ตอนที่ 7 ร้องไห้ต่อหน้าเขา

ต๭นที่ 7 ร้องไห้ต่อหน้าเขา แขไข เพียงแค่สบประมาทคำพูดของเขาเธอไม่มีข้อแก้ตัวและเธอก็ไม่เห็นด้วย ในเวลาที่หยุดนิ่ง พนักงานก็ได้เคาะประตูและนำอาหารเข้ามาเสิร์ฟ ชายคนนั้นก็ปล่อยเธอและกลับไปนั่งที่ของเขา แขไขรู้สึกว่าเวลาที่ชายคนนั้นผ่านไปนั้นช้ามาก เธอไม่ต้องการเห็นใบหน้าของวิณ ทุกครั้งที่เธอเห็นภาพความประทับใจในคืนนั้นก็ยิ่งลึกซึ้งและเพิ่มมากยิ่งขึ้น การทานอาหารที่ไม่ง่ายเลย เธอต้องการที่จะออกไปในตอนนี้ วิณไม่หยุดแค่นั้น อย่างไรก็ตามพระเจ้าก็ไม่ให้สมดั่งปรารถนา และเมื่อเธอกำลังจะจากไปเธอได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาล “คุณแขไข คุณรีบมาเถอะ กุลยาแม่ของคุณของคุณแย่ลงอย่างกระทันหันและตอนนี้เธอเข้าห้องฉุกเฉินแล้ว....” ประโยคที่หยิ่งยโสทั้งหมดของแขไขก็พังทลาย เมื่อวางสาย เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วหันไปมองชายผู้นั้นที่นั่งอยู่ “คุณเทวิณ” วิณเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่กำลังจะไปแต่กลับมา และมุมปากเขายิ้มอย่างมีประกาย “ไม่ใช่ว่าอยากจะออกไป...” “รบกวนคุณให้พาฉันไปที่โรงพยาบาลได้ไหม” แขไขรีบขัดคำพูดของเขา สติของเธอได้หายไปหมดแล้ว “เกิดเรื่องกับแม่ของฉันแล้ว” วิณยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็นและมองผู้หญิงจากโต๊ะของเขา ทำไมเปราะบางขนาดนี้แต่กลับเด็ดเดี่ยวมาก .................... ครึ่งชั่วโมงต่อมา แขไขก็ถึงหน้าห้องผ่าตัด ไฟสีแดงที่อยู่ตรงผนังก็สว่างขึ้น เจ้าหน้าที่แพทย์เข้าและออกเป็นครั้งคราว หัวใจของเธอก็เต้นระรัว ทุกอย่างรอบตัวเธอเงียบ เธอยืนพิงกำแพงกังวลและทำอะไรไม่ถูก ทุกนาทีและวินาทีที่รอคอยคือการทรมานที่โหดร้ายที่สุดสำหรับเธอ แขไขเติบโตมาในตระกูลดาวริศกุลเป็นเวลาสิบปี เธอได้เห็นใบหน้าที่น่าเกลียดและความสิ้นหวังมากมายนับไม่ถ้วน เธอไม่เชื่อในโชคชะตาและชะตาลิขิต แต่เธออดไม่ได้ที่จะอธิษฐานในใจ อวยพรขอให้แม่ปลอดภัย วิณมองไปที่เด็กผู้หญิงที่อยู่ในภาวะกระสับกระส่ายและใบหน้าของเธอซีดเซียว ความกลัวและความสับสนที่ล้นออกมาจากร่างกายของเธอเขาสัมผัสได้ และเขารู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ได้ เขาจับกระเป๋ากางเกงเพื่อที่จะหาบุหรี่ แต่เก็บมันไว้หลังจากเห็นป้ายห้ามสูบบุหรี่ตรงทางเดิน ดวงตาสีเข้มมองออกไป และหยุดมองเธอ สี่สิบนาทีต่อมา หมอภูกิตพลางเดินเข้ามาและถอดหน้ากาก “คุณแขไข แม่ของเธอพ้นขีดอันตรายแล้ว เธอมาที่ออฟฟิศของฉัน ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย” ในที่สุดแขไขก็เย็นลง เธอพยักหน้า และกำลังจะเดินตามหมอภูกิต ทันใดนั้นก็นึกถึงชายที่อยู่ข้างเธอ เธอหยุดและกระซิบกับเขาว่า “คุณอยู่รอฉันที่นี่นะ” วิณเหลือบมองมาที่เธอและโบกมือและไม่ได้พูดอะไร แขไขได้เดินตามแพทย์เข้ามาในห้องทำงาน และเธอก็ไม่ได้สงบลงจากความหวาดกลัวเสียทั้งหมด “นั่งเถอะ” หมอภูกิตชี้ไปที่เก้าอี้ตรงข้าม เพิ่งจะ40ปีแต่ผมของเขาเริ่มจะขาวแล้ว “สถานการณ์ของคุณแม่ไม่ได้จะดีนัก เราได้พูดคุยเกี่ยวกับแผนและการดำเนินการ เราจะต้องดำเนินการโดยเร็วที่สุด คุณเตรียมตัวไว้หรือยัง?” หมอภูกิตเห็นว่าเธอเป็นเพียงเด็กสาว และเธอก็ไม่ได้พูดออกมาตรงๆ ในใจของแขไขเข้าใจ “จะรับการผ่าตัดในตอนนี้ไหม?” “ใช่ ยิ่งเร็วยิ่งดี มันยากที่จะพูดว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต” หมอภูกิตมองไปที่เด็กที่เพิ่งอายุยี่สิบปีและถอนหายใจ “ฉันรู้ว่าคุณมีเงื่อนไขที่ยากลำบาก แต่อาการป่วยไม่สามารถรอได้ เธอเข้าใจเหตุผลนี้” แขไขกัดริมฝีปาก เธอวางมือทั้งสองข้างไว้ตรงหน้าตัก เมื่อนึกถึงอาการป่วยของแม่ และค่าใช้จ่ายในการผ่าตัด เธอก็รู้สึกท้อแท้ “หมอภูกิต ฉันขอเวลาอีกสองสามวัน” หมอภูกิตพยักหน้า “เร็วที่สุด” หลังจากออกจากห้องทำงาน แขไขก็รู้สึกลังเลแต่ก็ยังโทรหาฉัตรพร “ป้าพร หมอเพิ่งโทรมาและบอกว่าสถานการณ์ของแม่ฉันไม่ดีและเธอจะต้องผ่าตัดในอีกสองวัน” ในเวลานั้นฉัตรพร กำลังทำสปาในร้านเสริมสวย และเธอก็พูดโดยไม่เดือดเนื้อร้อนใจว่า “แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน” “เรื่องค่าผ่าคัด.......” “ค่าผ่าตัด? เธอยังจะกล้ามาขอค่าผ่าตัดในตอนนี้อีกเหรอ? ทำอะไรก็ไม่สำเร็จเลยสักอย่าง” เมื่อได้ยินเช่นนั้น แขไขก็เหมือนโดนมีดกรีดกลางใจ และน้ำเสียงก็เบาลง “เราคุยกันไว้แล้วนี่ แค่เพียงฉันไปเจอวิณ คุณก็จะจ่ายค่ารักษาให้” “ใช่ เธอก็ไปเจอแล้ว แล้วยังไงต่อ? ฉันต้องเห็นเงินที่คืนมาถึงจะโอเค” ฉัตรพรใช้ลูกเล่น และเธอใช้เธอในทีละขั้นทีละตอน แขไขทั้งร้อนใจทั้งโมโห “ป้าพร ฉันขอร้อง แค่เพียงคุณช่วยแม่ของฉัน ฉันให้คุณได้ทุกอย่าง....” “เธอให้ฉันได้ทุกอย่างแล้วมันจะเป็นเงินให้ฉันไหม? ด้วยความพยายามนี้เธอลองคิดหาวิธีเอาใจวิณแล้วให้เขาช่วยบริษัทอันยาของเราให้ใหญ่ขึ้นสิ” ฉัตรพรเหมือนกับคิดว่าเธอยัง ฉลาด ไม่พอ และถอนหายใจ “พอได้แล้ว รอให้เรื่องราวมีการพัฒนาก่อนแล้วฉันจะให้ค่าผ่าตัดแก่เธออย่างแน่นอน เงินนี้ไม่ได้มากมายเลยสำหรับตระกูลดาวริศกุล ทั้งหมดขึ้นอยู่กับสิ่งที่เธอทำได้” ใช่แล้ว เงินนี้ไม่ได้มากมายอะไรเลย แต่พวกเขากลับไม่ให้เธอ! แขไขเกลียดมาก! ในปีนั้นขจรจิตโกหกแม่ของเธอบอกว่าตัวเองไม่เคยแต่งงาน จากนั้นแม่เธอก็รู้ขจรจิตมีครอบครัวอยู่แล้ว ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความผิดของแม่เธอ แต่เมื่อพูดออกไปกลับโดนตราหน้าว่าเป็น เมียน้อย และ ลูกนอกสมรส เธอไม่ได้คาดหวังให้ขจรจิตจดจำความรู้สึกเก่า ๆ แต่เรื่องราวในวันนี้เธอกลับต้องมาร้องขอแม่เลี้ยงของเธออย่างน่าเศร้าใจ “ป้าพร แม่ของฉันรอไม่ได้แล้ว อาการของเธอทรุดลง” เมื่อพูดถึงตรงนี้ เสียงของแขไขก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ฉัตรพรพูดเบาๆว่า “อย่างไรก็ตามฉันเองก็รอมานานแล้วและก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ และในทุกๆวันฉันเองก็ร้องไห้ โชคร้ายจริงๆ” “ฉัน....” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ สายก็ถูกตัดไป แขไข มองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไม่สามารถหยุดไหลได้เลย น้ำตาของเธอค่อยๆไหลลงมา เธอยืนอยู่บนทางเดินที่มีคนผ่านมาและผ่านไป เธอใช้มือปิดปากไว้เพราะกลัวเสียงร้องไห้จะดังออกมา โลกนี้ต้องการให้เธอพบอุปสรรคที่เป็นเรื่องราวที่ไม่เป็นธรรมเช่นนั้นเหรอ? ชีวิตของเธอกุลยาเป็นคนที่เป็นคนซื่อสัตย์มาทั้งชีวิต ทำไมผู้หญิงที่ร้ายกาจอย่างฉัตรพรถึงสุขสบาย? ภาพตรงหน้าของเธอพร่ามัวด้วยน้ำตา เธอพิงผนังและก้มตัวลงไป ไหล่ของเธอสั่นเล็กน้อยเพราะเธอร้องไห้และสะอื้นอย่างเงียบๆแต่มันหนักหน่วงมาก ราวกับว่าโลกนี้ทอดทิ้งเธอ เมื่อวิณเดินมาก็เห็นภาพนี้เข้า ลูกบอลลูกเล็กๆกำลังก้มตัวอยู่ที่นั่น ผมของเธอคลุมหน้าเธอไว้ ถึงจะมันเป็นมุมมองด้านหลังแต่กลับทำให้คนรู้สึกทนไม่ไหว ชายคนนั้นกัดริมฝีปากและเดินเข้าไป รองเท้าหนังรุ่นสั่งทำก็หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เมื่อหยุดนิ่ง น้ำตาหยดหนึ่งตกลงมาและน้ำตาก็ได้กระจายตัว “ลุกขึ้น” เสียงที่เยือกเย็นและทุ้มต่ำดังขึ้นเหนือศีรษะเธอ แขไขนิ่งไปชั่วครู่และเธอก็ไม่ได้ขยับ “ฉันให้เธอลุกขึ้น” “ทุกคนรังแกฉัน...” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต่อเนื่องกัน ทุกครั้งที่พูดเธอก็มีอาการเจ็บที่ลำคอ “ฉันทำอะไรผิด ทุกคนล้วนรังแกฉัน...” คำกล่าวหาที่คร่ำครวญของเธอแต่ละคำเผยให้เห็นความโศกเศร้านับไม่ถ้วน วิณมองดูร่างเล็กๆที่ไม่ยอมลุกขึ้นและความอดทนก็หมดลง ฝ่ามือใหญ่ก็โน้มลงไปตรงหน้าเธอ