บทที่ 8 หน้าตาดูเย้ายวน

บทที่ 8 หน้าตาดูเย้ายวน เมื่อคิดถึงที่มาที่ไปของรองเท้าสลีปเปอร์คู่นี้ นภสรชะงักไปพักนึง เธอหยิบขึ้นมาแล้วโยนลงถังขยะไป หลังจากนั้นก็ล้างมือแล้วไปเทน้ำดื่มให้ปองพล : “คือว่า......” “ออกไปซื้อของ” ปองพลพูดตัดบทเธอ ทำทีเหมือนไม่ยอมฟังคำอธิบายอะไร นภสรวางแก้วน้ำลงอย่างแรง ทำเสียงฟึดฟัด ไม่อยากฟังงั้นเหรอ? เออ ฉันก็ไม่อยากอธิบายเหมือนกันแหละ! เสียงนั้นทำให้ปองพลเงยหน้าขึ้นมามองเธอ สายตามองต่ำไร้อารมณ์เหมือนรูปลักษณ์ของเขา ไม่กระพริบตาเลยสักนิด มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอย่างไม่อาจอธิบายได้ ความรู้สึกแบบนี้ จะมีก็เพียงแต่ตอนอยู่กับคุณปู่เท่านั้นแหละ นภสรรู้สึกแปลกๆขึ้นมาในใจ เธอรู้สึกว่าปองพลน่าจะไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแน่นอน ไม่รู้ว่าหากไปยั่วให้เขาโมโหแล้วจะเป็นผลดีหรือผลเสียกันแน่ แต่ในตอนนี้ การแต่งงานกับเขาถือเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว อาจจะเพราะทั้งสองคนผ่านคืนนั้นมาด้วยกันแล้ว คุ้นเคยกันบ้างแล้ว......แต่ว่า นภสรก็ยังรู้สึกลำบากใจและละอายใจ เทียบกับนรมนแล้ว เขาดูจะเป็นคนดีมากกว่า เพราะว่าเช้าวันนั้น เขาช่วยเธอไล่นักข่าวออกไป ในขณะที่เธอเหม่ออยู่ ปองพลเดินไปถึงหน้าประตูและสวมรองเท้าเสร็จเรียบร้อบแล้ว ดวงตาคู่นั้นจ้องไปที่เธอตรงๆ น้ำเสียงมีความรำคาญ : “นภสร” นภสรดึงสติกลับมา คว้ากระเป๋าแล้วเดินตามเขาไป ...... ปองพลเดินเข็นรถเข็นอยู่ข้างๆเธอ เขาเดินมุ่งไปยังโซนที่ตัวเองต้องการจะซื้อ ผ่านไปสักพัก ก็เลือกของได้พอประมาณแล้ว แก้วน้ำ แปรงสีฟัน รองเท้าสลีปเปอร์...... หลังจากที่เลือกของเสร็จแล้ว ก็ไปคิดเงินที่เคาน์เตอร์ “รูดบัตร” แคชเชียร์มองบัตรเครดิตที่ยื่นออกไปพร้อมกันสองใบ สีหน้าดูลังเล สุดท้ายก็เลือกหยิบบัตรของปองพลไปด้วยหัวใจที่พองโต เขาไม่มีเงินไม่ใช่เหรอ? ช่างเถอะ ผู้ชายทุกคนก็รักศักดิ์ศรีเหมือนกันทั้งนั้น นภสรมองเขาแวบนึง แล้วก็เก็บบัตรของตัวเองกลับไป กลับถึงรถ นภสรถึงเอ่ยปากถามเขา : “ก่อนหน้านายพักอยู่ที่ไหนอ่ะ? จะกลับไปเอาเสื้อผ้ามั้ย?” “ไม่ต้อง” ปองพลสตาร์ทรถไปพรางตอบคำถามเธอ ผ่านไปแปปเดียว รถก็มาจอดหยุดที่หน้าประตูของห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง นภสรเงยหน้าขึ้นดู พบว่าห้างแห่งนี้ขายแต่เสื้อผ้าแบรนด์เนมทั้งนั้น เป็นแบรนด์จากต่างประเทศ ตัวธรรมดาทั่วไปก็ตกเลขห้าหลักแล้ว ถูกสุดๆก็หลักหลายพันเลยทีเดียว เธอจับไปที่กระเป๋าของตัวเอง นภสรรู้สึกกังวล เธอพึ่งกลับมาจากต่างประเทศ อพาร์ทเม้นต์ห้องนั้นได้มาจากการประหยัดอดออมของเธอเลยนะ ในช่วงนี้ที่เธอมาอยู่บ้านไชยกาล จริงๆแล้วธมกรก็ทำดีต่อเธออยู่พอสมควร ทั้งด้านอาหารเสื้อผ้าก็ไม่เคยขาด แต่หลังจากนั้นเพราะถูกนรมนเป่าหู ธมกรก็ค่อยๆเกลียดเธอมากขึ้น เงินเดือนของเธอมักจะได้น้อยกว่านรมนเสมอ เสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ประจำซีซั่นก็มักจะส่งให้นรมนได้เลยก่อนแล้วถึงจะเป็นเธอ หากเปรียบเทียบกับบ้านทั่วๆไป ค่าใช้จ่ายรายเดือนหลักหลายหมื่นก็ไม่ได้ถือว่าน้อยแล้ว แต่สำหรับบ้านตระกูลไชยกาลที่มีตำแหน่งและชื่อเสียงในเมืองเมฆแล้ว ถือว่ากระจอกมาก ทั้งคู่เดินเข้าไปในห้าง ด้วยความที่มีรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่น แค่เดินเข้าไปก็สามารถดึงดูดสายตาของผู้คนได้แล้ว คุณหญิงคุณนายบางคน พากันซุบซิบพูดคุยกัน “ผู้ชายคนนั้นเป็นคนตระกูลไหนกัน? ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย...” “ไม่รู้เหมือนกัน ดูหล่อมากเลย......” “ไม่เห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขาเหรอ! น่าตาดูเย้ายวนตลอดเวลา ไม่คิดว่าเขาจะชอบแบบนั้น! เย้ายวน? นภสรจับหน้าตัวเอง เกิดมาสวยก็ผิดเหรอ? กินองุ่นไม่ถึงแล้วเที่ยวหาว่าองุ่นนั้นเปรี้ยวน่ะสิ เธอขยับเข้าไปใกล้ปองพล คล้องแขนของเขาไว้ ทำทีเหมือนสวีทกันมาก เสียงหวานจนเลี่ยน : “สามีขา เค้าเหนื่อยแล้วอยากจะขอพักสักหน่อยอ่ะ” “งั้นเธอก็รออยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันไปเดินดูเอง” ปองพลพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ดวงตาเปล่งประกายแห่งความสุข “......” เป็นผู้ชายภาษาอะไรเนี่ย! ถึงได้ไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร? นภสรยืดตัวตรง รอยยิ้มบนใบหน้าหายวับไป จิกตามองเขาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คลายมือออกจากแขนของเขา : “ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนก็ต้องไปกับคุณสามีค่ะ” แม้จะเป็นเพียงแค่สามีภรรยากันในนามเท่านั้น แต่เขาก็ยังขึ้นชื่อได้ว่าเป็นสามีของเธอ “นภสร?” เสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจดังขึ้นมา นภสรเงยหน้ามอง ก็เจอกับร่างของคนที่คุ้นเคย แล้วเธอก็ปล่อยมือออกจากแขนปองพลแทบจะในทันที