บทที่ 28 ผ่านแล้วเหรอ

บ๗ที่ 28 ผ่านแล้วเหรอ วราลี ยิ้มขึ้นหลังจากที่ฟังจบ ส่ายหัวเบา ๆ “เวลาท่านประธานอยู่บริษัทจะไม่ดื่มกาแฟ ตราบใดที่ไม่ไปหาเรื่องเขา ปกติเขาเป็นคนนิสัยดี นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น นาน ๆ ไปเธอก็สามารถรับมือกับนิสัยของเขาได้ อย่ารีบร้อน” “ค่ะ ฉันต้องทำได้แน่” เวธนีหยักหน้าหงึก ๆ วราลีเดินยิ้มผ่านเธอไป จากนั้นก็เปิดประตูเข้าไปในห้อง เวธนีถอนหายใจอีกหลายรอบ แล้วจึงเดินกลับไปที่ห้องเลขา เพียงแต่ว่าผ่านไปครู่นึง เวธนี กลับรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติ ความผิดปกตินี้คืออะไรนะ? เป็นเพราะผู้จัดการวราลีลืมปิดประตู! ได้ยินเสียงดังออกมาไม่ขาดสายจากห้องท่านประธานที่ประตูปิดเพียงแค่ครึ่งหนึ่ง “โอเค......ภัทธ......ตกลง......” ไม่ใช่ว่า เวธนีอยากจะฟังพวกเขาหรอกนะ เพียงแต่ว่าเสียง “ไพเราะ” นั้นเจาะเข้าไปในหูของเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงแม่ลูกสอง แต่ว่าเคยทำเรื่องแบบว่าแค่เพียงครั้งเดียว แถมยังเป็นตอนที่ไม่มีสติ จนกระทั่งวันนี้เสียงที่ต้องมนตร์เสน่ห์ลอยออกมา ไม่ใช่กระตุ้นความปรารถนาของเธอหรอกหรือ? ใบหน้าของเธอค่อย ๆ ถูกปกคลุมไปด้วยสีแดง ขณะเดียวกันในใจของ เวธนีกลับแจ่มชัดขึ้นมาเรื่องหนึ่ง ผู้ชายเย็นชาเช่นภัทธ จะทำให้ผู้หญิงรู้สึกสบายได้......ดีจริงเหรอ? ไม่ใช่ว่า วราลี โอเว่อร์หรอกนะ? อีกอย่างคนเรานะ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือว่าผู้หญิง ถ้าได้เพาะเมล็ดพันธุ์ชั่วร้ายเล็ก ๆ ลงไปแล้ว จากนั้นมันจะงอกราก ดังนั้นหลังจากนั้นไม่นาน เสียงที่มาจากห้องของท่านประธานไม่เพียงแต่ไม่ได้หายไป แต่เสียงกลับยิ่งน่าฟังมากขึ้น เวธนีรู้สึกนั่งไม่ติดแล้ว เธอยืนขึ้นแล้วเดินไปมาอยู่ในห้อง เสียงนั้นราวกับเสียงเร่งเอาชีวิต ทำให้หยาดเหงื่อบนหน้าผากของเวธนีเกาะตัวกันอยู่ แบบนี้มันทำลายประเพณีอันดีงาม ฉันควรจะปิดประตูให้พวกเขา! ถูกต้องแล้ว ต้องอย่างงี้แหละ...... เวธนีจะไม่ยอมรับเด็ดขาดว่าเธออยากที่จะแอบมอง เธอเพียงแค่จะไปปิดประตูเท่านั้น แค่ปิดประตูเท่านั้นจริง ๆ ! แต่เมื่อเธอเดินมาถึงประตูห้องของท่านประธาน ตอนที่ยื่นมือไปจับลูกบิดประตูนั้น สายตาเผลอไปเหลือบมอง จากนั้นก็ตัวแข็งทื่ออยู่ในที่เกิดเหตุ โดยปกติเธอเคยเห็นแต่ วราลี ที่อ่อนโยนสง่างาม ในขณะนี้หัวของเธอโยกไปโยกมาอย่างลุ่มหลง เสียงยิ่งอยู่ยิ่งดังขึ้น ภัทธนั่งอยู่บนเก้าอี้เจ้านาย สองมือจับแน่นอยู่บนเอวของเธอ ภัทธยังดีหน่อย นอกจากกางเกงที่ถูกถอดออก เสื้อผ้าที่เหลือยังเรียบร้อยดีอยู่ แต่วราลีเปลื้องออกเกือบหมด เวธนีมองเห็นเหตุการณ์เดือดดาลผ่านช่องประตู ภายใต้เหตุการณ์นั้นฝ่าเท้าของเธอไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป เธออ้าปากค้างเล็กน้อย ไม่อยากจะเชื่อว่าจะประสายตากับ ภัทธ พอดี สายตาของเขาเย็นชา มองมาที่เธออย่างเยือกเย็น เวธนีตกใจหมดเลย จึงรีบยื่นมือออกไปปิดประตูในทันที การแสดงในห้องของท่านประธานยังคงดำเนินต่อไป ความทรมานของ เวธนีก็ยังดำเนินต่อไปเช่นกัน ครั้งแรกเวธนีมั่นใจได้ว่า การทำงานเป็นเลขาให้ภัทธได้ไม่ถึงเดือนจะต้องเป็นโรคหัวใจแน่ ไม่เพียงแต่ขู่ขวัญ แต่อาจจะยังได้รับความตื่นเต้น โดยเฉพาะคนประเภทที่แห้งแล้งมาเป็นเวลานาน “ผู้หญิงแห้งแล้ง” เธอเช็ดเหงื่อที่หน้าผากครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ในที่สุดห้องทำงานของท่านประธานก็กลับมาเงียบสงบแล้ว อันที่จริงคนเรา พอมีเรื่องอะไรในใจเกิดขึ้นจะมีความสามารถพิเศษขึ้นมาทันที ห้องทำงานของประธานเก็บเสียงได้ดีมาก แต่เวธนีดูเหมือนจะได้ยินเสียงภายในห้องได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง “กริ๊งกริ๊ง!” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกะทันหัน เกือบทำให้เธอหัวใจวายตาย เธอเด้งตัวลุกขึ้นในแทบจะในทันที จากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ “ฮัลโหล......” “คุณเลขาเวธนีคะ รบกวนคุณช่วยชงชามาให้ ภัทธ สักแก้วนะคะ” เสียงของวราลีดังออกมาจากในโทรศัพท์ มีความเหนื่อยหน่ายและความอ่อนโยนออกมาเล็กน้อยจากเสียงพูดท่าทางมีความสุขของเธอ หน้าของเวธนีร้อนผ่าวเหมือนโดนลวก ตอบกลับเสียงสั่นโกลาหลวุ่นวาย หลังจากวางสายโทรศัพท์ไป เวธนี กลับรู้สึกหดหู่ ไม่ใช่ตัวเองสักหน่อย ทำไมต้องมีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรขนาดนี้? ปรับเปลี่ยนความคิดของตนเองสักครู่ แล้วเข้าไปในห้องชงชาชงชาเข้ม ๆ แก้วนึงอย่างเร่งรีบ จากนั้นก็เคาะประตูห้องท่านประธาน วราลีเปิดประตูออก เธอสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เพียงแต่ว่าไม่รู้ทำไมดวงตาถึงได้แดง ๆ เหมือนกับเพิ่งร้องไห้เสร็จ เธอมองเวธนีแวบนึง จากนั้นก็หันข้างให้ เวธนีเดินเข้ามาในห้อง ตัวเธอเองไม่ได้อยู่ต่อแต่กลับเดินออกไปแล้ว ความเป็นไปได้นับไม่ถ้วนวิ่งผ่านเข้ามาในหัวของ เวธนี มีหลายสถานการณ์ที่จะสามารถซุบซิบนินทา เหตุผลที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุดคือ ภัทธผู้ชายเย็นชาคนนี้ไม่ได้เรื่อง ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของสาวสวยได้ ไม่เช่นนั้น เมื่อสักครู่ยังแนบชิดติดกันขนาดนั้น ทำไมเธอนึกจะร้องไห้ก็ร้องหละ?