ตอนที่ 2 จบกันโดยสิ้นเชิง

ต๭นที่ 2 จบกันโดยสิ้นเชิง พิณญาโดนเขาจ้องจนราวกับมีมีดแทงอยู่ข้างหลัง เธอแอบสูบลมหายใจเข้า รวบรวมความกล้าแล้วเงยหน้าขึ้นมา สบตาที่เย็นยะเยือกถึงขีดสุดของเขา “ใช่! ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันรักธนาธร! ปรเมษฐระหว่างเราจบกันแล้ว จบกันโดยสิ้นเชิง!” “อื้อ…” พิณญายังไม่ทันพูดจบ ลิปแดงนั้นก็โดนริมฝีปากเรียวบางของปรเมษฐปิดเอาไว้ เขาบ้าคลั่งราวกับสัตว์ป่า ผลักตัวหลังติดกำแพงที่อยู่ข้างหลัง จับคางเธอด้วยความกร้าวร้าว จู่โจมริมฝีปากเธออย่างดุดัน แย่งความงดงามสำหรับเธอไว้ทั้งหมด คุกคามลมหายใจของเธอ เขาไว้ใจเธอมากขนาดไหน ไม่ว่าจะมีคนบอกเรื่องระหว่างเธอและธนาธรมากแค่ไหน เขาไม่เคยถามเธอแม้แต่คำเดียว แต่เธอกลับเฉยชากับการนอกใจของตัวเองซะอย่างงั้น “อื้ออู้….” เห็นได้ว่าพิณไม่คิดว่าจู่ๆ เขาจะทำแบบนี้ ใช้แรงทั้งหมดที่ตัวเองมีอยากผลักเขาออกไป “ปรเมษฐคุณพอได้แล้ว!! ปล่อยฉัน!” นัยน์ตาปรเมษฐเข้มขรึมคู่นั้นเต็มไปด้วยความคับแค้นที่ถูกซ่อนเอาไว้ “ตอนแรกที่คุณหาทุกหนทางเพื่อจะมาเกาะผมก็น่าจะรู้ได้ว่า ระหว่างเราจะจบเมื่อไหร่ ไม่เคยเป็นสิทธิ์คุณอยู่แล้ว!” พูดจบ มือใหญ่ได้ล้วงเข้าไปในเสื้อของเธออย่างไม่ไยดี เขาตั้งใจที่จะทำแบบนี้! เขาโมโหเธอ เขาแค้นเธอ มากไปกว่านั้น มีความคิดชั่ววูบที่อยากจะบี้เธอจนสลาย “อย่า!!” พิณโหวกเหวกเสียงดัง มือเล็กๆ คว้ามือใหญ่ของเขาที่กำลังกระทำชำเราบนตัวเองผ่านเสื้อผ้าที่กั้นเอาไว้ น้ำตาลแห่งความขมขื่นแทบจะตกลงมาจากเบ้าตา “ปรเมษฐไอ้เลว!!” “เลว?” ปรเมษฐแสยะยิ้มด้วยความเยือกเย็น “เมื่อเทียบกับคุณแล้ว ผม ปรเมษฐละอายใจที่เท่าคุณหนะ” มือใหญ่กำลังอาลวาดอยู่ ยิ่งทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น ความแรงของมือหนักขึ้นเนื่องด้วยความโกรธ พิณญาเหมือนเห็นภาพหลอนว่าตัวเองมีความเป็นไปได้ที่จะระเบิดคามือเขาได้ทุกเมื่อ เธออดทนไว้จนหน้าแดงก่ำ ผ่อนลมหายใจแล้วพูดขึ้น “ได้ ปรเมษฐถ้าคุณอยากจะนอนกับฉันมากขนาดนั้น หนึ่งล้าน! คุณให้ฉันหนึ่งล้าน กูให้นอนจนสบายใจเลย!” ปรเมษฐมือของ หยุดชะงักทันที ปลายนิ้วมือเย็นยะเยือกราวน้ำแข็งในชั่วขณะ บนใบหน้าที่หล่อเหลาเช่นนั้น ยิ่งดูเย็นชาดุจหิมะ พิณญาขนลุกซู่อย่างไม่สามารถควบคุมได้ หัวใจชะงักไปหนึ่งจังหวะ เขาชักมือที่เกร็งแข็งของเขาออกมาจากเสื้อเธอ เสียงแหบกร้าน น้ำเสียงเย็นชาอย่างไร้อุณหภูมิ “พิณญาระหว่างเรา…จบกันอย่างเด็ดขาด!” สิ้นคำพูด เขาผลักเธอออกด้วยความขยะแขยง หันหลังไปอย่างยะเยือก แผ่นหลังนั้นเยือกเย็นและเด็ดขาด! พิณญาหน้าขาวซีดพิงกับกำแพง มองดูแผ่นหลังของเขาหายไปในห้องน้ำ น้ำตาเอ่อล้น วินาทีต่อมา เธอคว้ากระเป๋าบนเก้าอี้ขึ้นแล้ววิ่งออกไปจากประตูทันที ฝนตกลงมาอย่างถาโถม ราวกับคลุมผ้าฝ้ายสีเทาไปทั่วทั้งเมือง กดดันคนจนหายใจไม่ออก บนลานกว้างมีรถธุรกิจสีดำจอดอยู่ ตรงด้านรถไม่ไกลมีหญิงวัยกลางคนแลดูเย็นชาหรูหรากำลังยืนถือร่มรออยู่ตรงนั้น ส่วนด้านหน้าของเขาเป็นหญิงสาววัยใสคนหนึ่ง หญิงสาวไม่ได้ถือร่ม ได้แต่ยืนอยู่กลางฝน เงยหน้าสบตากับผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตามุ่งมั่น “ฉันเลิกกับเมษฐแล้ว กรุณาทำตามคำสัญญาด้วยค่ะ ปล่อยครอบครัวฉันไป ไม่งั้นฉันจะบอกการกระทำทุกอย่างของคุณที่ทำต่อฉันให้เมษฐรู้หมด” พิณญาทิ้งคำพูดหนักๆ ไว้แล้วจะหันหลังจากไป “เดี๋ยวก่อน” อัมพรโยนผลการตรวจไว้ตรงหน้าเธอ เสียงเย็นชานั้นราวกับส่งมาจากนรก ไม่มีอารมณ์เจือปนแม้แต่สักนิด “จะไปหนะได้ แต่ทิ้งเด็กเวรในท้องแกไว้ซะ” เขารู้ว่าเธอท้อง? พิณญาใจหายว๊าบ รู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มจะแย่ หันหลังแล้วอยากจะวิ่งหนี แต่กลับโดนผู้ชายสูงใหญ่สองคนขวางไว้ หนึ่งในนั้นยังถือมีดเอาไว้ด้วย “เด็กคนนี้เป็นเลือดเนื้อของ ตระกูลเดชาโชวาท เหมือนกัน คุณจะทำแบบนี้กับเขาไม่ได้!!” พิณญาสังเกตุเห็นถึงเจตนาของอัมพร หวาดระแวงสุดตัว แถมยังพยายามที่จะเกลี้ยกล่อมเขา มือทั้งสองข้างบังไว้บนท้องที่นูนขึ้นเล็กน้อย เธอไม่เคยรู้สึกหนาวเหน็บไร้ความช่วยเหลือขนาดนี้ในชีวิตมาก่อน “ถุ้ย” ทำเสียงดูถูกดูแคลน “ผู้หญิงที่เป็นกะ-หรี่หนะ ใครจะไม่รู้ว่าเด็กเวรในท้องแกเป็นของใคร” “ฉันไม่ใช่กะหรี่!”