ตอนที่ 5 แล้วพบกันใหม่

ต๭นที่ 5 แล้วพบกันใหม่ ในอีกด้านหนึ่ง ภายในสำนักงานกองบินกู้ภัย พัตพงษ์หนึ่งในผู้นำชั้นนำก็ได้มารออยู่ครู่หนึ่งแล้ว วิณ ผลักประตูเข้ามา และได้ทำท่าเคารพ “กัปตันพัต！” พัตพงษ์ยืนขึ้นและทักทายเขาเป็นการส่วนตัว “ครั้งนี้คุณผ่านประเทศYเพื่อจัดการกับคดีลักพาตัว ได้ยินว่าจัดการได้ดี คุณทำได้ดีมาก และอีกสิ่งที่ไม่พูดไม่ได้ เกี่ยวกับที่ครั้งนี้คุณละเมิดวินัย...” เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็นิ่งไปชั่วครู่ แต่วิณเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าคำว่า ละเมิดวินัย ในความหมายเขาคือเรื่องในคืนนั้นที่เขาอยู่นอกเหนือการควบคุมในประเทศY ดวงตาของชายผู้นั้นดูหนักแน่น ใบหน้าของเขานั้นสง่างามมาก ทั้งสองมองหน้ากัน พัตพงษ์ถอนหายใจยาว “ถึงแม้การปฏิบัติการจะสำเร็จ แต่กองกู้ภัยก็มีกฎของกอง ในฐานะกัปตันคุณต้องเชื่อฟัง แม้ว่าคุณจะเป็นเหยื่อในเวลานั้น แต่สถานะของคุณคือกัปตัน.......” วิณเห็นว่าเขาลังเลที่จะพูดต่อ จึงบอกให้เขาพูดต่อ “พูดต่อเถอะครับ” พัตพงษ์กัดฟัน “ความหมายคือในช่วงนี้คุณจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมในภารกิจ ในเวลานั้นมีคนอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ เกรงว่าจะมีคนเอาไปเผยแพร่และจะมีผลกระทบต่อภาพลักษณ์เรา” ในประโยคนั้น แม้แต่ฝุ่นในอากาศก็ตกตะลึงและกระจายไปทั่วทิศทาง วิณขมวดคิ้วและตัวเขาก็เย็นลง ในช่วงเวลาแห่งความเงียบงัน เขากัดฟันกรอดๆ “ฉันเข้าใจว่า การละเมิดกฎคือเรื่องส่วนตัวของฉัน แต่มันไม่เกี่ยวกับกองบิน เพราะฉันจะไม่ทำให้ใครเสื่อมเสียชื่อเสียง ฉันลาออก” ดวงตาของพัตพงษ์เบิกกว้างอย่างไม่น่าเชื่อ รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นคนตรงไปตรงมา และรู้ว่าเขาเป็นคนมีระเบียบวินัยมาตลอด แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะออกไปอย่างง่ายดายเช่นนี้ “ใจเย็น ๆ ตอนนี้สิ่งที่คุณต้องการมากที่สุดคือการสงบสติอารมณ์!” “ฉันใจเย็นมาก” วิณมองดูเขาอย่างใจเย็น สงบมากจนเขามองไม่เห็นร่องรอยของความแปรปรวนทางอารมณ์ “ในฐานะกัปตันกองบิน ฉันไม่ได้ทำตามวินัย ไม่ว่าสถานการณ์และเหตุผลจะเป็นเช่นไรมันเป็นความผิดของฉัน” พัตพงษ์อยากจะเลื่อนตำแหน่งเขา แต่เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็ตกใจแต่ทำอะไรไม่ได้ “ไม่ต้องหุนหันพลันแล่น จริงๆแล้วเรื่องนี้เธอก็โดนพิจารณา การลงโทษเป็นการลงโทษชั่วคราวเท่านั้น คอยดูสถานการณ์หลังจากนี้ก่อนเถอะ...” สีหน้าของวิณไม่เปลี่ยนไป แต่มือเขาที่อยู่ใต้โต๊ะนั้นกำแน่นจนแดงไปหมด เขาถามตัวเองว่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมาไม่มีเรื่องราวใดทำให้เขารู้สึกเสียใจ แต่วันนี้กลับไม่ใช่เช่นนั้น ถ้าหากในเวลานั้นเขารู้ว่าสิ่งยุ่งเหยิงเหล่านี้จะเกิดขึ้นเขาจะไม่ไปด้วยตนเอง ตอนนี้สิ่งต่าง ๆ ได้มาถึงจุดนี้แล้ว แม้ว่าคนอื่นจะไม่พูดอะไร แต่ภายในใจเขาก็ไม่สามารถก้าวข้ามเส้นนี้ไปได้ แขไข เมื่อนึกถึงคำคำนี้ ดวงตาของเขาก็หรี่แคบลง เขาลุกขึ้นจากโซฟา “ทั้งหมดเอาตามที่คุณว่าก็แล้วกัน” ถึงแม้ว่าจะพูดเช่นนั้น แต่หากว่าเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ทำงานเขาก็อยากออกไปมากกว่าอยู่เฉยๆ พัตพงษ์ เข้าใจเขา ดังนั้นความรู้สึกของเขายิ่งอธิบายยากขึ้นไปอีก วิณเดินไปถึงประตู และหันกลับมา หันไปเผชิญหน้ากับเขาและยืนตัวตรง เท้าเหยียบพื้นดิน ยืนอยู่ตรงนั้นราวกับชีวิตที่ยืนยง เขาหลับตาลงและลืมตาอีกครั้ง แขนที่มั่นคงและทรงพลังของเขาถูกยกขึ้น และทำท่าเคารพเขาท่าที่เขาเคยทำมาเป็นประจำ เขาแสดงมารยาทต่อพัตพงษ์ และงานที่เขาเคยรักแต่เขาไม่เหมาะสมแล้วในเวลานี้ ............. หลังจากออกจากตระกูลพงศ์นิธิกุลแล้วแขไขก็มุ่งตรงไปยังโรงพยาบาล เตียงของแม่เธอก็เต็มไปด้วยสายระโยงรยางค์ บนใบหน้าของเธอมีหน้ากากออกซิเจน หมอบอกว่าช่วงนี้เธอมักจะรู้สึกแน่นหน้าอก แขไขมองเห็นว่านอกเหนือไปจากความทุกข์ก็มีเพียงความทุกข์เช่นเดิม เธอเอากระติกน้ำร้อนที่ปลายเตียงนอนไปกดน้ำร้อนที่ห้องโถง ล้างผลไม้และวางเพื่อให้ง่ายต่อการใส่ลงในหลอดอาหาร “ไข่หวาน？” กุลยา ลืมตาขึ้นและเห็นลูกสาวที่ยุ่งวุ่นวายอยู่ข้างกายเธอ เธอคาดไม่ถึง “เธอ เธอกลับมาแล้ว?” “แม่” แขไขนั่งลงข้างๆและดึงมือเธอมา มือนั้นโดนฉีดยาทุกวันจนตอนนี้เริ่มมีอาการบวม “ฉันกลับมาเพราะปิดภาคฤดูร้อน เลยมาหาแม่ ฉันมาปลุกมาแม่หรือเปล่า?” “เปล่าเลยเปล่าเลย กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาแล้วแม่ก็จะมองเห็นลูกด้วยสายตาของแม่แล้ว......” กุลยาพูดและตาของเธอก็เริ่มแดง ชีวิตที่เหลืออยู่ ตอนแรกเธอเชื่อว่าขจรจิตดูแลไข่หวาน แต่วันนี้เธอเข้าใจผิดไปอย่างมากที่ทำให้ในตอนนี้ที่ลูกสาวของเธอต้องทนทุกข์ทรมาน “แม่ แม่พูดอะไรน่ะ รอฉันเรียนจบก่อน พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันทุกวันเลย” กุลยา ค่อยๆหลับตาลงช้าๆ “แม่กลัวว่าจะรอให้ถึงวันนั้นไม่ไหว เธอต้องเข้มแข็ง แม่ที่อยู่ด้านบนจะได้สบายใจ” “แม่!” แขไขเน้นเสียงหนักแน่น ทั้งเจ็บและน้อยใจ “ฉันจะดูแลคุณอย่างดีแน่นอน จะผ่าตัดแล้ว คุณอย่าพูดแบบหมดหวังอย่างนั้น แม่ไม่อยู่แล้วฉันจะขยันไปทำไม!” “เหตุผลที่เธอยังคงอยู่มาจนถึงตอนนี้ก็คือการอยู่เพื่อกุลยา ถ้าวันหนึ่งแม่ของเธอจากไปแล้วเธอก็ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นอย่างไร” “ฉันเป็นเช่นนี้แล้วอยู่เปลืองเงินไปเปล่าๆ อีกอย่างค่าผ่าตัดก็แพงมาก ไปเอาเงินมาจากไหน?” แขไข อย่ามองไป ไม่เช่นนั้นจะไม่สามารถพูดได้แน่ๆ เธอจึงให้คำตอบที่แท้จริงไป “พ่อให้ เขาบอก...เขาคิดถึงความรู้สึกเก่า ๆ ไม่เกี่ยวกับคุณ” กุลยา ถอนหายใจอย่างช้าๆและส่ายหัว “ก่อเวรก่อกรรม...” แขไขใช้เวลามากกว่าครึ่งวันในโรงพยาบาล ตลอดเวลาที่เธออยู่ที่โรงพยาบาลเธอกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่จะถูกเปิดโปง แต่เมื่อเธอเลิกนึกถึงมันขจรจิตก็โทรเข้ามาและให้เธอกลับบ้านเพื่อทานอาหารเย็น เธอไม่สามารถที่จะหลบหนีได้เลย และเธอก็ไม่มีทางเลือก ทางเลือกของเธอคือกลับไปยังตระกูลดาวริศกุล แขไขยังคงคิดว่าคำโกหกของเขาต้องฟังไม่ขึ้นและเธอก็เดินไปด้านล่างพร้อมกับพี่เลี้ยง ยังไม่ทันจะคิดขจรจิตก็เห็นเธอเดินลงมาและเขาก็หัวเราะขึ้นทันที “มาเร็ว มานี่เร็ว มานั่งข้างพ่อ” แขไขตกตะลึง ปกติแล้วขจรจิตไม่เคยจะชวนเธอแบบนี้ แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยจะใจดีเช่นนี้มาก่อน เธอจึงนั่งลงอย่างเก้ๆกังๆ “พ่อ คุณเรียกฉัน?” “ไม่เสียแรงที่เป็นลูกสาวพ่อ ยกเรื่องนี้ให้เธอทำไม่ผิดหวังจริงๆ” ขจรจิตดึงมือเธอไว้ และยิ้มกว้างปากเกือบจะถึงหู แขไขตกใจเป็นอย่างมาก และดึงมือกลับมาอย่างรวดเร็ว แอบมองไปยัง ฉัตรพรที่นั่งอยู่ข้างๆ จากนั้นก็ทำหน้างงงวย เธอกลืนน้ำลาย “พ่อ คุณเรียกฉันมามีธุระอะไร?” “วันนี้เทวิณโทรหาฉันเป็นการส่วนตัวและบอกว่าอยากเจอเธอ ให้เธอเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้!” เมื่อขจรจิตนึกถึงเรื่องราวในวันนี้ที่วิณโทรมาจนกระทั่งตอนนี้เขายังไม่สามารถสงบสติได้เลย วิณโทรหาเขาและยังโทรมาแบบส่วนตัวอีก เขาละอยากจะประกาศให้ทุกคนรู้! แขไขตกใจมาก “วิณ?” “ใช่ ดูเหมือนว่าเขาจะชอบคุณมาก” ขจรจิตไม่ได้รู้สึกว่าการขายลูกสาวกินเป็นเรื่องที่ผิดปกติอะไร ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ แขไขขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรู้สึกไม่เข้าใจกับการกระทำของอีกฝ่าย คืนนั้นเขาอารมณ์เสียมากและเขาก็โยนเธอออกจากห้อง จะเป็นไปได้ไงที่เขาอยากจะเจอเธออีก? ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่างน้อยในตอนนี้ สายโทรศัพท์นั้นก็ได้ช่วยเธอและช่วยแม่ของเธอไว้ “ไอ อยู่ต่างประเทศมาหนึ่งปีก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว รู้วิธีที่จะขอ..........” “ฉัตรพร！” ขจรจิตขัดจังหวะเธออย่างไม่พอใจ “คุณควรพูดให้น้อยกว่านี้ เรื่องนี้ไข่หวานเป็นคนที่จัดการทั้งหมด” ฉัตรพรหายใจฟึดฟัด และเดินกลับขึ้นไปชั้นบน และตะโกนด่า “นังจิ้งจอก!” ขจรจิตมอบที่อยู่ให้แก่เธอ ดวงตามเต็มไปด้วยการคิดวางแผน “ไปครั้งนี้จะต้องทำให้เทวิณพึงพอใจอย่างแน่นอน พ่อเชื่อในตัวเธอ” แขไขมองที่อยู่และไม่ใช่โรงแรมอีกแล้ว ในวันรุ่งขึ้น ขจรจิตส่งคนขับรถให้มาส่งเธอที่ร้านอาหารฝรั่งเศสชั้นนำในเมือง J พนักงานต้อนรับเปิดประตูรถให้เธอ แขไขก็รีบก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว “คุณวิณได้จองโต๊ะไว้แล้ว ฉันจะพาคุณไป” ผู้จัดการร้านอาหารออกมาทักทายเธอด้วยตัวเอง และพาเธอไปที่ห้องส่วนตัว ในห้องส่วนตัวตกแต่งอย่างหรูหรา วิณกำลังนั่งอยู่และเขาก็แต่งตัวอย่างเป็นทางการ แขไขเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย เมื่อเขาจ้องมองมา ดวงตาสีพีชคู่นั้นมีพลังอำนาจที่สามารถหลอกลวงได้มากที่สุด เธอหรี่ดวงตาของเธอเล็กน้อยและรู้สึกบรรยากาศไม่ค่อยดีที่จะพูดออกไป “เจอกันอีกแล้ว คุณเทวิณ”