ตอนที่ 1 คนที่มีความแข็งแกร่งและยืดหยุ่น

ต๭นที่ 1 คนที่มีความแข็งแกร่งและยืดหยุ่น ร้อน ร้อนมาก ในพื้นที่มืดมิดและอับชื้น ร่างกายทั้งหมดของแขไขกำลังจะระเบิด เธอรู้สึกเหมือนเธอกำลังนอนอยู่บนพื้นผิวของเหล็ก ร่างกายกำลังแปรปรวนและกำลังจะตาย จิตสำนึกของเธอค่อยๆจางหายไป เป็นเพราะแก๊สรอบๆตัวเธอเลยทำให้เธอรู้สึกเหมือนร่างกายผิดปกติ เหงื่อเธอออกอย่างต่อเนื่อง กระดูกของเธอเหมือนกับมีมดเข้าไปและค่อยๆกัดกินกระดูกของเธอ เธอใช้แรงที่เหลืออยู่เล็กน้อยพยุงร่างกายตัวเองออกไป ร่างกายเธออ่อนแรง แม้จะลุกขึ้นยืนก็ยังยากลำบาก “ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย....” จิตใต้สำนึกของการอยู่รอด ทำให้เธอตะเกียกตะกายไปยังประตูที่ปิดอยู่ แก๊สรอบตัวเธอเป็นเหมือนไอน้ำร้อนที่กำลังเผาเธอ ทรมาน ทรมานจริงๆ ทรมานจนจะตายอยู่แล้ว เธอจะตายไม่ได้ เธอยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ยังไม่ได้ทำ..... “มีใครอยู่ไหม ช่วยฉันด้วย...” อยากจะตะโกน อยากจะกรีดร้อง แต่สิ่งเดียวที่ลำคอของเธอทำได้คือร้องครวญครางเหมือนลูกแมว ที่ที่เธอกำลังตะเกียกตะกายความเย็นเริ่มหลั่งไหล คือน้ำที่ซึมซาบเข้ามาและมีความรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่แขไขกลับไม่รู้สึกอึดอัด แต่ดูเหมือนว่าจะผ่อนคลายลง ในเวลานี้ ประตูด้านหน้าที่ปิดไว้นั้นถูกเปิดจากด้านนอกและมีเสียงดังโครมครามเหมือนมีพลังที่น่าตกตะลึง ทำให้มีแสงสว่างเข้ามาในห้องที่มืดมิดนี้ ในความมืดมิด เธอเห็นร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ แต่เธอกลับมองหน้าคนคนนั้นได้ไม่ชัดเจน ร่างกายของเธอคลานเข้าไปยังเท้าของเขาอย่างควบคุมไม่ได้ เธอใช้มือทั้งสองเขาจับเท้าของเขาไว้ และน้ำตาเธอคลอ ภายใต้แสงจันทร์เต็มไปด้วยความน่าสงสารและน่าสมเพช “ช่วยฉันด้วย...” ชายคนนั้นย่อตัวลง และใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งยกคางเธอขึ้นโดยไร้ซึ่งความอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาเป็นเสียงที่เยือกเย็นราวกับลมเย็นที่มาจากทะเล น้ำเสียงที่เยือกเย็นทำให้จิตใจผู้คนหล่นวูบลงได้ “คนพื้นเมืองเหรอ?” “ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย ฉันจะตายแล้ว...” แขไขมีอาการผิดปกติ เธอตอบไม่ตรงคำถาม ชายหนุ่มจึงเพิ่มน้ำเสียงหนักแน่นขึ้น และบีบคางเธอแรงขึ้น “ตอบฉัน!” “อื้อ...” เขาใช้มือจับคางเธอไว้ ฝั่งตรงข้ามมีพลังกำลังมาก แต่เธอกลับรู้สึกสบายใจ หนุ่มหล่อขมวดคิ้ว ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่า ต้องอุ้มแขไขขึ้นจากพื้นและรีบออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด แขไขรู้สึกว่าตรงจุดที่โดนเขาสัมผัสนั้นเย็นสบายราวกับน้ำแข็ง เธออดไม่ได้ที่จะขยับเข้าไปให้ใกล้มากขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นและประทับจูบตรงคางของเขา เทวิณออกมาทำงานด้านนอกเป็นเวลานาน และถามตัวเองว่าฉากไหนที่ไม่เห็นเคยเห็นมาก่อน ผู้หญิงมีมากมายกว่าขนวัว เขาควบคุมตนเองได้มากยิ่งขึ้น และไม่ให้ทำให้หัวใจของเขาแปรปรวนเลย แต่ในเวลานี้เขากลับรู้สึกว่า จุดที่เธอได้จูบนั้นร้อนเป็นไฟ ความรู้สึกดังกล่าวมาอย่างรวดเร็ว จนทำให้เขารู้สึกว่า.... เขาจำกลิ่นแปลกๆในช่วงเวลาที่บุกเข้าไปที่ประตูได้ จึงรู้สึกประหลาดใจ ให้ตาย โดนกับดักแล้ว! ชายคนนั้นสบถด่า และรีบเร่งฝีเท้า และก้าวไปยังบันไดเชือกที่หล่นลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ มือข้างหนึ่งอุ้มผู้หญิงไว้ และมืออีกข้างก็จับบันไดเชือกไว้อย่างดี ความแข็งแกร่งเขาราวกับเครื่องจักร เขาก้าวขึ้นไปได้อย่างว่องไวและแม่นยำ 20 นาทีต่อมา เมื่อเฮลิคอปเตอร์ลงจอดบนพื้น เขาไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ เขามีใบหน้าที่อึมครึมและอุ้มหญิงสาวคนนั้นลงมา โดยไม่สนใจคนอื่นๆ วิณเดินตรงเข้าไปยังในย่านที่พักอาศัย ในบ้านหลังเล็กๆมีเพียงเตียงตรงมุมห้อง และเก้าอี้เพียงสองตัว เขาวางเธอลงบนเตียงอย่างไม่อ่อนโยน และอดไม่ได้ที่จะข่มขู่เธอ “ฉัน ฉันกลัว....” น้ำเสียงที่สั่นเครือของหญิงสาวดังขึ้น คงเป็นเหตุผลจากจิตใต้สำนึกจึงเป็นเช่นนี้ ถึงแม้จะสั้น แต่เขารู้ ว่าผู้หญิงคนนี้ ยังบริสุทธิ์ วิณปัดผมของเธอที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อและติดอยู่ตรงแก้มของเธอ มือใหญ่ๆปัดจนเห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน จนถึงตอนนี้ เขาเพิ่งจะเห็นใบหน้าจริงๆของเธอในสายตาของเขา ใบหน้ารูปไข่ขาวสะอาดและประณีตงดงาม หน้าผากอวบอิ่ม ดั้งจมูกที่งดงาม ดวงตากลมโตที่มีเอกลักษณ์ ขนตาเรียงยาวตรงปลายเปลือกตา ไฝเม็ดเล็กๆตรงใต้ตาและน้ำตาสะท้อนจากหางตาเธอ ทันใดนั้นวิณก็รู้สึกสงสารขึ้น “ชื่ออะไร?” เธอทนทรมานไม่ไหวและโดนเขาหลอกถาม “ไข่ หวาน……” แขไข คำสามคำวิ่งผ่านหัวใจของเขา ริมฝีปากเขายิ้มโค้งงดงามเหมือนกับพอใจ “ไข่หวาน？”