บทที่31 ยั้งสติไม่อยู่แล้ว

บ๗ที่31 ยั้งสติไม่อยู่แล้ว “เอ่อ”ยั้งสติไม่อยู่แล้ว เวธนีก็ได้สติกลับมา ฉีกยิ้มกว้างแล้วพูด “ไม่มีอะไรค่ะ เพียงแต่วันนี้ท่านประธานให้โครงการ ฉันยังไม่ค่อยคุ้นเคย ดังนั้นเลยมาถามนิดหน่อย ผู้จัดการวราลีคุณทำงานเถอะ!ฉันจะออกไปแล้วค่ะ” “อืม ปิดประตูด้วย”วราลียิ้มให้เธอ แล้วก้มหน้าทำงานต่อ ภัทธจงใจชัด ๆ เรื่องนี้เวธนีรับรู้ได้ชัดเจน นึกถึงใบหน้าที่ยิ้มอย่างเยาะเย้ยของเขา เวธนีอยากจะเดินเข้าไปกระชากใบหน้าจอมปลอมของเขา แต่เวธนีรู้ว่าทำไม่ได้ ตื่นเต้นจนแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ไม่ได้ ในระยะแรกอยากให้เป็นตัวเองที่รับโครงการนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระยะเวลานี้ยังรับรองไปแล้ว นึกถึงตัวเองในเวลาที่รับรอง เขายิ้มแบบดูถูกเวธนีก็อยากเอาหัวชนกำแพง เธอไม่มีทางไหนให้เลือก ใกล้จะถึงเวลาแล้ว หาคนใหม่ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว ทำยังไงดี? ในเวลากำลังคิดอยู่ โทรศัพท์เลขาในห้องก็ดังขึ้น เวธนีได้สติกลับมารีบรับสายโทรศัพท์ “ฮัลโหล” “เลขาเวธนี มีคนชื่อว่าชัชชญากำลังขึ้นไปพบคุณภัทธ คุณหาวิธีทำให้เธอออกไปจากที่นี่ !”เสียงของวราลีดังมาจากสายโทรศัพท์ เดิมทีเวธนีก็กลุ้มอยู่แล้วยังเพิ่มความกลุ้มใจขึ้นอีก เธอพูดออกไปโดยที่ไม่ได้คิด “ผู้จัดการวราลี ไม่กี่วันมานี้เพิ่งจะเชิญกลับไปแล้วคนนึง ถ้าครั้งนี้จะทำให้กลับไปอีก กลัวว่าจะทำให้ท่านประธานไม่พอใจ” ในสายโทรศัพท์ก็เงียบเสียงลง เวธนีหัวใจกระตุก คิดถึงคำพูดของตัวเองอาจจะพูดรุนแรงไป ก็อยากจะพูดอธิบาย ในสายโทรศัพท์ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจของวราลีออกมาทันที “ฉันแค่กลัว คุณชัชชญาเป็นลูกสาวทายาทของบริษัททรอนิคส์ ช่วงนี้ก็มาหาหลายครั้งแล้ว อยากจะสานสัมพันธ์กับคุณภัทธ......เห้อ ช่างเถอะ คิดไปก็เท่านั้นคุณห้ามเธอไม่ได้หรอก” ไม่ให้โอกาสเวธนีได้พูดสักคำ วราลีก็วางสายไปแล้ว ก่อนวางสายเสียงถอนหายใจของวราลีทำให้เวธนีรู้สึกไม่สบายใจ วราลีเคยช่วยเธอ ถึงแม้ว่าเธอไม่อยากจะกลายเป็นคนเฝ้าผู้ชายให้ แต่ว่าในใจของเธอก็อยากจะดูแลปกป้องเธอ แต่ว่าต้องคิดหาวิธีไหนมากีดกันผู้หญิงคนนั้นล่ะ? “ติ่ง”เสียงของลิฟต์ดังขึ้น เวธนีเดินเข้ามาพร้อมใบหน้าที่ยิ้มต้อนรับ ในเวลาที่เธอได้มองหน้าคนที่มาได้ชัดเจน ก็รู้สึกชะงัก ทำให้ลืมมารยาทและหน้าที่ในการทำงาน เพียงเสี้ยววินาที ชัชชญาก็เดินผ่านเธอไป เคาะประตูห้องทำงานของท่านประธาน ทำไมถึงเป็นเธอ?ชัชชญา ลูกสาวทายาทของกลุ่มบริษัทSHY คุณผู้หญิงสีตลาเป็นคนเลือกผู้หญิงคนนี้ให้เป็นคู่หมั้นของเปรมในวันที่เลิกกัน คือเธอที่เป็นกอดแขนของคุณผู้หญิงสีตลา อยู่ด้านข้างทะเลสาบฟีนิกซ์ต่อว่าตัวเธออย่างรุนแรง เธอไม่ได้เป็นคู่หมั้นของเปรมเหรอ? ทำไมถึงอยากจะมาเป็นผู้หญิงของภัทธ? พวกเขายังไม่ได้แต่งงานกันเหรอ? เลิกกันแล้ว? 7ปีแล้ว เพราะว่าในเวลานั้นเธอรู้สึกละอายใจ และเลิกกับเปรมตัวเธอก็ไม่อยากรับรู้เรื่องของเขาอีกเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งใจไม่ให้หาเธอเจอ เมื่อหลายปีที่แล้ว เธอได้ยินเพื่อนสมัยเรียนพูดว่าเปรมตามหาเธอ แต่ว่าเธอก็ไม่มีความคิดที่อยากจะพบกับเขา เรื่องเกี่ยวกับเขา เธอตั้งใจที่จะไม่รับรู้ เวลารวดเร็วมากเธอก็ไปดื่มน้ำในห้องดื่มน้ำชาแล้วสองแก้ว หลังจากนั้นก็เดินถึงห้องทำงานของท่านประธาน เพียงแค่เห็นภัทธยืนอยู่ที่หน้าต่าง สายตาทอดมองไปด้านนอกอย่างตั้งใจ ชัชชญาก็จับที่แขนของเขา เหมือนกำลังพูดอะไรกับเขาอยู่ มองเห็นเวธนีเดินเข้ามา เพียงแค่หันกลับมามองเธอครั้งเดียว หลังจากนั้นก็พูดขึ้น “คุณภัทธคุณให้อภัยฉันสักครั้งนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ คุณช่วยฉันนะ” “ช่วยยังไง?”พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ภัทธก็ไม่ได้หันกลับมามอง สายตาทอดมองออกไปด้านนอก ชัชชญาก็ขยับเเบียดเข้าใกล้เขา เบียดเข้ามาที่แขนของภัทธ พูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนเหมือนจะร้องไห้ “ฉันก็ไม่รู้ว่าคมน์เขาเป็นคนที่จิตใจละโมบขนาดนี้ ไม่คาดคิดว่าจะกล้าใช้วัสดุปลอม คุณให้ใบสั่งสินค้าฉัน ฉันก็ตั้งใจทำ ทั้งหมดก็ถูกพนักงานหลอก ขอโทษค่ะ ภัทธ......” เวธนีค่อย ๆ ถอยหลังเดินออกไป นั่งอยู่ในห้องเลขาในสมองก็คิดถึงคำพูดของวราลี เธออยากจะยืนเคียงข้างภัทธ แล้วพี่เปรมล่ะ? เธอทิ้งพี่เปรมแล้วเหรอ?คิดถึงเรื่องนี้ เวธนีก็นั่งไม่ติด ไม่สนว่าจะช่วยวราลีหรือว่าพี่เปรม เธอไม่สามารถที่นั่งดูชัชชญากับภัทธอยู่ด้วยกันได้ ลุกขึ้นยืนล้วงมือหาของในกระเป๋า หลังจากนั้นก็ถึงห้องดื่มน้ำชาดื่มน้ำเปล่าไปแก้วนึง เวธนีก็เคาะประตูห้องทำงานภัทธ เมื่อเธอเข้าไป ก็มองเห็นสายตาของชัชชญาเหมือนอยากจะฆ่าคน ชัชชญาก็จำตัวเธอไม่ได้ ​ฉันกับเธอเดิมทีก็ไม่ได้สนิทกัน เจ็ดปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน มองแค่ครั้งเดียวเธอคงยากที่จะจำได้ “ท่านประธานคะ ยาของท่าน! เวธนียิ้มด้วยความสดใส พร้อมวางยากับน้ำไว้บนโต๊ะ ไม่ได้หันมองหน้าชัชชญา มองแค่หน้าภัทธ ในเวลานั้นชัชชญาก็เข้าไปซบที่หน้าอกของภัทธ ถ้าเวธนีมองไม่ผิด เธอไม่ใส่ชุดชั้นใน เสื้อด้านนอกของเธอก็เปิดกว้าง