ตอนที่3 เขาเป็นใคร

เ๡ื่อเดินออกมา จันเงยหน้าขึ้นถาม’’นี่!...’’ปอนด์เอามือปิดปากเธอไว้ล้วบอกกับเธอ’’ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว แกช่วยฉันหน่อยนะ’’เขาพูดขอร้องเธอ เธอไม่ยอม ยกมือขึ้นเอามือเขาออกจากปากเธอ’’ไม่เอา!ฉันไม่ช่วยแกแล้ว แกรู้มั้ยว่าฉันเจออะไรบาง ทุกครั้งที่ช่วยแกออกจากยัยนั้น คะแนนที่ฉันควรจะได้ ยัยนั้นก็แย่งไป ฉันดีทางไหนยัยนั้นก็จะทำตัวให้ดีกว่า ฉันไม่อยากเจอแบบนั้นแล้ว!’’เธอพูดออกมาด้วยความโกรธ ทำให้เขารู้ว่าเธออึดอัดแค่ไหน แต่เขายังสงสัยกับสิ่งที่เธอทำเมื่อกี้อยู่ เลยถามเธอออกมา’’แล้วเมื่อกี้แกช่วยฉันทำไม?’’เขาถามด้วยท่าทีสงสัย เธอตอบตามความจริงโดยไม่ปิดบัง’’ฉันแก้แค้นมันไง ต่อจากนี้ใครแรงมาฉันแรงกลับ ไม่ไหวหน้าทั้งนั้นแล่ะ! ฉันยอมมามากพอแล้ว แต่...’’ เธอหันกลับไปข้างหลังด้วยความกังวล เป็นอย่างที่เธอคิด คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอกำลังมองมาที่เธออย่างแกร่งกลัว เธอพูดต่อ’’แต่พวกแกไม่ต้องกลัวฉันนะ ฉันอยากเป็นเพื่อนกับพวกแกนะ ฉันไม่ทำอะไรหรอ ฉันจะร้ายแค่กับพวกนั้นคนอื่นฉันไม่ร้ายหรอก’’เธอยิ้มแบบเกร็งๆ พวกเขาไม่ได้ตอบอะไร แต่แสดงออกทางตา สาสตาของพวกเขาครายกังวลได้ระดับหนึ่ง สักพักหนึ่งก็มีคน ประมาณสองสามคนเดินมาทางเธอ เขาทักทายเธอคนเดียว’’เฮ!เธอชื่อจันใช่มั้ย’’ จันยืนงงไม่รู้ว่าคนที่ทักคือใคร เธอเลยถามออกไปอย่างสุภาพที่สุด(สำหรับเธอ)’’เออ...ขอโทษนะค่ะคุณหมายถึงฉันหรือค่ะ? เราเคยรู้จักกันด้วยหรือค่ะ ฉันคิดว่าฉันไม่เคยพบคุณมาก่อนนะค่ะ’’ เขาคนนั้นตอบกลับมาอย่างกวนๆ’’คุณยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลย เพราะฉะนั้นผมจะไม่ตอบคำถามของคุณ’’เขาตอบและยิ้มอย่างกวนตีน แพรวไม่ชอบเขาเลยกระซิปบอกจัน’’แก!ไม่ต้องไปตอบมันหรอก ฉันไม่ค่อยชอบหน้ามันเท่าไหร่ ดูหน้าดิกวนตีนเหลือเกิน!’’เธอต้องขะเย็ง เพราะด้วยความสูง167ของจัน เธอเตี้ยกว่าหล่อน จันได้ยินแต่ไม่ได้ทำตามคำแนะนำของแพรว’’ใช่!นายมีปัญหาอะไรกับพวกเราหรอ’’เธอถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและใช่สายตาเย็นชามองไปที่เขาเช่นกัน แล้วเอ่ยถามต่อ’’แล้วนายล่ะ!ชื่อไร’’เธอกอดอกไรซึ่งความเกรงใจ จันนึกในใจ’กูยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่!แล้วมึงก็เสือกเข้ามากวนตีนกูอีก!’เธอโมโหเรื่องปอนด์อยู่แล้ว เธออุสาพูดดีด้วยแล้วยังพูดจาไม่ดีอีก เธอจะไม่ทน แต่ถึงเธอจะโกรธ โมโหแค่ไหน เธอก็ไม่ได้แสดงสีหน้าแววตาออกมาให้ใครรู้ว่าเธอคิดอะไร เขาเห็นดังนั้นรีบใช่น้ำเสียงที่อ่อนลง และพูดแนะนำตัว’’ผมชื่อกานต์ ผมอยู่ห้องเดียวกับคุณไง แต่นั่งอยู่แถวที่สี่คุณไม่สังเกตเห็นผมหรอ’’ ได้ยินดังนั้นจะว่าไปเธอก็ไม่ค่อยสนใจคนในห้องเท่าไหร่ เธอหรี่ตามองเขา แล้วพูดขึ้น’’ขอโทษด้วย พอดีฉันไม่ค่อยจำเพื่อนใหม่น่ะ ส่วนนายชื่อกานต์ใช่มั้ย ได้ฉันจะพายายามจำไว้ ไปล่ะ’’เธอไม่อยากอยู่นานเดียว เธอไม่ได้เขาตั้งแต่เห็นหน้าแล้ว แต่กานต์ไม่ยอมให้เธอไป เขา(จับมือ)เธอไว้ พรางพูด’’เดียวสิ!อยู่ทำความรู้จักกันก่อนสิ’’เขาพูดด้วยน้ำเสียงกวนตีน และยังไม่ปล่อยมือจากเธอ จันนึกในใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา’ขนาดปอนด์เป็นเพื่อนกับเขาปีแรกยังไม่ให้เขาจับมือเลย แล้วมันผู้นี้มีสิทธิ์อะไรมิทราบ ถือสิทธิ์อะไรมาจับมือฉัน’เธอโกรธและไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ถึงยังไงมันยังไม่เกินขีดจำกัดของเธอ จันมองไปที่มือของเธอที่ถูกเขาจับอยู่และพูด’’ปล่อย!’’เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา กานต์ยอมปล่อยมือเธอ จันเห็นดังนั้น เธอไม่พูดอะไร เดินจากไป เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างหลังก็เดินตามไป กานต์พูดแบบไม่มียางอาย’’กูชอบว่ะ!เสียดายมาแฟนแล้ว กูจะค่อยดูว่าพวกมันจะคบกันได้สักกี่น้ำ’’ เห็นได้ชัดว่าเขาก็เข้าใจผิดเช่นเดียวกัน แต่ในระหว่างที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่ จัสมินได้แอบฟังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงนั้น เธอรู้ว่ากานต์ชอบจัน เธอคิดจะทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด