ตอนที่ 15 จูบอุทิศตัว

ต๭นที่ 15 จูบอุทิศตัว ปิติกรเม้มปากปิดประตูคืนดังเดิม ดวงตาหลังแว่นตาไร้กรอบหรี่ลง “พ่อครับ ไข่หวานอยู่ที่ไหนกันแน่?” ขจรจิตเห็นท่าทางซักไซ้เอาคำตอบอย่างจริงจังของเขา หลังจากรู้ว่าปิติกรมีความรู้สึกกับแขไข เขาก็ไม่กล้าพูดเท่าไหร่นัก เมื่อเดินไปด้านหน้าเขาสามก้าวจึงเปิดปากพูดว่า “หลังจากน้องสาวแกกลับมา ฉันกับแม่แกก็จัดคู่แต่งงานไว้ให้คนหนึ่ง เดิมอยากจะมาเจอหน้ากันก่อนสักหน่อย นึกไม่ถึงว่าสองคนนั้นเขาชอบพอกันถึงขั้นไปจดทะเบียนสมรสกันแล้ว” “อะไรนะ?” ปิติกรมองขจรจิตที่เตี้ยกว่าตัวเองหนึ่งช่วงศีรษะอย่างไม่อยากเชื่อ “พ่อครับ น้องเพิ่งยี่สิบเองนะครับ!” “ก็ใช่น่ะสิ ฉันก็คิดว่าอายุยังน้อยไปหน่อย แต่เรื่องทะเบียนสมรสนั่นฉันกับแม่แกก็เพิ่งมารู้เอาตอนหลังเหมือนกัน” ขจรจิตแก้ต่างให้ตัวเองอย่างหมดจด แต่ไม่พยายามเลี่ยงไม่บอกว่าเขาได้ใช้กุลยามาบีบบังคับเธอ ปิติกรย่อมไม่เชื่อคำพูดของ เพียงฝ่ายเดียว หลายปีที่ผ่านมาเขากระทำต่อแขไขอย่างไร เขาล้วนเห็นอยู่ตำตา แต่อย่างไรก็เป็นบิดา เขาโกรธทว่าก็ไม่กล้าเอ่ยอะไร เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องที่แตะเส้นที่ต่ำที่สุดของปิติกร ดังนั้นเขาจึงข่มไม่อยู่ ก้นลึกในดวงตาของ ฉายวาบด้วยประกายไฟ แต่เพียงวินาทีถัดมาเขาก็กดมันลงไป “พ่อครับ การที่พ่อทำแบบนี้เป็นการผลักไข่หวานให้เข้าไปอยู่ในกองเพลิงนะครับ” “จะเป็นไปได้ยังไง อีกฝ่ายคุณสมบัติดีครบทุกอย่าง ฉันกับแม่ของแกก็เห็นแล้ว...เฮ้ย กร แกจะไปไหน?” ยังพูดไม่ทันจบ ปิติกรก็ก้าวเดินเร็วลงไปที่ชั้นล่าง เขาไม่หันหน้ากลับมา ทิ้งไว้เพียงวาจาสี่คำที่เย็นชา “ไปบริษัท” คนมาแล้วก็ไป รวมเวลาไม่เกินยี่สิบนาที ขณิฐายังไม่ทันได้พูดกับปิติกรสักคำ ความรู้สึกโดนเมินนั้นทำให้เธอไม่สบายใจ “แม่คะ แม่ดูพี่ชายสิคะ ในใจเขามีแค่แขไขเป็นน้องสาวคนเดียวละมั้ง!” ฉัตรพรดึงมือขณิฐา ในใจก็รู้สึกอึดอัดเช่นกัน ทว่าก็ไม่กล้าว่าปิติกรออกมาอย่างเปิดเผย “เอาล่ะ เขาไม่สนลูก แต่ก็ยังมีพ่อกับแม่” “แต่พวกเขาก็ถือตัวเกินไป แม่คะ แม่ต้องไม่ยอมลงพวกเขาถึงจะถูก ไม่อย่างนั้นพวกเราก็จะกลายเป็นลูกพลับนิ่มจริงๆ” ฉัตรพรมองไปยังประตูที่ เดินออกไปอย่างโกรธแค้น “วางใจเถอะ แม่จะต้องระบายความทุกข์ให้ลูกแน่!” ..... แขไขไม่มีมือถือแล้วก็เท่ากับตัดขาดจากโลกภายนอก ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงฝั่งพี่ชาย ถ้าเกิดทางโรงพยาบาลมีเรื่องติดต่อมาก็คงหาเธอไม่เจอ พริบตาเดียวก็พลบค่ำ แขไขกำลังนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงปิดประตูจากด้านนอก ต่อมาก็เป็นเสียงเดินของผู้ชายคนนั้นกำลังลงไปชั้นล่าง เขาจะไปข้างนอก? แขไขไถตัวออกจากเตียงเหมือนปลาไหล ไม่ได้ ถ้าเขาออกไปข้างนอกล่ะก็ เธอหัวเดียวกระเทียบลีบสิ เธอรีบก้าวลงจากเตียง สวมสลีปเปอร์เรียบร้อย เพิ่งเดินไปถึงหน้าบันไดก็เห็นเทวิณกำลังเปลี่ยนรองเท้าตรงตู้เก็บ แขไขก้าวยาวๆทีเดียวสองก้าวไปที่หน้าประตู ยืนห่างจากเขาประมาณสองก้าว เปลี่ยนบุคลิก ส่งยิ้มหวาน “คุณวิณ” ผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนรองเท้าโดยไม่เงยหน้า ไม่แม้แต่หันมามองราวกับไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น แขไขรู้ว่าคนคนนั้นกำลังโกรธ ก็เลยเจตนาไม่ไว้หน้าเธอ เธอหายใจเข้าลึก เพิ่มความดังของเสียง “คุณวิณคะ ได้ยินที่ดิฉันพูดมั้ยคะ?” “ไม่ได้ยิน” เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายคนนั้นดังมา ทว่าสร้างความหงุดหงิดให้เธอ “ไม่ได้ยินคุณยังตอบได้อีกนะ” ประโยคเดียว แต่ก็ทำให้ผู้ชายคนนั้นเงียบเสียงได้อีกครั้ง แขไขหงุดหงิดจนกัดฟัน อยากจะตบตัวเองสักสองฉาด พอเห็นว่าเขาใกล้จะเปลี่ยนรองเท้าเสร็จแล้วก็ลากเท้าเดินเอื่อยไปด้านหน้าอีกสองก้าว “คุณวิณ ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณ” จากหางตา เขาเห็นสลีปเปอร์สีขาวขนนุ่มที่เด็กสาวสวม เผยนิ้วเท้ากลมมนขาวสะอาดทั้งห้า เทวิณยืดตัวยืนขึ้นสมองเธอในที่สุด“นี่ต่างหากคือระยะห่างเวลาคนเขาคุยกัน ทีนี้รู้หรือยัง?” แขไขกลอกตาไปมาในใจ ทว่าบนใบหน้าทำเออออไปด้วย “อืม ๆ รู้แล้วค่ะ” “พูดเถอะ มีอะไร” “ก็คือว่า...” เธอรู้สึกลำบากใจที่จะพูด “ฉันขอยืมคุณสักหน่อยได้มั้ยคะ?” เทวิณมองดูท่าทางน่าสงสารของเธอ เลิกคิ้วขึ้น “เอาไปทำอะไร” “ก็วันนี้คุณโยนมือถือฉันทิ้งไม่ใช่เหรอคะ ฉันอยากซื้อเครื่องใหม่ แต่เงินฉันไม่พอ...” เธอเอ่ยเสียงเบา เบาเสียยิ่งกว่าเสียงยุงเสียอีก เทวิณวนนึกถึงการกระทำอันผลีผลามของตัวเองเมื่อเที่ยง พอกลับมาเขาก็เริ่มทำงาน ถ้าไม่เอ่ยขึ้นมาเขาก็คงลืมไปแล้ว นึกขึ้นมาได้เขาก็อดเสียดสีเธอไปสองประโยคไม่ได้ “ทำไม กลัวว่าพี่ชายของคุณจะเป็นห่วงก็เลยต้องรีบซื้อเครื่องใหม่งั้นเหรอ?” แขไขขบฟัน ผู้ชายใจแคบ เธอคิดยังไงก็เป็นเขาผิดชัดๆ เทวิณเห็นเธอไม่เอ่ยอะไรก็ยืดมือไปยันตู้ที่อยู่ด้านข้าง “ไม่ยอมรับ?” “ฉันเปล่า...” ก็แปลกละ “ผมเห็นว่าคุณก็ยังไม่ยอมรับอยู่ดีนั่นแหล่ะ” เทวิณดึงลิ้นชักออก หยิบกุญแจรถที่อยู่ด้านใน หมุนกายทำท่าจะเดินจากไป “ถ้าหัวรั้นขนาดนี้ก็ซื้อเอง” “เฮ้ย!” แขไขตกใจรับคว้ามือของผู้ชายคนนั้นไว้ คาดไม่ถึงว่าวินาทีต่อมากลับพลิกไปอยู่ในอ้อมกอดของอีกฝ่ายได้ ระยะห่างของทั้งสองกลายเป็นใกล้ชิดกันไปในชั่วพริบตา เธอเงยหน้ามองใบหน้าที่ทั้งหล่อเหลาทั้งคุกคามนั่น กระพริบตาปริบๆ สีแดงเริ่มลามทั่วใบหูเล็ก “คุณ คุณวิณ...” “อยากได้โทรศัพท์มั้ย?” ลมหายใจของเขาพัดผ่านใบหน้าเธอจนไรผมเส้นบางสะบัดไหว แขไขกลืนน้ำลาย พยักหน้า “อยากได้ค่ะ” เสียงของเด็กสาวเดิมก็หวานใสอยู่แล้ว มาตอนนี้เพิ่มความเขินอายเข้าไปในนั้นอีก ยิ่งใบหน้าน่ารักยามที่เอื้อนเอ่ยคำว่า ‘อยากได้’ สองคำนั้น ต่อให้เทวิณเป็นสุภาพชนที่ไม่เคยคิดเรื่องเหลวไหลในหัวก็อดหวั่นใจไม่ได้ แขไขเห็นลูกกระเดือกของผู้ชายคนนั้นขยับ ต่อมาก็ได้ยินเสียงแห้งสากที่ข้างหู “งั้นคุณก็พิสูจน์ให้ผมดู” พิสูจน์ให้ดู? เธอหยุดคิดครู่หนึ่งก็เข้าใจทันที หรือว่าเขาอยากให้เธอเอาใจเขางั้นเหรอนี่? แต่ว่าตอนนี้... แขไขกวาดตามองหนึ่งรอบ ของในห้องนี้เป็นของเขาทั้งหมด แล้วจะเอาอะไรไปพิสูจน์ได้ล่ะ เทวิณเงียบเสียงลง เห็นสีหน้าอมทุกข์ของเด็กสาวในอ้อมกอดทั้งท่าทางสับสนอย่างที่ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี เพิ่งบอกให้เธอพิสูจน์ให้ดู อยู่ ๆ ก็กดคางลงสัมผัสกับความอ่อนนุ่ม ความอบอุ่น ความอ่อนเยาว์ อาการสั่นไหวที่แต้มกลิ่นหอม หลังจากเสียง ‘จุ๊บ’ ดังมาจากกลีบปากสีชมพูนั่น ก็ขยับหนีออกอย่างรวดเร็ว เทวิณลูบคาง ตรงนั้นยังหลงเหลือรอยความชื้นของเธอ เดิมแค่ต้องการให้เธอพิสูจน์ว่าจะไม่พัวพันกับปิติกรอีก กลับคิดไปไม่ถึงว่าเธอจะใจกล้าทำแบบนี้ อาจเพราะบางทีนี่เกินกว่าที่คิดไว้ไกลไปหน่อย ดวงตาของเขาจึงเผยความรู้สึกที่แท้จริงออกมาหลายส่วน แขไขเห็นความตกใจในนั้นก็เบ้ปาก ความจริงเขาก็หมายความให้เธอทำอย่างนี้ไม่ใช่หรือไงกัน จะมาแสร้งตกใจทำไม ชิ คนแก่เจ้าแผนการ แต่ว่า... สีแดงกระจายบนใบหน้าของสาวน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเป็นฝ่ายจูบผู้ชาย แม้ว่าตอนที่ทั้งสองอยู่ประเทศY จะเคยเกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้นมาแล้ว แต่การกระทำเล็กๆนี้ก็ยังทำให้อัตราการเต้นหัวใจเธอดีดตัวไปที่180 อยู่ดี แขไขรู้สึกว่าเธอควรรีบจากไปได้แล้ว ไม่อย่างนั้นคงได้กำเดาไหลอีกแน่ ดังนั้น เทวิณจึงเห็นสาวน้อยหลุดมาจากกอดของตัวเอง เดินถอยหลังตึงๆไปสองก้าวใหญ่ๆ ใบหน้าระเรื่อสีแดงนั้นหันมาทางเขา “อย่าลืมซื้อมือถือให้ฉันด้วยนะคะ ฉันจะคืนคุณแน่นอนค่ะ”