ตอนที่ 123 หนุ่มร้ายขั้นสูญพันธ์

ตอนที่ 123 หนุ่มร้ายขั้นสูญพันธ์ พันผ้าจุนหนูไว้ จากหน้าอกถึงเข่า ผ้าขนหนูของเธอยาว ทำให้เธอชอบเช็คผมไปด้วยแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำด้วย เตียงใหญ่ในห้องนั้น ปุริมที่เปลี่ยนชุดนอนแล้วกำลังพิงหัวที่หมอนแล้วดูข่าววันนี้ เธอเดินไปที่ตู้เตรียมตัวจะเปลี่ยนชุดนอน เขาก็สวมชุดนอนแล้ว อย่างน้อยเธอก็ต้องเปลี่ยนสิ แบบนี้แล้วจะได้ปลอดภัยมากขึ้น คืนนี้เธอไม่อยากถูกเขากินจนกลิ้งอีก เมื่อนึกถึงฝีมือเขาแล้วเธอก็รู้ตัวเองไม่ใช่คู่แข่งเขา ไม่รู้จริงๆเขาเคยมีผู้หญิงมากี่คนแล้ว เมื่อคิดถึงสิ่งที่ทุกครั้ง เธอจะรู้สึกไม่สบายตัวทั้งคน “ห้ามขยับ”พึ่งเดินได้ก้าวเดียว ชายหนุ่มที่เตียงพลางเรียกขึ้นมาต่ำๆ “หื้ม?” “แช๊ก”เสียงถ่ายรูปดังขึ้นมา เขากำลังถ่ายรูป “ปุริม ห้ามถ่ายนะ”ไม่สวยแน่นอน เพียงแค่พันผ้าเช๊คตัวไว้ ผมที่เปียกอยู่ยังหยดลงที่พื้นเลย เธอยากที่จะจินตนาการเหลือเกิน “เสร็จละ แค่ภาพเดียว สวยมากเลยนะ”เขาวางกล้องลงแล้ว กำลังก้มหน้าดูรูปนั้นของเธออยู่ เมื่อเอาชุดแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ให้เธอเปลี่ยนชุดนอนตรงหน้าเขาเธอไม่มีความกล้านั้นหรอก ยังดีที่เขาไม่พูดอะไร ไม่ได้ห้ามเธอเข้าไปห้องน้ำ เมื่อเปลี่ยนออกมา ชายหนุ่มยังดูทีวีอยู่ เธอเดินมาไปหัวเตียงแล้วนั่งลง “คุณนอนพรมเถอะนะ” “ไม่แล้วครับ ไม่ต้องกังวล คืนนี้ผมไม่แตะต้องคุณแน่นอน” เขาที่พูดได้อย่างจริงจังนัก แต่เธอมองหัวเขาแล้วยังคงตื่นเต้น “เอากล้องมาให้ฉัน คุณลงไป” “ให้”เขายื่นกล้องมาให้เธอ แต่ไม่มีท่าทีจะลงไป ยื่นมือไปรับ ในรูปนั้นเป็นเธอเมื่อกี๊ที่พันผ้าเช๊คตัวไว้ นั่นเป็นมุมข้างๆ ถ้าไม่รู้ว่าเป็นเธอ ก็ไม่สามารถดูออกได้ทันทีแน่นอน ในรูปนั้นราวว่าเธอโดนควันบังไว้ ทั้งตัวเต็มไปด้วยความลึกลับ ไม่มีความรู้สึกคิดไปทางอื่นเพราะเธอพันผ้าขนหนูไว้เลยแต่นิด นิ้วมือรีบกดขึ้นลง เธอคิดว่าในกล้องเขาต้องมีรูปคนอื่นแน่นอน บางทีอาจจะมีของผู้หญิงคนอื่น แต่ว่าตั้งแต่ภาพแรกจนจบไม่มีรูปหญิงอื่นเลยแต่ภาพเดียว แต่กลับเห็นสติ๊กเกอร์เล็กๆที่ติดไว้ที่กล้อง กลับเป็นนารา“ปุริม นี่เป็นกล้องใคร” “อ้อ ของนารา” “ทำไมไม่ใช้ของตัวเอง?”เพียงแค่ถามไปเฉยๆ พอเห็นรูปสติ๊กเกอร์นาราแล้วเธอมีความรู้สึกอย่างหนึ่งที่พูดไม่ออก ความรู้สึกที่แย่ “ของผมเสียแล้ว วันนี้นาราไปคุยงานที่ออฟฟิศผม เขาทำของผมพังเลยเอาตัวนี้ให้ผม” ราวว่าเป็นคำอธิบายที่สมเหตุสมผลนัก แต่ที่กล้องนั้นติดรูปนาราไว้นะ หรือว่าเขามองไม่เห็นเหรอ “เพ็ญนีติ์ รีบนอนเถอะ พรุ่งนี้ไปบริษัทกับผมด้วย”พูดจบ เขาพลางกดสวิตไฟที่พนัง จากนั้นก็นอนลงไป ทีวีก็ได้ปิดลงตามสวิต ทั้งห้องมืดลงทันที เพ็ญนีติ์นอนตะแคงข้างที่เตียงอีกฝั่ง ระยะทั้งสองคนราวว่าได้กั้นแม่น้ำไว้ เขาสุภาพบุรุษมากไม่ได้แตกต้องเธอเสียงหายใจดังขึ้นมา เขาหลับเร็วมาก แต่เธอกลับไม่มีความง่วงเลย นับแพะไปอย่างมึนๆ ทีนี้ถึงได้หลับไปอย่างไม่รู้ตัว ตอนเช้าตื่นมา เมื่อกินข้าวเช้าเสร็จ เด็กๆก็ขึ้นรถปุริมตามเธอไป คนขับรถส่งส้มและอ้อยไปโรงเรียนแล้ว แต่ว่าพาเธอและเขาไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางไปบริษัทปุริม เหมือนว่า...เป็น...เป็น... “ปุริม จะไปบริษัทคุณไม่ใช่เหรอค้า?”เมื่อคืนเขาบอกแบบนั้น เธอก็ไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอไปบริษัทเขาทำไม เมื่อมองชุดเธอจากหัวจรวดเท้าแล้ว ยังเป็นชุดที่เขาเลือกให้เธอ เยี่ยมเลย ทั้งตัวเต็มไปด้วยชุดสีชมพูดอย่างบ้าบี้ที่หวานน่ารักมาก และแล้วไม่ว่าผู้หญิงคนไหนเพียงแค่ใส่สีนี้แล้วจะสวยทันที “ไปสนามบินก่อน” เพ็ญนีติ์เสยหน้าม้าตามความเยชิน “รับคนเหรอ?” “ถึงแล้วคุณก็รู้เอง”การยิ้มที่แสนลึกลับ เขาได้หยุดแล้วไม่มีท่าทีจะพูดใบ้เลย รถแล่นมาที่สนามบินอย่างเร็ว นอกหน้าต่างเป็นคนและต้นไปไม้ที่แล่นผ่าน ปนเปี่ยมแล้วช่างธรรมชาตินัก ปุริมกดเปิดลำโพงในรถแล้วเปิดดนตรีที่สบายๆ และเพลงแรกนั้นกลับเป็นเพลงที่เธอเคยฟังเพลง， และคนร้องคือเหลี้ยงเหย่นหลิงราวว่าเขาจะชอบเพลงของเหลี้ยงเหย่นหลิงนัก ก็เหมือนดอกเยอบีร่าที่เขาชอบ นั่นเป็นเพราะหญิงคนหนึ่งชอบ เธอรู้สึกว่าถึงแม้ตัวเองอยากลืมเพ็ญภัทร์ที่เตยอยู่ในอดีตไป แต่ปุริมกลับทำให้เธอต้องรับรู้ถึงการอยู่ของเพ็ญภัทร์อย่างไม่ได้ตั้งใจ อดจะพูดไม่ได้ว่านี่เป็นความเศร้าของเธอเหมือนกัน เดิมทีที่อารมณ์ดีนั้นได้หายไปกับเพลงนี้แล้ว และไม่สนว่าเขายอมหรือเปล่า และไม่สนใจว่าแอร์ในรถยังเปิดอยู่ เพ็ญนีติ์เปิดหน้าต่างออก ให้ลงพุ่งพัดมาตรงหน้า ความเร็วแน่นที่เอาหน้าเจ็บนั้นจะได้ทำให้ความเจ็บในใจเธอค่อยๆหายไปได้ ปุริมหลับตาเคลิ้มกับดนตรี ไม่ได้รู้สึกถึงกริยาหญิงสาวข้างๆ ถ้าตอนนี้มีไวโอลีนในมือ เขาจะเล่นขึ้นมาตารมอารมณ์แน่นอน คนขับรถยิ่งไม่กล้าต่อต้านเพ็ญนีติ์ที่เปิดหน้าต่าง ตามแบบนี้ เขาฟังเพลงไป เธอก็รับลมไป ทั้งสองคนต่างมีความในใจตัวเองแล้วมาถึงสนามบิน ยังไงก็เดาไม่ออกว่าคนที่เขาพาเธอมาเจอคือใคร เมนิลาอยู่เมื่องT และไม่ได้เป็นมิตรดีกับเขา ไม่อาจใช่จิณณะและเพ็ญภัทร์ เมื่อนึกถึงนาราที่ไปออฟฟิศปุริมเมื่อวานนี้ หรือว่าปุริจะมารับนารา? แต่ว่ารับนาราไม่จำเป็นต้องพาเธอมาด้วยไหม? รถมาจอดที่ลานจอดรถทันที แต่กลับไม่ใช่จอดที่หน้าทางเข้าสนามบิน แต่เหมือนเป็นทางที่ขนส่ง เดินตามปุริมลงอย่างงง นอกรถนั้นได้มีพนักงานในสนามบินเดินมาแล้ว นำพาเขาเดินไปตรงหน้าอย่างไม่เร่งรีบ ตั้งแต่ริเริ่มก็ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น ช่างเป็นความรู้สึกที่ลึกลับเหลือเกิน นี่ก็ไม่เหมือนจะมารับคน แต่ว่า นี่มันอะไรกันแน่? เมื่อเดินเลี้ยวไปทีหนึ่ง ตรงหน้าพลางมีผ้าใหญ่เป็นสีที่คลุมไว้ ทำให้เธอไม่รู้ว่านั่นเป็นของอะไร แต่แน่ใจได้ว่านั่นเป็นของที่ไม่เล็กแน่นอน ปุริมส่ายมือ “เปิดออก” พนักงานคนนั้นใส่ถุงมือไว้“ซ่า”ทีหนึ่ง ผ้าแดงนั้นถูกดึงออกไป รถสองคันที่แสบตาอยู่ตรงหน้า คันหนึ่งเป็นรถสีดังรุ่นBMWใหม่ล่าสุด และอีกคันเป็นรุ่นminiสีแดงกุหลาบ ทั้งสวยงามเริดหรูนัก เมื่อรับกุญแจมาแล้ว ปุริมพลางเล่นกุญแจไปมา จากนั้นพลางเอาพวงหนึ่งยื่นให้เธอ “ให้คุณครับ สุขสันต์วันเกิดนะครับ” วันเกิด? ใช่แล้ว เมื่อคิดๆแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดเธอจริงด้วย เธอเองก็ลืมไปแล้ว เมื่อเห็นเขาที่ยืนกุญแจมาให้เธอ บอกความจริงเลยนะนั่นไม่เพียงแค่แสดงถึงกุญแจรถ แต่เป็นรถคันหนึ่ง เธอเข้าใจ ของขวัญนี้เป็นของขวัญวันเกิดยิ่งใหญ่ที่สุดที่ตั้งแต่เธอโตมา มองแล้วเธอก็ไม่กล้ารับมา เพียงเม้มปาก เธอพูดไม่ออกด้วยซ้ำ ยากที่จะมีคนจำวันเกิดเธอได้ ราวว่าไม่ได้จัดวันเกิดมาหลายปีแล้ว เมื่อก่อนตอนเรียนมหาลัยจำรูญเคยจัดวันเกิดให้เธอ จากนั้นมาก็ไม่มีจำวันเกิดเธอได้อีก ทุกวันของปีนั้นบางทีเธอเองก็ลืมไปเลย บางทีก็เพียงแค่ตื่นเช้าๆแล้วถอดไข่ดาวสองฟองกินไปก็ถือว่าผ่าวันเกิดไปแล้ว แต่ปีนี้เธอลืมไปแล้วจริงด้วย ชายหนุ่มจับมือเธอขึ้นมา แล้วเอากุญแจวางฝามือเธอ “สุขสันต์วันเกิดครับ” ทั้งๆที่กุญแจนั้นเย็น แต่เธอกลับรู้สึกว่าร้อน “ปุริม ฉัน ฉันขับรถไม่เป็น ฉันไม่เอา จริงๆ ขอบคุณนะ ฉันดีใจมาก” “งั้นพรุ่งนี้ก็เริ่มฝึกนะ ผมให้คนหาคนให้ แต่ต้องลำบากหน่อย” “ไม่ ฉันไม่เอารถเธอจริงๆ”กุญแจที่เหมือนร้อนมือมากโยนกลับไปให้เขา เธอหันวิ่งไปเลยทันที ที่แท้เขาพาเธอมาสนามบินเพราะมาเอารถ “เพ็ญนีติ์ คนดูไว้เยอะเลย คุณรับไว้ก่อน”เดินก้าวไปยาวๆตามเธอไป เขาพูดข้างหูเธอเบาๆ “รถนี้ไม่แพงเท่าไหร่ จริงๆแล้ว...”จริงๆแล้วเมื่อก่อนรถที่เขาส่งให้ผู้หญิงแพงกว่าคันนี้อีก เพียงแค่วันนั้นนรวรถามเขา เขามองรถMINIรุ่นของผู้หญิงรุ่นนั้นแล้วช่างสวยเหลือเกินเลยได้สั่งลงมา ตอนนี้เพ็ญนีติ์ถึงรู้ว่าคนรอบๆได้ลืมเธอไปแล้ว เดิมทีเธอยังคิดว่าตัวเองกับปุริมจะทะเลาะกันแล้ว เธอยิ้ม คนที่ไม่รู้ยังคงคิดว่าเธองอนเพราะรถเธอไม่ดี ให้ตายสิ ทำไมเธอถึงคิดไม่ถึง ตอนนี้เธอก็กลายเป็นบุคคลที่คนอื่นจับจ้องเพราะปุริมแล้ว ยื่นมือรับกุญแจมา มือเธอพลางควงแขนเขาขึ้นมา เต็มไปด้วยรอยยิ้มใบหน้าทั้งสองคนเมื่ออยู่ในสายตาคนอื่นแล้วก็คือได้คืนดีกันแล้ว เขานำพาเธอขึ้นรถ จากนั้นสอนเธอเปิดประตูรถ “ขึ้นไปนั่งดูสิครับ ดูประสิทธิภาพเป็นยังไง” “ปุริม คุณมาขับเถอะ ฉันไม่เป็นจริงๆ” ปุริมนั่งไปที่คนขับอย่างไม่เกรงใจ รถของผู้หญิงพอนั่งไปแล้วทำให้เขารู้สึกแปลกๆ เมื่อคัดเบลเสร็จ เขาก็รับบิลจากพนักงานคนนั้น แล้วเซ็นรับรถสองคันนี้ และรถอีกคันของเขาก็ให้คนขับรถขับกลับไปให้ และเขาเองพลางขับรถของเธอออกมาจากสนามบิน “ทุกอย่างเสร็จแล้ว ชื่อก็เป็นของคุณแล้ว ถ้าคุณไม่เอาก็เป็นของคุณแล้วเหมือนกัน” รถที่แสนหรูนัก เมื่อขับออกมาพลางดึงดุดให้คนต้องมอง “ไปบริษัทก่อน จากนั้นคุณค่อยบอกผมอยากไปที่ไหน” “วันนี้คุณไม่ทำงานเหรอ?” “วันนี้เป็นวันเกิดคุณ ฉะนั้นแล้วตามใจคุณ” อย่าใส่ใจเธอแบบนี้ได้ไหม จะเอาเธอนิสัยเสียได้นะ จะทำให้เธอรักเขามากจนคุมตัวไม่ได้เลยนะ ผู้ชายคนนี้ช่างร้ายมากเลยจริงๆ ถูกแล้ว ผู้ชายที่ร้ายแบบสูญพันธุ์เขาห้ามให้เธอรักเขา แต่กลับดูแลเอาใจเธอมากขนาดนี้ “ฉันอยากนอน”เมื่อนึกถึงห้องพักผ่อนของออฟฟิศเขาแล้ว เธอก็มีความคิดนี้ขึ้นมาทันที เมื่อวันเขาพึ่งทำงานได้วันหนึ่ง หรือว่าวันนี้เขาจะลางานอีกแล้ว?