บทที่ 7 สามีของฉันคือผู้ชายที่ไร้เงิน ไร้บ้าน ไร้รถ

บทที่ 7 สามีของฉันคือผู้ชายที่ไร้เงิน ไร้บ้าน ไร้รถ ต้องบอกว่า แขนเรียวๆของเขาควบคุมพวงมาลัยอย่างคล่องแคล่ว รถกำลังวิ่งแล่นไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว นภสรมองไปที่ใบหน้าด้านข้างของเขาเป็นเวลานานก่อนที่จะดึงสติกลับมา : “รถ......” “เดี๋ยวก็มีคนมาจัดการ” ...... ณ สำนักงานเขต “กรอกแบบฟอร์มก่อนนะคะ หลังจากนั้นค่อยไปถ่ายรูปทางด้านนู้น......” “ยิ้มหน่อยค่ะ เข้าใกล้กันอีกนิดนึง......” “......” จนกระทั่งนภสรเดินถือหนังสือเล่มสีแดงที่ได้มาสดๆร้อนๆก่อนออกจากประตูสำนักงานเขต หลังจากรู้สึกตัวก็รีบหันไปมองชายชุดดำผู้ลึกลับและดูมีเสน่ห์อย่างปองพล “นายเต็มใจจะแต่งงานกับฉันใช่มั้ย?” ปองพลสายตาจริงจัง ถามกลับไปอย่างรู้สึกสนใจ : “แล้วเธอบังคับฉันได้ด้วยเหรอ?” นภสรสีหน้าแสดงถึงความสงสัย แต่เสียงกลับเย็นชา : “นายรู้เหรอว่าฉันเป็นคนยังไง? เมื่อวานตอนอยู่ที่ club beautiful night ที่คนพวกนั้นพูดเป็นเรื่องจริงทั้งหมด แม่ฉันเสียชีวิตตั้งแต่ฉันเกิด พ่อฉันติดคุก ตอนม.ปลายฉันก็เคยทำแท้งมาก่อน!” เธอพูดคำพูดพวกนี้ออกมาอย่างมีเจตนา อยากจะเห็นใบหน้าที่ต่อให้ภูเขาพังทะลายอยู่ตรงหน้าก็ไม่สะทกสะท้านของเขา ว่าตอนมันสีหน้าเปลี่ยนมันจะเป็นยังไง แต่ว่า เขามีเพียงแค่รอยยิ้มกรุ้มกริ่ม บวกกับสีหน้าที่มีสีดำเข้มลึกลับนั้น : “อย่างอื่นฉันไม่รู้ แต่ส่วนเรื่องที่ว่าเธอทำแท้งหรือเปล่านั้น ฉันรู้ดีกว่าคนพวกนั้นอีก” พูดจบ มุมปากก็เผยยิ้มกว้างมากขึ้น “นาย......” นภสรเริ่มเข้าใจที่เขาต้องการสื่อแล้ว สีหน้าเริ่มแดง ปองพลมองดูสีหน้าที่อายจนทำตัวไม่ถูกของเธออย่างรู้สึกพึงพอใจ ยื่นแขนยาวๆออกไป โอบไหล่เธอเอาไว้ : “ไปกันเถอะ คุณนาย ถึงเวลากลับบ้านแล้ว” นภสรมองแขนของเขาที่อยู่บนไหล่ของเธอ ใบหน้าแสดงความไม่พอใจ : “เอาแขนนายออกไป!” เธอไม่ชินกับการสัมผัสตัวกับคนแปลกหน้า ยิ่งถ้าเป็นเพศตรงข้ามที่ไม่คุ้นเคยยิ่งแล้วใหญ่ ปองพลไม่ได้คลายมือออก ออกแรงดึงเธอขึ้นรถของนภสรไป “นายขึ้นมาทำไม?” นภสรมองผู้ชายร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ในรถกับเธอ เขายักคิ้วสวยๆคู่นั้นอย่างไม่สะทกสะท้าน ปองพลโบกเล่มทะเบียนสมรสไปมา : “ก็ต้องกลับบ้านเธอน่ะสิ” เมื่อเห็นว่านภสรไม่พูดอะไร ปองพลก็เอนตัวลงมาอยู่ตรงหน้าเธอ ดวงตาแสดงถึงความเข้าใจทุกอย่าง : “หรือเธอคิดว่าที่ฉันยอมแต่งงานกับเธอก็เพียงเพราะอยากได้หนังสือสมรสเล่มนี้อย่างเดียวงั้นเหรอ? นภสรเอนตัวถอยไปข้างหลังเล็กน้อยอย่างรู้สึกละอายใจ แผ่นหลังพิงกับหน้าต่างรถ เสื้อผ้าบางไปหน่อย จนเธอรู้สึกเริ่มหนาว เธอไม่รู้ว่าทำไมปองพลถึงยอมตกลงเซ็นต์หนังสือสมรสกับเธอ แต่เธอต้องการที่จะได้หนังสือสมรสเล่มนี้มาก ไม่ได้อยากเป็นสามีภรรยากับเขาจริงๆ แต่ว่า เมื่อได้เห็นแววตาที่จริงจังของปองพลแล้ว เธอทำได้แค่พูดโกหกไปอย่างหน้าไม่แดงใจไม่เต้น : “เปล่า” “งั้นก็ดี” ปองพลพูดไปพร้อมกับยกมือขึ้นมา ทำเหมือนจะลูบหัวเธอ แต่นภสรเอี้ยวตัวหนี ทำให้มือเขาลูบกลางอากาศ ปองพลดึงมือกลับด้วยสีหน้าเคร่งขรึงเล็กน้อย นภสรยิ้มมุมปาก เธอรู้สึกสะใจเล็กน้อย เธอคิดอยู่ครู่นึง : “แต่งงานแล้วก็ควรจะไปอยู่บ้านนายไม่ใช่เหรอ?” “ฉันไม่มีบ้านที่เมืองเมฆหรอกนะ” ปองพลหลับตาเบาๆ เอนร่างพิงไปข้างหลัง เสียงดูไร้อารมณ์ความรู้สึกใดๆ บ้านไม่มี รถก็ยืมของเขามา? นภสรหันไปมองสังเกตปองดูอย่างละเอียดอีกครั้ง เสื้อที่สวมอยู่บนตัวเขาดูไม่ออกว่าเป็นยี่ห้ออะไร แต่ดูแล้วคุณภาพค่อนข้างดี แค่ดูก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ของถูก แถมยังดูโดดเด่นในสายตาคนทั่วไป...... ดูยังไงก็ไม่น่าจะจนขนาดนั้นนี่นา! แต่ก็ดูไม่เหมือนคนกำลังพูดโกหก สรุปว่า สามีสายฟ้าแลบของเธอคนนี้ จริงๆแล้วเป็นผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลย ไม่มีเงินไม่มีรถไม่มีบ้าน? นภสรกัดฟันกรอด ไม่สนใจแล้ว ไม่ยากเกินกำลังที่เธอจะเลี้ยงเค้าไปสักพัก รอให้เธอได้ส่วนแบ่งหุ้นส่วนมาก่อน เธอก็จะขอหย่ากับเข้าทันที นภสรพาเขากลับมาถึงอพาร์ทเม้นต์ส่วนตัวของเธอ สองห้อนนอนหนึ่งห้องนั่งเล่นไม่ค่อยใหญ่เท่าไหร่ เหมาะกับการอยู่คนเดียว หากอยู่ร่วมกันสองคนล่ะก็ อาจจะดูอึดอัดอยู่บ้าง นภสรเปิดประตูเข้าไปด้านในก่อน เมื่อลองค้นๆดู ก็เจอกับรองเท้าสลีปเปอร์ของผู้ชาย เธอจัดวางต่อหน้าปองพลอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย : “ใส่นี่สิ!” ปองพลก้มหน้าลงมองรองเท้าสลีปเปอร์ของผู้ชายคู่นั้นดู ก่อนจะเริ่มนึกขึ้นได้ช้าๆ ว่าเธอเป็นหญิงโสดตัวคนเดียว แต่กลับมีรองเท้าสลีปเปอร์ของผู้ชายไว้ในห้อง!