ตอนที่129 ที่ไหนก็ไม่มี

ตอนที่129 ที่ไหนก็ไม่มี "เรื่องเป็นเช่นนี้ ฉันรอเด็ก ๆ อยู่นอกประตู แต่เด็กถึงตอนนี้ยังไม่ออกเลย" ขณะพูด เธอก็ข้ามครูวิ่งไปที่ประตูห้องเรียน ผลักประตู ห้องเรียนว่างเปล่านั้นไม่มีอ้อยกับส้มจริงๆ เพ็ญนีติ์ลนลานแล้วจริงๆ ที่หูมีแต่เสียงแหลมต่ำของปุริมในห้องทำงานเขา หันไปหาครู เธอพูดกับครูว่า "เด็กๆ หายไปแล้ว รีบช่วยหา" หลังจากพูดเสร็จ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและอยากโทรหาปุริมในเวลาเร็วที่สุด อ้อยกับส้มสามารถหายไปได้จริงๆ หากเด็กมีอะไร เธอก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังแล้วดังอีก หากไม่เร่งด่วน เสียงกริ่งนั้นเพราะมากจริงๆ แต่เพียงในขณะนี้เธอรีบร้อนมาก เวลาพบเรื่องเกี่ยวกับเด็ก ๆ เธอใกล้จะบ้าแล้ว สักครู่แล้ว เมื่อ เพ็ญนีติ์คิดว่าปุริมจะไม่รับแล้ว เขารับสายขึ้น "เพ็ญนีติ์ มีอะไร" เสียงของเขาผสมด้วยเสียงหอบเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังถือของหนักอยู่ทำให้เธอนึกภาพโดยไม่ได้ตั้งใจว่าเขากำลังอุ้มเพ็ญภัทร์อยู่ ควรพูดหรือไหม ถ้าไม่พูด ถ้าเด็กๆมีอะไร เธอจะเสียใจก็สายเกินไป แต่ถ้าพูดแล้ว เธอก็จะกวนเขาไปส่งเพ็ญภัทร์ที่โรงพยาบาล ไม่ใช่เหตุเขา แต่สงสาร เพ็ญภัทร์ แต่หลังจากการลังเลสักครู่หนึ่ง ใบหน้าเล็ก ๆ ของเด็ก ๆ ก็ลอยขึ้นที่หน้าเพ็ญนีติ์อย่างรวดเร็ว นั่นเป็นแก้วทองของเธอ ถ้าเป็นเธอมีอะไร เธอจะไม่เรียกปุริมมาแบบนี้ แต่อ้อยกับส้มเป็นลูกสาวของเขา เขาไม่ได้ดูแลพวกเขาตั้งแต่พวกเขายังเป็นเด็ก ตอนนี้เขารับพวกเขาแล้ว เขาไม่ช่วยใครควรช่วย? อย่างน้อยก็ต้องสองคนหาด้วยกัน เพิ่มคนก็เพิ่มพลัง เขายังสามารถส่งคนมาช่วยได้ แต่เธอเป็นคนเดียว เว้นแต่ไปหานภนต์ แต่เธอก็อาย ปุริมยอมรับลูก ๆ แล้ว และตอนนี้คนเมื่องดรัลก็เห็นว่าเธอเป็นภรรยาของปุริม ถ้าเธอไปหานภนต์อีกครั้ง มันไม่เหมาะจริง ๆ คิดไปคิดมาแล้วพูดว่า "ปุริม อ้อยและส้มหายไปแล้ว" “อะไรนะ คุณพูดอีกครั้ง?” ปุริมร้อนใจแล้ว เสียงของเขาก็แหบห้าว ลูกสาวของตนหายไป เขาเป็นห่วงจริงๆ "ปุริม อ้อยและส้มหายไปแล้ว" เธอต้องพูดอีกครั้ง "ฉันจะไปหาก่อน คุณส่งเพ็ญภัทร์ไปที่โรงพยาบาลแล้ว ก็กลับมาหาด้วยเถอะ" "ไม่ต้อง ฉันจะรีบถึง" เพียงหยุกสักพักปุริมก็ตอบทันที พอพูดเสร็จ เขาก็วางสายไป เหลือแต่เสียงกริ่งวางสายแสบหู จับโทรศัพท์มือถือในมือ เพ็ญนีติ์ก็เริ่มไปหาอ้อยกับส้มกับครู เดินผ่านถนนหลายสาย ห้องเรียนหลายก้อง โทรศัพท์ดังขึ้น "เพ็ญนีติ์ คุณอยู่ไหน?" "ฉันกำลังหาอ้อยกับส้มอยู่ ในทางเดินชั้นสาม" “โอเค ฉันจะหาที่ข้างนอกอีกรอบ” ปุริมพูดอย่างรีบๆ ไม่มี ที่ไหนก็ไม่มี เด็ก ๆ ในโรงเรียนอนุบาลออกจากโรงเรียนไปหมดแล้ว โรงเรียนอนุบาลที่กว้างใหญ่แต่ว่างเปล่านี้ แค่มีครูบางคนเดินผ่าน ไม่เห็นเด็กๆเลย เพ็ญนีติ์มีเหงื่อไหลลง ทั้งเพราะร้อนและอีกก็กลัว เธอรู้สึกว่าใจจะหาย โผล่มาเถอะ ถ้ายังไม่เจอเด็กๆ เธอจะไม่ไหวแล้ว ห้องเรียนหากันทั่วแล้ว แต่ก็ยังไม่พบเช่นกัน เดินลงบันได เพ็ญนีติ์มาถึงข้างนอก ไม่ไกลนั้น ปุริมก็หาไปอีกรอบแล้วกลับมา ไม่จำเป็นต้องพูดต้องถาม แค่ดูอารมณ์และพื้นที่ว่างรอบตัวของสองคน พวกเขาก็รู้ว่าเด็ก ๆ ยังหาไม่เจอ "ปุริม ฉันต้องทำอะไรดี?" ใจเธอแน่ใจแล้วว่าเด็กหายไปจริงๆ และสมองนั้นเต็มไปด้วยเสียงที่เขาพูดในออฟฟิศ ทำไมในวันเกิดของเธอจะเกิดเรื่องแบบนี้? ในขณะนี้ หัวใจของเธอเจ็บขนาด ปุริมเอื้อมมือไปตบหลังมือเธอเบา ๆ "อย่ากังวลมากไป ฉันโทรให้แน่ใจก่อน นรวรอาจจะให้คนขับรถมารับแล้วก็ได้" คำพูดของเขาทำให้เธอใจเต้นอีกครั้ง มองดูปุริมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เธอแทบรอไม่ไหว อยากจะเอาหูติดใส่โทรศัพท์มาก ดูเหมือนว่าโทรศัพท์ของเขามีคนรับสายแล้ว ปุริมหันกลับมาและเดินไปใต้ต้นไม้ที่มีร่มเงา เขาพูดอะไรบางอย่างด้วยเสียงต่ำๆ ต่ำจนถึงเพ็ญนีติ์ไม่สามารถตั้งสมาธิฟังต่อ เธอใจร้อน แทบจะวิ่งไปถามแล้ว แต่ปุริมวางโทรศัพท์ลงพอดี อารมณ์เขาเปลี่ยนไป เปลี่ยนเป็นแบบน่าเกรงกลัว เขายืนอยู่ใต้ต้นไม้ จ้องตามองเธอนานห้าวินาทีแล้วค่อยพูดว่า "เด็ก ๆ อยู่ระหว่างทางแล้ว" "โอ้ ... " เธอแปลกใจ ไม่เข้าใจว่ามันแปลว่าอะไร แต่เธอยังไม่ทันจะถาม ปุริมก็เดินก้าวใหญ่จากไป "เพ็ญนีติ์ ฉันไม่คิดว่าคุณเป็นผู้หญิงแบบนี้ " หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ยิ่งห่างจากเธอมากขึ้น เธอเป็นผู้หญิงแบบไหน? เธอไม่เข้าใจคำพูดของปุริม เหมือนเป็นการฟ้องร้องอย่างไม่มีสิ้นสุด "ปุริม ... " เธอตะโกน เธอทนไม่ไหวกับความรู้สึกแบบไม่รู้อะไรเลยเช่นนี้อีกแล้ว มันแย่จริงๆ ไม่ดีเลย เงาหลังสูงตรงของปุริมดูเหมือนแค่หยุดพักหนึ่งก็รีบเดินไปที่ทางประตูโรงเรียนอนุบาลแล้ว ไม่ได้หันมาอีก "ปุริม อ้อยกับส้มอยู่ที่ไหนแน่" เขาจะทำให้เธอบ้าแล้ว เธอจะทำยังไงถ้าไม่มีข่าวลูกๆ ชายคนนั้นไม่ได้ตอบ แม้กระทั่งไม่ยอมมองกลับมาเลย ครูคนหนึ่งวิ่งไปตามทางของเธอ "หม่ามี๊อ้อย ฉันเป็นครูของอ้อยกับส้มในคาบเรียนสุดท้าย คุณกำลังตามหาเด็ก ๆ ใช่ไหม?" "ใช่ พวกเขาอยู่ที่ไหน" กริยาท่าทางของครูคนนี้ดูเหมือนจะรู้ว่าเด็กอยู่ที่ไหน ทำให้เธอเปลี่ยนความสนใจจากปุริมไปยังที่ครูคนนี้ "ถูกผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อว่านารารับไปแล้ว ฉันยังถามชื่อเขาเป็นพิเศษ เขาบอกฉันว่าเธอมีใบฝากรับลูกจากคุณ บอกว่าคุณให้เขามารับอ้อยกับส้ม " สมองปวดเหมือนมีลูกระเบิดระเบิดอยู่ข้างใน เหมือนหัวใจถูกฉีกขาด นารา เป็นเธอได้อย่างไร งั้นก็แสดงว่าปุริมรู้ว่านารารับเด็กไปแล้วหรือเปล่า เธอให้นารามารับลูก ๆ ของเธอเมื่อไร? ไม่ มันเป็นไปไม่ได้ แต่นาราได้ใบฝากรับลูกนั้นจากที่ไหน? ทำไมผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนแปลงหลายรูปหลายแบบ เหมือนจะดีกับเธอ แต่ในขณะนี้เขาก็ราวกับตั้งใจมาก่อกวน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหานารา พอโทรไปก็รีบมีคนรับ “ เพ็ญนีติ์ ฉันรอสายคุณตั้งนานแล้ว อ้อยกับส้มกำลังคิดถึงคุณอยู่ คุณจะมารับพวกเขาเมื่อไหร่? "คุณ คุณกำลังพูดเรื่องอะไร" เธอไม่เข้าใจสิ่งที่นารากำลังพูด "คุณให้ฉันไปรับเด็กๆแทนคุณไม่ใช่เหรอ? ฉันคิดว่าคุณอาจจะติดธุระ ดังนั้นพอได้รับจดหมายของคุณ ฉันก็รีบไปรับให้คุณแล้ว อ้อยกับส้มยังบ่นว่าจะไปหาเธออยู่ ฉันกำลังปวดหัว เพ็ญนีติ์ ตอนนี้เธอว่างที่จะมารับเด็กๆหรือยัง เพ็ญนีติ์งงกันใหญ่ เธอให้นาราไปรับอ้อยและส้มเมื่อใหร่ ไม่ได้ ไม่ได้จริงๆ "นารา ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน" "อยู่ถนนคิมทอง" "โอเค จอดรถข้างถนนที่สามารถจอดรถได้ ฉันจะรีบไปถึงถนนคิมทอง " ถนนคิมทอง อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ เห็นได้ชัดว่านาราไปไม่นาน “โอเค คุณต้องรีบมานะ มิฉะนั้นเด็กๆจะกบฏแล้ว” นาราพูดด้วยเสียงน่ารักๆ ดูเหมือนชอบอ้อยกับส้มมาก เสียงของนารานั้นไม่เหมือนจะไปทำสิ่งไม่ดีกับเด็กๆเลย เพ็ญนีติ์ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกสับสนมากขึ้น "โอเค ฉันจะรีบไปถึง" เธอรอไม่ไหวจนอยากได้ปีกและบินไปที่ลูกๆ เธอคิดถึงพวกเขามากเกินไป ในเวลวที่ไม่รู้ข่าวของเด็ก ๆ เพ็ญนีติ์แทบจะหมดหวัง แต่ในขณะนี้เธอได้ข่าวของเด็กๆอีกแล้ว พอวางโทรศัพท์ลง เธอก็เกิดข้อสงสัยใหม่อีก "ครูคะ ที่นี่นอกจากประตูทางเข้าใหญ่แล้วยังมีประตูอื่นไหม" ทำไมเธอไม่เห็นนาราพาอ้อยกับส้มออกไปจากโรงเรียนอนุบาลในนอกประตู? เธออยู่หน้าประตูเสมอ "มี มีประตูหนึ่งเฉพาะเป็นของครูอาจารย์ค่ะ" “คุณส่งฉันออกไปจากที่นั่นได้ไหม?” เธอลองถามดู แต่ในใจของเธอก็เดาอะไรบางอย่างได้แล้ว “ได้ ฉันจะพาคุณไปที่นั่น ได้หาเจอเด็ก ๆ ก็ดีแล้ว มิฉะนั้นเราก็ตกใจหมดจริงๆ” ครูพาเธอออกจากโรงเรียนอนุบาลจากประตูนั้นจริงๆ เธอไม่รู้ว่าทำไม? ทุกอย่างจะต้องมีเหตุผล เธอไม่เคยคิดจะให้นารามีความสัมพันธ์เกี่ยวกับเด็ก ๆ ครูส่งเธอออกและกลับไปแล้ว มองดูเงาหลังของครูจากไป เพ็ญนีติ์กลับไปที่ห้องยามอย่างมีความคิด "คุณลุงคะ ขอถามหน่อยได้ไหม เคยมีผู้หญิงคนหนึ่งพาเด็กสาวคู่ฝาแฝดออกจากที่นี่หรือเปล่าคะ?" ถ้าเป็นเช่นนั้น พอถามแล้วก็จะรู้ เพราะอ้อยกับส้มมักจะถูกจำได้ในทุกที่ เพราะเด็กสองคนนั้นสวยและหน้าตาก็คล้ายกัน ดังนั้นจึงดึงดูดสายตาของผู้อื่นได้ง่าย "มี เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สองคนนั้นยังบอกลากับฉันด้วย มีมารยาทมาก" ตกลงพวกเขาออกจากที่นี่จริงๆ งั้นก็แสดงให้เห็นว่านาราเป็นตั้งใจทำ ต้องเป็นแน่ๆ เพ็ญนีติ์โกรธมาก กระโดดขึ้นรถแท็กซี่แล้วตรงไปที่ถนนคิมทอง เมื่อใกล้จะถึงแล้ว เธอก็ให้คนขับรถขับช้าลง ที่สุดก็เจอเด็ก ๆ ที่ปลายถนน อ้อยกับส้มนั่งอยู่บนสนามหญ้าข้างถนน กำลังกินไอศกรีมครีมอยู่ "อ้อย, ส้ม ... " เมื่อเธอมองเห็นผมเปียสี่เส้นที่ย้อยลงในหน้าออกของเด็ก ๆ เธอแทบจะอดน้ำตาไม่ไหว เหมือนอยู่ห่างอีกชาติหนึ่งกับเด็กๆ ขณะตามหาเด็กในโรงเรียนอนุบาลนั้นเจ็บปวดแค่ไหน ตอนนี้เธอก็มีความสุขแค่นั้น "หม่ามี๊ ... " เด็กตัวเล็ก ๆ สองคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน พวกเขายืนขึ้น วิ่งไปหาเธอ ไม่สนใจไอศกรีมในมือของเด็กๆแล้ว กอดพวกเขาแน่นๆทันที เพราะกลัววินาทีต่อไป พวกเขาจะหายไป เวลาพบว่าเด็ก ๆ ทำให้เธอมีความสุขมากกว่าสิ่งอื่นทั้งหมด