ตอนที่ 3 ฉันสะอาดมาก

ต๭นที่ 3 ฉันสะอาดมาก ใบหน้าของชายตรงหน้าเรียวยาวเป็นรูปไข่ ใบหน้าที่หล่อเหลาและน่าดึงดูดนั้นเปรียบเสมือนรูปปั้นแกะสลัก ทุกสัดส่วนราวกับจัดวางไว้อย่างประณีต หน้าผากอิ่ม ดั้งที่เรียวยาว ดวงตาสวยหวานเป็นเอกลักษณ์ที่ชัดเจน แต่กลับเต็มไปด้วยความเย็นชา ริมฝีปากเรียวบางและเฉียบคมราวกับคมมีดทีไร้ความปรานี สิ่งที่ทำให้เธอกลัวคือดวงตาของเขาและบรรยากาศรอบๆตัวเขาที่พุ่งออกมา ความสง่างาม ดูแพง ความนิ่ง ความหยิ่งยโส คนคนนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดา ดวงตาของแขไขมืดลงอีกครั้งและรู้ว่าอีกฝ่ายขุ่นเคือง แต่เธอพยายามมองหาคนที่ตาบอดและเป็นใบ้ ทำไมถึงมีคนอื่น หรือว่าข้อมูลของฉัตรพรผิดไป? แต่เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว เธอจะได้หลุดพ้นซะที แต่ แขไขมองไปยังใบหน้าที่อยู่ตรงหน้า เธอก็มีความคุ้นเคยที่ไม่อาจอธิบายได้ วิณมองดูหญิงสาวที่กำลังมีท่าทีหลงใหล ยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยและรังแกเธอ โดยใช้มือเดียวควบคุมเธอและใช้มืออีกข้างบีบคางของเธอ “ใครใช้ให้เธอมา ฮะ?” แขไขไม่ได้ตอบคำถาม “ฉันบอกแล้ว ว่าฉันมาหาวิณ” ชายคนนั้นหรี่สายตาลง “ฉันคือเขา” แขไขไม่ได้สนใจ และมองไปยังฝ่ามือใหญ่ของเขา “คุณตาบอดหรือว่าเป็นใบ้? คุณออกจะคล่องแคล่วขนาดนี้ ฉันดูแล้วคุณเป็นปกติมากนะ!” วิณตกใจกับคำพูดของเธอ แต่ในไม่ช้าก็นึกถึงข่าวลือที่ได้กลับมาในครั้งนี้ และก้มมองใบหน้าเธอด้วยสายตาที่เย็นชา “ใครบอกเธอว่าฉันตาบอดและเป็นใบ้?” “ทุกคนทั้งหมด...” แขไขหยุดพูดชั่วคราว เมื่อรู้ตัวว่าเขาขยับเข้ามาใกล้ และใช้สายตาจ้องมอง “เพียงเพราะฉันเป็นคนปกติ เธอก็เลยตัดสินว่าฉันไม่ใช่วิณงั้นเหรอ?” ชายคนนั้นจ้องมองท่าทีของเธอ สายตาคู่นั้นดำสนิทและนุ่มลึก ราวกับว่าเขาสามารถอ่านใจและมองทะลุผู้คนได้ ในเมืองJมีผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่คิดอยากจะเล่นของสูง อย่างเช่นสถานการณ์ในตอนนี้ เขาใช้สมองคิดเพียงเล็กน้อยก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น แขไขเห็นว่าเขาพูดได้อย่างมีความรู้ เธอขมวดคิ้ว และหันไปมองรอบๆห้อง ในที่สุดก็หันกลับมามองใบหน้าที่หล่อเหลาของชายคนนั้น และเธอก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และทันใดนั้นชายคนนั้นก็ก้มหน้าลงและเข้าใกล้เธอ “หรือเธอคิดว่าจะมีคนอื่นอยู่ในห้องนี้อีกเหรอ?” แขไขโดนเขาขยับเข้าใกล้จนศีรษะชิดเข้ากับกำแพง ทั้งสองอยู่ใกล้กันมากจนเธอสามารถได้กลิ่นสาระแหน่อ่อนๆหลังจากการอาบน้ำ “คุณ....คือวิณจริงๆเหรอ?” ชายคนนั้นค่อยๆปล่อยเธอให้เป็นอิสระ และหมุนตัวกลับไปนั่งที่โซดา และสายตาเย็นชาก็ยังคงจ้องมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงกำแพง และคุ้นเคยกับการซักถามผู้คนในกองทัพจึงใช้น้ำเสียงที่กดขี่เล็กน้อย “จะถามอีกครั้ง ใครส่งเธอมา” แขไขยืนนิ่งไม่ตอบคำถาม แม้ว่าเธออยากจะจากไป แต่เธอไม่สามารถทำให้วิณขุ่นเคืองได้ ไม่เช่นนั้นฉัตรพรจะเอาคืนแม่ของเธอเป็นสิบเท่า เห็นได้ชัดว่าวิณไม่ได้มีความอดทนรอที่จะให้เธอคิดว่าควรอธิบายเช่นไร เขายกมือขึ้นและชี้ไปยังประตู “ไม่พูดก็ออกไป” แขไขใช้สายตามองไปยังประตูและมองกลับมายังชายนิสัยแย่ที่นั่งอยู่ตรงโซฟา ในเวลาแห่งความเงียบงัน เธอขยับไปที่ประตูโดยก้าวเล็กๆ แต่กลับไม่ได้ออกไป และใช้มือปิดประตู เมื่อนึกถึงแม่ที่ยังคงนอนอยู่ที่โรงพยาบาลรอค่ารักษา ใบหน้าของแขไขก็ซีดเซียว เธอบีบมือแน่นและหมุนตัวกลับเดินไปข้างกายชายคนนั้น วิณเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขากำลังนั่งแต่เธอกำลังยืน แต่บรรยากาศรอบๆไม่ว่าใครก็จะรู้สึกตัวเล็กลงเมื่ออยู่ต่อหน้าเขาในเวลานี้ ช่วงเวลาที่เงียบสงบในห้องสวีท ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกและกระจายไอร้อนพร้อมกับคนที่น่าหลงใหล “เธอ...” วิณยังไม่ทันจะพูดจบ ทันใดนั้นหญิงสาวที่กำลังยืนตรงหน้าเขาก็นั่งลงบนตักเขาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เขาเงียบ จ้องมองพร้อมกับขยับเข้าไปใกล้ และพูดเสียงด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่ฟังแล้วดูอันตราย “ออกไป” เมื่อถึงขนาดนี้แล้ว แขไขตัดสินใจอย่างรวดเร็ว เธอยกมือขึ้นและปลดกระดุมเสื้อพร้อมกับพูดว่า “ฉันสะอาดแล้ว คุณวางใจได้” ในคำพูดที่ตรงไปตรงมาแฝงความหยาบคายไว้ ใช่แล้ว หยาบคาย ในตอนนั้นก็ทำให้วิณเปลี่ยนสีหน้าในทันที เขาได้รับการศึกษามาเป็นเวลาหลายปีล้วนเป็นเรื่องของระเบียบวินัย เพียงได้ยินคำพูดเช่นนั้นก็ทำให้เขาขุ่นเคืองได้ แขไขสังเกตเห็นว่าเขาขมวดคิ้ว ดูแล้วเขาไม่เพียงสถานะที่จะสูงส่ง แต่ยังมีอารมณ์จิตใจที่สูงส่งอีกด้วย ไม่ง่ายเลยที่ผู้หญิงธรรมดาจะจัดการได้ และไม่ว่าท่าทีของเขาจะเป็นอย่างไร ครั้งนี้เธอต้องทำให้ผู้ชายคนนี้พอใจให้ได้ แม้ว่าเธอไม่ต้องการก็ตาม เมื่อคิดได้เช่นนี้ แขไขก็จะทำให้ให้ถึงที่สุดเธอขยับไปด้านหน้าและจูบริมฝีปากบาง จังหวะการเต้นของหัวใจเธอเต้นเร็วมาก เธออายและประหม่าและเธอไม่มีประสบการณ์ใดๆเลย วิณอาจถูกความเป็นเด็กเอาแต่ใจดึงดูด ทันใดนั้น ฝ่ามือใหญ่ของเขาก็วางลงบนแผ่นหลังของเธออย่างอ่อนโยน แขไขตกใจ และถอยออกมาและตัวเธอสั่น ความรุนแรงที่ไม่อาจต้านทานทำให้เธอรู้สึกกลัวจริงๆ เดิมที วิณ ต้องการทำให้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักกลัวตายคนนี้ตกใจ แต่เมื่อได้เข้าใกล้จริงๆแล้วกลับมีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้.......คุ้นเคย เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังสั่นเทา ริมฝีปากสัมผัสได้ถึงรสเค็มเล็กน้อยและเข้าใจเหตุผลทันทีเขาจึงปล่อยเธอและพูดด้วยเสียงแหบห้าว “เรียนรู้หน่อย แม้แต่จูบก็ทำไม่ได้ เสียอารมณ์!” แขไขตกใจอย่างเห็นได้ชัด ดวงตากลมโตจ้องมองเขาอย่างพร่ามัวและมีร่องรอยของน้ำตาอยู่ที่มุมหางตาของเธอ ราวกับกวางตัวเล็กๆที่กำลังตื่นตระหนก ท่าทางที่น่าสงสารและอ่อนแอเช่นนี้เมื่อเห็นก็รู้สึกสงสาร วิณก็ทำอะไรไม่ถูก เขาเป็นคนใจแข็ง ทันใดนั้นปลายนิ้วที่หยาบกระด้างก็เอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้เธอพร้อมกับการข่มขู่และแดกดัน “เธอเข้ามาเองแล้วจะมาร้องไห้ทำไม?” พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นและดึงแขไขไปที่ประตู ขาเขายาวมากและเธอก็ก้าวตามไม่ทัน แขไขเกือบล้มอยู่หลายครั้ง ชายคนนี้ก็ไม่สนใจ เมื่อถึงประตูแล้วเขาก็เหวี่ยงเธอออกไปด้วยสีหน้าเย็นชาจากนั้นก็พูด “บอกคนที่ส่งเธอมาว่าฉันไม่ต้องการโสเภณี” “ปัง” เสียงประตูถูกปิดลง บานประตูนั้นก็เกือบโดนจมูกของเธอ สติปัญญาที่เหลืออยู่เพียงนิดเดียวของแขไขก็หมดลงด้วยคำพูดของเขา และอดไม่ได้ที่จะทุบประตู “คุณน่ะสิเป็นโสเภณี ถ้าไม่ได้ถูกบังคับ คุณคิดว่าฉันจะมาหาคุณหรือไง ไอบ้า ยโสอวดดี!” ด้านในประตู วิณกำลังฟังเสียงตะโกนของเธอ หลายปีที่ผ่านมาไม่เคยมีใครกล้าดุด่าเขาแบบนี้ เขาควรยกย่องความกล้าหาญของเธอหรือด่าเธอว่าโง่ดี? ชายคนนั้นยกมือขึ้นและลูบมุมปากของเขา แสงแดดที่ส่องเข้ามากระทบดวงตาเขาทำให้ผู้คนมองไม่เห็นว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ และเสียงข้างนอกประตูก็เงียบลงกะทันหัน และในเวลานั้น โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น ทันทีที่รับสายก็ได้ยินที่หนักแน่นเสียงของบุลกิต “กัปตันวิณ ข้อมูลที่คุณต้องการตอนนี้ได้ส่งไปให้แล้ว”