอยื่นมือออกไปตบบ่าเวธนี อย่างตรงไปตรงมา “ก็ได้ ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้ว เป็นพี่น้องกันก็น้องสนับสนุนเธอเป็นธรรมชาติอยู่แล้ว เธอวางใจได้ ฉันจะไม่ให้เขารู้ข่าวคราวเกี่ยวกับเธอแน่นอน ไปกินข้าวกันเหอะ หิวจริงๆ แล้วเนี่ย” เวธนียิ้มให้เธออย่างขอบคุณ ทั้งสองคนลงจากรถ เดินเข้าไปในร้านกาแฟ...... รับประทานมื้อเย็นเสร็จก็กลับบ้านทันที เด็กน้อยสองคนหลับไปแล้ว เวธนีไม่ปลุกพวกเขา เพียงแต่จัดแจงผ้าห่มให้ลูกทั้งสอง จากนั้นก็หอมไปคนละที นั่งลงตรงหัวเตียงมองดูลูกรักทั้งสองแล้วยิ้มโง่ ๆ ถึงแม้ว่าการเลี้ยงลูกทั้งสองด้วยตัวคนเดียวมันเหนื่อยมาก มีเพียงผู้หญิงที่เป็นแม่คนเท่านั้นถึงจะรู้ได้ถึงความสุขบนความทุกข์ ค่ำคืนนี้เวธนี นอนหลับอย่างสบาย วันต่อมานาฬิกากับอิงฟ้า ต่างคนต่างเรียกเธออยู่หลายครั้ง เธอยังคงนอนหลับสบาย ตลอดจนภายใต้หมอนมีเสียงตื๊ดตื๊ดตื๊ดออกมา เธอถึงได้ลุกขึ้นพรวด รีบอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานภายใต้การจับตาดูของลูกทั้งสอง มาถึงบริษัทมันเวลาพอดี 8 โมง 58 นาที “เห้อ......” เวธนีถอนหายใจยาว ลูบ ๆ ที่หน้าอกก่อนจะเตรียมตัวเริ่มต้นทำงาน แต่ก่อนที่จะทำงานนั้นเธอไม่ลืมคำสอนของอาจารย์ก่อนหน้านั้นในความรับผิดชอบของเลขานุการ ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องชงชา ชงกาแฟแก้วหนึ่งแล้วนำไปส่งให้ที่ห้องท่านประธาน จากตัวอย่างของเมื่อวาน เธอไม่แปลกใจเลยว่าภัทธต้องอยู่ในห้องทำงาน ภัทธสวมใส่ชุดสูตรแฮนด์เมดของจีแอนด์เอช ชุดที่ตัดพอดีกับตัวของเขาเผยให้เห็นความสง่างามสูงส่งเผยออกมาโดยไม่ต้องสงสัย แต่ในขณะนี้เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง อีกทั้งยังมีสีหน้าไม่พอใจ ฝ่ามือของเขากระแทกไปที่แป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็ว ท่าทางเย็นชานั้นทำให้เวธนีสับสนอยู่อยู่พักหนึ่ง ฉันไปทำให้ใครโกรธตอนไหน หลังจากนี้ไปต้องพบเจอหน้าเหมือนไพ่ป๊อกแบบนี้ทุกวัน? เธอยืนสองจิตสองใจอยู่ที่นอกประตู อย่างลังเล ไม่รู้ว่าจะยกกาแฟเข้าไปหรือว่ายกกลับไปดี ในขณะเดียวกัน น้ำเสียงไม่พอใจดังออกมาจากห้องทำงาน “ทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ข้างนอก” เวธนีรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที ผ่อนคลายหน้าตาให้ดูมีชีวิตชีวา พกพารอยยิ้มแบบมืออาชีพแล้วเดินเข้าไป นำกาแฟในมือวางไว้บนโต๊ะแล้วพูดขึ้นอย่างนอบน้อม “ท่านประธานคะ กาแฟของคุณค่ะ!” ภัทธหันกลับมามองดูเธออย่างเย็นชา แล้วค่อย ๆ หรี่ตามอง ใบหน้าเหมือนจะหาเรื่องนั้นทำให้เวธนีรู้สึกสับสนเป็นอย่างยิ่ง ขณะที่ภัทธ ยังไม่ทันได้อบรมสั่งสอนเธอนั้น เธอชิงพูดอย่างรวดเร็วขึ้น “เอ่อ ขอประทานโทษค่ะท่านประธาน ที่มารบกวนการทำงานของคุณ ฉันเอากาแฟมาให้แล้วก็จะออกไปค่ะ” พยักหน้าอย่างสงบเงียบให้ ภัทธ จากนั้นยิ้มอ่อน ๆ ให้ แล้วหันหลังกลับเดินออกจากห้องประธานไปด้วยท่าทางสง่างาม เพียงเมื่อปิดประตูห้องท่านประธานลง เวธนีพิงกับกำแพงแล้วถอนหายใจลึก ไอหยา แม่เจ้าโว้ย ทำงานกับเจ้านายแบบนี้ รับรองว่าไม่ถึงเดือนคงได้เป็นโรคหัวใจแน่! “ทำไมเหรอ เป็นเลขานุการของท่านประธานไม่ง่ายเลยใช่ไหม?” มีเสียงอ่อนโยนยิ้มแย้มพูดขึ้น เวธนี รีบยืนตัวตรงทันที มองเห็นผู้จัดการวราลี ยิ้มอ่อนมองมาที่เธอ ถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ในชุดทำงานเช่นเดียวกับตน แต่เมื่อชุดนั้นสวมใส่อยู่บนตัวเธอ กลับเพิ่มความสวยหยาดเยิ้มให้เธอ ขาเรียวยาวภายใต้กางเกงขาสั้น ร่างกายอวบอิ่มห่อหุ้มด้วยชุดสูทตัวเล็ก แม้แต่ชุดสูทยังปกปิดไม่มิด เธอเร่งรีบสูดหายใจเข้าก่อนนะจะยิ้มพูด “พอใช้ได้ แต่ฉันสามารถทำได้แน่นอนค่ะ ผู้จัดการวราลีวางใจได้ค่ะ เพียงแต่ว่าเมื่อสักครู่ตอนที่ยกกาแฟเข้าไปให้ท่านประธานเห็นว่าสีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนัก ดังนั้น......จึงตกใจนิดหน่อยค่ะ”