บทที่ 4 ฆ่าฉันให้ตายไปเลยดีกว่า

บทที่ 4 ฆ่าฉันให้ตายไปเลยดีกว่า นอกประตู นักข่าวยังไม่ยอมไปไหน แถมยังมีกลุ่มคนบ้านไชยกาลเพิ่มเข้ามาอีก นรมนในชุดสีขาวยืนโดดเด่นสะดุดท่ามกลางฝูงชน นภสรเดินเชิดคางเข้าไป ยังไม่ทันที่เธอจะได้อ้าปากพูด นรมนก็เริ่มทำหน้าเศร้าแล้วเอ่ยปากพูด : “นภสร ทำไมถึงยังทำตัวเหมือนเดิมแบบนี้อีก ที่เธอเคยทำแท้งไปเมื่อตอนม.ปลาย......โอ๊ย!” “เพียะ!” นภสรเงื้อมื้อขึ้นแล้วตบไปที่หน้าเธออย่างแรง นรมนเป็นผู้หญิงที่สวยง่าดุจดอกไม้สีขาว ลูกคุณหนูคุณชายต่างก็พากันหลงรักและชื่นชอบคุณนายใหญ่บ้านไชยกาลทั้งนั้น เธอจึงมักจะรักษาหน้าของเธอเอาไว้ตลอดเวลา แต่เธอกลับกำลังทำให้คุณนายสองอับอายและเสียชื่อเสียง ช่างหยาบคายและไร้เหตุผลสิ้นดี เพราะฉะนั้น การที่เธอตบหน้าของนรมนต่อหน้าสายตาประชามากมายแบบนี้ เธอไม่มีทางตบคืนแน่นอน นักข่าวก็ยังคงถ่ายไปเรื่อยๆไม่หยุด นรมนเอามือกุมหน้า สายตาของเธอไปหยุดอยู่ที่ปองพลที่ยืนโดดเด่นอยฝุ่ข้างหลังนภสร เธอเหลือบตามองเล็กน้อย ทำหน้ารังเกียจ ใช้สายตามองอย่างดูถูกเหยียดหยาม นี่มันไม่ใช่ธนวรรธหนิ แต่ว่า ขอเพียงแค่บรรลุวัตถุประสงค์ก็พอแล้ว “นภสร เธออย่าดื้อดึงไม่ยอมเปลี่ยนแบบนี่เลย รอให้คุณปู่กลับมาแล้วเธอก็รีบไปสารภาพซะก็จบ” นรมนเอามือกุมหน้าไว้ น้ำหูน้ำตาไหล นภสรเดินก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ดึงเสื้อของนรมนเข้ามาใกล้ ก่อนจะยื่นปากเข้าไปกระซิบข้างหูของเธอ ด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก : “นรมน ครั้งนี้เธอช่วยฆ่าฉันให้ตายไปเลยดีกว่า ไม่อย่างนั้น หากฉันรอดไปได้เพียงวันเดียว ฉันจะเอาคืนที่เธอทำไว้กับฉันให้หมดทุกสิ่งทุกอย่างเลย!” พูดจบ เธอก็ผลักนรมนออกอย่างแรง ใช้มือผลักคนที่ยืนขวางทางออกทีละคนสองคนด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง แล้วเดินจ้ำอ้าวจากไป กองทัพนักข่าวเมื่อเห็นว่าปองพลเดินตามหลังมาด้วย ก็เลยไม่มีใครกล้าขวางนภสรเอาไว้เลยสักคน นรมนเป็นคนตามนักข่าวกลุ่มนี้มาเอง เมื่อนภสรไม่อยู่แล้ว พวกเขาเองก็แยกย้ายกันกลับออกไป ปองพลยังคงยืนอยู่ที่เดิม สายตาคู่นั้นลึกล้ำยากที่จะหยั่งถึง ทำแท้งตอนม.ปลาย? เมื่อคืนยังเป็นเหมือนลูกนกตัวน้อยๆอยู่เลย เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ ปองพลเงยหน้าขึ้น ก็เจอกับนรมนยืนอยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าครึ่งหนึ่งที่บวมแดง มองเธอด้วยสายตาที่ไร้อารมณ์เพียงแวบเดียว แล้วเตรียมทำท่าจะเดินออกไป นภสรเอ่ยปากพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน : “คุณผู้ชายคะ คุณดูเป็นคนดีคนนึง ฉันต้องขอโทษแทนนภสรด้วยนะคะ ฉันจะไม่ให้นักข่าวปล่อยให้รูปคุณหลุดออกไปจนกระทบกับชื่อเสียงของคุณแน่นอนค่ะ” ผู้ชายคนนี้ ดูมีเสน่ห์จริงๆ เธอตั้งใจให้คนไปสืบหาข้อมูลของเขามาแล้ว คนๆนี้ไม่มีที่มาที่ไป เพราะไม่อย่างนั้น หล่อนก็คงไม่ติดอกติดใจผู้ชายคนนี้ เปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่นหากได้มาเห็นสภาพของนรมนในตอนนี้ ก็คงจะพากันควักหัวใจออกมายกให้เธอ แต่ปองพลเพียงแค่ชำเลืองมองเธอด้วยสายตาเย็นชาเล็กน้อย ทำทีเหมือนไม่ได้ใส่ใจฟัง ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ...... นภสรกลับถึงอาพาร์ทเม้นท์ส่วนตัวที่เธอออกมาเช่าอยู่เอง เธอยัดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มหลับจนฟ้ามืดมัวดิน เธอรู้ดี ว่าไม่เกินสองชั่วโมง พาดหัวข่าวของเมืองเมฆคงกำลังเต็มไปด้วยเรื่องของเธอกับปองพลอย่างแน่นอน เธอนอนจนฟ้ามืด ลุกขึ้นมาต้มมาม่ากินง่ายๆ นั่งเข้าเน็ตอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ รีเฟรชเว็บข่าวสำคัญ ไม่มี ไม่มีอะไรเลย นี่มันดูไม่ใช่สไตล์ของนรมนเลย นภสรโยนตะเกียบทิ้งแล้วเดินไปเปิดทีวี เลื่อนเปลี่ยนช่องข่าวดูหลายช่องแต่ก็ไม่มี แต่สังเกตเห็นข่าวๆนึง “L , K บริษัทการเงินยุโรปยักษ์ใหญ่ ได้กลับเข้าประเทศมาในเร็วๆนี้ แต่ไม่เคยปรากฎตัวต่อหน้าสื่อ......” นภสรลองคิดดูอย่างละเอียด บริษัทL K ว่ากันว่าเป็นคนลึกลับมากๆ หน้าตาเป็นยังไงไม่รู้ หนุ่งหรือแก่ก็ไม่รู้ แถมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชื่ออะไร รู้เพียงว่าภูมิลำเนาเดิมคือเมืองเมฆ ถือเป็นตำนานในแวดวงธุรกิจ ผู้มีอำนาจและมีตำแหน่งมากมายในเมืองเมฆ เทียบไม่ติดเลย บริษัท L K ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ ปิดทีวีลง เธอไม่ได้เจอข่าวอะไรที่เกี่ยวกับตัวเธอเลย ในขณะที่รู้สึกสงสัยอยู่นั้น มือถือก็ดังขึ้นมา เธอหยิบขึ้นมาดู ปรากฎว่าเป็นสายเรียกเข้าจากธมกร นภสรจัดการความรู้สึกตัวเอง ก่อนจจะรับสายโทรศัพท์ พยายามทำเสียงให้นุ่มนวล : “คุณปู่” ปลายสายเป็นเสียงตะโกนด่าทอด้วยความโมโห : “ยังไม่รีบกลับมาอีก!”