ตอนที่ 6 แต่งงานกับฉันไม่มีใครกล้าข่มขู่คุณ

ต๭นที่ 6 แต่งงานกับฉันไม่มีใครกล้าข่มขู่คุณ ชายคนนั้นเหลือบมองมาที่เธอ และหยักหน้าเพื่อส่งสัญญาณให้เธอ “นั่งสิ” แขไขนั่งในตำแหน่งตรงข้ามกับเขาและภายในใจเหมือนมีอะไรบางอย่าง ทั้งสองคนก็จ้องมองกันไปมา และเขาก็ยื่นเมนูให้เธอ “เลือกดูว่าชอบกินอะไร” “ฉันมาครั้งแรก ไม่รู้ว่า......” “อย่าให้ฉันพูดเป็นครั้งที่สอง” ชายคนนั้นกำลังดูเอกสารในมือของเขาและขัดจังหวะเธอโดยไม่เงยหน้าขึ้นมองเธอ “…….” แขไขเงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากรับเมนูมาแล้ว ก็ไม่มีอารมณ์ที่จะเลือกอาหารจึงหยิบเลือกอาหารชุดมา หลังจากสั่งเสร็จเธอก็ส่งให้พนักงาน “เอาอันนี้ ขอบคุณ” “ได้ครับ รอสักครู่” หลังจากพนักงานออกไป บรรยากาศในห้องก็เงียบลงอีกครั้ง มีเพียงเสียงพลิกหน้าของกระดาษ เมื่อแขไขเห็นว่าเขาไม่ได้อยากจะพูด จึงรวบรวมความกล้าและถามเขา “คุณเทวิณ วันนี้เรียกฉันมามีธุระอะไร?” เธอเรียกด้วยความเคารพ แต่วิณที่ได้ยินกลับรู้สึกอึดอัดใจ แล้วคืนนั้นที่เธอแยกเขี้ยวยิงฟันใส่เขาล่ะ? สันนิษฐานว่าเธอถูกพ่อแม่ที่ขัดสนของเธอขัดเกลา วิณคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และรู้สึกดูถูกเหยียดหยาม เขาเก็บเอกสารในมือของเขาและหยิบกาแฟขึ้นมาแล้วจิบ “ถ้าฉันไม่มาเจอคุณวันนี้ คาดว่าคุณแขไขจะพบเจอปัญหาใหญ่” แขไขกำมือที่วางอยู่บนตักไว้แน่น “คุณค้นประวัติฉัน?” “ฉันค้นประวัติเธอ มันเป็นเรื่องปกติ” โดยไม่คาดคิด เขาก็ยอมรับอย่างเปิดเผย แขไขหัวเราะเบาๆ “คุณเทวิณเกรงว่าจะเป็นการช่วยเหลือที่จอมปลอม” “ถ้าฉันช่วยเหลือจอมปลอม แล้วเธอจะว่าอย่างไร?” ชายคนนั้นเน้นน้ำเสียงหนักแน่น และบรรยากาศกดดันก็เริ่มมากขึ้น “ฉันไม่สามารถทำอะไรได้ แต่ในฐานะกัปตันกองบิน คำพูดและการกระทำทั้งหมดหมายถึง ...” “เรื่องส่วนตัวของฉันแสดงถึงตำแหน่งฉันในฐานะคนธรรมดาเท่านั้น” เขาขัดจังหวะและมองไปที่คนตรงข้ามด้วยท่าทางที่คลุมเครือ “ยิ่งไปกว่านั้น คำขอของคุณแขไข ก็ทำให้ฉันเป็นอิสระแล้ว” แขไขนิ่ง ยังไม่ทันที่จะแปลความหมายของคำพูดเขา เขาก็พูดอีกครั้ง “คุณแขไข ทำให้ฉันขุ่นเคือง ไม่ใช่ตัวเลือกที่ฉลาดเลย” สายตาของวิณก้มมองใบหน้าเล็กๆที่ดื้อรั้น เขาเอามือข้างหนึ่งวางลงบนโต๊ะและใช้นิ้วชี้วางลงบนโต๊ะช้าๆ แขไขนิ่งเงียบ ไม่ว่าเธอจะพูดออกมาดีแค่ไหนเธอก็ยังต้องทำให้เขาพอใจอยู่ดี ถ้าเพียงเขาให้อภัย เธอก็จะมีทางออก เธอหายใจเข้าลึก ๆ และพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ตั้งไหนแต่ไรมาฉันไม่เคยอยากให้ทำคุณเทวิณขุ่นเคืองเลย” ชายคนนั้นหยุดที่ปลายนิ้วของเขาและโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย “แต่เธอก็ไม่ได้เอาใจฉัน” แขไขไม่มีคำพูด ไม่ว่าเธอจะพูดยังไง ชายคนนั้นก็ตอบโต้เธอกลับมาอย่างนับไม่ถ้วน เธอกลั้นหายใจอยู่ครู่หนึ่งและพูด “ขอโทษด้วย ฉันไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับความชอบของคุณเทวิณมากนัก ยิ่งเรื่องการเอาใจไม่ต้องพูดถึงเลย” วิณไม่ได้สนใจการกระทำที่ปากอย่างใจอย่างของเธอ ดวงตาที่ลึกซึ้งจ้องมองเธอ “แล้วถ้าฉันให้โอกาสเธอ จะว่าไง?” แขไขขมวดคิ้วและสัญชาตญาณบอกเธอว่าไม่ใช่เรื่องที่ดี วิณส่งมอบเอกสารที่เขาเพิ่งดูให้กับเธอ “ดูซะ” ไม่กี่วินาทีต่อมา ภายในห้องก็มีเสียงหญิงสาวตะโกนร้องอุทาน “การแต่งงานข้อตกลงก่อนแต่งงาน!” เมื่อเทียบกับการตกใจของเธอ วิณสงบนิ่งมาก การแทรกซึมของนัยน์ตาเปรียบเสมือนการซ่อนตัวในสระน้ำ “แต่งงานกับฉัน แล้วในเมืองJจะไม่มีใครกล้าทำร้ายเธอ ฉันจะให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ” แขไขเผชิญหน้ากับดวงตาที่มีเสน่ห์คู่นี้ นัยน์ตาของเขาดูเหมือนจะเป็นกระแสน้ำวนซึ่งดูดเธอเข้าไปทีละนิดและยากที่จะถอนตัว มีคลื่นขนาดใหญ่อยู่ในใจของเธอ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ชายในชุดสูทได้ออกไป ในห้องส่วนตัวมีเพียงเธอและวิณ แขไขมองดูเอกสารบนโต๊ะด้วยความรู้สึกสับสน ทันใดนั้นก็มีเงาบนหัวของเธอ เขายืนอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็ก้มลง เอามือข้างหนึ่งวางลงบนโต๊ะและอีกข้างวางลงบนเก้าอี้ ด้านหลัง ราวกับว่าได้โอบล้อมเธอไว้ “แต่งงานกับฉัน มันคุ้มค่าสำหรับเธอนะ” เสียงของเขาต่ำและหวานเหมือนสายของเชลโล่ที่เอาชนะใจเธอ หลังของแขไขแนบชอดเก้าอี้ พวกเขาพบเจอกันเพียงสามครั้ง และตอนนี้เขาขอให้เธอแต่งงาน นี่มัน...น่ากลัวเกินไป! ความรู้สึกของแขไขในตอนนี้ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยความตกใจอีกต่อไป นี่มันเหมือนหนังสยองขวัญ! เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่หล่อเหลาและน่าหลงใหลของชายคนนั้นและคิดจะพูดว่า “คุณกำลังล้อเล่นเหรอ” เมื่อจ้องมองเขาคำพูดก็ติดอยู่ในลำคอ การแสดงออกของเขาจริงจังมากจนเธอมองไม่เห็นถึงการล้อเล่นเลย เขาจริงจัง และคิดจะแต่งงานกับเธอจริงๆ การรับการยอมรับนี้ทำให้ใจของแขไขตื่นตระหนกมากขึ้น ในสถานการณ์ปัจจุบันของเธอทางที่ดี ที่จะหาผู้สนับสนุนที่มีอำนาจมากกว่าตระกูลดาวริศกุล ในอีกด้านหนึ่งก็คือสามารถกำจัดภัยคุกคามจากขจรจิตและฉัตรพรได้ และในอีกด้านก็สามารถรับประกันความเจ็บป่วยของแม่ได้อีกด้วย วิณมีผู้หนุนหลังอยู่ก็คือวีรสกุลกรุ๊ปจำกัด เขาต้องการที่จะช่วยตัวเอง ตระกูลดาวริศกุลไม่ใช่คู่ต่อสู้ แต่.... นอกจากการไปเจอที่โรงแรม เธอก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับชายตรงหน้าเลย แบบนี้จะสามารถแต่งงานกับเขาได้จริงเหรอ? “คุณเทวิณ คุณมีเงื่อนไขที่สูงมาก อยากจะแต่งงานกับคนดีๆหรือเปล่า ฉันเป็นนักเรียนธรรมดา คุณพูดถูก ฉันเลือกคุณน่ะไม่ใช่เรื่องที่แย่เลย แล้วคุณล่ะ? คุณเลือกฉันมีจะมีแต่เสียกับเสียนะ” “เหอะ” วิณหัวเราะออกมา เหมือนกับว่าไม่คิดว่าเธอจะถามเช่นนี้ ดวงตาเรียวยาวส่องประกาย และจ้องมองไปยังใบหน้าที่ละเอียดอ่อนและสวยงาม “ฉันต้องการเพียงตัวตนของภรรยา เธอไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีที่สุด แต่อย่างน้อยฉันก็คุ้นเคยกับร่างกายของเธอ” เมื่อได้ยินคำพูดที่หยาบคาย ไม่ง่ายเลยที่แขไขจะยิ้มออกมา “คุณเทวิณคำพูดคุณเมื่อกี้ฉันไม่เข้าใจ” วิณกลับยิ้มมุมปาก ริมฝีปากบางของเขาก็ขยับเข้าใกล้ใบหูเธอ และพ่นลมหายใจรดต้นคอเธอ “ประเทศY เครื่องบิน” เขาพูดเพียงไม่กี่คำและประสบความสำเร็จที่ทำให้หัวใจของแขไขหยุดเต้น ตกใจและเป็นใบ้ เหลือเชื่อ ... ไม่น่าเชื่อ ... อารมณ์ทุกชนิดเหมือนทะเลที่ท่วมท้นและทำให้เธอจมน้ำตาย ภาพในคืนนั้นฉายภาพในความคิด แขไขสั่นไปทั้งร่างกาย และมองดวงตาที่ลึกล้ำคู่นั้นอีกครั้งและเหมือนตกอยู่ในกระแสน้ำวน เธอลุกขึ้นยืน และน้ำเสียงสั่นเทา “คือคุณ?!” “ฉันเอง” ดวงตาสีดำเปล่งประกายราวกับน้ำกำลังจ้องมองท่าทีที่ไม่เข้าใจของเธอ เมื่อท่าทีโต้ตอบของเธอเปรียบเทียบเขาชายคนนั้นเขาดูสงบมาก แขไขตกใจและอ้าปากกว้าง “เป็นไปได้ไง....” “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้” วิณตอบรับคำพูดของเธอ เมื่อยืนอยู่ตรงหน้าเธอก็เหมือนกำแพงที่กดดัน “โลกนี้ไม่อาจคาดเดาได้” คืนนั้น ได้ให้ประสบการณ์ที่ไม่รู้ลืมแก่แขไข มันเป็นช่วงเวลาที่แย่ที่สุดในรอบ 22 ปีของเธอ และเธอก็ไม่อยากจะรื้อฟื้นมันขึ้นมาแม้แต่วินาทีเดียว การแต่งงานกับเขาคือการแต่งงานกับฝันร้าย เธอทำไม่ได้ “ฉันไม่สามารถแต่งงานกับคุณได้” น้ำเสียงสั่นเทาของผู้หญิงนั้นเย็นชาผิดปกติ คำตอบดังกล่าววิณไม่แปลกใจและเขาพยักหน้า “เธอไม่ต้องรีบปฏิเสธฉัน คิดถึงแม่ของเธอที่อยู่ที่โรงพยาบาลไว้” เขาทำความเข้าใจรายละเอียดประวัติของเธอมาแล้ว และสามารถควบคุมเธอได้อย่างง่ายดาย เปลวไฟที่เผาไหม้ในใจของแขไขกำลังก่อตัวขึ้น “คุณขู่ฉัน” “ฉันเปล่า” เขาดูเหมือนจะได้ยินเรื่องตลก เขาก้าวไปด้านหน้าพร้อมกับบรรยากาศที่ดูน่าเกรงขาม และใช้มือข้างหนึ่งยกคางของเธอให้เงยขึ้น “เธอต้องตกลงแน่นอน”