ตอนที่ 4 กระโดดตึกฆ่าตัวตาย

ต๭นที่ 4 กระโดดตึกฆ่าตัวตาย “คนอื่นหรอ?” ใยบัวหัวเราะ ยื่นคางแล้วชี้ไปตรงสุดทางเดิน เห็นนางพยาบาลชุดขาวกลุ่มหนึ่งกำลังพาดอยู่ตรงมุมกำแพงแล้วแอบมองข้างนอก แถมทำเสียงตื่นเต้นเป็นพักๆ พิณญาสงสัย “พวกเธอดูอะไรอยู่เหรอ?” “คนหล่อ!” “คนหล่อ?” พิณญาอดหัวเราะไม่ได้ “คนที่พวกเธอรุมมองอยู่เป็นหมอแผนกศัลยกรรม อาจารย์สุดฮอตที่หนุ่มและหล่อที่สุดในตำนาน! เอาเข้าจริงนะ หล่อแบบลืมหูลืมตา” มุมปากใยบัวเสยขึ้น ก็อดไม่ได้ที่เผยรอยยิ้มหมกมุ่น เก่งขนาดนั้นเชียว? พิณญายักคิ้วเล็กน้อย ซ่อนความอยากรู้อยากเห็นเอาไว้ไม่อยู่มองไปทางนั้น แต่เห็นเหล่าพยาบาลต่างเดินกลับมากันแล้ว ใบหน้าของแต่ละคนฟุ้งไปด้วยความปลื้มอกปลื้มใจและความแอบรักที่ซ่อนไว้ไม่อยู่ “โถ ฉันเพิ่งจะเข้าใจว่าฮอโมนส์เดินได้หน้าตาเป็นยังไง! นั่นคืออาจารย์หมอปรเมษฐที่เราพูดถึงไม่ใช่หรอ” “นั่นหนะสิ! หล่อจนทำให้หุบขาไม่ได้เลย! แม่เจ้า รู้สึกว่าเส้นเลือดจะระเบิดหมดแล้ว!” “แค่นั้นไม่พอ! เสียงพูดที่มีไดนามิค ‘หลอดเลือดในสมองอักเสบ เตรียมผ่าตัด’ แม่จ๋า เสียงเพราะจนทำให้ผู้หญิงท้องได้เลย” นางพยาบาลกำลังคุยเกี่ยวกับอาจารย์คนใหม่ แถมยังกดเสียงต่ำเลียนแบบเขาพูดอย่างเป็นเรื่องเป็นราว “ที่สำคัญที่สุดคือ เขาหล่อจนพระเจ้ายังต้องหลงใหลแบบนี้ ยังเป็นหนุ่มโสดอีกด้วยแก! นั่นหมายความว่าเราทุกคนมีโอกาสหมดหนะสิ” ใยบัวทนไม่ได้ แทรกพูดขึ้นว่า “พวกแกอย่าเพ้อเจ้อหน่า ฉันได้ยินมาหมดแล้ว ภูมิหลังทางการเมืองเขาหนามาก ลูกคุณหนูคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดที่แท้จริง ตระกูลใหญ่โตขนาดนั้นไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาอย่างเราจะเข้าไปสุงสิงด้วยได้” “เห้อก็จริง คนอื่นเขามีฐานะยังไง เรามีฐานะอะไรบ้าง ตระกูลใหญ่โตแบบนั้นส่วนมากจะดูที่ภูมิหลังครอบครัวเหมาะสมกันและฐานะเท่าเทียมกัน แต่เรามีอะไรหละ เพ้อเจ้อพูดไปเรื่อยชัดๆ” ภูมิหลังครอบครัวเหมาะสมและฐานะเท่าเทียมกัน….. คำพูดนี้ทำให้พิณญานึกถึงอดีตของตัวเองอีกครั้ง ผู้ชายชื่อ ปรเมษฐที่อยู่ส่วนลึกสุดของความทรงจำเธอ! ผู้ชายที่ภูมิหลังครอบครัวไม่เหมาะสมและฐานะไม่เท่าเทียมกัน ผู้ชายที่ถูกลิขิตไว้แล้วว่าต้องแยกทางกันไป! พิณญาเพิ่งจะออกมาจากออฟฟิศผอ. นัชชาก็รีบยื่นมือถือมาตรงหน้าเธอ “พิณมือถือเธอดังเป็นสิบครั้งแล้ว รีบดูเร็วว่าใครมีเรื่องด่วนหรือเปล่า” “โทรศัพท์จากโรงพยาบาลหรอ?” พิณญารีบจนเอกสารยังไม่ทันได้วางลง รีบรับมือถือเอาไว้ “ไม่ใช่ๆ ไม่ต้องห่วง ถ้าโทรมาจากรพ. ป่านนี้ฉันรับไว้ให้แล้ว” พิณเปิดมือถือดูแล้วค่อยยังโล่งอกหน่อย สาธุๆ เป็นแค่เพื่อนสนิทของน้องสาวชื่อ รุ่งฤดีโทรมาเฉยๆ เธอรีบโทรกลับไปทันที ฝั่งตรงข้ามรับสายอย่างรวดเร็ว “พี่พิณ แย่แล้ว!!” “อะไรหรอ เกิดอะไรขึ้น?” “เพ็ญ… เพ็ญ เธอ…. โดดตึกจะฆ่าตัวตาย!” ป้าง— ประโยคนั้นราวกับปล่อยระเบิดในหัวของพิณ “แต่พี่ไม่ต้องห่วงค่ะ พี่พิณ เพ็ญไม่เป็นอะไรแล้ว” สองประโยคนั้นของรุ่งฤดี ทำให้พิณราวกับได้นั่งรถไฟเหาะไปหนึ่งรอบ เธอแตะหน้าอกที่ยังหายใจไม่ทั่วท้อง ถามกลับอย่างระแวง “แล้วสถานการณ์เพ็ญตอนนี้เป็นไงบ้าง” “พวกเราส่งเธอไปโรงพยาบาลแล้ว หมอบอกว่าไม่มีปัญหาอะไร แต่….ขาหักไปข้างหนึ่ง แล้วสมองได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อย” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “แล้วไหนบอกไม่มีปัญหาอะไรแล้ววะ หมอคนไหนบอกเนี่ย” เธอรู้สึกโมโหอย่างบอกไม่ถูก “คือ…หมอรับผิดชอบของเพ็ญค่ะ” “ช่างมันๆ พวกเธออยู่โรงพยาบาลไหน ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” “โรงพยาบาลศรีนพฤทธ” “โอเค เดี๋ยวฉันลางานก่อน เดี๋ยวโทรหาเธออีกทีนะ”