บทที่ 29 เคราะห์ร้ายแล้ว

บ๗ที่ 29 เคราะห์ร้ายแล้ว “ท่านประธานคะ น้ำชาค่ะ” เวธนีวางแก้วชาลงบนโต๊ะ สายตาของภัทธมองไปที่คอมพิวเตอร์ ถ้าหากว่า เวธนี ไม่ได้เห็นเหตุการณ์ที่สองคนนั้นกำลังทำอะไรกันตั้งแต่ต้นจนจบ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าท่าทางจริงจังของ ภัทธ เมื่อสักครู่ยังปล่อยตัวอิสระ ภัทธพยักหน้าตอบรับเธอ ส่วนเวธนีก็กำลังจะหมุนตัวเดินออกไป แต่พอดีกับที่ ภัทธยื่นมือมาจับแก้ว ในขณะที่เวธนียังไม่ทันที่จะพูดห้าม ปากของเขาก็จิบแก้วกาแฟแล้วดื่มไปอึกหนึ่ง ภัทธอึ้งไปพักนึง เวธนีก็อึ้งไปพักนึงเช่นกัน คนเราถ้าเคราะห์ร้ายแล้วเรื่องอะไรก็เกิดขึ้นได้ ที่ภัทธ ดื่มเข้าไปนั้นก็คือกาแฟที่ เวธนีชงไว้ให้เขาก่อนหน้านี้ อีกทั้งยังเป็นกาแฟที่เย็นยะเยือกแล้ว แก้วชาก็อยู่บนโต๊ะ เพียงระยะห่างใกล้ ๆ กับแก้วกาแฟ แต่เขา......กลับดื่มกาแฟเข้าไป “เอ่อ ชาอยู่นี่ค่ะ!” เวธนีดันแก้วมาข้างหน้า ภัทธ ทันที เข้าใจความหมายอย่างดี ฉันช่วยชงชาให้คุณ แต่คุณกลับดื่มกาแฟเอง ไม่เกี่ยวกับฉันเลยสักนิด แต่ใครจะไปรู้ภัทธยิ้มอย่างสง่า ไม่ได้วางแก้วกาแฟในมือลง แต่ในขณะที่สายตาของเวธนีกำลังงงงวยอยู่นั้น เขาก็ดื่มมันหมดแก้ว จากนั้นก็ยื่นแก้วมาให้เธอแล้วพูดว่า “ไปชงกาแฟมาอีกแก้ว” “คะ?” เวธนีรู้สึกงงงวย เธอเชื่อว่าวราลี ไม่มีทางโกหกเธอแน่ แต่ว่าเธอจำได้ว่าผู้จัดการวราลีบอกว่าเขาไม่ดื่มกาแฟนะ? เวธนีทำท่าทางเหมือนไม่รู้อะไรมาก่อน รับแก้วมาอย่างเงียบ ๆ แล้วเดินเงียบออกไปยังห้องชงชา ชงกาแฟอย่างเงียบ ๆ และส่งกาแฟให้ ภัทธ อย่างเงียบ ๆ ภัทธ จิบกาแฟแล้วพยักหน้าหงึกๆ ส่งสัญญาณให้ เวธนี ออกไปได้ เวธนีเดินถอยเงียบออกไปยังประตูห้อง ทันใดนั้นมีบางสิ่งบางอย่างแวบผ่านเข้ามาในหัวของเธอ เธอรีบพุ่งตัวไปที่โต๊ะทำงานของ ภัทธ อย่างรวดเร็ว พูดขึ้นอย่างร้อนรน “เอ่อ คือว่าท่านประธานคะ ฉันไปชงใหม่ให้คุณอีกแก้วดีกว่าค่ะ!” “ทำไม?” ภัทธมองเธออย่างเยือกเย็น เวธนียิ้มอย่างมีเสน่ห์ “คือว่า......ฉันลืมเติมน้ำตาลในกาแฟค่ะ” เหมือนว่าแก้วที่แล้วก็ไม่ได้ใส่เช่นกัน! เมื่อนึกถึงจุดนี้ เวธนีมุมปากเหมือนเป็นตะคริว รอยยิ้มเหมือนฝืนใจหน้าตาน่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้ เมื่อเธอพูดจบ สายตาของ ภัทธ กลับมาจากคอมพิวเตอร์ มองตรงไปที่เธอเป็นเวลาอยู่นาน มองจนเห็นว่าเวธนี มีรู้สึกกลัว เขาถึงพูดขึ้นมาอย่างเยือกเย็น “จากคุณสมบัติของเธอที่มาเป็นถึงเลขาของฉันได้ เธอไม่ได้เสาะหาข้อมูลทุกอย่างมาหมดแล้วเหรอ? อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องต่อหน้าฉัน” “หมาย...หมายความว่ายังไง? เวธนีกระพริบตาปริบๆ มองเห็นสายตาที่แสดงถึงความรังเกียจของเขาแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมคนที่ผ่านเรื่องราวมามากมายแบบเธอรู้ปวดตับขึ้นมาแวบนึง ภัทธเขายิ้มเยือกเย็นอีกครั้ง “ถึงแม้ฉันไม่รู้ว่าเธอใช้คำพูดไหนพูดเอาชนะใจผู้จัดการวราลีได้ แต่ถ้าอยากอยู่เคียงข้างฉัน เธอต้องใช้สมองของเธอ เธอไม่มีทุนที่จะหยิ่งยโส ดังนั้นอย่าพยายามกระตุ้นความสนใจของฉันในตัวเธอ เข้าใจไหม?” “คุณคิดว่าที่ฉันจะไปเปลี่ยนกาแฟให้คุณเป็นเพราะว่าฉันต้องการดึงดูดความสนใจจากคุณ?” สีหน้าเวธนีเขียวขาวสลับกันไปมา ถอนหายใจออกมาเสียงเบาอย่างไม่อยากจะเชื่อ คิ้วของภัทธเลิกขึ้น เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มแล้วพูดขึ้น “หรือมันไม่จริงหล่ะ? คนทั้งบริษัทไม่มีใครรู้ว่าฉันดื่มเฉพาะกาแฟที่ไม่ใส่น้ำตาลเท่านั้น แต่เธอกลับรู้เรื่องนี้! ตั้งแต่บริษัทแต่งตั้งขึ้นยังไม่เคยรับเลขานุการคนไหนที่ประสบความล้มเหลวไปกว่าเธอเลย แต่เธอคืออันดับหนึ่งที่สามารถนั่งได้อย่างมั่นคง โอ้ว ขออภัย ที่หนึ่งนับจากหลังนะ” “คุณ......” ดูถูกกันเกินไปแล้ว เวธนีหายใจเข้าลึก ๆ กำมือแน่น ยืดหลังตรงมอง ภัทธ อย่างเย็นชา ระงับความคิดที่อยากจะชกเขา “ประการที่หนึ่ง ที่กาแฟไม่ใส่น้ำตาลเป็นความเคยชินของฉัน เพราะว่าฉันไม่ดื่มกาแฟที่ใส่น้ำตาลมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ดังนั้นท่านประธานคิดเองเองฝ่ายเดียวแล้ว” “ประการที่สอง ตั้งแต่บริษัทแต่งตั้งขึ้นจ้างมาแต่พวกแจกันดอกไม้ ไม่เช่นนั้นก็คงหมุนเวียนมาไม่ถึงนักเรียนเกียรตินิยมอย่างฉัน ถึงแม้จะล้มเหลวแต่คนที่มีความสามารถอย่างแท้จริงถึงได้มาดำรงตำแหน่งเป็นเลขานุการของคุณ ท่านประธานถ้าหากว่าคุณชอบพวกแจกันดอกไม้พวกนั้นก็คงไม่เกณฑ์ฉัน ถูกต้องไหมคะ? ดังนั้นถึงแม้ว่าในใจของคุณจะไม่ยอมรับมันแต่คุณก็ต้องเคยชินกับมันอย่างช้า ๆ ไม่สามารถถือโอกาสได้” เมื่อมองเห็นใบหน้าของ ภัทธเต็มไปด้วยความโมโห เวธนีพูดเพิ่มอีกประโยคขึ้นมาทันที “นี่คือความสำเร็จขั้นต่ำของการเป็น ceo ระดับสูง” “ประการที่สาม!” คิ้วของภัทธเลิกขึ้นเล็กน้อย ร่างกายลุกยืนขึ้น เดินเข้าไปหา เวธนี ทีละก้าวทีละก้าว เวธนีกระโดดออกป้องกันตัวเหมือนกับลูกแมวที่โดนเหยียบหาง แต่ปากก็ยังไม่ละเว้นที่จะพูดขึ้นต่อ “ประการที่สาม ท่านประธานฉลาดปราดเปรื่อง เป็นเรื่องธรรมชาติที่ต้องการคนมีความสามารถมาช่วยดูแลความเรียบร้อยทั้งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ให้กับคุณ ไม่ใช่แค่ต้องการคนสวย ยิ่งไปกว่านั้นรอบกายท่านประธานมีสาวสวยอยู่รายล้อม จนเบื่อที่จะมองแล้วไม่ใช่เหรอคะ? “พูดจบแล้วเหรอ?” ทันใดนั้นเสียงทุ้มเซ็กซี่ของภัทธก็ดังมาจากข้างหู เวธนีตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับอยู่ตรงนั้น ถึงแม้เธอมีการป้องกันตัวขณะที่เธอพูด แต่ก็ยังโดน ภัทธเดินต้อนจนไปถึงหน้าต่าง ชั้นสามสิบแปดนะ แถมยังเป็นหน้าต่างติดพื้น ถึงแม้ว่าจะปิดไว้อยู่ แต่สำหรับเธอที่กลัวความสูงนั้น ก็ทำให้ขาอ่อนได้ “พูด.....พูดจบแล้วค่ะ เพียงแต่ว่าท่านประธานที่เคารพคะ คุณ......ยืนอยู่ใกล้เกินไปหรือเปล่าคะ? อยู่ชั้นสูงเกินไปทำให้รู้สึกขาดออกซิเจนนิดหน่อย รบกวนคุณรักษาระยะห่างหน่อยค่ะ ขอบคุณค่ะ!”