บทที่ 9 นภสร นรมนเขาเป็นห่วงเธอนะ

บทที่ 9 นภสร นรมนเขาเป็นห่วงเธอนะ “ไม่เจอกันนานเลยนะ” เสียงของนภสรมีความเกร็ง เพียงแค่หยิกแขนตัวเองโดยไม่รู้ตัว เพื่ออยากจะให้ตัวเองตื่น ปองพลที่ยืนอยู่ข้างๆมองแขนที่ว่างเปล่าของตัวเอง สายตาก็หม่นหมองลง ริมฝีปากบางๆนั้นกลายเป็นเส้นตรง ใบหน้าแผ่รังสีอำมหิต แต่ไม่นานก็กลับสู่ปกติ รวดเร็วซะจนคนไม่ทันสังเกตเห็น “สร ไม่แนะนำคุณผู้ชายคนนี้ให้รู้จักหน่อยเหรอ?” ปองพลเอื้อมแขนโอบไหล่ของนภสรอย่างเป็นธรรมชาติ แถมยังยื่นมือช่วยเธอรวบผมรอนที่ระอยู่ตรงหน้าอกของเธอออก ดูสวีทหวานแหววกันมาก เสียงที่เรียก “สร” ทำเอานภสรถึงกับเหวอ ตั้งแต่คุณพ่อเข้าเรือนจำไป ก็ไม่มีใครเรียกเอแบบนี้อีกเลย นภสรหันมองด้านข้างเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าปองพลไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร เธอถึงนึกขึ้นมาได้ว่า คนๆนี้คือสามีสดๆร้อนๆของเธอนั่นเอง ส่วนเธอกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ไม่มีวันเป็นไปได้แน่นอน...... ขอบคุณปัญหาต่างๆของตระกูลไชยกาลที่ผ่านมาในช่วงหลายปีนี้ นภสรเติบโตขึ้นเยอะมากๆ เธอควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดียิ่งขึ้น เมื่อหันกลับไปมองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ดวงตาใสสะอาด : “คนนี้คือคุณชายบ้านตุงคนาคร ชื่อนทจร” จากนั้นเมื่อหันไปมองนทจรอีกครั้ง ตัวเธอก็เริ่มเอียง ก่อนจะไปพิงแนบอยู่ที่อ้อมอกของของปองพล ก่อนจะเอ่ยปากพูดอย่างยิ้มแย้ม : “นี่คือสามีของฉัน ปองพล” นทจรมองนภสรด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกประหลาดใจ : “นภสร เธอล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย?” ช่วงนี้เขาค่อนข้างยุ่ง ช่วงก่อนก็ไปดูงานต่างจังหวัด ได้ข่าวว่านภสรกลับประเทศมาแล้ว งานที่มีอยู่ในมือก็ยังจัดการไม่เสร็จ ก็รีบกลับมาก่อนเลย คิดไม่ถึงว่านภสรแต่งงานเร็วขนาดนี้ ไม่เคยได้ยินใครพูดถึงมาก่อนเลยด้วยซ้ำ “นทจร!” นรมนเอ่ยชื่อเรียกนทจร แล้วเดินก้าวฉับๆเข้ามาทางพวกเขา แทบจะควบคุมความสงบเรียบร้อยของตัวเองไม่อยู่ เธอเห็นนภสรมาแต่ไกล ไม่คิดว่าแค่มาเดินช็อปปิ้งก็ยังจะมาเจอกับเธออีก “นทจร ไหนบอกว่าจะเลือกเสื้อผ้าไง? แล้วมาอยู่ที่โถงห้างได้ไง เล่นเอาฉันเดินหานายอยู่ตั้งนาน” นรมนเดินมาอยู่ข้างๆนทจร ยื่นมือมาจับชายเสื้อของเขาไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ ท่าทีน่าสงสาร นทจรก้มหน้าแล้วจับมือเธอขึ้นมาอย่างรู้หน้าที่ ลูบไปที่แก้มของเธออย่างปลอบโยน : “ขอโทษนะ แค่รู้สึกว่าอากาศด้านในมันร้อน อยากออกมาสูดอากาศข้างนอกสักหน่อยน่ะ” นรมนเหมือนเด็กที่ได้ลูกอม ฉีกยิ้มขึ้นมาในทันที ก่อนจะทำเป็นเอียงคอแล้วมองมาที่นภสรอย่างประหลาดใจ : “ นภสรก็อยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอเนี่ย? อยากจะซื้อเสื้อทำไมไม่บอกก่อนล่ะ นทจรพึ่งกลับมาถึงพอดี พาเธอมาด้วยได้นะ” เมื่อเห็นสภาพแบบนี้ของนรมน นภสรก็อยากจะฉีกหน้าของเธอให้เละกันไปข้าง แต่เธอก็ต้องเก็บอารมณ์เอาไว้ นภสรใช้มือบิดกระดุมแขนเสื้อของปองพลอย่างลืมตัว สายตาก็จ้องมองไปที่แขนที่เกี่ยวกันของนทจรและนรมน ก่อนจะพูดปัด : “ไม่ดีกว่าอ่ะ พวกเราเป็นคู่แต่งงานใหม่ ไม่ชอบให้ใครมาเป็นก้างขวางคอเท่าไหร่” นรมนพึ่งสังเหตเห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆนภสร สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ที่แท้ก็เป็นผู้ชายที่นอนกับนภสรในคืนนั้นนี่เอง ผู้ชายหล่อเหลาที่เธอเคยเริ่มคุยกับเขาก่อน แต่เขากลับไม่ใส่ใจ “นภสร นรมนเค้าเป็นห่วงเธอนะ......” นทจรไม่ชอบที่นภสรใช้น้ำเสียงแบบนี้ในการพูดสักเท่าไหร่ เรื่องที่เธอแต่งงานแล้วก็ทำให้เขาแทบไม่อยากจะเชื่ออยู่แล้ว นรมนเป็นห่วงเธอจริงๆ เป็นห่วงซะจนกลัวว่าเธอจะอยู่อย่างมีความสุขเกินไป “เราไปกันเถอะ” นภสรเงยหน้ามองปองพล ดวงตาดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย แฝงไปด้วยความอ้อนวอน ปองพลไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้าเบาๆ พาเธอก้าวเท้าฉับๆออกจากตรงนั้นไป “นทจร ดูหล่อนสิ นิสัยยังเหมือนเดิมไม่มีผิด ไม่รู้จักรักตัวเองบ้าง อยู๋ๆก็ไปกับผู้ชาย......” นรมนพูดไปพูดมาดวงตาก็เริ่มแดงก่ำ ดูเหมือนพี่สาวที่เป็นห่วงน้องสาวที่ดื้อของเธอแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ สีหน้าของนทจรจริงจังขึ้นมา : “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เมื่อนรมนเห็นสีหน้าที่จริงจังของนทจร เธอหน้าละห้อย สายตาเย็นยะเยือก เสียงสะอึกสะอื้น : “ก็ ก็ไม่มีอะไร เพียงแค่......”