บทที่ 10 ได้แต่แอบชอบอยู่ในใจลึกๆ

บทที่ 10 ได้แต่แอบชอบอยู่ในใจลึกๆ ร้านเสื้อผ้าแห่งหนึ่ง นภสรนั่งอยู่บนโซฟา ในมือถือนิตสารเล่มหนึ่งไว้ แต่สายตากลับดูเหม่อลอย เธอออกนอกประเทศไปสี่ปี แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจติดตามข่าวคราวของนทจรเท่าไหร่นัก และไม่ได้เจอกับเขาเลย และก็ไม่อยาก จะมาเจอในสถานการณ์แบบนี้ด้วย เพราะรู้ว่าเขามั่นหมายกับนภสรแล้ว เพราะฉะนั้นเธอถึงได้เจียมเนื้อเจียมตัว ได้แต่แอบชอบอยู่ในใจลึกๆ พนักงานขายเดินเข้ามา โค้งตัวทำความเคารพแล้วพูดว่า : “คุณผู้หญิงคะ สามีของคุณเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วค่ะ คุณผู้หญิงคิดว่าเป็นยังไงบ้างคะ?” ส่วนใหญ่คนที่ทำอาชีพพนักงานขายต่างมีวิธีทำยอดของตัวเอง รู้ว่าผู้หญิงมีความพิถีพิถันมากกว่า เมื่อเห็นว่าสามีภรรยามาซื้อเสื้อด้วยกัน ก็ต้องเอาอกเอาใจลูกค้าผู้หญิงที่มาด้วยกันก่อน เมื่อลูกค้าผู้หญิงมีความสุขแล้วรู้สึกพึงพอใจแล้ว ผู้ชายเองก็รักศักดิ์ศรี ต่อให้แพงแค่ไหนก็ต้องซื้อมันเอาไว้ “ค่ะ ดีค่ะ......” นภสรดึงสติกลับมา พอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับปองพลที่ยืนมองเธออยู่หน้ากระจก ดูเหมือนว่าเขาจะชอบสีดำมาก เห็นเขาครั้งแรก เขาใส่เสื้อเชิ๊ตสีดำ วันนี้ก็เสื้อเชิ๊ตสีดำ แม้แต่เสื้อที่มาเลือกซื้อ ก็ยังเป็นสีดำอีก ปองพลเป็นคนรูปร่างสูง กะจากสายตาก็น่าจะสูงประมาณร้อยเก้าสิบเซนติเมตร เหมือนเกิดมาเพื่อเป็นหุ่นลองเสื้อดีดีนี่เอง แทบไม่ต้องเลือกอะไรเลย จะใส่อะไรก็ดูดีไปหมด “เป็นยังไง?” ตอนแรกปองพลกะจะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ แต่เห็นว่าเธอเอาแต่จ้องเขาอยู่อย่างนั้น ก็เลยถามขึ้นมาเพิ่ม นภสรเองก็รู้สึกตัวว่าตัวเองจ้องปองพลนานเกินไปหน่อย จึงตอบไปลวกๆ : “อื้ม ก็......ก็ดีแหละมั้ง เปลี่ยนสีสักหน่อยน่าจะดีกว่านี้” เมื่อมองหาไปรอบๆ เธอก็ลุกเดินไปหยิบเสื้อตัวสีขาวมา : “ลองสีขาวหน่อยมั้ยล่ะ?” ปองพลขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็รับเอาเสื้อเข้าไปลอง ประตูห้องแต่งตัวเพิ่งจะปิดลง นภสรจึงนั่งลงอย่างโล่งอกเหมือนเดิม แต่ว่ายังไม่ทันจะได้นั่งลงดีๆ เธอก็ถูกนทจรที่จู่ๆก็วิ่งเข้ามาลากตัวเธอออกไป นทจรลากเธอไปจนถึงทางเดินบันไดของตึกที่ไร้ผู้คน ถึงปล่อยมือจากเธอ ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความผิดหวัง : “สร เธอกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” “นรมนบอกอะไรนายเหรอ?” เมื่อนภสรสอนได้ยินคำพูดนี้ ก็เดาออกเลยว่านรมนพูดอะไรต่อหน้าเขาไปบ้าง แล้วยิ่งคิดย้อนไปถึงเมื่อหลายวันก่อนแล้ว สีหน้าของเธอก็ซีดเผือดขึ้นมาทันที ในบางครั้ง เธอเองก็รู้สึกสงสัย อยู่ในบ้านไชยกาลก็ได้รับการเอาอกเอาใจมากกว่านรมน อยู่นอกบ้านเป็นคนที่เป็นที่รักของคนอื่นๆมากกว่าก็คือนรมน แล้วทำไมหล่อนถึงยังต้องการจะแข่งทุกอย่างกับเธอด้วย นทจรขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ : “นรมนเป็นพี่สาวของเธอนะ เขาเป็นห่วงเธอมาก ทำไมถึงไม่ยอมเข้าใจเขาบ้าง?” “เข้าใจเหรอ?” นภสรหลุดหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ : “เธอมีช่วงเวลาที่ยากลำบากมากจริงๆ ยากลำบากในการพยายามที่จะทรมานฉัน และนายก็เอาแต่เชื่อคำพูดของหล่อยมาตลอด!” “นภสร!” นทจรเริ่มรู้สึกโมโห ตอนเด็กๆเป็นเด็กผู้หญิงที่เรียบร้อยแท้ๆ แต่ทำไมโตมาถึงไม่ฟังใครแบบนี้ นภสรรู้สึกเศร้า ทำไมเธอถึงได้หลงรักนทจรมาได้นานหลายปีขนาดนี้ “หล่อนบอกว่าฉันขโมยเงินที่บ้าน นายเชื่อหล่อน! หล่อนบอกว่าฉันทำแท้ง นายก็เชื่อหล่อน! หล่อนพูดอะไรนายก็เชื่อหมด ในเมื่อมีคำตอบในใจอยู่แล้ว แล้วยังจะมาหาฉันเพื่ออะไร?” เธอนึกถึงสภาพของปองพลที่แสดงอาการโมโหนักข่าว แล้วหันมามองนทจรที่อยู่ตรงหน้า และดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ชอบเขาขนาดนั้นแล้ว “เธอ......” นทจรถูกเธอถามซะจนใบ้กิน ทำได้แต่อธิบายเสียงต่ำ : “นรมนเป็นคนใจดีไร้เดียงสามาตั้งแต่เด็ก เขาไม่มีทางพูดโกหกได้หรอก และฉันก็เชื่อว่า เธอจะไม่ทำแบบเดียวกับพ่อของเธอ......” “หุบปากนะ!” นภสรโกรธจนตัวสั่น ที่แท้ นี่ก็เป็นเหตุผลที่นทจรเลือกที่จะเชื่อนรมนนั่นเองสินะ เพราะว่าเธอมีพ่อที่ติดอยู่ในคุก ดังนั้นไม่ว่านรมนจะใส่ร้ายป้ายสีอะไรเธอ เขาก็จะเชื่อคำพูดของนรมนอย่างไม่มีเงื่อนไขใดๆ และไม่คิดแม้แต่จะเชื่อเธอบ้างเลยสักนิด ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เองสินะ นทจรก็พึ่งรู้สึกว่าตัวเองได้พูดอะไรที่ไม่สมควรจะพูดออกไป แต่เขาเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ทำให้เขาก้มหัวขอโทษใครไม่เป็นจริงๆ ทำได้แค่เพียงฝืนพูดมันต่อไป : “จริงๆแล้ว หากไม่ใช่เพราะว่าพ่อของเธอ ในใจฉัน......” “คุณชายนทจร”