ตอนที่ 1 เราเลิกกันเถอะ

ต๭นที่ 1 เราเลิกกันเถอะ ในยามกลางคืน เสียงหอบหายใจดังขึ้นเป็นพักๆ บนเตียงใหญ่ ประสานกันเป็นเพลงบรรเลงกระชากวิญญาณ เรือนร่างหนุ่มสาวแนบเนื้อแนบตัวอย่างใกล้ชิด เร่าร้อนจนเหงื่อบางๆ ปะทุขึ้นมาเป็นชั้นๆ “อุ้ย เมษฐ คุณเบาๆ หน่อย” หญิงสาวจ้องมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาเหนือตัว มือบางกลับวางไว้บนกล้ามอกที่แน่นหนาแล้วดันไปเบาๆ ถึงแม้เมื่อก่อนเธอจะขี้อายแต่ไม่เคยปฏิเสธเขา อีกอย่างไม่เจอกันเป็นเดือน ตามหลักแล้วการจากลาควรจะยิ่งกว่าข้าวใหม่ปลามันเสียอีก แต่ค่ำคืนนี้ เธอแลดูต่อต้านอย่างเห็นได้ชัด เขานึกถึงข่าวลือที่ผ่านหู ช่วงนี้พิณญาและธนาธรดูใกล้ชิดกันมาก….. แต่เขาไม่เชื่อว่าเธอจะเปลี่ยนใจหรือเหยียบเรือสองแคม ไม่เชื่อว่าผู้หญิงที่ปรเมษฐอย่างเขารักจะไปรักผู้ชายคนอื่น อย่างไรก็ตาม คำพูดร่ำลือเหล่านั้นก็ทำให้เขาไม่ค่อยพอใจเหมือนกัน จูบนี้ทำให้เหม่อลอย พิณญาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นและตอบรับด้วยความเขินอายแต่กลับมั่นคง ก็เป็นเพราะว่าเธอท้อง… ส่วนร่างกายของเธอก็มีการเปลี่ยนแปลงเพราะเหตุผลนี้เช่นกัน เธออยากจะเป็นเหมือนเมื่อก่อนที่สามารถมอบตัวเองให้เขาทั้งหมด โดยเฉพาะวันนี้… แต่….เธอกลัวจะทำร้ายลูก ปากแดงหยดอ้าออกนิดๆ ริมฝีปากสั่นคอนเล็กน้อย ปรเมษฐคิดว่าเธอแค่ตื่นเต้น “เธอก็ขยับหน่อยสิ” พิณญาหลับตาลงแล้วเริ่มขยับเอวเบา จู่ๆ เธอลืมตาที่เต็มไปด้วยประกรายขึ้น มองผู้ชายที่ตกอยู่ในภวังค์แห่งความเร่าร้อนมองเธอจากมุมสูง ดวงตาไม่กระพริบแม้แต่สักนิด ราวกับจะสลักท่าทางของเขาไว้ในใจตลอดไป พวกเขาทะยานขึ้นสวรรค์พร้อมกัน เธอปกปิดความปวดร้าวและผิดหวังภายในใจอย่างลำพัง โลกหยุดชะงักลง เธอผลักแขนแกร่งที่พาดอยู่บนเอวเธอ “อยากอาบน้ำหรอ เดี๋ยวผมไปเปิดน้ำให้” ปรเมษฐพูดไปด้วยทำท่าจะลงจากเตียง แต่เห็นพิณญาเก็บเสื้อบนพื้นค่อยๆ ใส่ทีละตัว เขารีบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ดึกขนาดนี้ แถมข้างนอกยังฝนตกอยู่ เธอจะไปไหน?” พิณญาหันหลังให้เขา รูดซิปที่อยู่ด้านข้างกระโปรงขึ้นแล้วพูดขึ้น “ปรเมษฐ นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว” น้ำเสียงเธอเรียบนิ่งมาก ราวกับกำลังพูดเรื่องไร้สาระเล็กๆ อยู่ ปรเมษฐยักคิ้วขึ้น “อะไรครั้งสุดท้าย?” พิณญาแต่งตัวเรียบร้อยแล้วหันหน้ามาด้วยสีหน้าราบเรียบ “ปรเมษฐ เราเลิกกันเถอะ” “เธอพูดอีกที!” ปรเมษฐตกตะลึง นัยน์ตาเย็นยะเยือก สายตาจ้องไปทาง ราวกับกระสุนน้ำแข็งที่จะแทงทะลุเธอทั้งเป็น หรือกลืนกินเธอลงไปทั้งตัว วินาทีที่แล้วพวกเขายังนัวเนียพัวพันกันบนเตียงอยู่เลย วินาทีต่อมาเธอขอเลิก? แล้วเมื่อกี้เป็นการเอาอำลาหรือ? เสียงหายใจของพิณชะงักไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายเธอก็ยกคำพูดที่เธอเตรียมเอาไว้ตั้งนานออกมา “คุณมักจะยุ่งอยู่ตลอด มักไม่อยู่ข้างๆ ฉันเหงาและอยู่ตัวลำพัง เลยไปรักคนอื่นแล้ว” ปรเมษฐลงจากเตียงแล้วเดินไปทางพิณญา พิณญากำมือที่อยู่ข้างตัวไว้แน่น ราวกับโดนเส้นเอ็นขึงหัวใจเอาไว้ ทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ ยิ่งทำให้เส้นเอ็นเส้นนั้นดึงตึงเข้าไปอีก หัวใจของเธอโดนบีบเคล้นจนปวดร้าวมากขึ้น จนเงาดำใหญ่ของเขาครอบงำเธอจากบนลงล่างราวกับภูเขาลูกใหญ่ ทำให้พิณทบจะหายใจไม่ทั่วท้อง สายตาลดระดับต่ำลง ไม่กล้ามองเขาตรงๆ เธอไม่พูดอะไร ซึ่งผู้ชายตรงหน้าก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะเอ่ยใดๆ แต่สายตาแหลมคมและเย็นชาคู่นั้น จ้องตรงเข้ามาที่เธอ ท่าทางของเขาราวกับจะมองเธอจนทะลุอย่างงั้น….