ตอนที่ 126 คุณจะทำให้ฉันตกหลุมรักคุณ

ตอนที่ 126 คุณจะทำให้ฉันตกหลุมรักคุณ ปากกาของเขาเริ่มหยุดลงทีละน้อย เขาก้มหน้าเล็กน้อยพร้อมครุ่นคิดนิดหน่อย ดูเหมือนว่าเอกสารฉบับนี้จะเซ็นยาก เพียงไปวางกาแฟไว้ที่ทางซ้ายมือของเขา เธอก็กลับไปที่โซฟาข้างหนึ่งอย่างเงียบๆพร้อมถือถาดกาแฟ นั่งลงและชิมกาแฟที่เพิ่มน้ำผึ้ง รสชาติแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก ขาดรสชาติกาแฟดั้งเดิมไป แต่เธอก็ยังดื่มลงด้วยอารมณ์สดใส คนนั้นคือใครแน่ จิตใจเธออยู่ที่ข้อสงสัยนี้ไปหมด ออฟฟิศเงียบมาก เงียบราวกับได้ยินเสียงจิบกาแฟอย่างชัดเจน พริกดูวารสารภาพบนโต๊ะ แต่เธอไม่รู้เนื้อหาพูดอะไรแม้แต่น้อย ท้องเริ่มร้องขึ้นเรื่อยๆ นอนมากเกินไปในก่อน ในเวลาหลังเที่ยงนี้ เธอรู้สึกแค่หิวอย่างเดียว ผ้าม่านเนื้อโปร่งบางสีขาวนมเผยให้เห็นแสงแดดเล็กน้อย แต่ยังอุ่นไม่ถึงชายและหญิงในห้องแอร์นี้ ขณะใจยังลอยอยู่ โต๊ะนั้นได้เพิ่มเงาขึ้นอย่างกะทัน ทำให้เธอเงยหัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว ปุริมยื่นมือให้เธอ" ตอนนี้เอกสารเร่งด่วนเคลียร์ เสร็จหมดแล้ว ไปเถอะ ผู้เฒ่าอายุยืน มือวางไว้ในฝ่ามือหนาใหญ่ของเขา แต่ไม่นานก็รู้สึกชื้นขึ้น ไม่คิดว่าจะไม่เคยชินเช่นนี้ เดินออกจากออฟฟิศเคียงข้างกันอีกครั้ง คราวนี้เลขานุการหญิงไม่ได้เรียกปุริมให้หยุด สายตาเขาเหลือแต่ความอิจฉาเท่านั้น ที่ลานจอดรถ รถ BMW กับ รถvolkswagen beetle อยู่ใกล้ชิดกันราวกับว่าพวกมันกำลังอยู่ในช่วงพักเที่ยง "เพ็ญนีติ์ คุณต้องเรียนขับรถตั้งแต่วันพรุ่งนี้นะ อย่างนี้จะได้ขับรถของตนเองได้ในวันข้างหน้า" ยื่นมือไปลูบรถคันเล็ก ๆ สวย ๆ ของเธอ จริงๆแล้ว เธอก็เริ่มชอบรถคันนี้แล้ว สวยดี เปิดประตูให้เธอเอง รอให้เธอนั่งนิ่ง ๆ และคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอเรียบร้อยบริการทั้งหมดนี้ทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ลานจอดรถมองงงงันไป "คาชา" นั่นคือแสงแฟลช เพ็ญนีติ์กำลังจะโกรธ ปุริมก็เริ่มสตาร์ทรถอย่างไม่สนใจ อารมณ์ดูดีมาก แวะกดสวิตช์เครื่องเสียงบนรถด้วย เสียงเพลงของเดาหนางลอยเข้าหูทันที นี่คือเพลงเก่าเพลงหนึ่ง เสียงร้องแหบแห้งนั้นทำให้อารมณ์ก็ติดความเศร้าโศกด้วย ขณะที่ปุริมกำกังจะกดปุ่มเพื่อเปลี่ยนเพลง มือของเพ็ญนีติ์ก็ยื่นไปอยู่บนมือของเขา "อย่าเปลี่ยน ฉันชอบเพลงของเดาหนาง" ฤดูหิมะตกในเพลงนั้น แม้ว่ามันจะแตกต่างจากฤดูร้อนในตอนนี้อย่างสิ้นเชิง แต่โลกใบนั้นก็ได้เพิ่มความงามที่บริสุทธิ์ ปุริมไม่ได้พูดอะไร แต่ค่อยๆเอามือกลับมาและขับรถต่อไป เพลงถูกเล่นวนซ้ำจนรถหยุดวิ่ง เพลงหยุดกะทันหัน ทำให้จิตใจเพ็ญนีติ์ต้องรีบกลับมาเข้าสู่ชีวิตความจริง ถึงแล้ว แต่มันก็ไม่ใช่ร้านอาหารญี่ปุ่น แต่ก็ไม่ได้ต่างกันมากหรอก เขาเปลี่ยนเป็นร้านอาหารเกาหลี และทักทายเธอให้ออกจากรถ เขาพูดว่า: "ที่นี่ก็มีบะหมี่ขาย อากาศร้อนๆแบบนี้ กินบะหมี่เย็นๆเถอะ แก้ร้อน" เธอยิ้มและเก็บความรู้สึกเศร้าๆในเวลาฟังเพลงเมื่อกี้ "ขอบคุณนะ ปุริม" เธอชอบกินบะหมี่เย็นแบบเกาหลี รสชาติเปรี้ยวๆหวานๆอร่อยมมาก ถ้าเพิ่มไข่และกุนเชียงทอดสองสามชิ้นเข้าไปอีก จะอร่อยมากกว่านี้ “แค่บะหมี่ชามเดียวก็พอใจแล้วหรือ” รอยยิ้มของเธอทำให้เขาคิดฟุ้งซ่านชั่วขณะหนึ่ง บางทีอาจเป็นเพราะเพิ่งลงมาจากรถ กลิ่นของเพลงยังติดตัวเธออยู่ ทำให้เขานึกถึงเพ็ญภัทร์ขึ้น ไม่เห็นหน้าสองสามวันแล้ว เธอยังสบายดีไหม? สาวรับแขกพาเขาสองนเดินเข้าไปในห้องโถง เวลานี้เกินเวลากินข้าวเที่ยงนานแล้ว คนในร้านไม่ค่อยมีมเากท่าไหร่ บางทีจะมีเสียงกระซิบ แต่มันก็ไม่ถึงที่คนที่อยู่ห่างไกลจะได้ยิน "คุณคะ สองท่านใช่ไหมคะ" "ใช่" "งั้นเอาห้องVIPข้างในดีไหมคะ" อุปนิสัยประจำตัวของปุริมทำให้สาวรับแขกแนะนำเช่นนี้ ก่อนที่ปุริมจะบอกคำว่าได้ออก เพ็ญนีติ์ก็พูดว่า: "ปุริม นั่งที่ฝั่งนั้นที่ติดหน้าต่างดีไหม จริง ๆ แล้ว ข้างนอกก็เงียบดีเหมือนกัน" กินข้าวพลาง ชมทิวทัศน์นอกหน้าต่างพลาง จะรู้สึกสบายแค่ไหน? ทันใดนั้นเธอก็พบว่า เป็นผู้หญิงของเขามันก็ดีเช่นกัน อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องกังวลเรื่องการทำหากิน ไม่ต้องคอยเป็นห่วงค่าใช้จ่ายของแต่ละวัน ทำไมตัวเองไม่สามารถแข็งแกร่งเท่าเขาเลย และทำสิ่งที่ตนอยากทำโดยไม่ต้องพึ่งพาอาศัยได้ มันก็ดีแค่ไหน ปุริมพยักหน้า "วันนี้เป็นวันที่คุณตัดสิน" วันนี้วันเกิดของเธอ เป็นวันที่ตื่นตะลึงแท้ๆ พบฉับพลันว่า วันเกิดสามารถมัความสุขเช่นนี้ได้ หน้าต่างยาวที่ขอบตกถึงพื้น กระจกโปร่งใสลื่นนั้นมีหยดน้ำไหลลงมาเรื่อยๆ หยดน้ำนั้นแปรรูปเป็นสายน้ำเล็ก ๆ น้อย ๆ เหมือนกำลังเขียนนิทานง่ายๆของตนด้วยวิธีวาดภาพ มองดูอย่างเงียบ ๆ ลึกซึ้งมหาศจรรย์จริงๆ "คุณคะ ขอเชิญส่งอาหารค่ะ" เจ้าหน้าที่ยืนอยู่ที่โต๊ะด้วยความสุภาพและวางเมนูอาหารสองเล่มวางที่โต๊ะหน้าปุริมกับเพ็ญนีติ์ พร้อมได้เรียกคืนสายตาเพ็ญนีติ์ที่อยู่บนกระจกยาวที่ขอบตกถึงพื้นนั้น “น่าดูไหม?” ปุริมดูเหมือนไม่รีบสั่งอาหารและมองหน้าเธอด้วยความเป็นห่วง พูดอย่างยังไม่รู้สึกหิว เธอหยิบเมนูอาหารขึ้นมาแล้วพูดอย่างไม่ตั้งใจ: "แค่นั้นแหละ" ปุริมพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก็มุ่งความสนใจไปที่เมนูอาหาร เพ็ญนีติ์ทำท่าที่เรียนจากชาวเหนือในทีวีและนั่งไขว้ขาหมอบอยู่ที่ค่าง(คำว่าค่างนี้เป็นเตียงนอนสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ก่อด้วยอิฐของชาวจีนภาคเหนือ บนค่างนี้จะปูด้วยที่นอน ข้างล่างจะมีรูทะลุกับปล่องไฟ ในฤดูหนาวจะก่อไฟให้ไออุ่นไหลเข้าไปในช่อง) อยู่ภาคใต้ยังเจอค่างทางเหนือ มีความรู้สึกแปลก ๆ อย่างมาก แม้ว่าสิ่งนี้จะทำให้คนรู้สึกถึงอากาศหนาวๆที่เมื่องเกาหลี แต่ก็เป็นของตกแต่งเฉยๆ คนที่ไหนจะไปนั่งบนค่างแล้วยังตากแอร์ไปด้วย แต่ที่นี่ใช่ เพราะเป็นวันเกิดของเธอ เพราะเขาให้เธอสั่ง เพ็ญนีติ์จึงสั่งอาหารสองสามอย่างไม่เกรงใจ สุดท้ายเธอได้สั่งผักกาดขาวลวกเผ็ด บะหมี่เย็นขึ้นมาก่อน เห็นได้ชัดว่าน้ำซุปได้รับการปรับเป็นเวลานาน เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่ปุริม ปุริมทำท่าให้เธอ "คุณกินก่อน" หยิบช้อนขึ้นมาตักซุปบะหมี่เย็น ๆ เข้าไปในปาก รสชาติเปรี้ยวๆหวานๆจริง ๆ เป็นรสชาติที่เธอโปรดที่สุด "อร่อยมาก" เธอชื่นชมจากใจว่า แม้กระทั่งลืมครั้งสุดท้ายที่กินบะหมี่เย็นแล้ว จำไม่ได้จริงๆว่าเป็น วัน เดือน ปีไหนแล้วแน่ "สุขสันต์วันเกิด" หลังจากกินสองสามคำแล้ว ดอกกุหลาบสีฟ้าช่อหนึ่งก็ถูกส่งไปที่ใต้จมูกของเธอ สีฟ้าอ่อนดั้งเดิม สวยงามแบบรุบหรู่ราวกับหมอกบนฟ้า"ปุริม คุณจะทำให้ฉันตกหลงรักคุณ " “งั้นก็รักไปเถอะ” เขาหยิบตะเกียบขึ้นมา วางบนอาหารที่โต๊ะ สายตาอ่อนโยนมาก คนบางคนก็ถึงเวลาที่ต้องปล่อยไป นึกถึงลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนสองคน ทันใดนั้นปุริมก็รู้สึกว่ามีครอบครัว มีลูกสาวคู่หนึ่งนั้นควรนับเป็นจุดหมายปลายทางสุดท้ายของผู้ชาย ปุริมในเมื่อก่อน ผิดตั้งนานแล้ว นับมา มื้อนี้เป็นมื้อที่สามที่เขาและเธอออกไปกินข้าวกันสองต่อสอง เมื่อนึกถึงจุดนี้ มุมปากเขาเริ่มขดเป็นโค้ง และเกิดรอยยิ้มที่น่าหลงใหล ดูเหมือนว่าทุกครั้งอาหารที่เธอสั่งก็ขาดบะหมี่ไปไม่ได้ สองครั้งแรกเป็นบะหมี่น้ำใส เพียงครั้งนี้เป็นบะหมี่เย็นกับอาหารเกาหลี ปุริมตักปลาย่างใส่ในจานของเธอ "บะหมี่เป็นของเย็น อย่ากินมากเกินไปท้องจะเย็น เดี๋ยวไม่สบาย" เธอพ่นลิ้นออกมา เธอเป็นคนแปลกจริงๆ อาหารดีๆบนโต๊ะไม่กิน ชอบแต่บะหมี่เย็นนี้และผักกาดขาวลวกเผ็ด ไม่มีอาหารคาวเลย ดอกกุหลาบสีฟ้านั้นกำลังเบ่งบานอย่างเงียบ ๆ ในแจกันคอแคบด้านข้าง กำจายกลิ่นหอมออกมา ทำให้สองคนนี้อยู่ในบรรยากาศที่สง่างาม ปล่อยให้ร้านอาหารนี้ลอยในบรรยากาศโรแมนติก เธอเคยได้ยินมีคนแต่งงานก่อนแล้วค่อยฝึกรัก ใช่ แต่จริง ๆ แล้วระหว่างเธอกับเขา แค่ยังไม่ได้รับทะเบียนสมรส งั้นก็นับเป็นฝึกรักก็แล้วกัน แต่ว่าระหว่างเขาสองคนได้เพิ่มสาวน้อยสองคน กะดูว่าหลังจากกินอาหารเสร็จและหยุดพักไม่นานแล้ว ก็ต้องไปรับสาวน้อยสองคนนั้นแล้ว ความรู้สึกของน้ำที่ด้านข้างไหลลงที่กระจกในขณะที่กินข้าวดีจริงๆ เมื่อกินเสร็จ ปุริมก็โบกมือ แล้วก็มีบริกรเอาบัตรทองของเขาไปจ่ายเงิน ชายผู้นี้ไม่ว่าไปที่ไหนจะดึงดูดสายตาของสาวๆทั้งหลาย เมื่อกี้ขณะบริกรผู้หญิงคนนั้นรับบัตรทองจากมือเขา ทำท่าช้าๆเหมือนไม่อยากจากไป ผู้ชายที่หล่อเหลาและรวยๆ ผู้หญิงจะรักทุกคนมั้ง ถ้านับเช่นนี้ เธอควรมีความสุขแล้ว ในความเป็นจริงเธอเพียงเป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่งเท่านั้น ทันใดนั้นก็นึกถึงปัทมา ตามมาด้วยนภนต์ เมื่อเธอลุกขึ้นและออกไปกับเขาเธอก็ถามขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ "บัตรประชาชนของฉันเอาไปให้นภนต์หรือยัง" "เอาไปให้แล้ว เขาเอากลับมาคืนเมื่อเช้านี้" ได้ยินเธอพูดถึงนภนต์ ใบหน้าของปุริมทรุดลงและกลับมาเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว "เพ็ญนีติ์ บ้านตระกูลศาสตร์พงษ์คุณอย่าไปบ่อยครั้งในวันหลัง" เธองงและหยุดเดินขึ้น "ทำไมเหรอ หม่ามี๊ฉันยังอยู่ที่นั่น" "ถ้าคุณคิดถึงเธอ ก็นัดเวลาสถานที่ออกมาพบ สรุปแล้วก็คือ บ้านตระกูลศาสตร์พงษ์คุณอย่าไปบ่อยครั้งในวันหลัง" เธอไม่ได้พูดต่อ ก็ว่าเธอจะไม่เห็นด้วย ทำไมปุริมไม่ให้ไปถ้าเธอไม่ไป เธอเป็นคน ไม่ใช่ของสังกัดของเขา รถสตาร์ทแล้ว " เพ็ญนีติ์ ฉันหวังว่าคุณจะจำคำพูดของฉันได้ และตอนแรกฉันอยากจะพาคุณไปที่สนามน้ำพุดนตรี แต่ตอนนี้สายแล้ว เราไปรับเด็ก ๆ ที่โรงเรียนอนุบาลก่อนเถอะ" ดูนาฬิกาบนข้อมือ ถึงเวลาที่จะไปรับเด็กๆจริง แต่ก็เช้าไปหน่อย ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเด็กๆเลิกเรียน ประมาณจะเช้าไปครึ่งชั่วโมง "โอเค " มือและขาของเขาคล่องแคล่วมากในเวลาเขาขับรถ ไม่เห็นเจ็บตรงไหนเลยผู้ชายคนนี้ช่างเป็นคนที่แข็งแกร่ง เจ็บง่าย ก็หายเร็ว แต่รอยแผลเหล่านั้นยังไม่หายสิ้น อย่างน้อยก็ยังคงต้องอยู่ในร่างกายของเขาสักระยะหนึ่ง อย่างไรก็ตาม อย่างน้อยเธอก็ไม่จำเป็นต้องเช็ดตัวให้เขาอีก ผู้ชายคนนี้ชอบฉวยโอกาสมารังแกเธอเสมอ รถวิ่งไปวิ่งมาอยู่บบนถนน ไม่นานก็ถึงที่ใกล้โรงเรียนอนุบาลแล้ว ทั้งสองด้านของถนนเป็นต้นมะม่วงที่กระจายกลิ่นหอม เงาสูงใหญ่ของต้นไม้ถูกพันด้วยสีเหลืองและสีเขียว มะม่วงยังไม่สุกแขวนอยู่บนต้นไม้อย่างเงียบ ๆ มันเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามแห่งหนึ่ง ระเบียบที่นี่ดีมาก ไม่มีใครไปทำลายต้นมะม่วงเพื่อที่จะได้เก็บมะม่วงบนต้นไม้ ไม่นานก็มีเจอสนามหญ้าอยู่ข้างหน้า และรถปุริมก็หยุดจอดที่ริมถนน แอร์เย็นมาก ดังนั้นรถจึงไม่รู้สึกร้อนเลย สนามหญ้าสวยอย่างนี้ เธออยากจะลงไปนั่งสักพัก แต่มองกลับไปที่ปุริม เธอคิดว่าเขาจะไม่เห็นแน่นอน ผู้ฐานะสูงอย่างเขาจะยอมลดเกียรติไปนั่งบนสนามหญ้ากับเธอได้อย่างไร ?