ตอนที่ 3 นอนจมในกองเลือด

ต๭นที่ 3 นอนจมในกองเลือด พิณญาเลือดขึ้นหน้า แหกปากตะโกนด้วยความดื้อรั้นท่ามกลางฝน “แม่แกเป็น แกก็ดีไม่ถึงไหนหรอก” “แม่ฉันไม่ใช่! เขาไม่ใช่!” อัมพรหัวเราะอย่างเย็นยะเยือกด้วยความสมเพช “พิณญาเด็กเวรคนนี้มีจุดจบแค่อย่างเดียวแหละ นั่นก็คือ….ตาย! ไม่ใช่ตายในท้องแก ก็ตายในโรงพยาบาล ฉันไม่มีทางให้มันเห็นพระอาทิตย์บนโลกนี้เด็ดขาด!” พิณญาโงนเงนไปครู่หนึ่ง ร่างกายค่อยๆ ถอยไปข้างหลัง สายตาหวาดระแวงจับจ้องไปที่ผู้หญิงจิตใจอำมหิตตรงหน้า “แกเป็นปีศาจ!” ก็แหงสิ ปีศาจกินคนทั้งเป็นอย่างเธอ ลูกชายตัวเองยังทำลงคอ แล้วมีอะไรที่ทำไม่ได้อีกหละ? “ถ้าแกไม่ยอมเอามันออกก็ไม่เป็นไร! ฉันให้แกอุ้มท้อง 10 เดือน ให้แกรักกับมัน 10 เดือน และแล้ววันที่มันคลอดออกมามองโลก….ฉันจะให้แกดูมันกับตาว่ามันค่อยๆ ตายไปยังไง….”\ “ไม่! ไม่….” พิณญาส่ายหัวไปด้วยกรีดร้องไปด้วยอย่างไร้สติ นัยน์ตาเต็มไปด้วยหยดน้ำแห่งความหวาดระแวง เธอเสียผู้ชายที่เธอรักมากที่สุดไปแล้ว จะเสียยอดรักของพวกเขาไปอีกไม่ได้ “คุณทำแบบนี้กับเขาได้ไง เขาเป็นหลานของคุณ หลานแท้ๆ ของคุณ….” “เห็นท่าแล้วน่าจะไม่ยอมจัดการด้วยตัวเองแล้วสินะ” ยักคิ้วขึ้นแล้วส่งสัญญาณให้ผู้ชายทั้งสองคนหลัง “จัดการซะ กระทุ้งลูกในท้องเธอออกมาเดี๋ยวนี้! เล่นจนพอใจแล้วค่อยกรีดหน้าเธอจนเละ ฉันจะดูสิ้ว่าเธอจะเอาอะไรมาอ่อยลูกชายฉัน” “ครับ คุณหญิง” ผู้ชายพูดไปด้วยเดินขึ้นมาคว้าตัวพิณญาไว้ ไม่รู้ว่าเธอเอาแรงมาจากไหนถึงได้หลุดออกมาจากพวกเขาได้ เธอคว้ามีดเล่มนั้นมาได้โดยอาศัยจังหวะชุลมุนวุ่นวาย พิณญากัดฟันจ้องเขม็งไปทางอัมพร เธอเห็นความมุ่งมั่นบนใบหน้าที่ไร้อารมณ์นั้น เขาต้องไม่ยอมปล่อยลูกเธอไปแน่ๆ “แกมันบ้าไปแล้ว!!” พิณญาตะโกนขึ้นอย่างสุดใจ วินาทีต่อไป คนอื่นยังไม่ทันได้ตั้งตัว เธอยกมือขึ้นอย่างใจเด็ดแล้วปักมีดที่แหลมคมเข้าที่ท้องด้านซ้ายของตัวเอง…. “อร๊าย-----” เสียงกรีดร้องที่ปวดร้าวเจียมตายกวาดทะลุผ่านท้องฟ้าที่เทาหม่น เลือดทะลักออกมาจากท้องของเธอ ไหลนองไปทั่ว มองดูแล้วน่าสยดใจอย่างยิ่ง “เจ็บ…” พิณญานอนอยู่ในกองเลือด ใบหน้าขาวซีดจนดูไร้ชีวิต เห็นร่างเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด อัมพรแสยะยิ้มอย่างชอบใจ “พิณญาถ้าไม่ออกไปจากเมือง Sอีก งั้นต่อไปแม่ชั้นต่ำของแกก็จะเป็นเหมือนเด็กเวรในท้องแกนี่แหละ สำเนียกตัวเองไว้ด้วย!” อัมพรจากไป ท่ามกลางสายฝนที่ถาโถมเข้ามา นอนอยู่กับพื้นแล้วยื่นมือไปล้วงมือถือที่อยู่ในกระเป๋าด้วยสติเลือนลาง “ช่วย…. ช่วยฉัน ธนาช่วยลูกฉันด้วย….” ไปแล้ว ******* 4 ปีถัดมา….เมือง A โรงพยาบาลศรีนพฤทธ พิณญาเพิ่งจะมาถึงแผนกผู้ป่วยนอกของภาควิชาโลหิตวิทยา ก็เห็นเจ้าหัวโล้นที่น่าเอ็นดูใส่ชุดผู้ป่วยไซส์มินิอยู่หน้าจุดพยาบาล กำลังชะโงกมองไปทางลิฟต์ที่มาคนสันจรไปมา เมื่อเห็นพิณญาแว๊บแรก แววตาใสเกลี้ยงราวกับเพชรพลอยนั้นเผยยิ้มบริสุทธิ์ออกมาทันที “พิณ!” ขาสั้นๆ รีบบึ่งเข้ามา มุดหัวเข้าไปในอ้อมกอดพิณญาทันที พิณญากอดเขาไว้ “คิดถึงแม่บ้างไหมจ๊ะ” “คิดครับ! คิดถึงมากๆ เลยครับ!” กันตะพูดไปด้วย จุ๊บลงบนหน้าพิณญาไปด้วย สักพัก พยาบาลฝึกหัดก็เข้าร่วมการสนทนาของสองแม่ลูก “เจ้าตัวเล็กนี่บ่นคุณมาทั้งบ่ายแล้วค่า!” พิณญารีบยิ้มแล้วขอบคุณพยาบาล “ใยบัวขอบคุณพวกคุณนะที่คอยดูแล ถ้าไม่มีพวกคุณ ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีเลย” “พี่พิณ นี่เป็นสิ่งที่เราควรทำค่ะ” กวาดสายตาไปทางสถานีพยาบาลที่ว่างเปล่า รู้สึกสงสัยแปลกๆ “วันนี้คุณยืนเวรคนเดียวหรอ ทำไมไม่เห็นคนอื่นเลย?”